พรหมรัก Destiny in Kotohira

     แจ้งข่าว    

       ขออนุญาตจัดตอนเรื่องนี้ใหม่นะคะ แต่เนื้อหายังคงเดิม     

 และจะเริ่มทยอยปิดเนื้อหาบางส่วนเมื่อหนังสือวางจำหน่ายค่ะ 

"ความสุขของเขาคือการได้รัก...ได้หายใจ...ได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบเดียวกับเธอ"

"ไม่รู้ว่าเขาตนตกหลุมรักเธอตอนไหน มันอาจไม่ใช่วินาทีแรกตอนพบกัน 

แต่บางทีอาจเป็นวินาทีใดวินาทีหนึ่งยามได้ใกล้ชิด ผูกพัน เรียนรู้นิสัยใจคอกันและกัน"

เรื่องพรหมรัก Destiny in Kotohira

เป็นหนึ่งในโปรเจค คางาวะ...รักพาไป

ตีพิมพ์กับ สำนักพิมพ์ที่รัก

ซึ่งมีกำหนดวางแผงในงานสัปดาห์หนังสือนี้

ราคาปกตอนนี้อยู่ที่ 330 บาทค่ะ 

ต้นฤดูร้อนสามปีก่อน จันทร์เจ้าขา เดินทางไปท่องเที่ยวจังหวัดคางาวะของญี่ปุ่น

น่าเสียดาย หลังกลับมาเธอประสบอุบัติเหตุจนสูญเสียความทรงจำในทริปนั้น

หญิงสาวไม่เคยรู้เลยว่าตนเองหลงลืม ‘อะไร’ หรือ ‘ใคร’ ไปบ้าง

วันเวลาผ่านผัน เธอมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน เป็นบิ้วตี้บล็อกเกอร์ชื่อดังบนโลกออนไลน์

แต่โลกกลับเลวร้าย เมื่อใครบางคนก่อดราม่า หาว่าเธอจงใจแย่งแฟนคนอื่น

ในวันโลกาวินาศ มีพัสดุจากญี่ปุ่นส่งมาหาเธอพร้อมกับภาพถ่ายเจ็ดใบ

ด้านหลังภาพทุกใบคือลายมือคนคนหนึ่ง เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่น อ่านว่า ‘วะซุเระนาอิเดะ’

...อย่าลืมกัน...

ท่ามกลางสงครามคีย์บอร์ด หญิงสาวตัดสินใจเก็บกระเป๋าออกเดินทาง หวังหาที่พักพิงใจ

โคโตฮิระ...เมืองชนบทเล็กๆที่เคยลืมเลือนสิ้น คือหนึ่งจุดหมายของการทางเดินครั้งนี้

บางทีเธออาจค้นพบความทรงจำที่ทำหล่นหาย

หรือบางที...อาจมีใครบางคนกำลังรอคอยเธอให้ย้อนคืน

เมื่อความทรงจำเล็กๆ ลืมเลือนง่ายดายของใครคนหนึ่ง

อาจเป็นความทรงจำแสนยิ่งใหญ่ของ...ใครอีกคน

‘รู้รึเปล่าว่าทำไมผมถึงอยากมอบดอกมากาเร็ตให้คุณ’

‘ไม่ทราบสิคะ’ เธอตอบอย่างจนใจ

‘ดอกไม้ทุกดอกมีความหมายซุกซ่อนอยู่ในตัวมัน เช่นมากาเร็ตเป็นดอกไม้ที่แสดงถึงความจริงใจ ผมเลือกดอกไม้ช่อนี้ให้คุณเพราะอยากบอกว่า...ผมจริงใจและอยากซื่อตรงต่อความรู้สึกที่มีต่อคุณ’

‘ฉัน...’ จันทร์เจ้าขาหน้าร้อนผ่าวกับคำสารภาพตรงๆซึ่งหน้า พวงแก้มอิ่มปรากฏรอยสีระเรื่อยามก้มหน้างุดๆ ไม่กล้าสานสบดวงตาอีกฝ่าย แต่ความหวั่นไหวในอกคงอยู่ไม่นานนักยามหวนคิดถึงข้อเท็จจริงหนึ่ง ‘ฉันคิดว่ามันเร็วเกินไป’

เพราะเธอก้มหน้าอยู่ จึงไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาด้วยสายตาเช่นไร มิราอิเงียบเสียงไปนาน แล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยทว่าหนักแน่น

‘คุณต้องใช้เวลานานแค่ไหนกับการหลงรักใครสักคน’

ไม่นานเลยถ้าเขาคนนั้นคือผู้ชายคนข้างๆเธอยามนี้... นั่นคือคำตอบเด่นชัดในหัวใจ

กว่าจะรู้ว่าตัวเองคิดผิดก็ตอนคนตัวสูงเดินเอื่อยๆตามหลังมาถึงหน้าประตูห้องพัก จังหวะเดียวก่อนเธอจะทันแตะคีย์การ์ดกับบานประตู ฝ่ามือร้อนผ่าวเอื้อมมาทาบลงบนหลังมือบาง ปลายนิ้วเรียวสอดเข้ามากุมหลังมือข้างนั้นไว้ ขณะอ้อมแขนอีกข้างเคลื่อนมารัดรอบเอวบาง ปลายคางของคนด้านหลังโน้มต่ำลงบ่าเธอ ได้ยินเสียงสูดลมหายใจลึก

“ขอจูบราตรีสวัสดิ์ได้ไหม” น้ำเสียงต่ำพร่ากระซิบถามชิดริมใบหู

จันทร์เจ้าขาตัวชาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสผะแผ่วแตะแต้มเพียงบางเบาตรงข้างลำคอ และก่อนจะทันตั้งตัวหรือตอบรับ ร่างเธอก็ถูกจับหมุน หันเผชิญหน้ากับคนด้านหลัง คีย์การ์ดในมือบางร่วงหล่นพร้อมกับถุงพลาสติกบรรจุห่อขนม แต่ไม่มีใครคิดใส่ใจ ชายหนุ่มดึงเธอห่างจากประตู ดันชิดเข้ากับผนังกำแพง ร่างกายเธอถูกตรึงแน่นอยู่ตรงนั้น

...ไม่ใช่จากพละกำลัง ไม่ใช่จากเรี่ยวแรงอยากเอาชนะ แต่จากสีหน้าและสายตาท่วมท้นแววปรารถนา

ติดตามข่าวสารของริญจน์ธรได้ที่

  

© themy?butter