คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2.การพบเจอ
“เฮ้ย!?!”
เนลแทบสะดุ้งถอยหลังไปไกลๆอย่างตกใจ...เมื่อเห็นคนที่พลิกนั้น...
เป็นผู้ชายอายุราวๆ 20 กว่าปี...อยู่ในชุดนักเดินทางมีผ้าคลุมเปื้อนอะไรสีแดงๆ...(ก็เลือดแหละ!)
ดวงตาเขาเบิกกว้าง...ที่ตัวเขามีรอยจากการต่อสู้และบาดเจ็บ....
แน่นอน...หัวใจเขาหยุดเต้นไปแล้ว....
และเขานี่แหละเกือบจะเป็นฝ่ายหยุดเต้นต่อไป!?ไอ้บ้าเป็นศพไม่บอกเล่า!?ตกใจจะหัวใจจะวายตายแล้ว!
(ศพมันคงจะลุกขึ้นบอกท่านเองเองมั้ง?)
แต่ว่าสภาพการตายแบบนี้...เริ่มมีปัญหาแล้ว...
เมื่อคิดได้ก็รีบค้นดูของจำเป็นจากร่างของศพ...จริงๆทำใจท่องนะโมๆไป 3 รอบกว่าจะกล้าจับ
ได้ปืนสั้นมา 2 กระบอก...ดาบซามูไรมา 1 เล่ม
‘เอาเถอะยังดีกว่าไม่มีอะไร’
เนลทำหลุมผังศพให้อีกฝ่ายก่อนจะโค้งเคารพแล้วเดินทางต่อไป
.
.
.
แต่จะว่าไป...คิดๆไปคิดๆมานี่มันน่าจะดาวอังคารชัดๆ!?
มีหน้าผาพื้นแห้งร้าง...แถมเป็นสีแดงแต่เฮ้ย?ดาวอังคาร นี่มีดวงจันทร์เป็นบริวารกี่ดวงนะ?
(= =;;;;;;;;;;;)ขณะที่ร่างโปร่งจมอยู่กับความคิดและไม่ทันระวังตัว....
“กรรร!!?!”ก็มีตัวอะไรบางอย่างเข้าจู่โจมเขาทันที...
“อั่ก!?”ยังดีว่าเนลตอบสนองไว...เลยถีบเจ้าตัวแปลกประหลาดนั่นออกไป
ก่อนที่มันจะทำร้ายเขาไปมากว่านี้แบบฉิวเฉียด...ร่างบางกุมแผลที่หน้าท้องตรง...เลือดมันทะลักออกมาเยอะแยะ
‘ฉิวเฉียดบ้าอะไร!แบบนี้แทบจะโดนเต็มๆด้วยซ้ำ!?’
ร่างโปร่งกุมหน้าท้องที่ถูกเจ้าตัวประหลาดกัดเลือดไม่ยอมหยุดไหล...เขามองตัวประหลาดนั่นอย่างหวาดหวั่น
“นั่นมันตัวอะไร....”
เป็นตัวประหลาดมันไม่มีตาตัวสีม่วงผิวขรุขระ...ยืน 4 ขาเหมือนหมาเขี้ยวของมันใหญ่และคมยิ่งกว่าสัตว์ป่าดุร้าย
มันพยุงตัวแล้วจะเข้ามาจู่โจมแต่แน่นอนว่า เนลไม่ยอมให้เหตุการณ์เกิดขึ้นซ้ำ 2
เปรี้ยง!ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!?
ทันใดที่สัตว์ประหลาดนั่นกระโดดเข้ามาจะจู่โจมเขาอีก....เขาก็รีบชักปืนออกมายิงมัน
ไม่รู้จะยิงถูกไหม...แต่เขายิงไปหลายนัดพอดูเจ้าสัตว์ตัวนั้นมันล้มลงไป...
แน่นอนเขาไม่เข้าไปดูแน่...
เนลหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามาพร้อมกับลมหายใจประดุจราชสีห์จ้องจะจับเหยื่อ...
เท่านั้นแหละ...ไม่คิดอะไรอีกแล้วปล่อยไปตามสัญชาติญาณ...
เนลรีบวิ่งหนีไปพร้อมๆกับตัวสัตว์ประหลาดเหมือนตัวที่เขายิ่งตะกี้วิ่งตามมา!?
‘นี่มัน...บ้าอะไรกันเนี่ย!?’
เนลหน้าซีดพยายามกลั้นลมหายใจและพยายามไม่ให้พวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นรู้ว่าตนแอบอยู่ในถ้ำ...
เมื่อไม่กี่ ช.ม เขาไปเที่ยวภูเขากับทาง ร.ร ก่อนจะตกหน้าผา...แต่มาที่โลกไหนก็ไม่รู้!
เจอศพคนตาย!?...เจอไอสัตว์ประหลาดนั่นแล้วต้องวิ่งหนีมัน!
‘ถ้ามันเป็นฝันก็ช่วยตื่นสักทีเถอะ!เป็นฝันร้ายเกินไปแล้วนะ!?’
เนลพยายามกุมท้องตนที่ตอนนี้เอาผ้าคลุมของคนตายมาทำเป็นผ้าพันแผลพันที่ท้องตนแล้ว
มันยังพอช่วยไม่ให้แผลฉีกกว้างไปมากกว่านี้...
เมื่อเห็นว่าเจ้าพวกสัตว์ประหลาดนั้นถอยไปทางอื่นเขาก็รีบลี้ภัยจากที่เก่าขึ้นไปข้างบนที่สูงๆทันที....
ก่อนที่มันจะตามมาแต่ว่ายังดี...ข้างบนมีแอ่งน้ำ...แต่ทว่าใจของเขาก็เริ่มกังวล
“มันจะมีสัตว์ประหลาดแบบเมื่อกี้ไหมนะ...”
แต่ก็ค่อยๆเดินเข้าไปอย่างล่าช้า...มันมีแค่ต้นซากุระ....กับแอ่งน้ำที่ใหญ่มากแต่ไม่รู้จะลึกเท่าไร...
กับ...ตัวคนที่ลอยอยู่เหนือน้ำ...แบบว่ามันจมน้ำตายขึ้นอืดแหง....
คน...กำลังจมน้ำ....ขึ้นอืด...ในน้ำ...... = น้ำสกปรกเพราะศพ = กินไม่ได้!!?
เมื่อสมองกันชาญฉลาดเรียบเรียงเป็นที่เรียบร้อย
เขารีบกระโดดพุ่งไปในน้ำเพื่อจะเอาร่างของคนๆนั้นขึ้นฝั่ง
‘เห...คุ้นๆ...ผมสีชมพู…ชุดกี่เพ่าสีดำ....ผิวขาว?ผู้ชาย....’
เนลว่ายกลับมาโดยเอาร่างของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นฝั่ง...แล้วพิจารณาดูอย่างละเอียด...
“เหมือน...คามุอิ แห่งเผ่ายาโตะ ในเรื่องกินทามะ...”
ฝันไปแน่ๆ....
มือเล็กลูบใบหน้าขาวของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา...สัมผัสถึงผิวเย็นๆของร่างกายที่โดนน้ำ...
รู้สึกจับได้จริง...แต่คนตรงหน้านี้เหมือนแค่หลับไม่ได้ตาย...
.
.
.
.
.
“อ่า...มาอยู่นี่เอง”
เสียงของชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาด้านตายเหมือนตาลุงวัย 30 กว่าเอ่ยขึ้นทำเอาเนลรีบหันมาแทบไม่ทัน
“!?” ‘อาบุโตะ!?’
นี่สรุปไม่ได้มีแค่คามุอิ?หรือเขาฝันไปแบบสุดๆ!ฝันถึงตัวประกอบอย่างอาบุโตะนี่นะ!?
“ไม่ต้องตกใจหรอกน่า...ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกเอาเห็นว่าขอบคุณที่ช่วยหัวหน้าเอาไว้”
อาบุโตะย่อตัวลงมาข้างๆตนอย่างไม่ใสใจและหวาดระแวงคนแปลกหน้าอย่างเนลเลย
“หมอนี่แค่นอนหลับริมน้ำแล้วละเมอตกน้ำน่ะอย่าคิดอะไรมาก”
“เห!?เขาหลับเรอะ!”เนลอุทานอย่างตกใจมากๆ (= =)!?!
“ฟี้....”อีกฝ่ายส่งเสียงกรนออกมาเบาๆ...เป็นสัญญาณว่าแค่หลับไปจริงๆ
‘หลับจริงเรอะ!?!’
(ขออนุญาติยืมมุกจากเรื่อง [Fic gintama] Purple lotus ของท่าน เป็ดน้อยอลิซาเบ็ธ นะครับ เชิญอ่านต่อกันได้เลย)
เขาแทบอ้าปากค้างตาโตอย่างตะลึง นี่หมอนี่มันนอนดิ้นตกไปในน้ำ! เดี๋ยวได้หลับไม่ตื่นฟื้นไม่มีซะหรอก!?
(= =^^^)สีหน้าเหมือนอยากจะตบมุขให้ได้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ฟุดฟิดๆ...กลิ่นเลือดนี่?เธอบาดเจ็บเหรอ?”อีกฝ่ายหันมามองเนล เขาเป็นยาโตะประสาทสัมผัสไวทุกด้าน
ยิ่งกลิ่นเลือดนี่ยิ่งคุ้นเคยเป็นอย่างดี...ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนก็ต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้นและเข้าใจนะก็เหมือนผ่านมรสุมสงครามที่มีแต่เลือดแหละก็เหมือนว่า พวกเขาเหยียบย้ำเลือดพวกนั้นจนชินแล้ว
พูดถึงเลือด....
“ติ่ง....”หยดเลือดไหลออกจากท้องหยดลงพื้นจนเป็นสีแดงมากอย่างน่ากลัว...
จะว่าไป...เขาก็มีแผล....แล้ว...ดันกระโดดลงน้ำนี่......
“เฮ้!?เธอมีเลือดออกเยอะเลยนะเป็นอะไรไหม!”
น่าแปลกทั้งที่อีกฝ่ายอยู่ใกล้...แต่ว่าเขาไม่รับรู้อะไรได้อีกแล้ว...
เหมือนเสียงมันไปไกลเรื่อยๆ...ภาพเริ่มเบลอๆก่อนทุกๆอย่างจะดำมืดลง...
เนลลงล้มที่พื้นเพราะร่างกายไม่มีแรงจะทนพิษบาดแผลได้อีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
“เฮ้!?หัวหน้าตื่นได้แล้ว!”อาบุโตะหันไปเรียกผู้เป็นหัวหน้า
อีกฝ่ายลืมตาน้อยๆ ดวงตาสีฟ้าทะเลสดใสเหมือนเด็กน้อยมองคนที่เรียกก่อนจะยิ้มตายีอย่างใสซื่อ
“มีอะไรเหรออาบุโตะฉันกำลังหลับสบายเลย...”
‘หลับสบายจนไปโลกหน้าไม่รู้ตัวสิไอ้หัวหน้าบ้า!’
อาบุโตะคิดในใจนึกเอื่อมๆกับนิสัยไม่รู้ร้อนรู้หนาวรู้อะไรของอีกฝ่าย
“แล้วนี่ใครละ?อ่าว...ดูท่าทางบาดเจ็บกำลังจะตายด้วยสิ?”คามุอิหันไปมองร่างของเนลที่นอนเสียเลือดอย่างมากข้างๆตน
“ก็เขาจะตายเพราะช่วยหัวหน้านั่นแหละให้ตายสิ”ชายหนุ่มบ่นเล็กๆน้อยๆ
“เอาไงละจะช่วยดีไหม?”ยังไงเขาก็ไม่อยากทำอำเภอใจจึงต้องถามความเห็นของผู้เป็นหัวหน้าของตน
“ช่วยก็ช่วย...ไหนๆก็อุตส่าห์ช่วยฉันก่อนนี่ไอ้ฉันก็ไม่ใช่คนใจยักษ์ใจมารด้วย”
คามุอิตอบด้วยท่าทางที่ยิ้มแย้มก่อนจะพยุงร่างนั้นขึ้นมา
‘เบา...’นี่คือความคิดของเด็กหนุ่ม เขาไม่รู้สึกหนักอะไรเลยด้วยซ้ำยกมือเดียวก็ยิ่งสบายๆ
“ตามนั้นเดี๋ยวผมจะไปบอกแพทย์ที่ยานเตรียมการรักษาให้เด็กนี่ละครับ ฝากหัวหน้าพาเด็กคนนั้นตามมาด้วยละ”
อาบุโตะกล่าวก่อนจะเดินนำไปคนแรก คามุอิที่ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นอุ้มอีกฝ่ายแบบเจ้าสาวแทนแล้วเดินตามไป
ความคิดเห็น