คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1.บุคคลที่มาเยือน
ที่นี่....ที่ไหน?....
เขาเห็น...ที่ราบพื้นดำสีแดงขรุขระน่าหวาดหวั่น....มันกว้างสุดลูกหูลูกตา....
“ที่นี่นรกเหรอ?...”
เขาหันไปมองรอบๆไม่เจอสิ่งมีชีวิตอะไร...แถมมันก็ไม่ร้อน....แต่หนาว....หนาวมากๆ....
ท้องฟ้า....มีพระจันทร์ 3 ดวง....
“ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย!?”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(เมื่อหลาย ช.ม ก่อนหน้านี้)
“ค่ะ ที่นี้คือบริเวณเนินเขาของหุบเขามรณะนะคะ”เสียงไกส์ดังแว่วๆแต่เด็กคนนี้ไม่ได้สนใจฟังเจ้าตัวฟังเพลงยืนเหม่อดูวิวไปเรื่อย
“เนล....เนลเดี๋ยวเขาจะไปแล้วนะเร็วเข้า”เพื่อนคนนึงเรียกคนที่เหม่ออยู่
“หือ?”
เจ้าของชื่อหันมามองพร้อมๆกับแสงอาทิตย์ที่ส่งมาที่เส้นผมสีเงินแซมขาวเงาที่ดูเด่นและแปลกกว่าชาวบ้านพลิ้วไหวตามสายลม
ดวงตาสีแดงกล้ำราวกับอัญมณีคู่สวยดูเฉยเมย จ้องมาทีคนที่เรียกตน...
ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติเหยียดเป็นเส้นตรง...ใบหน้านั้นสวยก็จริงแต่ก็ดูเท่ในอึดใจเดียวกัน...
คิ้วคู่สวยขมวดเล็กๆประมาณว่า มีปัญหาอะไร?
“ง่า...คือว่าเดี๋ยวครูจะเรียกตัวแล้ว”เพื่อนข้างๆเอ่ยแล้วเดินนำร่างโปร่งบางไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจ
ฉันชื่อ เนล ตอนนี้เรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย ของ ร.ร แห่งนึงและตอนนี้ทาง ร.ร เขาพามาเข้าค่ายทัศนศึกษาที่เขาแห่งนึง
ซึ่งเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก....มากๆและมากที่สุด(ถ้าให้พูดคนมีแต่คำว่าหน้าเบื่อๆๆๆๆเขียนเต็มกระดาษA4แหละ)
ร่างบางกระชับผ้าพันคอแล้วดึงเสื้อกันหนาวขึ้นมาน้อยๆเนื่องจากอากาศมันหนาวจนเกินไป...
เนลมองเพื่อนร่วมชั้นที่เดินดูนู่นดูนี่บ้าง...จับกลุ่มคุยกันบ้าง ...ซึ่งมีแต่เขาคนเดียวที่ไม่ได้จับกลุ่มคุยกันคนอื่นๆ
จะบอกว่าเหงา?ไม่ใช่เลย เขาชินแล้วละ
ด้วยสีตาสีผมที่แตกต่างกับชาวบ้านรวมถึงนิสัยใจคอของเขาทำให้ไม่ค่อยมีคนเข้าหานัก
เขามีความสุขที่จะอยู่กับโลกส่วนตัวของตัวเองซะมากกว่า...
พ่อแม่ก็ตายไปนานแล้ว...ญาติพี่น้อง?...ก็พยายามจะฆ่าฮุบสมบัติ...แต่ตอนนี้โดนจับเข้าตารางไปแล้ว
ก็อยากจะอวดเหมือนกันว่าเขาก็ใช้ชีวิตกับการหนีตายและเสี่ยงตายไม่รู้กี่ร้อนหน...
ลอบฆ่าลอบทำร้าย...แต่ก่อนทุกคนที่เขารู้จักก็โดนกันแบบนี้คนอื่นๆเลยกลัวไม่อยากเข้าใกล้เขาเพราะกลัวลูกหลง
ถึงคนก่อเหตุจะไปแล้วแต่เขาก็ไม่คิดจะคบหากับใครๆ...
ตอนนี้เขาก็ใช้ชีวิตไปอย่างเรื่อยเปื่อย...อยากทำอะไรก็ทำ.....
แต่...ไม่มีจุดมุ่งหมายและความฝันที่แน่นอน....
ในอนาคตทำอะไรก็ไม่รู้...โอ๊ย.....น่าเบื่อชะมัดอยากทำอะไรที่มันไม่เบื่อจัง....
ร่างบางยืนใกล้ๆกลุ่มนักเรียนที่ฟังคำบรรยายก่อนจะพิงกับรั้วไม้แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า...
‘พระเจ้า...ช่วยทำอะไรที่ทำให้ชีวิตฉันไม่น่าเบื่อทีสิ...’
และเป็นเหมือนดังคำอธิฐานสำเร็จผล...
‘เอ่ะ...เหมือนกับว่ามันหวิวๆ...’
= =…
ร่างกายของเนลกำลังจะร่วงไปตามแนวดิ่งรั้วไม้ที่ตนยืนพิงนั้น...มันล้มไปพร้อมๆกับตน...
“เนล!?!?!”เพื่อนๆหันมามองเพื่อนร่วมชั้นของตน
บางคนจะวิ่งมาคว้าตัวเขาแต่ไม่ทัน...เขาได้แต่มองเพื่อนๆที่ห่างไกลขึ้นทุกที...
ชีวิตที่รอดตายไม่น้อยไปกว่า 100 ครั้ง...ตอนนี้...อายุ 16 ปี...
ต้องมาตายเพราะตกหน้าผาตายสินะ......
รู้สึกเหมือนร่างกายมันเบาขึ้น...
เนลหลับตาลงพยายามทำจิตใจให้ว่าง...
คนเราเกิดมากก็ต้องมีตาย...ตายไปก็ดี...คงจะได้ไปพบพ่อแม่ที่สวรรค์...
.
.
.
.
.
.
.
.
ตุบ....เสียงร่างกายของเขากระแทกลงพื้นแต่มัน...
“ไม่เจ็บ?”เนลลืมตาขึ้นมาและลุกขึ้นนั่งอย่างงงๆ...ใบหน้าสวยหันแลดูซ้ายขวา...ก่อนจะเปรยเบาๆอย่างตะลึง...
“ที่นี่...ที่ไหน?...”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ตัดมาตอนปัจจุบัน)
เนลยังคงเดินสำรวจไปเรื่อยๆ...พื้นดินนี่ยังกะภาพที่ดาวอังคาร?...
แต่ถ้าที่นี่เป็นดาวอังคารคงตลกร้ายไปหน่อย....เขาตกลงหน้าผานะไม่ใช่ลอยขึ้นไป...
อีกอย่างถ้าอยู่ที่ดาวอังคารคงเดี้ยงเพราะไม่มีอากาศหายใจแต่แรกแล้ว!?
คน?...
แล้วสายตาของเนลก็สะกิดกับร่างของใครบางคนที่นอนที่พื้น...ไม่ทันคิดอะไรอีก
ร่างโปร่งนั้นก็รีบวิ่งไปดูทันที... “คุณเป็นอะไรไหม!?”เนลพลิกร่างอีกฝ่ายขึ้น...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัดจบจ้า
คนที่ตัวเอกของเราเจอเป็นใครคิดเอาเอง~!
ความคิดเห็น