Love Reality |มารักกับพี่ 24 ชั่วโมง
Sound From Me(in)
"นายวโรดม!!!"
"อาจารย์!!!"
"เดี๋ยวๆๆ รู้จั..."
"โหหหห จารย์ สวัสดีครับบบบ ไม่เจอกันนานมากอ่ะ กี่ปีแล้วเย"
ผมข้าไปกอดทักทายอาจารย์สุดรักสุดเคารพของผมสมัยมัธยม ตอนนั้นท่านสอนวิชาคอมพิวเตอร์ และเป็นแบบอย่าง เป็นคนสนับสนุน อบรมขัดเกลาเด็กเกเรคนนี้ และเป็นแรงบันดาลใจให้ผมมาเรียนครุศาสตร์ สาขาคอมพิวเตอร์ในที่สุด แต่ตอนนั้นอาจารย์ก็เออร์ลี่ออกมาทำกิจการของครอบครัวเกี่ยวกับชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ เนื่องจากขาดคนสานต่อ ทำให้ผมไม่ค่อยได้ติดต่อกับท่านหลายปี
"ป่ะป๊า พี่คิม รู้..."
"หก เจ็ดปีแล้วเหมือนกันนะ เลิกเรียกว่าอาจารย์เถอะ ลาออกมานานแล้ว"
"ไม่หรอครับ อาจารย์คือผู้มีพระคุณของผม ถ้าไม่มีอาจารย์ ผมคงจะกลายเป็นไอ้คิมคนกาก ที่ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันซักอย่าง" ผมพูดอย่างนอบน้อม
"ไม่ขนาดนั้นหรอก อาจารย์แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น นายเก่งอยู่แล้วคิม อ่าว แล้วนั่น มายืนทำหน้าบูดเป็นตูดกอลิล่าอะไรอยู่ตรงนั้น มาหาป๊าซิ" อาจารย์กวักมือเรียกเด็กเปี๊ยกที่ยืนคั่นกลาง ตอนนี้ทำหน้าบูดเหมือนแกงกะทิค้างคืน
"คุยกันไปเด่ะ คุยกันไปเลยย มินไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้หรอก" ดู้ววว เป็นเด็กขี้อิจฉาอ่ะ
"เอางั้นหรอ ป่ะ งั้นคิมไปนั่งคุยกันในบ้าน ปล่อยไว้ตรงนี้แหละ" อาจารย์ถือสูทกับกระเป๋าทำท่าจะเดินเข้าบ้าน
"ป่ะป๊าาาาา" มันประท้วงพ่อตัวเองที่ไม่เอาใจอย่างที่เคย
"เอ่ออ อาจารย์ครับ วันนี้ผมต้องขอตัวก่อน เพราะยังไม่ได้เข้าบ้านเลย ตั้งแต่เมื่อวาน" ผมออกตัวเพราะต้องรีบกลับบ้าน ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงแย่
"เอ้ออ นั่นสินะ เอาเป็นว่าว่างวันไหนก็บอกมินมาละกัน มากินข้าวที่บ้าน จารย์จะเลี้ยงตอบแทนที่ช่วยดูแลมินให้ มินเดินไปส่งพี่เค้าขึ้นแท็กซี่หน่อยเร็ว"
"งั้นผมลาละครับ สวัสดีครับ" ผมไหว้อย่างนอบน้อมก่อนเดินออกไปเรียกแท็กซี่หน้าบ้านหลังโต
"โลกกลมเน้าะ" ผมพูดขึ้นระหว่างทางที่เดินไปหน้าบ้าน เพราะรู้สึกความเงียบเข้าปกคลุกเหลือเกิน
"นั่นดิ มินไม่คิดเลยว่าพี่คิมจะเป็นศิษย์รักของป่ะป๊า งั้นมินก็หมาหัวเน่าแล้วอ่ะดิ ทีนี้ ป่ะป๊าเอาแต่คุยกับพี่คิม ไม่เห็นสนใจมินเลย ไม่รักมินละมั้ง"
"รักดิ..."
ตายห่าาาาาาาาาาาา
"หืออออออ"
"พี่หมายถึงอาจารย์ เค้ารักมินจะตาย วู้ววว ทำเป็นเด็กๆไปได้"
"แล้ว...
ถ้าเมื่อกี้ ป่ะป๊ายังไม่มา จะ จะเป็นไงอ่ะ"
ห้ะะะ ยังไม่ลืมไปอีกหรอวะเนี่ยยย
"กะ ก็ ก็ ไม่มีไรมั้งงงง ไม่รู้โว้ยยยยยยย แท็คซี่มาแล้ว ไปละ โชคดี บายยยยยย" ผมโวยกลบเกลื่อนความผิด แล้วรีบเผ่นหนีอย่างเร็วจี๋ นี่กูอายุเท่าไหร่ ทำไมให้เด็กเปี๊ยกนี่มาทำให้เขินขนาดนี้วะ โว้ยยยย!!! เสียเชิงชายหมดดดดดด แย่ๆๆๆ
"เดี๋ยวก่อนนนน อย่าพึ่งไปปปป" มันเคาะกระจกแท็คซี่หลังจากที้ผมกระโดดหยองขึ้นไปนั่ง หนีความผิดเรียบร้อยแล้ว
"อะ อะไรอีก"
"เบอร์อ่ะ จะเอามั้ย?" ผ่างงงงงงงงงง!!!!!! ผมงงเป็นไก่ตาแตก เหลือบไปมองปฏิกิริยาจากลุงแท็คซี่ 1 วินาที
"หมายถึงจะได้โทรนัดมากินข้าวกับป๊าไง คิดไรเนี่ย" มันเท้าสะเอว หลิ่วตา จ้องผมเหมือนตำรวจกับผู้ร้าย
ผมยื่นไอโฟนให้ไปแบบงงๆ เออๆ ออๆ ก็ได้วะ มันหยิบไปกดยุกยิกๆ หลายที แล้วใช้มืออีกข้าง หยิบไอโฟนตัวเองขึ้นมาดู
"เรียบร้อยละพี่ โชคดีนะ บ๊ายบาย"
"อ่ะ เอออ รีบเข้าบ้านไปเลยมึง ใส่ชุดแบบนี้มานอกบ้าน เดี๋ยวโดนฉุด" ผมพูดพร้อมปัดมือไล่ให่มันเข้าบ้าน ปิดประตู
"ไม่กลัวหรอก ผมรู้ว่าพี่คิมต้องมาช่วยมิน"
-___________________-
"เข้าบ้านโว้ยยยยยยยยย มิเตอร์กูขึ้นจะสี่สิบแล้ววววว"
Min's Part
มินมองยืนมองรถแท็คซี่ที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากประตูบ้านไป...
พี่คิม สำหรับพี่เขาแล้ว เมื่อวาน คงเป็นวันแรกที่เค้าได้เจอกับมิน แต่สำหรับมิน มินเจอพี่เขามานานแล้วครับ นานมากๆด้วย
มินเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนนึงนี่แหละครับ เล่นเกม ดูหนัง ฟังเพลงเป็นปกติ และเมื่อปีก่อน มินก็ได้รู้จักการีน่า ทอล์ค ทอล์ค ก็เปิดดูไปเรื่อย พอมาเจอดีเจคนนึงนี่แหละ พี่เค้าโคตรเก่งเลย เล่นกีต้าร์ ร้องเพลง ตีกลอง พูดตลก ทำได้สารพัดอย่าง ได้ดูเอ็มวีของพี่เขาด้วย พี่เขาสุดยอดมาก มินเลยติดตามพี่เค้าตั้งแต่นั้นมา ฟังทุกวัน กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เปิดทิ้งไว้บ้าง ให้พี่เค้าบ่นไป บางทีก็งงว่าไปเอาอะไรมาพูดนักหนา ไม่เหนื่อยหรอ แต่ก็ฟัง มินก็ทำการบ้านของมินไป
พอวันนึง ก็ได้เจอพี่เค้าที่แคสเลิฟซิค ดีใจนะ แต่ไม่กล้าเข้าไปคุยหรอก พี่เค้าคงไม่รู้จักเรา แต่พอหน้าห้องแคส พี่คิมก็มานั่งข้างๆมิน ตกใจนะ แต่มินทำเรื่องน่าอายลงไปคือเผลอหลับระหว่างรอแคส แล้วไปพิงพี่เค้าแถมน้ำมูกยังไปเลอะเสื้อพี่เค้าด้วย โคตรอายเลย...
ตกค่ำ คุณแม่กับป่ะป๊าก็โทรมาบอกว่ามีธุระต้องไปต่างจังหวัดด่วน ให้กลับบ้านเอง ตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะไม่เคย แต่มินก็อยากโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง เลยรับปากไปว่ากลับได้ พอเอาเข้าจริง มินก็ทำไรไม่ถูก กลัวว่าถ้าไปเจอแท็กซี่โจร จะทำไงดี เขาต้องฆ่ามินแน่ๆ เลยไม่กล้าโบก นั่งมองรถแล่นไปเล่นมาจนตาลาย ยุงก็กัด บ้านก็ไม่ได้กลับ คิดไรไม่ออก น้ำตาเริ่มไหล ผมพยายามห้ามแล้วนะ แต่สุดท้ายไม่ไหว ร้องไห้แม่งตรงนั้นเลย
..ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆก็เป็นพี่คิม ที่เดินเข้ามาหา เป็นพี่คิมจริงๆด้วย พี่คิมตัวเป็นๆ ตอนนั้นมินโคตรดีใจเลย พี่เค้าอบอุ่นมาก แต่ใจหายวาบ ตอนบอกว่าที่จะไปส่งน่ะล้อเล่น แต่สุดท้ายก็ไปส่งจริงๆ...
เรื่องเหมือนจะไม่มีอะไร แต่พอถึงบ้าน ก็มีขโมยปีนบ้านมินอีก คราวนี้พี่คิมถึงกับเลือดตกยางออก แต่ก็ไม่บ่นซักแอ่ะ แถมยังอยู่เป็นเพื่อนมินจนกว่าป๊าจะกลับอีก มินไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
ส่วนเรื่อง... ที่พี่เค้าล้มทับมินแล้ว.. ปาก ชน กัน... นั้นช่างเถอะเน้าะ เชื่อว่าไม่มีใครอยากรู้ มินก็ไม่รู้เหมือนกัน แบร่!
***
สี่ทุ่มแล้ว ได้เวลาพี่คิมจัดรายการแล้วนี่นา
***
มินกดบุ๊คมาร์คที่ปักไว้ในคอมเพื่อให้หาง่ายๆ ก็เจอคนเดิมๆ นั่งคุยกับกล้องหนึ่งตัว
คนเดียว คุยโม้ไปเรื่อยสารพัด แถมยังเล่าตอนที่ตัวเองสู้กับโจรด้วย แต่โอเว่อร์มากๆ มินฟังแล้วยังอดหัวเราะไม่ได้ นึกว่าเป็นเฉินหลง บอกว่าตัวเองกระโดดหลบไปมา ปัดมีดโจรตกไป เตะสีข้างจนหมอบ แต่ก็พลาดท่าเสียทีจนได้ ไหนอ่ะ ความจริง มิน ว่าต้องเอาหมื่นหารนะ เวลาพี่คิมพูดอะไร
และจากนั้นก็พูดไปเรื่อยตามสไตล์ แม่น้ำในประเทศไทยกี่สายๆก็เอามาพูดหมด เผลอๆไปยืมของลาวของพม่ามาพูดด้วย
เข้าสู่ชั่วโมงที่สองของรายการ ช่วงนี้พี่เค้าจะร้องเพลงคู่กับกีต้าร์ตัวโปรด มินชอบพี่เค้าตอนร้องเพลงนะ มินว่าเค้าดูเปลี่ยนไปเป็นอีกคน ช่วงชั่วโมงแรกจะฮาๆกวนๆ เอาอะไรแน่ไม่ได้ แต่พอจับกีต้าร์ปุ๊บ ดูจริงใจ อบอุ่นทันที บางทีมินก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องเขิน เวลาพี่เค้าร้องเพลงด้วย ทั้งๆที่เราก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่บางทีก็เกือบดีๆ แต่ร้องไปเรื่อย จากที่จะซึ้งๆ ดันมาฮาซะได้
เพลงหลายเพลงถูกถ่ายทอดผ่านพี่คิม มีทั้งจบบ้าง ไม่จบบ้าง อันนี้ผมค่อนข้างจะชิน จนเดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายของรายการ
พี่เค้านิ่ง เงียบไปซักพัก ก่อนที่จะเริ่มพูดว่า
"ทุกคนเคยเจอเหตุการณ์ที่มันอยู่ระหว่างความฝันกับความเป็นจริงมั้ยครับ มันไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้รึเปล่า มันไม่รู้จะเอาอะไรไปเป็นเหตุผล แต่สิ่งเดียวที่รู้ตอนนี้คือ ผมอยากทำมัน อยากลองสู้เพื่อสิ่งสิ่งนั้นซักตั้งนึง คนคนนึงที่เรานึกถึง จำรอยยิ้มนั้นได้ อยากเป็นสิ่งเดียวที่เค้าจ้องมอง อยากให้เรื่องบังเอิญต่างๆ กลายเป็นความตั้งใจ
เพลงสุดท้ายของคืนนี้ครับ...
"ก็เหมือนมีคนเคยบอกไว้ ว่าความรักมีเหตุผลของมัน
หาคำตอบเอาเองและกัน แต่ตัวฉันไม่แคร์
หากใช้สมองซีกซ้าย แล้วมองในความเป็นจริง
ก็ดูไม่เหมาะไม่ควรสักอย่าง
หากใช้สมองซีกขวา ใช้เพียงจินตนาการ
ก็ยังมีแรงจะฝันต่อไหว
เหตุผลที่คนหนึ่งจะรัก คงไม่ต้องมากมายนัก
แค่เรารู้จักฟังเสียงของหัวใจ
ฉันนั้นพบคำตอบว่าเพราะอะไร
หมดทั้งใจถึงมีเพียงเธอ
ไม่เป็นอันทำอะไรแค่ได้จ้องตา พาให้หัวใจมันหวั่นไหว
แบบว่าเห็นหน้าเธอเมื่อไร เป็นต้องกลับไป นอนเพ้อ
ก็ไม่รู้ทำไมเธอน่ารักจัง แต่ที่รู้คือฉันกำลังรักเธอ
เหตุผลที่ฉันละเมอ คือเธอโดนใจ
เหตุผลที่คนหนึ่งจะรัก คงไม่ต้องมากมายนัก
แค่เรารู้จักฟังเสียงของหัวใจ
ฉันนั้นพบคำตอบว่าเพราะอะไร
หมดทั้งใจถึงมีเพียงเธอ
ไม่เป็นอันทำอะไรแค่ได้จ้องตา พาให้หัวใจมันหวั่นไหว
แบบว่าเห็นหน้าเธอเมื่อไร เป็นต้องกลับไป นอนเพ้อ
ก็ไม่รู้ทำไมเธอน่ารักจัง แต่ที่รู้คือฉันกำลังรักเธอ
เหตุผลที่ฉันละเมอ คือเธอโดนใจ
ไม่เป็นอันทำอะไรแค่ได้จ้องตา พาให้หัวใจมันหวั่นไหว
แบบว่าเห็นหน้าเธอเมื่อไร เป็นต้องกลับไปนอนเพ้อ
ก็ไม่รู้ทำไมเธอน่ารักจัง แต่ที่รู้คือฉันกำลังรักเธอ
เหตุผลที่ฉันละเมอ คือเธอโดนใจ..."
มินนั่งฟังจนจบเพลง แทบนับได้เลยว่าตัวเองกระพริบตาไปกี่ครั้ง มินไม่รู้ว่าพี่คิมร้องเพลงให้ใคร แต่อยากฝากไปบอกเค้าคนนั้นเลยว่าเธอเป็นคนที่โชคดีมาก มาก มาที่สุดเลย มีคนคนนึงตั้งใจทำอะไรซักอย่างใจขนาดนี้
ขณะที่ตัวมินตอนนี้เองก็โหวงแปลกๆ ทำไรไม่ค่อยถูกเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม ภาพตอนกินยาที่ห้องรับแขกผุดขึ้นมาในหัว กลายเป็นตัวเองที่จุกตรงอก อกซ้ายมันปวดหนึบๆ เหมือนเลือดไหลเวียนไม่ดี แต่ช่างมันเถอะ มินอยู่แบบนี้ก็สบายใจดี
ตึ้งงงงงง!!!
"ฟังอยู่ป่าว"
หืมมมมม ใครอ่ะ
'kimmon'
พี่คิมมม!!!!!
"ฟังระ"
"อย่ามาเนียน พี่รู้นะ ว่าแกฟังพี่จัดรายการ" อะไรอ่ะ พี่เค้าตั้งกล้องไว้ในห้องมินป่ะเนี่ย
"มั่ววววว หลงตัวเองชิป"
"อ่อหรอ อืมๆ" อะไร ไม่คิดจะถามต่อเลยหรอ
"อะไร งอนหรอ"
-Read-
"ตอบมินดิๆๆๆ"
sticker
sticker
sticker
-Read- ง่าาาาาา ช่วยมินด้วยยยย พี่คิมงอนมินแล้วววว ฮือออออ
"ยอมแล้ววววว
ตอบมินเถอะ
ยอมก็ได้
ฟังอยู่
ฟังก็ได้
ฟังมานานละเหอะ
ตอบดิ
ตอบนะๆๆๆๆๆ"
-Read-
พี่เค้าต้องเกลียดมินไปแล้วแน่ๆ
มินวางโทรศัพท์ลง แล้วนั่งมองไลน์ที่ไม่มีท่าทีว่าจะมีอะไรพิมพ์ตอบกลับมา
อืดดดดดด~ อืดดดดดดด~
'P'Kim'
พี่คิมโทรมา!!!!!!!!
"ฮะ ฮะ โหลววววว หวะ หวัดดีครับ"
"งืออออ ที่นั่นที่ไหน" คงจะไม่เล่นมุก ใช่ที่รักรึป่าว ใช่มั้ยครับ
"อะไรล่ะ จะคุยกับใครครับ"
"คุยกับคนที่ซุ่มฟังพี่จัดรายการมาเป็นปี แต่ไม่ยอมบอกเนี่ย" ความลับแตกได้ไง ใครบอกกกก เอ้ะ หรือมินมีพิรุธเอง
"พี่คิมรู้ได้ไงอ่ะ"
"พี่เก่งไง"
"โด่ววววว ก็พึ่งบอกไปป่ะล่ะ"
"สรุปได้ฟังป่ะเนี่ย"
"ฟะ ฟังสิ กะ ก็เพราะดีนะ ระ ร้องให้ใครอ่ะ" มินตะกุกตะกัก พูดไป ลูบหน้าลดความร้อนไป
"ก็ ให้ ไอ้ขี้มูก ขี้แง ขี้กลัว ขี้น้อยใจ มั้ง"
"ใครอ่ะ นึกไม่ออก ทำไมเป็นเค้าคนแบบนี้ แต่คงหล่อน่าดู"
"มิน..."
"ค ครับ..."
"..."
"อะ อะไร ทำไมไม่พูด"
"..."
"ไม่พูดมินวางนะ"
"เออๆๆๆ พูดแล้วๆ"
"ครับ ว่า?"
"มิน"
"ครับ"
"มิน"
"โอเค ฝันดีครับ"
"จีบได้ป่ะ"
"อะไรนะ"
"จีบได้ป่าววววว หูตึงป้ะเนี่ยยย" มาว่ามินอีก
"ฮ่าๆๆๆ แต่มินเป็นผู้ชายนะพี่"
"ไม่เกี่ยววว มันไม่เกี่ยวแล้ววว ตอบมา จีบได้ป่ะ"
"มินอยู่แบบนี้มาเป็นปีแล้ว พี่ก็รอแบบมินบ้างละกัน"
"อะไรวะะะะะะ ไม่แฟร์เลยอ่าาาาา"
"อะไรครับ ไม่แฟร์อะไร อ้อออ อีกอย่าง อย่าลืมป่ะป๊านะ ป่ะป๊าหวงมินจะตาย ถึงเป็นศิษย์รักกันมาก่อน แต่ถ้าคิดจะมายุ่งกับลูกชายเค้า ก็คงยาก"
"ไม่เกี่ยวหรอก อยู่ที่ลูกอาจารย์คนเดียวแหละ เล่นตัว หึหึ รอดูละกัน อ่ะโด่ววว"
"จะรอดู แค่นี้นะครับ มินนอนแล้ว พรุ่งนี้ไปโรงเรียน"
"อืมม ฝันดีครับผม"
"ฝันดีครับ"
- To Be Continued -
Talk ทอล์ก
สวัสดีครับคนอ่านทุกท่าน ขอโทษที่หายไปตั้งสามวัน พอดีมีเรื่องยุ่งๆนิดหน่อย คิดไรไม่ออก 5555555 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ สวัสดี
ปล. ถ้าสังเกตดีๆ ชื่อตอน สองคำสุดท้าย ถ้าอ่านติดกัน จะเป็นชื่อคนนะ ^_____^
ความคิดเห็น