ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 :: Memory
"อะไรของแกวะหมิน ตะโกนทำไมวะ โห่ๆๆ"
"เอ้าก็ชั้นเรียกแกตั้งนานแล้วป่ะ มัวแต่นั่งเหม่อไปไหนก็ไม่รู้ ไอห่านน"
"ป่าว ก็แค่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย"
"เออ ชั้นจะถามแกว่าวันนี้ไปกินไอติม......"
"เฮ่ยหมินๆๆ ผู้หญิงคนนั้นสวยว่ะ อยู่ม.ไรวะ?" เซฮุนพูดแทรกขึ้นมา
"ไหนวะ....." ซฺ่วหมินชะเง้อไปมา "อ่อ พี่ซาซึม"
"เฮ่ยน่ารักว่ะ ชื่อก็น่ารักพี่เค้ามีแฟนยังวะ"
"กูจะไปรู้มั้ย แล้วสรุปแกจะไปมั้ย เย็นนี้อ่ะ"
"แกไปสืบเรื่องพี่ซาซึมมาก่อน ถ้าได้เรื่องเดี้ยววันนี้ชั้นเลี้ยงเอง"
"เออห้ามผิดคำนะ" ถึงจะไม่อยากทำแต่ก็อยากกินไอติมฟรีจากไอเพื่อนขี้งก
ซิ่วหมินจัดการสืบเรื่องตามที่เซฮุนบอก
"ได้ยังไงบ้างวะ" เซฮุนรีบวิ่งตรงดิ่งมาที่ร่างเล็กที่กำลังเดินเข้ามา
"พี่เค้าชื่อซาซึม"
"เออรู้แล้ว"
"จะฟังมั้ย?"
"ฟังครับฟัง..."
"เออ....พี่เค้าชื่อซาซึม เรียนอยู่ม.5 เป็นคนเรียนเก่งได้อันดับนิยอมทุกเทอม"
"หูยยยย เก่งว่ะ"
"เออเท่านี้แหละ"
"อะไรวะ แค่นี้เนี่ยนะ"
"ก็แกให้ชั้นมาหาแค่นี้ไม่ใช่ไง อย่าลืมสัญญาด้วย"
"เอ้อไม่ลืมหรอก งกแดกชิบหายเลยว่ะ"
"อย่าบ่นนะคะป๋าฮุน ฮ่าๆๆ" ซิ่วหมินเดินหัวเราะอย่างสะใจไปตลอดทาง
"แค่ครั้งนี้แหละเว่ย"
ระหว่างกินไอติม
"เออหมิน ชั้นไม่ค่อยเห็นแกชอบใครหรือปลื้มใครเลยว่ะ ไม่มีใครโดนเลยหรอ"
"ไม่ว่ะ มีแต่อะไรก็ไม่รู้"
"เอ้อ ถ้าไม่ติดว่าแกเป็นเพื่อนสนิทกับชั้นนะเว่ย ชั้นคงคิดว่าแกเป็น....แล้วว่ะ"
"จะแดกตีนแทนไปติมไม่คะป๋า" พี่หมินพูดพร้อมชำเรืองตาลงไปที่เท้าทั้งสองช้างที่กระดิกไปมา
"ฮ่าๆๆ พูดเล่นเว่ย แต่จะว่าไปหน้าแกก็น่ากินเหมือนกันนะเว่ย กลมๆขาวๆ เหมือนซาลาเปาเลย"
"ไอฮุน"
"ก็จริงนี่หว่า หน้าก็เหมือนพูดหญิง"
"ไอเชี่ยนี่ เมื่อไหร่จะแซะเรื่องหน้ากับแก้มกูวะ แม่งถีบแม่งเลย"
"โอ๋ๆๆๆ น้องหมินอย่าเพิ่งวีนสิครับ ฮ่าๆๆๆ" เซฮุนหัวเราะแล้วก็กลับไปกินไอติมต่อ
ไอห่านี้ ไม่เบื่อบ้างหรอวะ แซะเรื่องแก้มกับหน้าตั้งแต่เด็ก โตป่านนี้แล้วยังไม่เลิกแซะเราอีก
"เออหมิน แกจะย้ายบ้านจริงๆหรอ"
"เออว่ะ ต้องย้ายตามคุณป๋า"
"ชั้นคงคิดถึงแกแย่เลย"
"อะไรวะ อย่ามาซึ้งดิ อีกตั้งอาทิตย์นึง"
"งั้นวันเสาร์หน้าเราไปเที่ยวกัน ถือว่าเที่ยวอำลา"
"อำลงอำลาอะไร หุหุ แล้วจะไปเที่ยวไหน อีกอย่างแกเลี้ยงช้ะ"
"เอออออๆๆๆ ชั้นเลี้ยงแกเอง"
"เยี่ยม งั้นเสาร์หน้าเจอกันใต้ต้นไม้เปลี่ยนสีของเรา"
"โอเค"
ช่วงระหว่างอาทิตย์สุดท้ายของการสอบ
"หมิน พรุ่งนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้วนะ วันนี้ชั้นขอไปติวหนังสือบ้านแกนะ"
"เออๆๆ ได้ จะไปกี่โมงล่ะ"
"เลิกเรียนแล้วไปเลย"
"อ่ะๆๆ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
กำลังคิดอะไรอยู่จ้ะคนอ่าน555555555ไปอ่านต่อ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"นี่คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วมั้ง ที่ชั้นจะได้มาเที่ยวบ้านแก"
"แกนี่ชอบทำซึ้ง เดี้ยวเสาร์นี้เราก็ไปเที่ยวกันแล้วนะ"
"ฮ่าๆๆ เออนั่นดิ" เซฮุนเดินกอดคอซิ่วหมินจนถึงบ้าน
แก๊กๆๆ !! (เสียงไขประตู)
"สวัสดีครับแม่" เซฮุนโค้ง90องศา
"เอ้าเซฮุน แหม่ไม่ได้เจอกันนานเลย แล้ววันนี้มาทำะไรกันเย็นป่านนี้"
"อ่อพรุ่งนี้สอบอ่ะครับแม่ วันนี้เลยจะมาให้หมินมันติวให้หน่อย"
"งั้นเดี้ยวกินข้าวเย็นกันก่อน ดีมั้ย ไปหมิน พาเซฮุนเอากระเป๋าไปเก็บบนห้อง"
"ครับแม่"
"หมินแม่แกยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ"
"อย่าพูดให้ม๊าได้ยินเชียว เดี้ยวม๊าจะเขินจนทำไรไม่ถูกฮ่าาๆๆ" ซฺ่วหมินกับเซฮุนเดินหัวเราะลงมาจากชั้นสอง
"หัวเราะคิ้กคักอะไรกันสองหนุ่ม มาๆเดี้ยวข้าว"
"ครับแม่"
ระหว่างทั้งสามคนรับประทานอาหารเย็นกันก็พูดคุยกันไปตามเรื่อยเปื่อย แต่คุณป๋าของซิ่วหมินตอนนี้กำลังเตรียมจัดที่จัดทางที่จะย้ายไปอยู่ วันนี้เลยกลับบ้านดึก เลยโทรมาบอกม๊าให้ทานข้าวก่อน
"อร่อยมากเลยครับแม่ ไม่น่าล่ะ เลี้ยงดีอย่างนี้ซิ่วหมิน"
"ฮ่าๆๆ"
"โอ๊ยยย...เหยียบเท้าชั้นทำไมวะ"
"ฮุนแกอิ่มแล้วใช่มั้ย ป่ะขึ้นห้องไปติวหนังสือได้แล้วเดี้ยวดึก ขอตัวนะม๊า"
"อ้าวอิ่มแล้วหรอจ๊ะเซฮุน"
"ยังเลยครั....โอ๊ยยยย" ซิ่วหมินหยิกไปที่เอวเซฮุน
"มันอิ่มแปร้แล้วครับม๊า ขอตัวก่อนนะ"
"ครับๆ อิ่มก็ได้ครับ ขอตัวนะครับแม่"
ตึก
ตึก
ตึก
ตึก
ตึก
ทั้งสองวิ่งขึ้นบันใด
"ห้องแกสบายดีว่ะ" เซฮุนล้มตัวนอนลงบนเตียง
"ลุกมาเลย รีบติวรีบกลับ เดี้ยวดึกชั้นไม่เดินออกไปส่งนะเว่ย"
"เออๆๆรู้แล้วน่า"
ร่างๆหนาค่อยลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินลงมาจากเตียงสีขาว แล้ว พรั่กๆๆๆ
"ไอห่านฮุน ปล่อนชั้นเดี้ยวนี้นะเว่ย"
"ขอกอดหน่อยน่า เดี้ยวก็จะไม่ได้กอดแกละ"
"อ้ากก ปล่อยเว่ย"
"ไม่ปล่อย ขืนปล่อยแกก็มากระทืบชั้นดิ 555555 ไหนลองแก้มกลมของแกจะนุ่มป่าววะ" เซฮุมกดจมูกลงบนแก้มขาวๆของซิ่วหมิน
ผั้วะ !!!
"กูไม่แล้ว มึงกลับบ้านไปเลย"
"โอ๋ๆๆๆๆ แค่เล่นแค่นี้ ทำไมแกต้องโกรธขนาดนี้ด้วยวะ"
"ก็มึงง่ะ กวนตีน ไปเลยกลับไปเลย นี่เอาหนังสือไปอ่านในนี้ชั้นเน้นไว้ให้อ่านแล้ว"
"เอ้าแล้วแกไม่อ่านไง"
"อ่านหมดเเล้ว ชั้นนึกไว้แล้วว่าแกต้องไม่ได้อ่าน ชั้นเลยรีบอ่านแล้วเก็บไว้ให้"
"ขอบใจนะจ๊ะ น้องเปาหมินน"
"เออ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แม่ครับ เดี้ยวฮุนกลับก่อนนะครับ"
"จ๊ะ กลับบ้านดีๆนะ นี่พ่อก็ยังไม่กลับ ไม่งั้นจะให้พ่อไปส่ง"
"อ่อไม่เป็นไรครับ เอ่อแม่ครับ พรุ่งนี้ฮุนขออนุญาติพาลูกชายแม่ไปเที่ยวนะครับ"
"จ้า ๆ ดูแลกันดีๆล่ะ"
"ครับบ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
9:30 น.
"ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกวะ"
เซฮุนยกโน๊ตสามขึ้นมาแล้วกดไปทีเบอร์ซิ่วหมินหลายต่อหลายครั้งแล้วครั้งสุดท้ายก็ติด
"ฮะโหล ไอเปาหมิน แกอยู่ไหนแล้ววะ"
"ฮุน....คือ......เออ.....ตอนนี้ชั้นอยู่บนรถแล้วและตอนนี้...."
"เอออยู่บนรถแล้ว และตอนนี้อยู่ไหนแล้ว"
"ชั้นอยู่บนรถแล้ว ชั้นต้องย้ายบ้านตอนนี้เลย"
"ไอหมิน ทำไมไม่โทรบอกวะ ไอหมิน ไอเปาหมินโว่ยยยย" เซฮุนร้องไห้แล้วทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ที่จัดวางอยู่ใต้ต้นไม้เปลี่ยนสี ที่ทั้งสองนัดกันเอาไว้ว่าจะมาเจอ
"ไอฮุน อย่าร้องดิวะ" เสียงที่ส่งผ่านทางโทรศัพท์คือเสียงสะอึกสะอื้นของซิ่วหมิน ที่ต้องพูดทั้งน้ำตา
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายปลายทางวางไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า
"ไอเปาหมิน" เซฮุนได้แต่นั่งพูดชื่อนี้วนไปวนมาซ้ำๆอยู่อย่างนั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
"จนป่านนี้ชั้นก็ยังไม่ได้เที่ยวกับแกเลยซิ่วหมิน"
"นั่งคิดอะไรอยู่นะเซฮุน เหม่อตั้งแต่เมื่อกี้ละ"
"อ่อป่าวหน่ะลู่หาน ฮุนแค่คิดอะไรเพลิน"
"อ่ะๆๆ พรุ่งนี้เราไปดูต้นไม้เปลี่ยนสีกันมั้ย?"
"อืม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#ช่วยด้วย ไรท์ร้องไห้ #ตอแหลอีกแล้วอีไรท์
ตอนนี้อ่านแล้วคอมเม้นหน่อยว่าเป็นไงนะ
คือเพิ่งเคยแต่งแบบนี้ #หราาา
ศัพวันละคำวันนี้ ซาซึม ซึ่งเป็นชื่อของรุ่นพี่ที่เซฮุนแอบชอบนั้น มีความหมายในภาษาเกากลีว่ากวางจ้ะ
คือเพิ่งเคยแต่งแบบนี้ #หราาา
ศัพวันละคำวันนี้ ซาซึม ซึ่งเป็นชื่อของรุ่นพี่ที่เซฮุนแอบชอบนั้น มีความหมายในภาษาเกากลีว่ากวางจ้ะ
ซาลาเปาMandoo
:)
Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น