คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : PART 24 :ทัศนศึกษาป่วน!
สถานีรถไฟฟ้า เวลา 8.30 น.
"ฮ้า หวังว่าไปคราวนี้คงไม่เหมือนตอนไปที่ไฮโรมาดะ ยามาคิ นะ =_="
เพนพูดแล้วช่ายตามองอิทาจิ(ถ้าคนที่อ่านจะรู้ว่ามันเป็นยังไง = =^^^)ไอ้ตัวตนเหตุของเหตุการณ์คราวที่แล้ว แต่เจ้าตัวทำเป็นมองไปทางอื่นแต่เหงื่อแตกพลั่กๆเมื่อนึกถึงด่ามไม้งามๆของซึนาเดะที่เคยประทับบน... ของตัวเอง (เหตุการณ์แบบนั้นจำฝังใจน่าดู -.-)
"ได้ยินมาว่าในช่วงนี้ที่นั่นจะมีการจัดงานเทศกาลด้วยนะ น่าสนดีเหมือนกันแฮะ"
ซาสึเกะเปิดโบชัวดูใบท่องเที่ยวของที่ที่จะไป นารูโตะหูบานทันทีแล้วรีบเข้ามากอดคอแล้วถามว่า
"หา! จริงเดะ O_O งั้นเดี๋ยวฉันก็จะได้เห็นซากุระจังใส่ชุดยุกาตะด้วย ว้าว *0*//"
"ของใครใครก็หวงเฟ้ย!!!"
ซาสึเกะแยกเขี้ยวใส่นารูโตะแล้วทำหน้ายักษ์ ทำเอาโตะหงอลงนิดๆแต่ก็ยังแซวไม่เลิก เกะก็ต้องเพิ่มเลเวลขึ้นเรื่อยๆจนกว่าอีโตะจะเลิกล้อขาด
"เฮ้ชิกามารุ คราวนี้สงสัยได้เห็นยัยโหดเทมาริใส่ยูกาตะแน่เลย"
ยาบุนหันไปเอาศอกกระแทกแขนของชิกามารุที่เหม่ออยู่ให้หันมา
"อืม... - -"(คิดภาพ)
'มองอะไรยะ! -_-+'
"เหอะๆ ไม่น่าจะรอดแฮะ"
"หึๆ ก็ว่างั้นแหละ"
"นี่ๆยูกิ ฉันว่าต้องสนุกแน่เลยว่ามะ ^w^"
อิโนะหันไปถามยูกิยิ้มให้แล้วตอบว่า"จ้า ได้ยินว่ามีงานเทศกาลด้วย น่าสนใจดีนะ"
"เท็นเท็น อย่าจ้องเนจิมาก เดี๋ยวก็ท้องหรอก -O-"
เทมาริพูดเพราะเท็นเท็นกับเนจิจ้องตากันเขม็งเหมือนกำลังจะเปิดสมรภูมิรบกลางรถไฟฟ้าอย่างงั้น อาหมวยเท็นเท็นหันมาหาเทมาริแล้วถลึงตาใส่นิดๆประมาณว่า 'ตูไม่ใช่ปลากัดเฟ้ย! -_-+' และเทมาริก็ส่งต่อไปว่า 'เออรู้ แต่จ้องกันหยั่งกับจะกัดกันแบบนี้มันประหลาดนะเฟ้ย! -_-' ส่วนซากุระที่นั่งคั่นกลางก็...
ซากุระ : ตกลงตูกำลังจะเป็นกรรมการใช่มั้ยฟะ -*-
"ง่ำๆๆๆ งืม~~~ อาหย่อยยยยย o~w~o"
ฮิมิกะเคี้ยวดังโงะในปากแล้วพูดไม่ขาดสายพร้อมทำเหมือนตัวเองได้ขึ้นสวรรค์ชั้นดาวดึงไปนั่งเฝ้าเทวดาแล้ว
"แว้กกก!! อเลนกำลังแย่แล้ว T^T รินารี่รีบไปช่วยดิ อ้ากกกก!!!"
ยูเมะหยิบการ์ตูนเรื่อง ดิ เกร แมน มาอ่านอย่างเมามันส์และอินกะเค้าด้วย ตอนเจ้าอเลน(หัวถั่วงอก)โดนทำร้ายตัวเองเองก็แทบจะลงไปดิ้นๆๆๆ กับพื้น(ไอ้นั่นเค้าเรียกว่าอินเว่อร์เฟ้ย!)
"ไม่น้าาา!!! โดนยิงที่แขนแล้ว TOT"<<<ยูเมะ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!! ลุกมาสิอเล๊นนนนนน!!!! T^T"<<<นาเมริ(ร่วมเว่อร์ด้วยอีกคน)
ในขณะที่คุณเจ๊ทั้งสองกำลังวี๊ดบึ่มกับการอ่านการ์ตูน(อย่าคิดลึกนะเว้ยเฮ้ย! -_-+)คนเกือบทั้งหมดกำลังหันมามองประมาณว่า นี่ตูขึ้นรถไฟฟ้ามาถูกสายป่าวฟะ =_=^^^ คงไม่ใช่สายไปศรีธัญญาหรอกนะ
"เดอิๆ เมื่อไหร่แกจะ...สารภาพรักกับซาโซริซักทีล่ะ"
ซาโรนิกระซิบ เดอิหันมามองนิดนึงแล้วก้มหน้าเอานิ้วจิ้มกันแล้วทำหน้าแบบนี้
"ก็ .3. "
"คุยอะไรกันอยู่หรอคะ คุณพี่ทั้งสอง =_="
"แว้กกกกกกกกกกกก!!! โซอิ O0O"
"อ่าฮะ"
"เปล่านิ ไม่ได้คุยอะไร (== )"
เดอิพูดแล้วเบื่อนหน้าหลบสายตาจับผิด โซอิเลิกคิ้วสูงแล้วหันไปหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าแล้วเอาออกมาให้เดอิดู
"นี่ๆ ไปซื้อนิตยาสารมาเจอไอ้นี่ด้วย" พูดจบก็เดินหนีไปทางอื่น
"หือ =_=?"
ซาโรนิหยิบนิตยาสาร GOSSIP ขึ้นมาดูแล้วถึงกับช็อคแล้วรีบเอาเก็บทันที ก็หน้าปกเป็นรูปซาโซริจุ๊บยัยเท็นโยะนางเอกจอมปลอมนั่นนี่นา T^T ขืนเดอิเห็นมีหวังบ่อน้ำตาแตกแหงมๆขี้เกียจปลอบ
"อะไรน่ะ อืม =_="
พรึ่บ!
"แว้ก! =[]="
ซาริโนะ : ไม่ทัน มันเร็วกว่า T^T
"=_=++++(ชิ้งๆๆๆๆ~!!!)" เดอิ
กึด! เพล้งงงงงงง!!!!!
เดอิบีบแก้วแตกคามือทันทีเมื่อเห็นหน้าปก =[ ]=!!! เลือดไหลโชกอาบมือ เส้นเลือดที่มือปูด ที่หน้ามีเครื่องหมายโกรธเต็มหน้า
เดอิ : กร๊าซซซซซซซซซซซซซ!!!!!!! 
"เอ่อ... ไม่เป็นไรนะ =_=;;;" อิทาจิหันมาถามแล้วมองที่มือเดอิ คนโดนถามหันมาแสยะยิ้มชวนสยองแล้วหัวเราะในลำคอนิดๆ
"หึ... หึ... ไม่เป็นไร อืม.... ^-^++++++(ชิ้งงงงงๆๆๆๆๆ!!!!!)"
"กะ... แกไปทำแผลก่อนเหอะว่ะ เดี๋ยวเลือดหมดตัว =_=;;;;" เซ็ทสึ
"อืมมมมมมม..... ^-^+++++++++++++(ชิ้งงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)"
ขวับ!
"เพน ฉันว่าวันนี้ไอ้เดอิมันน่ากลัวพิกลว่ะ (//=_=)"
"เหอะๆ นั่นดิๆ (=_=\\)"
เพน : ไม่ให้ยัยนั่นน่ากลัวได้ไงฟะเล่นเห็นภาพแบบนั้นซะได้ T^T;;;
"หา! ซากุระโดนคารินจ้องเล่นงาน~!!! O_O"
ไอโกะตะโกนกรอกหูโมยะที่พึ่งประกาศเรื่องราวในที่นี้เสร็จไป
"แว้กกกก!!! เบาๆดิ หูจะแตก T^T"
"ขะ... ขอโทษค่ะรุ่นพี่ =_=;;"
(คนที่อยู่ห้องแสงอุษาถือว่าเป็นรุ่นพี่ห้องพวกโตะนะ)
"หนอยยย~ -_-^^ ถ้ายัยนั่นทำซากุระเจ็บฉันจะเอาคืนเป็นสิบเท่า!" อามาโนะ เซย์กิพูดแล้วดัดมือดังกร๊อบบบ~
"เอ่อ... อามาโนะจังใจเย็นๆก่อนจ้ะ - -;;" มาริพูดกล่อม(ได้ยินเสียงดัดนิ้วแล้วเสียววุ้ย! T^T)
"หา! เธอเป็ยบอดี้การ์ดของกลุ่มแสงอุษาจิงเดะคิบิกิ O_o"
"แม่นแล้วยูมะ -0-"
"ไม่น่าเชื่อ =O=! แล้วเธอทำได้ไงอะ" อารีโนะ
"ก็คืองี้..."
ย้อนไปเมื่อสองสามวันก่อน
ปัง!
"สวัสดีค่ะคุณวีวี่ ^O^ หนูชื่ออากานาระ คิบิกิ จะมาขอสมัครงานเป็นบอดี้การ์ดวง Akatsuki ค่ะ ได้โปรดรับหนูด้วย *0*///"
คิบิกิเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของเจ๊วีวี่แล้วแนะนำตัวเสร็จเรียบร้อยโดยไม่ต้องอ้าปากถามแล้วยื่นใบสมัครงานให้เจ๊วีวี่ดู
"เอ๋ =_="
"ทำไมหรอคะคุณวีวี่ *3*"
"จะไหวเหรอ แน่ใจนะว่าเข้ามาสมัครเพราะจะเป็นบอดี้การ์ด"
"แน่ค่ะ! เอาหัวเป็นประกัน ถ้าไม่จริงขอให้พ่อตาย แม่ยายแก่ ลูกเป็นบ้าหลานติดคุกเลยเอา -O-^"(ตอนพูดแอบไขว้นิ้วเพราะกลัวเป็นจริงขึ้นมา T^T)
"ได้จ้ะ เจ๊รับก็ได้"
"*0*///"
"แต่หนูต้องไปตื้อเจ้าพวกนั้นอีกทีนะถึงจะรับได้จริงๆ เพราะถ้าไอ้พวกนั้นมันไม่พอใจมันจะยุ่ง"
"ได้ค่าาา~~~ >O<// วางใจได้เล้ย~~~"
ต่อมาที่ รร.
"ขอร้องล่ะ ตลอดที่ผ่านมาฉันดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเอง... ครอบครัวฉันก็ไม่มี ญาติซักคนยังไม่รู้เลยว่ามีรึเปล่า... ตอนที่คุณวีวี่รับฉันเข้างานฉันดีใจแทบตายเลย พวกคุณเองก็ช่วยฉันหน่อยสิ... ขอร้อง ให้ฉันคุกเข่าเลยก็ได้... รับฉันเป็นบอดี้การ์ดเถอะ... อืม! น่าจะใช้ได้แฮะ -.-"
คิบิกิอ่านบทพูดที่จดมาจากละครน้ำเน่าหลังข่าวกับบทเสริมในนิยายรักรันทดสุดเศร้าเตรียมเพื่อจะพูดตื้อไอ้พวกแสงอุษา
คิบิกิ : มะ... มานั่นแว้ว! O_O เตรียมตัวๆๆๆ....
"เอ่อ... สวัสดี ฉันชื่อ อากานาระ คิบิกิ ต่อไปนี้จะมาเป็นบอดี้การ์ดของพวกนายจ้ะ ^-^"
"หา?... =_="
"แน่ใจเรอะว่ามาสมัครด้วยความบริสุทธิ์ใจน่ะ"
"นั่นสิ"
"แน่ใจเหรอว่าเธอไม่ได้เป็นพวกโรคจิตหรือปาปารัซซี่น่ะ =_="
คิบิกิ : อะ... ไอ้พวกนี้นิ! =_=^^^ วิจารณ์ได้วิจารณ์จริงนะ! หึ! ต้องแสดงให้เห็นถึงสปีริสของฉันซะแล้ว!
"ขอร้องล่ะ ตลอดที่ผ่านมาฉันดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเอง... ครอบครัวฉันก็ไม่มี ญาติซักคนยังไม่รู้เลยว่ามีรึเปล่า... ตอนที่คุณวีวี่รับฉันเข้างานฉันดีใจแทบตายเลย พวกคุณเองก็ช่วยฉันหน่อยสิ... ขอร้อง ให้ฉันคุกเข่าเลยก็ได้... รับฉันเป็นบอดี้การ์ดเถอะ..."
"อึก..."(สะอึกไปตามๆกาน... = =;;)
"น้า...(ปิ๊งๆ)"<<<อ่อนสุดฤกดิ์
"..."
"..."
"ก็ได้..."
"..."
"..."
"ยะฮูวววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! \>o</"
ฟ้าวววววววว!!!
ดีใจจนกระโดดออกนอกหน้าต่างไปแว้ววววว~~~~ =[ ]=!!!!!
แล้วแสงอุษาล่ะ...
...
ก็...
"...('.')..."
"มะ... เมื่อกี้ยังเศร้าๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ..."
"เนะ..."
"เรื่องมันก็แบบนี้ล่ะ"
คิบิกิพูดแล้วยักไหล่นิดๆ ส่วนสองคนที่นั่งฟังก็...
"สะ... สะ... สะ... สุ... สุ... สุโค่ย... = =^"
ทางด้านองค์หญิง
"นี่ไวกิ งานเทศกาลนี่มันคืออะไรหรอ?"
องค์หญิงคุยกับวาราเกียผ่านทางโทรศัพท์ที่สามารถเห็นหน้าได้เลยรู้หน้าอีกฝ่าย(ไฮเทคไปนั่น อิจฉา T^T) วาราเกียตอบว่า
[งานเทศกาลงั้นเหรอ อืม... คงยังไม่รู้สินะ]
"ถ้ารู้แล้วฉันจะถามนายให้เปลืองน้ำลายทำไม รีบๆตอบมาเถอะ -_-"
[ก็เป็นงานของที่นั่นน่ะ เค้าให้ใส่ชุดกิโมโน มีซุ้มเล่นเกมขายของเยอะแยะเต็มไปหมดแล้วก็มีโคมไฟกลมๆลวยลายสวยๆติดประดับสวยงาม อ๋อ ถ้าโชคดีอาจได้ดูพลุด้วยนะ]
"เห น่าสนใจดีเหมือนกันแฮะงานเทศกาลนั่นน่ะ"
[แน่นอนสิ ว่าแต่ว่า... องค์หญิงอยู่ในรถไฟแล้วทำไมข้างหลังเป็นธรรมชาติได้ล่ะ!!!]
"อันที่จริงต้องเรียกว่าอยู่บนหลังคารถไฟมากกว่ามั้ง"(ลอยหน้าลอยตา)
[เฮ้ย! แล้วถ้าเวลารถไฟ...]
"ไม่ต้องห่วงน่า ฉันสืบมาแล้ว อุโมงน่ะมันใหญ่พอไม่ต้องนอนหลบหรอก อีกอย่าง..."
องค์หญิงหยุดพูดไปแล้วยืนขึ้นมองทิวทัศน์รอบตัว ลมแรงพัดมาเพราะแรงของรถไฟฟ้ทำให้ผมสีขาวยาวไปตามแรงลม
"อีกอย่าง ฉันอยากเห็นวิวที่นี่ชัดๆหน่อย!"
[... เฮ้อ... นิสัยเดิมไม่เปลี่ยน ชอบทำให้ใจหายอยู่เรื่อย อ๊ะ! ต้องไปแล้วล่ะ รู้สึกในห้องครัวกำลังมีปัญหา (ว้าย! แย่แว้วววว~~~)]
หมายเหตุ : ในวงเล็บคือเสียงที่แทรกมาทางโทรศัพท์
ตูมมมม!
ภาพในโทรศัพท์เห็นเป็นควันสีดำพุ่งปร๊าดออกมาจากทางห้องครัว เสียงคนอื่นๆเข้ามาแทรก แล้วคุณเฮียวาราเกียก็รีบตัดสายไปโดยเร็ว
ปิ๊บ!
"หึ นึกว่ามีฉันคนเดียวนะเนี่ยที่มานั่งอยู่ตรงนี้ ใช่มั้ย? วิซ..."
องค์หญิงหัวเราะในลำคอแต่ไม่ได้หันไปมองคนอีกคนที่อยู่ด้วย ซึ่งเจ้าของผมสีขาวสั้นและนัยตาสีแดงดูโดดเด่นพร้อมสีหน้าเงียบขรึมสะอึกนิดๆแล้วหันไปมองด้วยสายตาสงสัย
"รู้... รู้ได้ไง?"
"นายเองก็น่าจะรู้นี่นาฉันอยู่ระดับไหนแล้ว เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้ล่ะ อย่าลืมสิว่าฉันโดนลากมาเป็น ผอ. ของโรงเรียนแห่งนี้"
"..."
"นักเรียนเข้าใหม่สินะ งั้นก็ยินดีต้อนรับ คงไม่ต้องให้ฉันแนะนำตัวมากก็น่าจะรู้จักกันนะ"
"องค์หญิงในอุปการของท่านวาราเกียนี่เอง ปกติพวกเราไม่ค่อยได้เจอหน้ากันแต่เธอกลับจำฉันได้"
"อะ... อะ.... เอ่อ..."
"เป็นอะไรไป? พูดแค่นี้มันเสียดสีรึไง"
"ข้าง... ข้าง..."
"ข้างอะ..."
ผัวะ! เปรี้ยง! แขวก! โป้ง!
"แอ้กกกกกกกกกกก!!!!"
"จะเตือนแล้ววววว -_-^^^ ว่าข้างหลังมันมีอุปศักดิ์ ให้มาอยู่ตรงนี้ ฟังซะที่ไหน วางมาดอยู่ได้ อ๊ะ!"
ควับ
"ว้าว สวยจัง นี่เหรอภูเขาไฟฟูจิ"
องค์หญิงพึมพำแล้วมองภูเขาไฟฟูจิด้านหน้า แต่คนข้างหลัง...
"ว้ากกกกก!!"
กำลังจะตกรถเนื่องจากโดนกิ่งไม้เกี่ยวคอเสื้อไว้ = =;;
ต่อมา...
ณ ศาลเจ้า
"ยะฮูววววว! ศาลเจ้าที่นี่สวยชะมัดเลย (>O<\)" นารูโตะพูดแล้วทำท่าสำรวจไปรอบๆตัว
"หืม? ศาลเจ้าเหรอ" องค์หญิง
"อ้าว! นี่อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักน่ะ =O=?" นารูโตะหันมาถามสีหน้าตกใจเว่อร์
"รู้จัก แต่เคยเห็นแต่ในหนังสือน่ะ (' ')"
"ฮะๆ บ้านนอกจริงจริ๊งงง~"
"ว่าไงนะ?"
ยังไม่ทันพูดอะไรนารูโตะก็โดนบีบที่คออย่างแรงแล้วโดนยกจนตัวลอยด้วยฝีมือขององค์หญฺงนี่เอง จะใครล่ะ
"เมื่อกี้ว่าไงนะ ^_^"(รอยยิ้มอาบยาพิษ)
กึดๆ~(เสียงบีบคอที่เพิ่มเรเวลขึ้นเรื่อยๆ)
"อ๊อกกกกก!!!! =O= ขอโต้ดดดดดดดด!!! ผ๋มผิดไปแล้ววววว T^T!!"
ฟึ่บ! ผัวะ!(ปล่อย...)
"งั้นก็ดีไป"
"แค่กๆๆๆ +O+"
"ว้าวๆๆๆๆๆๆ *0* สวยมั่กมากกกกกกกกกก!!!!!" โทบิ
พลั่ก!
"รู้แล้วโว้ย!!!!!!!!!!! จะตะโกนใส่หูทำไมวะ!"
"แง้ๆ /(T^T)\ คุณฮิดันโหดร๊ายยยยยยยยยย~~~~ TOT~~~~"
"=_=^^^"
ผัวะ!
ฮิดันซัดขนมเข่งใส่หัวโทบิอีกดอกโทษฐานด่าคนหล่อที่ใจดีปานเทพ(จิงหรอฟะ??? -*-???)
"เฮ้ยฮิดัน อย่าไปแกล้งมันมากเดี๋ยวกรรมตามสนอง =_=" คาคุสึ
"เออ~~~"
ฮิดันขานรับแล้วหยุดตีกับโทบิที่ลงไปกองกับพื้นแล้ว สงสารหรือสมเพชดี??? ช่วยโหวตๆ ฮิดันเดินไปหาคาคุสึแต่อยู่ก็...
"เฮียคาคุสึ~~~~~~~"
ปึง! โครมมมมมมมม!!!!!!!!!
"แอ้กกกกกกกก! คางช้านนนนนนนน!!!"
ฮิดันแหกปากดังลั่นแล้วจับคางตัวเอง และคนที่ทำก็คือคนๆนี้ที่เรียกคาคุสึว่าเฮีย... ยูเมะนั่นเองจะใครล่ะวะ
"เฮียๆ เมื่อกี้หนูเห็นมีผู้หญิงใส่กิโมโนสีขาวกวักมือเรียก แต่พอมองไปก็เห็นว่าเค้าลอยอยู่จากนั้นเค้าก็หายแว้บไปกับกำแพงเลยอะ TOT น่ากลัววววว!!!!"
"เฮ้ย! นี่ล้อเล่นใช่มั้ย =_=;;;" คาคุสึชักเหวอ(มันกลัวผี)
"หน้าแบบนี้โกหกมั้ง!!!"
ยูเมะพูดเสียงหนักแน่น โอเค! แบบนี้ฟันธงเลย ไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน TOT ว้ากกกกกกกกก!!! กลัวผี!!!!!!!!!!!(แกลองส่องกระจกดูดิ น่ากลัวกว่าผีอีก = =;;)
"กรี๊ดดดดดดดดดด!! ยูเม๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"(เสียงนาเมริกับฮิมิกะ)
ผัวะ! ผัวะ!
"อ๊อกกกกกกกก!!! +O+" ฮิดัน<<<ถูกเตะ
แฟนคลับฮิดัน : กรี๊ดดดดดดดด!!!! เจ๊โหดร้ายกับดันๆเกินไปแล้วววว!!! TOT
ไลท์ : เฮ้ยๆ อะไรใครโหดร้าย = =+++ ฉันมานั่งอัพก็บุญแค่ไหนแล้วที่ไม่ดอง
"มีอะไรหรอ วิ่งมาหน้าตื่นเลย O_O" ยูเมะหันไปถามเพื่อนตัวเอง
"เมื่อกี้ๆ เมื่อกี้... พวกเรา... เจอผี! T^T"
"ผมยาวใส่กิโมโนขาว TOT?"
"แม่นแล้ว!"
"แว้กกกกกกกกก!! ฉันก็เจ๊อออออออออ!!!"
"พวกเธอไปเจอที่ไหนอีกล่ะ -_-" คาคุสึถาม
"พวกเราเจอตอนที่กำลังนั่งเล่นอยู่ เห็นตอนแรกแค่เดินผ่านเฉยๆแล้วอยู่ๆพอเงยหน้ามองต้นไม้ เฮือก! เต็มๆลูกกะตาเลย TOT!" ฮิมิกะเล่าแล้วเสียวสันหลังวาบๆ
"โอ๊ยๆ ทำไงดี ภาพมันติดตาเลยวะ Y^Y" นาเมริยกมือปิดตาแล้วส่ายหัวแรงๆ
"อะ... อะ... อะ... อะ... อะ... เอ่อ... เอ่อ... ยูเมะ" คาคุสึเรียก
"อะไรหรอเฮีย -.-?"
"ข้าง... ข้างล่างน่ะ... เธอเหยียบฮิดันอยู่ -_-^^^"
"...=O=..."
ยูเมะมองไปข้างล่างตามคาคุสึแล้วพบว่า... ฮิดันอยู่ในบาทาของจริง=_=
ฟ้าววว!!
พรึ่บ!
"อ้ากกกกกก!!! o-o >-</////"
ยูเมะรีบกระโดดออกจากตัวฮิดัน มือยังคาอยู่ที่ชายกระโปรง เพราะว่า... เมื่อกี้... ตอนที่... เอ่อ... ลมพัดมา... กระโปรงยูเมะเปิด... =_=;;;
ยูเมะ : ฉ่า~ T///^///T
"สะ... สะ... สะ... สีส้มสายแครอท =////////////////=" ฮิดัน เฮ้ย! นี่แกเห็นเหรอ =-=^^^
"ว้ากกกกกกกกกกกกก!!! ไอ้ลามกจกเปรต!!!!!!!!!!!!!!!!"
ผัวะๆๆๆๆๆๆ!!!
ยูเมะถีบฮิดันไปหลายนัดจนเจ้าตัวเริ่มหอบ ฮิดันรีบตีลังกาลุกขึ้นจากพื้นแล้วปัดฝุ่นที่ตัวแล้วพูดว่า
"นี่! ถ้าเธอไม่มายืนที่ตัวฉันเองฉันก็ไม่เห็นของเธอหรอก ถึงเห็นไปก็เสียสายตากันพอดี!"(แร๊งงง)
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!! ไอ้บ้าไปตายซ้าาาา!!!!!!"
"ว้ากกกกกกกกกกก!! ยูเมะใจเย็น >-<~"
นาเมริกับฮิมิกะรีบเข้ามาล็อคตัวเพื่อนตัวเองก่อนจะเปิดศึกในศาลเจ้า ถ้าฆ่ากันตายในนี้มีหวังหลวงพ่อเอาไม้เท้าไล่กวดกันพอดี T^T
"ใช่ๆ ออกจากศาลเจ้าแล้วค่อยไปฆ่ากันอีกที เนอะๆ =w="
"นาเมริ!!!"
โป้ก!
"ฉันขอโต๊ดดดดดดดดดดด~~~ TT^TT"
"ปล่อยยยยช้านนนนนนนน!!! ฉันจะไปฆ่ามัน! ปล๊อยยยยยยย!!"
พรืดดดดดดด~~~
^
^
^
^
โดนลากไปเก็บเรียบร้อย
"ยูกิๆ ขออะไรน่ะ"
อิโนะถามเมื่อยูกิผูกแผ่นกระดาษขอพรกับต้นไผ่เรียบร้อยแล้ว
"ก็... ไม่มีอะไรหรอก"
"แหมๆ ทำเสียงแบบนี้มีพิรุธนะเนี่ย แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันขอให้มีแฟนกะเค้ามั่งดีกว่า ฮิๆ"
"กลัวขึ้นคานหรออิโนะ" ซากุระแซว
"อะไร ไม่ใช่ซะหน่อย!"
"ฮ่าๆๆ"
"เท่าที่ตรวจมา หนุ่มฮอตของโรงเรียนก็เหลือ... ซาโซริ อิทาจิ ฮิดัน แล้วก็... ซาอิ" เท็นเท็นพูดแล้วหันไปมองอิโนะ "ฉันว่าเธอน่าจะเหมาะกับซาอินะ"
พรวด!
อิโนะพ่นชา(กระป๋อง)ออกมาแล้วสำลักอีกที
"หะ...หะ... ขำ! =_=^^^"
"อ้าวทำไมล่ะ -.-?" เท็นเท็นถาม
"ไอ้หมอนั่นน่ะดูภายนอกเหมือนกับผู้ชายที่แสนดีเหมือนเทวดาลงมาโปรด~~~~ แต่ที่จริงน่ะนะ เชอะ! ปีศาสชัดๆ!"
"=[]=!!"
"พวกเธอทำหน้างั้นทำไม =_=??"
"คือว่า... อิโนะจัง..." ฮินาตะพูดแล้วชี้ไปด้านหลัง
"โฮะๆ~ ฮินาตะจ๋า~ นี่อย่าบอกนะว่ามันอยู่ข้างหลังฉัน =O=^^"
"แม่นแล่ว~~" ยูกิ
ควับ!
เฮือก! =_=;;
มาจริงด้วยเว้ย! U_U ยืนยิ้มแฉ่งเชียวนะ แต่จะไม่ว่าอะไรเล้ยถ้ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่อาบไปด้วยยาพิษเหมือนแอปเปิ้ลอาบยาพิษ T^T;;
"อืม ผมเป็ยอย่างที่คุณว่าจริงๆเหรอครับ คุณอิโนะ ^-^"(เน้นเสียงหนักแน่น)
"กะ... ก็ใช่น่ะสิ! =_=;; อย่าคิดนะว่านายทำอะไรแล้วฉันไม่เห็นน่ะ"
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่อิโนะก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ซาอิยังคงยิ้มจนตาหยีอยู่แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ
"งั้นผมทำอะไรหรอครับคุณอิโนะ ^^~"
"=-=;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;"
"อิโนะ! ฉันว่าไปทางโน่นนนนนนนน!!! ดีกว่า"
ซากุระพูดแล้วทั้งหมดก็รีบโกยกันใหญ่ก่อนที่จะโดนกดดันไปมากกว่านี้ ส่วนซาอิที่ยืนอยู่ข้างหลังกฌพึมพำว่า
"หึ ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร แต่ถ้าจะมาล้วงความลับของฉันล่ะก็... เราได้เจอกันแน่"
[Nameri talk]
ตอนนี้ฮิมิกะได้ลากยูเมะไปเก็บเรียบร้อยแล้ว =-=;; เหนื่อยแทบตาย ยัยนั่นแรงวัวแรงควายชะมัด(โดนแพนด้าเทศแน่กู๊ T^T - ไลท์) ฉันเลยได้มาเดินดูรอบๆศาลเจ้า ว้าว~ สวยชะมัด *0*// มีต้นซกุระด้วย โรแมนติคมั่กมาก ถ้ามีแฟนเมื่อไหร่จะพามา... อุ๊ย! หยุดดีกว่า เดี๋ยวเรื่องนี้โดนแบนแล้วเจ๊ไลท์จะวิ่งมากระโดดถีบฉันทีหลังมันจะไม่เป็นมงคลอย่างแรง =_=;;;
กึก~
เห =_=? อะไรน่ะ เหมือนจานบินเลยแฮะ
ฉันหยิบไอ้ที่เหมือนจานบินสีส้มๆลายโลลี่ป็อปขึ้นมาดู เอ่อ ไม่สิ มันเหมือนหน้ากากมากกว่านะ งั้นมันก็ต้องเล่น =w= ฉันจัดการเอาไอ้หน้ากากโลลี่ป็อปนั่นมาใส่เอาไว้ ตอนนี้ดูๆไปฉันเหมือนคนบ้าเล่นเป็นเด็กๆเลยวุ้ย =_=^^^
"เอ่อ... ขอโต๊ดนะก๊าบ"
"หา?..."
"ขอหน้ากากผ๋มคืนได้มั้ย"
ชะอุ๋ย เจ้าของมาทวงแล้ว =_= ฉันรีบถอดหน้ากากนั่นออกแล้วยื่นให้เจ้าของ หน้ากากบ้าบออะไรฟะมีแค่รูเดียว แต่จะว่าไปหน้าตาเจ้าของนี่ก็...
"อ๋า~ ขอบคุณครับ"
หล่อเหมือนกันนะเนี่ย =////////////////////////////=~~~ โฮกกกกกกกกก!!! นี่ฉันได้เอจเจ้าชายแล้วเหรอ! ละลายยยยยยย~~~ หน้าตาน่าร้ากกกก น่ากอดดดดดดดดชะมัด >////////< เหมือนเด็กเลย(จะว่าไปหมอนี่ก็หน้าเด็กกว่าฉันอีกนะเนี่ย T^T;;)
"ฉะ... ฉันชื่อซาเรกิ นาเมริ คุณชื่ออะไรหรอค่ะ O_O"
เกือบลืมถามชื่อคนหล่อแล้วมั้ยล่ะ UoU
เขาหันมายิ้มให้ ยิ้ม~ ยิ้ม~ *-*/// กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!
"ผมชื่อโทบิคัฟ ^^"
ผมชื่อโทบิครับ...
ผมชื่อโทบิครับ...
ผมชื่อโทบิครับ...
คำๆนี้ลอยวนไปวนมาภายในหัวของฉัน พระเจ้าขา~ ท่านได้ประทานคนสำคัญมาให้ลูกแล้วใช่มั้ยค่ะ *0*?????
'โฮ่ๆๆๆ แม่นแล้ว'
เฮ้ย! =[]= เมื่อกี้เสียงใคร๊!!! โกยเถอะโยมมมมมมมมมม~~~~ จะอยู่ไปไย~~~ เผ่นไปไวๆ เผ่นไปเถอะโย๊มมมมมมมมม!!!
ฟิ้ววววว!!!
[Tenten talk]
"เท็นเท็น ฉันว่าเลิกโกรธพี่เนจิได้แล้วล่ะ พี่เค้าคง..."
"ฮึ! (-_-+)"
"คงไม่ได้ตั้งใจน่ะ ^^;;"
"เฮอะ! (+-_-)"
ฉันสบัดหน้าหนีฮินาตะจนแทบจะเต้นระบำชะชะช่าได้อยู่แล้ว =_= เพราะไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากน้องไอ้!เนจิ ชิชะ! น้องสาวอ่อนหวานหยั่งกะดอกไม้แต่ไหงพี่ชายดั๊นแข็งปั๊กอย่างกับไม่หน้าสามของ ผอ. ซึนาเดะฟะ! อ๋อ ถ้าปล่อยไว้นานเดี๋ยวคนอ่านจะงงเอาว่าฉันไปเจ็บแค้นเคืองโกรธอะไรไอ้! เนจิมาอีก โอเค จะ(ฝืน)เล่าให้ฟังแล้วกัน เรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ...
เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนนั่นเอง...
"ก็คนไม่รักทำอะไรก็ไม่ถูก! ก็คนหมดรักทำอะไรก็ม่ายโดนนน~~"
ฉันแหกปากร้องเพลงเสียงดังลั่นตลอดทางเดินกลับบ้านเอาของไปให้อาม่า ถึงจะรู้ตัวดีว่าเสียงตัวเองมันยิ่งกว่าเสียงควายออกลูกเป็นม้าก็เถอะแต่ฉันก็ยังหน้าหนาหน้าทนร้องต่อไป -_-^^^ เนื่องจากยังมีเวลาอีกเยอะฉันเลยแวะร้านไอติม
"ป้าขา ขอเหมือนเดิมค่ะ -O-"
"ได้จ้า~ เหมือนเดิม ^_^"
ฉันยืนรอคุณป้าตักไอติมรสช็อกโกแล็ตใส่โคนแล้วโรยด้วยผงสายรุ่งสีสวย โอ้วววว~~ @O@ พอฉันมองที่ไอติมเหมือนมันกำลังส่องแสงแล้วเรียกร้องมาว่า 'กินฉันซี่~~~ *-*' อ้ากกกกก!!! >..<
"ได้แล้วจ้า~"
"ขอบคุณค่ะ ^O^"
ฉันรับไอติมมาแล้วจัดการรับทานอย่างเอร็ดอร่อย เย็นหวานชื่นใจ วะฮะฮ่า~ ^O^ แบบนี้ค่อยมีพลังใส่เกียร์เสือดาวกลับบ้านหน่อย ฉันเดินกลับหลังหันไปหมายจะกลับที่ซุกหัวนอน แต่ว่า...!!!
แผละ~
"อ้ากกกกก! เสื้อช้านนนนน!!!!"
พอหันไปไม่ถึงสามวิเท่านั้นแหละไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ดันเดินเข้ามาชนฉันทำให้ไอติมในมือหกใส่เสื้อหใอนั่นเต็มๆ แต่ฉันมิได้สนใจคนแม้แต่น้อยค่ะ... ฉันสนแค่...
"ไอติมมมมมมมม~~~~ TTOTT"
"นี่เธออีกแล้วเหรอ =_=^^"
"นาย =_=^^^"
โลกกลมเกินไปแล้วเฟ้ยยยยย!!! แบนทีเต๊อะ!
"นี่ยัยหัวซาลาเปา ไม่ทราบว่านี่เธอทำไอ้นั่นหกใส่ฉันแล้วไม่คิดจะขอโทษเลยเรอะ"
ไอ้คนข้างหน้าพูดแล้วจับเสื้อสีขาวที่ตอนนี้ผ่านกรรมวิธีการย่อมสีจากฉันพัฒนาการกลายเป็นสีน้ำตาลเรียบร้อยแล้ว ณ บัดนี้ อี๊~ อี๊~ อี๊~ อี๊~(เอ็กโคหน่อย)
"ไม่รู้ไม่ชี้ นายเดินมาชนฉันก่อนนี่นา ช่วยไม่ได้ -O-"
"นี่เธอ... =_=^^"
"กู๊ดบายยยยย~~"
ฉันพูดแล้วโบกมือบ๊ายบายก่อนจะกระโดดแกมวิ่งจากไป แต่ไอ้บ้านั่นดันจับคอเสื้อฉันไว้เพื่อไม่ให้หนีไปไหนแล้วดึงฉันกลับหลังหันไปหา =O= ทำไมพระเจ้าต้องสร้างให้ผู้ชายแรงเยอะกว่าผู้หญิงด้วยนะ! T^T พระเจ้าลำเอียงงงงง~~~(ไปไหนต่อไหนแล้วเนี่ยแก =_=)
"เธอ.. อุ๊บ O_O!"
เอ๊ะ อ๊ะ! O_O
แต่ว่า...
ไอ้ที่หมอนี่จับ...
มัน...
มัน...
มัน...
มัน...
หน้าอกช้านนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!! =[]=!!!!!!
"ว้ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!! >[]<++++++++++++"
ผัวะ!
ฉันจัดการสวนหมัดเข้าใส้หน้าเนจิเต็มๆจนล้มลงไปกอง ไอ้บ้านั่นยังมีสีหน้าเอ๋อๆเหวอๆ แต่ฉันนี่สิเอ๋อกว่า! เหวอกว่า! นี่มันของต้องห้ามของผู้หญิงเชียวนะเฟ้ย! ก๊าซซซซซซซซซซซซ!!!
"ไอ้... ไอ้.. ไอ้... กี๊สสสสสสสสสส >__________<++++"
"จะแหกปากไปทำไมหะ? ยังไงหน้าอกเธอมันก็แผ่นกระดานแบนซะขนาดนั้น จับไปก็ไม่เกิดอารมณ์นะจะบอกให้ -_-"
หยาบคายมั่กม๊ากเค๊อะ!
"ไอ้ชั่วเอ๊ยยยยยยยยย!!!! =[ ]=++++++++++"
ฉันเตะซ้ำเข้าไปอีกทีแล้วเดินตึงตังกลับบ้านไป งานนี้มีสงคราม! ชิชะ! =_=+++++++
นั้นแหละค่าพี่น้อง... วันนี้ฉันถึงได้ โมโห! โมโห!!! และ... โมโห๊!!!!!! ย้ากกกกก! บังอาจมาดูถูกหน้าอกฉัน!!! >_<+++ ไอ้ผู้ชายวิปริต ไม่มีมารยาท หยาบคาย! กี๊สสสสสส~~~(ขณะนี้เท็นเท็นวีนแตกครับท่าน)
"เอ่อ... นี่เท็นเท็น เธอสังเกตมั้ยว่ารุ่นพี่โคนันดูซึมๆไปอะ"
ซากุระเข้ามาสะกิดฉันแล้วชี้ไปทางรุ่นพี่โคนัน เออ... จริงด้วยแฮะ O_O รุ่นพี่ดูซึมๆไปผิดจากปกติ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า (เป็นห่วงอะ)
"เท็นเท็น เธอลองเข้าไปถามพี่เค้าหน่อยสิ" อิโนะพูดจบฉันก็เหวอไปแล้วถามอีก
"หา~~~ ฉันเนี่ยนะ =_=" ฉันพูดแล้วชี้ตัวเอง
"ใช่ เธออัธยาศัยดีที่สุดในกลุ่ม"
จะหาว่าตูหน้าด้านหน้าหนาก็พูดมาตรงๆก็ได้นะเพื่อน =_=^^^ ฉันถอนหายใจแล้วฉาบปูนตราเสือไว้ที่หน้าจากนั้นก็เดินเข้าไปหารุ่นพี่
"รุ่นพี่คะ"
"หืม"
โฮกกกกกกกกกกกกกก!!! สวย =0=! สวยโครตตตตตตตตต!!!!! โดนรัสมีความงามของพี่แกบดบังแล้ว Y^Y กระซิกๆ
"คะ... คะ... คือ... คือว่า... ฉะ... ฉัน..."(ติดอ่างทันที)
"..."
"ทำไมวันนี้รุ่นพี่ซึมๆผิดปกติอ่าค่ะ... คือ... เอ่อ... เออ... หนูแค่..."
"ไม่มีอะไร"
"หะ... หา =O=???"
"ไม่มีอะไรหรอกจ้า"
"ตะ... แต่... แต่ว่า..."
"ขอโทษนะ... วันนี้พี่แค่อารมณ์ไม่ค่อยดี"
"คะ... ค่ะ... ขอโทษที่รบกวนค่ะ =O=;;;"
ฉันพูดจบก็โค้งคำนับแล้วรีบเผ่นแนบออกมาเลย สู้หน้าพี่เค้าไม่ได้จริงๆค่ะ TOT ยิ่งจ้องตายิ่งแล้วใหญ่ ฮือๆๆๆ สู้ความสวยของพี่เค้าไม่ไหวจริงๆ
(โฮะๆ รู้หรอกว่าคิดไรรู้ =w= อยากรู้ชิมิว่าทำไมเจ๊โคนันผู้น่ารักของเราถึงซึมเศร้า งั้นข้าน้อยจะเล่าให้ฟัง ณ บัดนี้~~~ อี๊ อี๊ อี๊ อี๊~~~)
เมื่อวานนี้นี่เองแหละ...
"ยินดีต้อนรับกลับค่าาา~~"
เสียงสาวใช้ที่ยืนเรียงอยู่พูดแล้วโค้งให้เมื่อโคนันเดินเข้ามาในบ้าน เอ่อ... ผิดๆ... ไม่ใช่สิ... ที่จริงมันคือคฤหาสสุดอลังกาลตะหาก =[]=!!!
"อืม สวัสดีจ้ะทุกคน" โคนันหันไปพูดแล้วยิ้มให้(นี่คือเหตุผลหนึ่งที่พวกคนใช้ชอบโคนัน -.-)
"คุณหนูขอรับ นายท่านเรียกไปพบครับ"
คนใช้คนสนิทของลุงคิงคองกลายพันธุ์(จำได้นะว่าใคร)พูดขึ้น โคนันเดินตรงไปที่ห้องทำงานของลุงคิงคองกลายพันธุ์ที่นั่งอยู่บนบัลลังค์เหมือนตัวเองเป็นพระราชา(เว่อร์ไปไหนฟะ =*=)
"อ้าว โคนัน ^O^~~"
"สวัสดีค่ะคุณพ่อ ^^"
"มาๆ มานั่งก่อน อย่ายืนให้เมื่อตุ่มเลย"
ลุงคิงคองกลายพันธุ์กวักมือเรียกลูกตัวเองให้มานั่งเก้าอี้ตรงข้ามตัวเอง พอโคนันนั่งที่เรียบร้อยก็ไล่พวกลูกน้องออกไปแล้วเริ่มเปิดประเด็ดร้อนๆเพื่อไม่ให้เสียเวลา(ดูข่าวมากไปปะวะช่วงนี้ =*=)
"เอ่อ... ช่วงนี้เรียนเป็นไงบ้างหรอลูก"
"ก็โอเคค่ะ"
"แล้ว... ยังคบกับไอ้เด็กนั้นอยู่รึเปล่า =_=+++"(ชิ้งๆ! สายตาจับผิดของลุงคิงคองกลายพันธุ์ทำงานโดยอัตโนมัติ)
"ว่าแต่พ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับหนูหรอคะ ^^;;"
โคนัน : ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องไม่งั้นโดนแขวะเละแน่ T T
"คือว่า... เรื่องนั้น..."
แอ๊ดดด! ปัง!
"ไฮค่า ที่รัก ( ^o^)/"
"เหอ... o_o"
อยู่ๆก็มีผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับพ่อโคนันเปิดประตูพรึ่บเข้ามาแล้วโบกมือ ส่วนอีกข้างก็ถือถุงอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมด =O= เห็นแล้วสินค้าแต่ละชิ้นคงหมื่นอัพขึ้นแหงมๆ (โอ้ว! อะไรจะปานน้านนนน!!)
"อะ... ฮะ... ไฮจ้ะ ('.')" ลุงคิงคอง
"อ้าว! แล้วเด็กคนนี้คือใครหรอ O_o!"
ผู้หญิงคนนั้นหันมามองโคนันที่นั่งอ้าปากเหวอๆอยู่ ลุงคิงคองกลายพันธุ์ยิ้มแหยๆแล้วผายมือมาทางโคนันแล้วพูดว่า
"นี่ก็โคนันที่ผมเล่าให้คุณฟังไงจ้ะ"
"ว้าว! สวยน่ารักอย่างที่คุณบอกจริงๆด้วย ^O^"
คุณเจ๊เมื่อซักครู่พูดแล้วเดินเข้ามาหยิกแก้มโคนันด้วยอาการเหมือนหมั่นไส้นิด โคนันที่เอ๋ออยู่นานสองนานก็หันไปถามลุงคิงคองกลายพันธุ์
"เอ่อ... นี่ใครหรอคะพ่อ"
"คะ... คือ... ว่า..."
"งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ ^O^"
คุณเจ๊พูดแล้วเดินดี๊ด๊าออกจากห้องลุงคิงคองไป เหลือความเงียบไว้ให้พ่อลูกที่ตอนนี้ด้านลูกมีสีหน้าเรียบเฉยต่างจากเมื่อสองสามนาทีก่อนลิบลับ
"คือ... ผู้หญิงคนเมื่อกี้คือคุณมาโยโกะ เป็นผู้จัดการของคุณเท็นโยะที่แสดงหนังเก่งๆไงลูก ^_^;;"
"หรอคะ"
"คะ... คือ... อันที่จริง... เป็นแม่ของคุณเท็นโยะน่ะ (._.^^^)" โคนันเลิกคิ้วนิดๆแล้วถามเสียงเรียบๆว่า
"แล้วทำไมตอนเข้ามาเรียกคุณพ่อว่า 'ที่รัก' ล่ะคะ"
ลุงคิงคองกลายพันธ์สะอึกทันทีเมื่อจบประโยคแล้วทำท่าอำๆอึงๆ โดนที่โคนันยังมองด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์
"เฮ้อ... พ่อจะบอกตรงๆก็ได้"
"..."
"โคนัน... คุณมาโยโกะน่ะ... จะแต่งงานกับพ่อ..."
"..."
"แล้วก็... มาเป็นแม่ของเรานะ ^^;;;"
"..."
"โคนันเข้าใจใช่มั้ย =O="
"ไม่..."
"หะ... หา?..."
"ไม่ค่ะ... หนูไม่เข้าใจ... ไม่เข้าใจเลยซักนิด!"
โคนันพูดจบก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วเดินไปทางประตู ทิ้งคำท้ายไว้ว่า
"หนูไม่อยากมีแม่ใหม่!"
"โค..."
ปัง!
โคนัน : ฮึ่ย! =_= คิดแล้วกวนใจชะมัด
"จ้ะเอ๋คุณโคนัน! ^O^"
"กรี๊ด!"
ผัวะ!
"โอ๊ยยยย TTOTT"
โคนันเตะผ่าหมากโทบิจนล้มลงไปดิ้นเหมือนปลาขาดน้ำ =O= เพราะมันดันโผล่มาไม่ให้ซุ่งให้เสียงเจ๊แกเลยซัดเข้าให้
"หว่า~ ขอโทษนะโทบิ O_O"
"ฮือๆๆๆ โฮๆๆๆ กระซิกๆๆๆ อึกๆๆๆ แง้ๆๆๆ โอๆๆๆ"(พูดไม่เป็นภาษามนุษย์แล้วโว้ย! =_=^^^)
------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น