ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Reality by Chonlawach // EP.3 Breakfast
Love Reality มารักกับพี่ 24 ชั่วโมง
Breakfast
ผมฝันว่าผมโดนงูตัวใหญ่มากกำลังรัดตัวผมแน่น มันอึดอัด หายใจไม่ออก แล้วงูมันก็หายใจรดต้นคอ หลังใบหูผมด้วยครับ...
เดี๋ยว...
เดี๋ยวนะ
กูว่าไม่ใช่งูละ...
ผมสะดุ้งตื่นมาเจอ ไอ้เด็กขี้มูกนี่แหละครับ เอาแขนสองข้ามามัดผมไว้แน่นยิ่งกว่าหมีโคอาล่า แขนขาป่ายปีนไปหมด
และที่สยิวคือลมหายจังหวะคงที่ กำลังรดรินต้นคอ กับหลังหูผมอยู่ ไอ้บ้าาาาาา จั๊กกะจี้ ละนี่กูหลับตาพริ้มอยู่ทำไม ตื่นสิตื่นนนนนนนน
ผมดิ้นหยุกหยิกหวังจะปลุกคนที่ซ้อนผมอยู่ แต่มันยิ่งมัดผมแน่นยิ่งขึ้น และที่ไม่ไหวแล้วคือจมูกโด่งของมึง บดบี้กับต้นคอกูครับ!!
"ย๊ากกกกกก!!! ทำอะไรของมึงเนี่ยยยยยย มินนน ตื่นนน ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่าาาา อย่าทำแบบน้านนนน"
ผมแหกปากให้ดังกว่านาฬิกาปลุกแบบกริ่ง พร้อมกับดิ้นสุดแรง
ผมถอยไปชิดอีกฝั่งนึงของเตียง ขณะที่มันปรือตาทีละข้าง และขยี้ค่อยๆปรับแสง
"งืออออ เสียงดังทำไมเนี่ย มินตกใจหมด"
"ก็มินกอดพี่ไว้ แล้วเอาจมูกมายุกยิกแถวต้นคอพี่ด้วย จะไม่ให้เสียงดังได้ไง"
"อ้าวว มินกอดพี่คิมหรอ แล้วหมอนข้างมิน ล่ะ"
มันหันรีหันขวาง และพบว่าหมอนข้างสุดที่รักของมัน ถูกถีบไปนอนแอ้งแม้งอยู่ล่างเตียง แล้วมันก็มโนทึกทักเอาผมไปเป็นตัวแทน
"ก็เออดิ สยิวสัด ขนลุกไปหมดแล้วเนี่ย" ผมยื่นแขนที่ขนลุกชูชันให้มันดู"
"ก็ว่า ทำไมหอมจัง ผมกำลังจะไปถามพี่หน่อยเลยว่าใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นอะไร"
"พอเลยมึง ตื่นได้แล้ว จะสิบโมงแล้ว กูจะกลับบ้าน" ผมในชุดนอนเทพเจ้าโดเรมอนตะกายลงเตียงไปหาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ
รีบทำธุระ
แล้วจะได้รีบกลับ
.
.
.
.
.
.
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา ไม่เจอมิน มันหายไปไหนวะ? เจอแต่เสื้อยืดตัวใหม่ กับกางเกงยีนส์ของผมวางอยู่บนเตียง เพราะเสื้อตัวเดิมมันขาด แล้วเปื้อนเลือดด้วย
จัดการแต่งตัวพร้อมเดินลงมาช้ันล่าง
กลิ่นโจ๊กหรือข้าวต้มซักอย่าง ลอยมาจากที่ไหนซักที่อีกอ่ะแหละ
ผมเดินลัดเลาะตามกลิ่นไปเรื่อยๆ เพราะต้องมีคนทำกับข้าวแน่ๆ แต่ว่าพี่แม่บ้านไม่อยู่ไม่ใช่หรอ คง..
ตรงสุดทางเดิน กลิ่นมาจากตรงนั้น!!!
ผมฟุดฟิดต่อไป(รู้สึกเหมือนเป็นอะไรซักอย่าง)
เจอห้องครัวขนาดหลายเอเคอร์ มีเตาแก๊สหลายหัว ตู้เย็น 3 ตู้ มีชั้นลอยเก็บถ้วยโถโอชามพรึบ
แต่ที่ทำให้ผมจดจ่อคือ เด็กชายผิวขาวชุดนอนอุลตร้าแมนสีฟ้า ใส่ผ้ากันเปื้อนสีครีมมัดจุดผมหน้าไว้ไม่ให้ลงมาปรกสร้างความรำคาญ กำลังพิถีพิถันฉีกซองโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปสีเขียวลงในหม้อ ตาจ้องเพ่งวิธีทำตัวจิ๋วบนซอง สีหน้าบ่งบอกความลังเลที่จะใส่น้ำเท่าไหร่ดี เดี๋ยวเติม เดี๋ยวเทออก แล้วเดินมาเปิดตู้เย็นหาอะไรซักอย่าง ก้มๆเงยๆ
ซักพักนึกได้ หม้อต้มโจ๊กฟูฟองล้นหม้อ เจ้าตัวตกใจทำไรไม่ถูก เผลอไปจับตัวหม้อที่ร้อนอยู่
"โอ้ยยยยยย"
ผมที่พิงประตูอยู่ ดีดตัวไปปิดแก๊ส จับมือไปผ่านน้ำที่อ่างล้างจาน แล้วยกขึ้นมาจับติ่งหูเอาไว้ แต่แทนที่มันควรเป็นติ่งหูมินใช่ป่ะครับ
ไม่ใช่...
ผมเบลอ
เอามือมันมาจับที่ติ่งหูผมแทน (บ้าป่ะล่ะ)
...เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ ที่เราสองคนอยู่ในสภาพจ้องหน้ากันแบบนี้...
"หายแย้ววว ปล่อยได้ละป่ะ พี่คิม" ผมเอ่อะ
"อ่ะ อ่ออ เออๆ ไม่เป็นไรก็ดีละ" ผมย้ายมานั่งโต๊ะกลางห้องแทน
"ละนี่ทำไรอ่ะ ต้มให้ใคร" ผมเท้าคางถาม
"กะ ก็ ให้พี่คิมไง กินข้าว จะได้กินยา แผลจะได้หายไวๆ" มันหันมายิงฟันโชว์เหล็กดัดครบ ผมเผลอยิ้มตาม พร้อมพยักหน้าขึ้นข้างบนรัวๆ ประมาณว่า อ้อหรอออ อืมๆ
"จะกินได้ป่ะนั่นน่ะ ขนาดเมื่อกี้แค่เริ่มต้นก็เกือบเผาบ้านตัวเองละ"
"อ้าววว อย่ามาดูถูก นี่เชฟมินนะครับจะบอก" มันเอาทัพพีหันมาควงไปมา น้ำร้อนหยดใส่แขนตัวเองอีก เอาเข้าไป๊
...หลังจากที่รอเชฟกระทะรั่ว ต้มโจ๊กรวมมิตรอยู่ตั้งนาน จับนู่นจับนี่มาใส่มั่วไปหมด เกือบมีสัปปะรดแล้วครับทุกคน เพราะว่าอยากให้หมูนุ่ม ผมนี่ห้ามแทบไม่ทัน แต่ยังมีข้าวโพดอยู่ครับ
กุมขมับ
"มาแย้วววววว กินเยยยย กินให้หมดนะ"
"เอิ่มมม กินแล้วจะตายป่าวเนี่ย"
"งั้นก็เททิ้ง" มันทำท่าดึงชามออกไปจากผม
"โอ๋ๆๆ กินก็ได้ค้าบบบ" ผมดึงกลับ
กำลังตักโจ๊กเข้าปาก "อร่อยป่าว"
"ยังงงงงง"
"ฮ่าๆๆ เป็นไง อร่อยมั้ย" มันถามหลังจากที่ผมกินไปคำแรก
"อร่อยดี ถ้าไม่นับข้าวโพดนะ"
"จริงดิ" มันจ้องหน้าผม มองตามช้อนตั้งแต่ชามยันเข้าปาก
"อ่ะ ชิมดู" ผมตักยื่นไปที่หน้ามัน มันงับช้อนอย่างรวดเร็ว เหมือนปลาวัดไร่ขิง
"ก็อร่อยดีนี่นา" มันทำหน้าภาคภูมิใจในฝีมือโจ๊กรวมมิตรของมัน หวังว่าคงไม่เบนเข็มไปอยากเป็นเชฟจริงๆหรอกนะ สงสารคนกิน
หลังจากนั้นก็กลายเป็นผมกินหนึ่งคำ ต้องป้อนมันอีกหนึ่งคำ อืมมมมมมมมมมมมม ดีมากกกกกกก มาแย่งอาหารคนป่วย
"มันใช่เรื่องมั้ยอ่ะ ที่คนป่วยต้องมาป้อนคนสบายดีเนี่ย มันยุติธรรมป่ะะะะ"
"แฮร่ โทษทีครับ มันเพลินไปหน่อย" มันทำหน้าเหมือนพึ่งรู้ตัวว่าทำลังทรมานผู้ป่วย
ผมเผลอมมองหน้าตอนมันยิ้มอีกแล้ว ทำไมวะะะ ทำไมต้องยิ้มตาม ทำไมต้องอยากเข้าไปอยู่ในแววตาของมันด้วย ทำไมมมมมม
"เอ้อออ พี่ว่าเราสองคนจะแคสผ่านป่ะ" จู่ๆมันก็ถามขึ้น ผมเกือบลืมไปเลยว่าเมื่อวานไปทำอะไร เพราะเหมือนมันจะจำแต่เรื่องช่วงดึกเท่านั้น
"พี่ว่ามินผ่านอยู่แล้ว เขาคงอยากได้คาแร็คเตอร์แบบมินแหละ ก็น่า..." ผมห้ามตัวเองที่จะไม่ชมมันต่อหน้า ว่ามันน่ารักขนาดไหน ผมพูดไปตามที่คิด โหวววว ก็มันจริงนี่ครับ
"น่าอะไร? มินน่าอะไร" เสียใจที่มันฟังทัน
"ก็น่าา... หน้ากวนตีนไง เค้าคงอยากได้ แต่พี่นี่ดิ คงไม่ติดหรอก" ผมเบี่ยงออกทางคู่ขนานแบบสุด
"ผมว่าพี่ติดนะ พี่ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง ทั้งร้องเพลง เล่นกีต้าร์ แถมยังพูดตลกอีกด้วย พี่น่าจะมีโอกาสติดมากกว่าผมอีก" หืมมมมมม เดี๋ยวนะ มันรู้ได้ไงว่าผมเล่นกีต้าร์เป็น ร้องเพลงได้ พูดตลกด้วย
"เดี๋ยวๆๆ ละนี่รู้ได้ไงว่าพี่เล่นกีต้าร์เป็น ร้องเพลงได้" ผมรู้สึกว่า ผมไม่เคยบอกนะ
"กะ ก็ มินก็เดาเอาไงครับ มา เดี๋ยวผมเอาชามไปเก็บแล้วไปกินยากัน" มันลุกพรวดจากโต๊ะ เอาชามไปเก็บ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องครัวไป
แปลกๆว่ะ รู้ได้ไงนะ...
"พี่คิมมมม มากินยาาาาาา" เสียงตะโกนดังมาจากห้องโถง
"เออๆๆ ไปแล้วววว" ผมเดินออกไปตามเสียง เพื่อไปกินยา เพราะรู้สึกตอนนี้ปวดตรงแผลตุบๆ เพราะคงหมดฤทธิ์ยาแก้ปวดแล้ว
"นี่ ยาแก้อักเสบกับยาแก้ปวด ยังเจ็บอยู่ป่าว" มันยื่นยาสองเม็ดมาให้ผม
"ก็ปวดๆอยู่อ่ะ"
"จริงดิ งั้นไปหาหมอป่าว"
"ไม่เป็นไรหรอก กินยานี้แหละ"
ผมเอายาเข้าปากพร้อมน้ำตาม มันก็ยืนดูทุกการกระทำของผม
แต่ระหว่างนั้นผมเหลือบไปเห็นเปลือกไข่ที่ติดอยู่บนผมจุกของมัน นี่มันตอกไข่ด้วยหัวหรอออออออออ มันขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ไง!!!!
มือไวกว่าความคิดอีกแล้ว ผมเอื้อมไปหยิบเศษเปลือกไข่บนหัวมันออก ทีแรกมันก็สะดุ้งเล็กๆ ตามสัญชาตญาณ แต่พอรู้ก็นิ่งเชียว
แต่อะไรไม่รู้ดลใจ ผมเสือกอยากลูบหัวกลมๆของมันด้วยซะงั้น
มันเหมือนบีเกิ้ลเลยครับ ตอนแรกโคตรซน แต่พอมีคนลูบหัวก็เคลิ้มมมมม มันงุดหน้าไม่กล้าเงย แต่หูเหอนี่แดงไปหมด ผมอยากเอ็นดูมันไปนานๆ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ไอ้คิมคนเดิม ผมเปลี่ยนไป จากที่เย้วๆ แกล้งหมา หาเรื่องเด็ก เป็นพี่คิม ผู้ชายคนธรรมดาคนนึงที่เอ็นดูมัน เผลอยิ้มตามทุกทีที่มันหัวเราะ ยิ้ม ใจอ่อนทุกทีเวลามันพูดด้วยเสียงอ่อนๆ สงสารเวลามันร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน อยากเป็นที่ให้มันหลบหลัง เวลาเจอกับอันตราย
ร่างกายมันเหมือนหลุดการควบคุมจากสมอง ขาสองข้างถูกสั่งให้ก้าวเข้าไปใกล้มินกว่าเดิมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผิวละเอียดตรงแก้มมันเป็นจุดเดียวที่ตาผมจ้องมองและอยากจะทำอะไรซักอย่าง ผมโน้มคอลงไปใกล้เรื่อยๆ
เรื่อยๆ
ปิ้นๆ ปิ้นๆ เสียงแตรรถดังขึ้นชัดเจน ส่งสัญญาณบอกว่ามีคนกำลังมา
"พะ พี่คิม สงสัยป่ะป๊ามาแล้วอ่ะ" ผมเงอะงะ ทำตัวไม่ค่อยถูก มือไม้สะเปะสะปะ เกาคอบ้าง เท้าสะเอวบ้าง
"อ่ะ อ่อหรอ พ่อมา แล้วหรอ งั้นก็ออกไปรับกัน"
"สวัสด...."
"นายวโรดม!!!"
"อาจารย์!!!"
- To Be Continued -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น