curse คำสาปรัก

จุดเริ่มต้นของจุดจบ!!

ปี พ.ศ.2456 ณ…….สุสานดิสค์ตัน

โอ๊ยๆๆๆ “แกจะทำอะไรข้า”ชายร่างสูงพูดขึ้นขณะถูกหญิงชราโยนร่างเขาลงกับพื้น

    ความเจ็บปวดแล่นผ่านเข้ามาในร่างกายเขาอย่างรวดเร็วกระดูกขาคงหักเขาคิดเขาเจ็บปวดเหลือเกิน!!

“เดี๋ยวก็รู้”หญิงชราแก่พูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธและสีหน้าแสนดุดัน

“ข้าบอกแกล้วอย่ามาเหยียบย่ำเข้ามาในสุสานของข้า”

      “ข้าขอโทษ”ชายร่างสูงโต้กลับด้วยอารมณ์กลัว

“มันหมดเวลาแก้ตัวแล้ว สำหรับเจ้า…ผู้อยากรู้อยากเห็น”หญิงชราหันมองพร้อมตะโกนใส่หน้าอย่างจัง

     หญิงชราเดินออกมุมของสุสานทำให้ชายร่างสูงเห็นใบหน้าได้ชัดเจนขึ้นหญิงชราผู้นั้นมีใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวปากหนา จมูกแหลม  ใบหน้ายาว ผมยุ่ง แต่งตัวเหมือนยายแก่โรคจิตในมือถือส้มมาหนึ่งลูก

“ช่างไม่เข้ากันเลย”ชายหนุ่มคิดในใจขณะยังนอนอยู่กับพื้นดินเขาไม่แรงอีกแล้วไม่มีแม้แรงจะหนี้เขาคงตายอยู่ตรงนี้

“แกจงเป็นสิ่งชั่วร้าย”

“เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องหวาดกลัว   ไม่มีความสุข  ไม่มีอารมณ์รัก โลภ  โกรธหลง  เจ้าจะต้องเย็นชาไร้ที่ติ เหมือนพระผู้เป็นเจ้า”

  เมื่อละแล้วท้องฟ้าก็มืดครึ้มพูดจบนางก็ร่ายเวทมนตร์บางสิ่งของนางและแล้วท้องฟ้าก็ฟ้ามืดครึ้ม  เงาดำ ความกลัวที่เขาเกลียดและกลัวมาทั้งชีวิตกำลังตรงมาหาเขา  มันกำลังเปลี่ยนร่างกายเขาให้เป็นอสุรกายในคราบปุถุชนคนธรรมดา

  เขารู้สึกว่าเหมือนกำลังเดินบนธารน้ำแข็ง  มันเจ็บปวดและเย็นละเยือกมันกัดกุมกินร่างกายเขา

“นางแก่บ้าแกทำอะไรฉัน”ชายด้วยร่างสูงพูดขึ้นด้วยความโกรธทีกำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่

“สักพักเถิดพ่อหนุ่มเจ้าจะรับรู้ถึงความเย็นในตัวเจ้า  เจ้าจะไม่มีทางใช้ใจดวงนี้รักใครอีก”นางพูดพร่ำเพ้อ

“เพราะหากเจ้า  รู้สึกดี  อยากเห็น อยากเห็น  อยากรัก  ดวงใจจะแข็งและเย็น  เจ้าจะเป็นคนที่ทรมานเหมือนใจจะสลายเป็นผงดินทีไร้ค่าในทางตรงกันข้ามนั้นหัวใจคือสิ่งที่ล้ำค่าเหนือสิ่งใดสำหรับมนุษย์”

  นางอธิบาย……

“.ทั้งหมดที่ข้าพูดมากคือ…..ของขวัญจากข้าโทษฐานที่เจ้าบุกรุกเข้ามาในสุสานคนรักของข้า”

นางเข้ามาอย่างช้าๆๆและหยดตรงหน้าเขา

“เจ้าเข้ามารบกวน  เจ้าพาคนรักของเจ้ามาหมิ่นประมาทสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์และงดงามปานสวรรค์แห่งนี้เจ้ามันพวกเห็นแก่ตัว  อยากสัมผัสในสิ่งเป็นไม่ได้  เจ้าสมควรแล้ว”

“เจ้าจะต้องเป็นอสุรกายอันโดเดี่ยว มองเห็นคนที่เจ้ารักตายลงไปเรื่อยๆๆจนหมด  แต่เจ้าจะไม่มีวันนั้นวันที่เจ้าจะหลับตาและจากโลกใบนิ้ไป เจ้าจะต้องอยู่กับความเศร้าโศกแบบนี้ตลอดไป”

  นางเดินจากไปโดยทิ้งชายร่างสูงไว้เบื้องหลังโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองนางดูมีความสุขมากตรงกันข้ามชายร่างสูงทรมานปานจะขาดใจได้แต่มองเบื้องหลังของนางและแอปเปิ้ลเขียวทีตกอยู่ด้วยความอาลัย

แอปเปิ้ลเขียวลูกนั้นช่างน่าอาลัยยิ่งนัก

“ข้าขอโทษ”