เศษรักความทรงจำ

Sebastian Monroe (เซบัสเตียน)

รักสนุก ไม่เคยรักใครไปมากกว่าตัวเอง เที่ยวเล่นเสเพล ใช้เงินทองสบายมือจากความร่ำรวยของต้นตระกูล มาเจอสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในการปกครองของพี่สาว เกิดต้องตาต้องใจ ยอมอดทนกับความป่วยประหลาดจนได้มาครอบครอง 

แต่ก็นั่นแหละหนาผู้ชายเจ้าชู้ไร้หัวใจผู้นี้ไม่เคยคิดว่าจะหยุดอยู่ที่ใคร…

Cha-em (ชะเอม)

เกิดมาพร้อมโรคประหลาด สมองว่างเปล่าในทุกเช้าที่ตื่นมา ไม่มีครอบครัวหลงเหลืออยู่ รู้เพียงจากเอกสารประจำตัวว่าเป็นคนไทยเท่านั้น ได้รับการอุปการะจากสาวใหญ่ใจดี ได้มีชีวิตใหม่ในบ้านไร่กลางหุบเขา

ชีวิตเปลี่ยนไปตลอดการเมื่อทุ่มไปทั้งตัวทุ่มไปทั้งใจให้กับรักแรกในชีวิต ผู้ชายแปลกหน้าที่ตื่นมาเริ่มต้นทำความรู้จักกันใหม่ในทุกเช้า ผู้ชายคนเดิมที่ทำให้ต้องตกหลุมรักหัวปักหัวปำได้ในทุกวัน

--

มันคงจะเป็น love story ที่น่าจดจำ...

หากวันหนึ่งเธอไม่ต้องตื่นขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่า เคว้งคว้างเศร้าโศกในหัวใจ ร้องไห้เหมือนใจจะขาด แต่ไม่รู้ว่าร้องไห้เพราะเหตุใด ไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นในอดีต

เปิดวิดีโอที่ตนเองทำไว้บอกเล่าโรคประหลาด เข้าใจรับได้แต่ก็ยังคงต้องร้องไห้…

ตัวอย่างจากบางตอน

“ลูกจ๋า ลูกไม่ได้ผิดเลย แต่แม่ทนไม่ไหวอีกแล้ว แม่ขอโทษนะลูก แม่รักลูกมากนะ”

ประคองร่างลุกขึ้นได้เดินไปยืนข้างโต๊ะทานอาหารในห้องครัว ส่งมือลงสัมผัสส่วนกลางลำตัวสื่อสารกับลูกในท้องที่ยังไม่รู้ว่าเป็นเพศหญิงหรือชายอีกครั้ง

มืดมนหนทางความคิดชั่ววูบเข้าครอบงำ…คิดว่าหากหายตัวไปจากโลกนี้ได้ก็คงไม่ต้องทุกข์อีก

“ไปอยู่ด้วยกันนะ ลูกไม่ต้องไปคนเดียว แม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหน เราจะไปอยู่กันอีกโลกหนึ่ง โลกที่ไม่มีใครมารังแกเราได้อีก”

เชือกเส้นหนาขนาดยาวราวสามเมตรถูกนำขึ้นมาผูกกับพัดลมเพดานที่ติดตั้งไว้เหนือโต๊ะทานอาหาร

ไม่จำเป็นต้องรู้ว่ามันอยู่มาแขวนอยู่หน้าบ้านได้อย่างไร ไม่จำเป็นต้องมีความทรงจำส่วนนี้ที่หายไป ไม่ต้องรู้ว่าตัวเองเรียนรู้การผูกเงื่อนบ่วงมาจากที่ใด...

“แม่ขอโทษที่แม่อ่อนแอ ถ้าเกิดชาติหน้าได้อีก ขอให้เราสองคนได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้นะลูก”

พาร่างบอบบางขึ้นไปยืนอยู่บนโต๊ะ มือข้างหนึ่งส่งลงสัมผัสชีวิตน้อยๆ อีกครั้ง ดวงตาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาไม่หยุดหย่อน หยดนี้ร่วงลงหยดใหม่เข้ามาแทนที่

สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ เขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อยโก่งคอลอดใบหน้าเข้าห่วงเชือกที่ห้อยลงมา หลับตาลงทิ้งน้ำหนักตัวฝากไว้ที่ลำคอบอบบาง

ดึงปมเชือกอีกด้านหนึ่งลงจนมัดรัดแน่นเริ่มหายใจไม่ออก ทรมานสองขาถีบไปมากลางอากาศ ทุรนทุรายในหัวเห็นเพียงภาพสีขาวใกล้หมดสติเต็มที

ร่างกายที่ยังคงเปียกชื้นน้ำฝนเย็นยะเยือกไปยิ่งกว่าเดิม มันเย็นเหมือนตัวเองกำลังจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว...

--

Note : เรามาเจ็บไปด้วยกันอีกเรื่องเถอะ (บีบมือ 5555)