ลำดับตอนที่ #70
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : PART 41 : ขอบคุณ และ ลาก่อน
เช้าอันสดใส ณ โรงเรียนโคโนฮะ
ปี๊บ ปิ๊บ...
แต่นั้นกำลังจะกลายเป็นแค่ฝุ่นผง...
[เรียนนักเรียนและคณะครูทุกท่าน]
เสียงจากลำโพงทุกตัวเรียกความสนใจของคนในโรงเรียนให้หันไปมองจุดเดียวกัน เสียงนั้นคือเสียงของผู้ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นนักธุระกิจใหญ่ในแถบนี้
เด็กสาวหลับตาลงช้าๆ... ราวกับอยากให้มันเป็นเพียงความฝัน
[หลังจากนี้เป็นต้นไปทางบริษัทเราขอปิดโรงเรียนแห่งนี้ทันทีที่จบประกาศ!! ขอให้คณะครูและนักเรียนเก็บข้าวของสัมภาระออกไปจากโรงเรียนทันที]
"เราำจะทำยังไงต่อล่ะ?"
"..."
คาคาชิไม่ได้คำตอบแต่อย่างใด สายตาขององค์หญิงเลื่อนลอย เสียงรักเรียนฮือฮากันยกใหญ่
ทั้งที่จะปิดเทอมแท้ๆ กลับมาเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!!
"นั่นสิ... เอาไงดีล่ะ"
ปึก! ผัวะ!!
"อั่ก!"
"นารู... อ้ากกกกกก!!"
คิบะร้องลั่นเมื่อชายชุดดำเหยียบเข้าให้ที่แขนขวาจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นกร๊อบ ร่างของนารูโตะนอนหมอบกับพื้นเลือดโชกหัว เนจิรีบวิ่งเข้ามาพยุงชิกามารุที่ขาหักไปเรียบร้อย ซึ่งชายชุดดำที่พวกเขามีเรื่องอยู่คือลูกน้องของประธานบริษัทที่จะมายุบโรงเรียนทำเป็นห้างสรรพสินค้านั่นเอง
"พวกแกจะมาหาฉันให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะวะ!! ฮ่าๆ!! ยังไงที่ดินของพวกแกก็จะกลายเป็นห้างแล้วอย่าลืมมาเยี่ยมล่ะ"
ที่จอดรถสปอตคันหรูถูกแทนที่ด้วยรถพยาบาล พวกนารูโตะต้องนอนพักที่โรงพยาบาลสองสามวันโดยมีทางอิรูกะไปเยี่ยมเสมอๆ
จะทำยังไงดี?
องค์หญิงพร่ำถามตนเองอยู่ในห้องก่อนจะเข้าไปเยี่ยมพวกนารูโตะ
"เธอจะไม่ทำอะไรเลยหรือไง!!"
ขอโทษนะ... นารูโตะ
"ผอ. น่ัะ... ต้องคอยดูแลโรงเรียนไม่ใช่เหรอ?"
ขอโทษนะ... ซาสึเกะ
"บอกได้มั้ยว่าไม่จริง"
ขอโทษนะ... คิบะ
"ขอโทษนะ...."
"ผอ. ครับ เรื่องจริงเหรอ?"
เพน พร้อมกลุ่มประธานนักเรียนทั้งหมดเข้ามาในห้องเพื่อพิสูจน์ แต่คำตอบคือการพยักหน้าเบาๆ
"...อืม"
"..."
"ขอโทษนะ"
"..."
"ตะ แต่..!"
"พอแล้ว เราต้องการแค่นี้ล่ะ ไปเถอะ"
สมาชิกแต่ละคนค่ิอยๆ ทะยอยออกจากห้อง เหลือแต่องค์หญิงคนเดียว...
"ขอโทษนะ"
"จะทำการทุบแล้วนะคร๊าบบบ~"
"หึๆ"
ประธานบริษัทมองโรงเรียนโคโนฮะแล้วยิ้มกริ้ม เขาต้องการที่ดินตรงนี้มานานแล้ว แต่เจรจาเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักที ดังนั้นเลยต้องใช้วิธี..
นั่นคือเอานักเรียนทุกคนมาอ้างว่าจะจ้างโจรร้อยคนมาบุกที่โรงเรียน ซึ่งนี่ก็ไม่ได้โกหกเพราะเขาสามารถเรียกพวกมันมาได้จริงๆ
ถ้าง่ายแบบนี้ทำแต่แรกก็ดี!!!
พรึ่บ! โป๊ะ!!
"เฮ้ย! ใครเล่นอะไรวะ"
คนงานคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสภาพเปียกโชก ก่อนที่ประธานจะให้ไปมองที่ตึกเรียน
นักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนถือลูกโป่งน้ำเตรียมกันเตรียมทุกชั้น!!
"ยิง!!"
นารูโตะตะโกนลั่น ลูกโป่งน้ำเข้าระดมยิงใส่คนงานและประธานยกใหญ่เป็นห่ากระสุน แต่ละคนหาที่กำบังกันแทบไม่ทันท่ามกลางเสียงสั่งเกรี้ยวกราดของประธาน
"จะกลัวอะไรวะแค่ลูกโป่งน้ำ!! ถล่มมันทั้งคนทั้งตึกนั่นแหละโว้ย!!!"
"ตะ..."
"บอกให้ทำก็ทำสิวะไอ้เวรเอ๊ย!!"
คนงานคนหนึ่งตาลีตาเหลือกเข้าไปนั่งในเครนยักษ์พร้อมยกมือไหว้ลวกๆ ก่อนจะขับเลื่อนลูกค้อนใส่อาคารทันที!!
"ทุกคนหนีเร็ว!!!"
เพล้ง!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!"
กริ๊ก!
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจขอสั่งให้คุณหยุดการกระทำเดี๋ยวนี้!! นั่นชีวิตคนเป็นสิบเลยนะครับ!!"
เสียงตำรวจผ่านโทรโขบว่าแล้วยกปืนขู่ ลูกตุ้มชนเข้ากับอาคารน้อยๆ แต่ทำให้สั่นไปหมด กระจกแตกเป็นแถบ บางคนถูกเศษกระจกบาดเลือดซิบไปตามๆ กัน
"หยุดเรอะ!!"
ประธานว่าแล้วย่นจมูก
"ทุบอีก!! ทุบจนกว่าจะพัง!! ไม่ต้องสนใจพวกมันหรอก!!"
"นี่ถ้าคุณไม่หยุดพวกผมต้องลงไม้ลงมือแล้ว... นะ...."
จู่ๆ ตำรวจก็ชะงักกันเป็นแถวพร้อมมองตาค้าง ร่างของใครบางคนยืนเด่นอยู่บนดาดฟ้าก่อนจะกระโดดลงมาตะครุบลูกตุ่มทั้งลูกแล้วปาใส่ตัวเครนจนแหลก!! ประธานเหงื่อตกทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวนั่นมีดวงตาสีแดงราวกับเลือด มองมาทางนี้อย่างน่าสยดสยอง...
"อย่า... มา..."
"อะ... อะ..."
มันค่อยๆ เดินเข้ามาหาพวกเขาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เหล่านักเรียนบนอาคารมองอย่างตกตะลึง
"ยุ่งกับ... หน้าที่ของฉันนะโว้ยยย!!! ไอ้สวะ!!!"
"อ้ากกกกกกกกกกกก!!!!"
ประธานรีบวิ่งสุดชีวิตแล้วคว้าปืนของตำรวจมาอยู่ในมือและลั่นไกทันที!!!
ปัง!!!
"องค์หญิง!!!"
หืม?...
อ่าจริงสิ ฉันโดนยิงกลางอกเลยนี่นา...
เจ็บแหะ แต่ยังดีที่กระสุนไม่ใช่กระสุนเงิน...
แบบนี้แหละดีแล้ว...
ฉันทำหน้าที่ที่ซึนาเดะให้อย่างเต็มที่...
ช่วยแล้ว ช่วยแล้ว...
ขอบคุณนะ...
แค่นี้แหละ... จากนี้อาจจะได้พบกันอีก...
ลาก่อน โคโนฮะที่รัก...
ปี๊บ ปิ๊บ...
'ฉันกำลังจะกลับภายใน 3 วันนะจ้ะ ทนอีกนิดเดียว
ซึนาเดะ'
แต่นั้นกำลังจะกลายเป็นแค่ฝุ่นผง...
[เรียนนักเรียนและคณะครูทุกท่าน]
เสียงจากลำโพงทุกตัวเรียกความสนใจของคนในโรงเรียนให้หันไปมองจุดเดียวกัน เสียงนั้นคือเสียงของผู้ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นนักธุระกิจใหญ่ในแถบนี้
เด็กสาวหลับตาลงช้าๆ... ราวกับอยากให้มันเป็นเพียงความฝัน
[หลังจากนี้เป็นต้นไปทางบริษัทเราขอปิดโรงเรียนแห่งนี้ทันทีที่จบประกาศ!! ขอให้คณะครูและนักเรียนเก็บข้าวของสัมภาระออกไปจากโรงเรียนทันที]
"เราำจะทำยังไงต่อล่ะ?"
"..."
คาคาชิไม่ได้คำตอบแต่อย่างใด สายตาขององค์หญิงเลื่อนลอย เสียงรักเรียนฮือฮากันยกใหญ่
ทั้งที่จะปิดเทอมแท้ๆ กลับมาเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!!
"นั่นสิ... เอาไงดีล่ะ"
ปึก! ผัวะ!!
"อั่ก!"
"นารู... อ้ากกกกกก!!"
คิบะร้องลั่นเมื่อชายชุดดำเหยียบเข้าให้ที่แขนขวาจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นกร๊อบ ร่างของนารูโตะนอนหมอบกับพื้นเลือดโชกหัว เนจิรีบวิ่งเข้ามาพยุงชิกามารุที่ขาหักไปเรียบร้อย ซึ่งชายชุดดำที่พวกเขามีเรื่องอยู่คือลูกน้องของประธานบริษัทที่จะมายุบโรงเรียนทำเป็นห้างสรรพสินค้านั่นเอง
"พวกแกจะมาหาฉันให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะวะ!! ฮ่าๆ!! ยังไงที่ดินของพวกแกก็จะกลายเป็นห้างแล้วอย่าลืมมาเยี่ยมล่ะ"
ที่จอดรถสปอตคันหรูถูกแทนที่ด้วยรถพยาบาล พวกนารูโตะต้องนอนพักที่โรงพยาบาลสองสามวันโดยมีทางอิรูกะไปเยี่ยมเสมอๆ
จะทำยังไงดี?
องค์หญิงพร่ำถามตนเองอยู่ในห้องก่อนจะเข้าไปเยี่ยมพวกนารูโตะ
"เธอจะไม่ทำอะไรเลยหรือไง!!"
ขอโทษนะ... นารูโตะ
"ผอ. น่ัะ... ต้องคอยดูแลโรงเรียนไม่ใช่เหรอ?"
ขอโทษนะ... ซาสึเกะ
"บอกได้มั้ยว่าไม่จริง"
ขอโทษนะ... คิบะ
"ขอโทษนะ...."
"ผอ. ครับ เรื่องจริงเหรอ?"
เพน พร้อมกลุ่มประธานนักเรียนทั้งหมดเข้ามาในห้องเพื่อพิสูจน์ แต่คำตอบคือการพยักหน้าเบาๆ
"...อืม"
"..."
"ขอโทษนะ"
"..."
"ตะ แต่..!"
"พอแล้ว เราต้องการแค่นี้ล่ะ ไปเถอะ"
สมาชิกแต่ละคนค่ิอยๆ ทะยอยออกจากห้อง เหลือแต่องค์หญิงคนเดียว...
"ขอโทษนะ"
"จะทำการทุบแล้วนะคร๊าบบบ~"
"หึๆ"
ประธานบริษัทมองโรงเรียนโคโนฮะแล้วยิ้มกริ้ม เขาต้องการที่ดินตรงนี้มานานแล้ว แต่เจรจาเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักที ดังนั้นเลยต้องใช้วิธี..
นั่นคือเอานักเรียนทุกคนมาอ้างว่าจะจ้างโจรร้อยคนมาบุกที่โรงเรียน ซึ่งนี่ก็ไม่ได้โกหกเพราะเขาสามารถเรียกพวกมันมาได้จริงๆ
ถ้าง่ายแบบนี้ทำแต่แรกก็ดี!!!
พรึ่บ! โป๊ะ!!
"เฮ้ย! ใครเล่นอะไรวะ"
คนงานคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสภาพเปียกโชก ก่อนที่ประธานจะให้ไปมองที่ตึกเรียน
นักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนถือลูกโป่งน้ำเตรียมกันเตรียมทุกชั้น!!
"ยิง!!"
นารูโตะตะโกนลั่น ลูกโป่งน้ำเข้าระดมยิงใส่คนงานและประธานยกใหญ่เป็นห่ากระสุน แต่ละคนหาที่กำบังกันแทบไม่ทันท่ามกลางเสียงสั่งเกรี้ยวกราดของประธาน
"จะกลัวอะไรวะแค่ลูกโป่งน้ำ!! ถล่มมันทั้งคนทั้งตึกนั่นแหละโว้ย!!!"
"ตะ..."
"บอกให้ทำก็ทำสิวะไอ้เวรเอ๊ย!!"
คนงานคนหนึ่งตาลีตาเหลือกเข้าไปนั่งในเครนยักษ์พร้อมยกมือไหว้ลวกๆ ก่อนจะขับเลื่อนลูกค้อนใส่อาคารทันที!!
"ทุกคนหนีเร็ว!!!"
เพล้ง!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!"
กริ๊ก!
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจขอสั่งให้คุณหยุดการกระทำเดี๋ยวนี้!! นั่นชีวิตคนเป็นสิบเลยนะครับ!!"
เสียงตำรวจผ่านโทรโขบว่าแล้วยกปืนขู่ ลูกตุ้มชนเข้ากับอาคารน้อยๆ แต่ทำให้สั่นไปหมด กระจกแตกเป็นแถบ บางคนถูกเศษกระจกบาดเลือดซิบไปตามๆ กัน
"หยุดเรอะ!!"
ประธานว่าแล้วย่นจมูก
"ทุบอีก!! ทุบจนกว่าจะพัง!! ไม่ต้องสนใจพวกมันหรอก!!"
"นี่ถ้าคุณไม่หยุดพวกผมต้องลงไม้ลงมือแล้ว... นะ...."
จู่ๆ ตำรวจก็ชะงักกันเป็นแถวพร้อมมองตาค้าง ร่างของใครบางคนยืนเด่นอยู่บนดาดฟ้าก่อนจะกระโดดลงมาตะครุบลูกตุ่มทั้งลูกแล้วปาใส่ตัวเครนจนแหลก!! ประธานเหงื่อตกทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวนั่นมีดวงตาสีแดงราวกับเลือด มองมาทางนี้อย่างน่าสยดสยอง...
"อย่า... มา..."
"อะ... อะ..."
มันค่อยๆ เดินเข้ามาหาพวกเขาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เหล่านักเรียนบนอาคารมองอย่างตกตะลึง
"ยุ่งกับ... หน้าที่ของฉันนะโว้ยยย!!! ไอ้สวะ!!!"
"อ้ากกกกกกกกกกกก!!!!"
ประธานรีบวิ่งสุดชีวิตแล้วคว้าปืนของตำรวจมาอยู่ในมือและลั่นไกทันที!!!
ปัง!!!
"องค์หญิง!!!"
หืม?...
อ่าจริงสิ ฉันโดนยิงกลางอกเลยนี่นา...
เจ็บแหะ แต่ยังดีที่กระสุนไม่ใช่กระสุนเงิน...
แบบนี้แหละดีแล้ว...
ฉันทำหน้าที่ที่ซึนาเดะให้อย่างเต็มที่...
ช่วยแล้ว ช่วยแล้ว...
ขอบคุณนะ...
แค่นี้แหละ... จากนี้อาจจะได้พบกันอีก...
ลาก่อน โคโนฮะที่รัก...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น