ผ้าของแม่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ไม่ว่าจะในอดีตที่ฉันเคยเป็น
ไม่ว่าจะในปัจจุบันที่ฉันเป็นอยู่
หรือ... ไม่ว่าจะในอนาคตอันไกลโพ้น...

ความรักที่แม่มอบให้ในวันนั้น
บัดนี้... ถึงเวลาที่ความรักนั้นจะกลับไปหาแม่
ผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรัก


.
.
.
.
.
.

จะมีเพียงผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น แค่เพียงคนคนเดียวเท่านั้น
ที่ฉัน จะเรียกเธอว่า...


"แม่"

เนื้อเรื่อง

เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลง ต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องๆหนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลังนั่งพิงกายบนม้านั่งไม้สักตัวยาวสีน้ำตาลอ่อน ในมือของ'แม่'ทั้งสองข้างกุมไม้แท่งเรียวยาวสองแท่ง ที่ถูกพันด้วยไหมพรมสีขาวสว่างตา ดวงตาของแม่จับจ้องอยู่ที่มือพลางบรรจงถักทอเส้นไหมพรมตุ่มนี้ ให้กลายเป็นผ้าผืนยาวต่อไป... ข้างกายของแม่นั้นมีแก้วชาใบพอดีมือ ที่ส่งกลิ่นหอมและควันลอยฟุ้งออกมา บ่งบอกให้รู้ว่า ในแก้วนั้นคงเป็นชาที่ร้อนจัด แม่ค่อยๆถักเส้นไหมพรมอีกเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย หลายครั้งที่แม่พยายามแกะปมด้ายที่พันกันอย่างช้าๆและเบามือ เนื่องจากว่าด้ายไหมพรมนั้นอยู่ๆก็เกิดดื้อดึงไม่ยอมให้'แม่'ได้ถักทอต่อ แต่'แม่'ก็ไม่ได้บ่นว่าแต่อย่างใด หากแต่ใช้ความอ่อนโยนในการแกะด้ายที่พันกันนั้นออก อย่างนุ่มนวล... 'แม่'ยอมเสียเวลาเพื่อที่จะต่อด้ายตุ่มใหม่ให้ผ้าผืนที่แม่ถักทอนั้นยาวขึ้น ยาวขึ้น... จนกลายเป็นผ้าผืนใหม่ ที่ดูมีราคากว่าเส้นด้ายไหมพรมเสียอีก 'ผ้า'ผืนนั้นรู้สึกถึงความรักที่'แม่'ได้มอบให้ตั้งแต่ที่ตนยังเป็นแค่ตุ่มไหมพรมธรรมดาๆ รู้สึกถึงวันที่'แม่'พยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้ดีขึ้นกว่าเดิม รู้สึกได้ว่าสิ่งที่'แม่'ได้ทำให้นั้น แม้ว่าจะต้องใช้เวลานาน แม้ว่าจะต้องคอยมานั่งเสียเวลาแกะปมเชือกที่ด้ายเส้นนั้นขัดขืน และรู้สึกถึง'ความรัก'ที่'แม่'ยังช่วยต่อชีวิตให้ตนได้เติบโตมาจนถึงบัดนี้ เติบโตมาจนกลายเป็นผ้าผืนใหญ่ที่สามารถใช้ห่มกายได้ หากให้เลือก ผ้าผืนนี้ขอเลือกที่จะห่มกายของ'แม่'ให้อบอุ่น ให้รู้สึกสุขใจ และรู้สึกสบายใจ เพื่อตอบแทนในสิ่งที่แม่ยอมเสียสละเวลาหลายปีในการเฝ้าถักทอตนขึ้นมา... ขอบคุณวันนั้น วันที่ฟ้าได้ส่องแสงขึ้นมาใหม่ ขอบคุณวันที่'แม่'คอยดูแลรักษาผ้าผืนนี้เอาไว้... เวลานี้ผ้าผืนนี้กำลังจะกลายเป็นผ้าที่พร้อมจะให้แม่ใช้ห่มกายเวลาเหน็บหนาว ให้แม่ใช้กอดเพื่อพึ่งพา ถึงเวลาแล้ว.. ความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมาจากก้นบึงของหัวใจดวงนี้.. บ่งบอกให้ผ้าผืนนี้ได้รู้ว่า..."รักแม่..เหลือเกิน" 
 เวลานี้.. แสงอาทิตย์ได้ค่อยๆลับขอบฟ้าไปแล้ว เหลือเพียงความมืดมิดภายนอก เสียงลมพัดหวิวๆแว่วมาแต่ไกลประสานกับเสียงใบไม้ที่พัดชนกันคล้ายเสียงเพลงบรรเลงยามค่ำคืน... บัดนี้ ให้ห้องๆเดิม บนเตียงนอนสีขาวมีร่างของ'แม่'ที่หลับตาพริ้มดูอิ่มเอมใจนอนอยู่บนนั้นและ... บนตัวของ'แม่' มี'ผ้า'ห่มผืนสีขาวสว่างห่มไว้อยู่....