Yes or No {ฉบับ SUJU} Fic Y!!!

ข้อมูลเบื้องต้น

"ฉัน...แบ๊ว..." ปัง ปัง ปัง ชักปืนยิงกลาด

"ผม...มัน นักเลงตัว พ่อ" คว้าไม้สามหน้าเดินไปตามทาง

ตึง!

"โอ๊ย...." สะดุด กางเกงตัวเองล้ม

เขาและนาย กำลังจะร่วมกันสร้างความรักที่หมนหมองของใครบ้างคน ให้กลับมามีชีวิตดังเดิม....





" ใช่ ก็บอกไม่ใช่ รักก็บอกไม่รัก.."

"นายว่า ผู้หญิงรักผู้หญิงได้ งั้น...ผู้ชายก็ต้อง....."

เสียงทุ่มรากเสียงยาวเหมือนต้องการคำตอบจากอีกคน แต่คนที่เขาหวังว่าจะตอบกลับไม่ได้ยินและไม่ได้ฟัง
เพียงแต่ เขาคนนั้นกำลังคิดถึงอีกคนอยู่


 


"ฉัน ไม่ได้รักคนที่หน้าตาหรอกนะ ฮ่าาาา"
"เหรอ"
"ฉันรักคนที่นิสัย มากกว่าน่ะ"
"ทำไม นายไม่รักฉันบ้างหละ"
บรรยากาศเงียบลงไม่เหมือนทุกทีที่คุยกัน คนถามมองตาคนที่ลังเลว่าจะตอบถ้ากับนายกับคนที่เป็นเพื่อนหล่ะก็ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก



"นายจะเป็นเพื่อนฉันอีกเหรอ ก็ในเมื่อนายรู้หมดแล้วว่าฉันเป็นแบบนี้"

"เป็นสิ"

"จนกว่าเมื่อไรหล่ะ"

"ก็จนกว่านายจะไม่อยากเป็นเพื่อนฉันแล้ว หรือ เราไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกัน"

อย่ามาล้อเล่นนะ เสียงนั้นเงียบลงผิดปรกติแต่มันแทนที่ด้วยเสียงหน้ามือกระทบกับใบหน้าของอีกคนแทน
ฉันเกลียดนาย

   THE  

THEME

ปลื้มแบนเนอร์นี่ค่ะ

ไม่เม้นไม่เป็นไรเพราะรู้ตัวดีว่านิยายเรื่องนี้มัน ห่วย ไม่กลัวคำด่า ไม่กลัวหน้าแตก เพราะงั้น ก็ใส่ให้เต็มที่ค่ะ

เนื้อเรื่อง

"นี่ๆ เคยได้ยินเรื่องของนักเรียนที่เข้าใหม่ป่ะ พ่อมนใหญ่มากอ๊ะ"
 
"อ่อ ไอ้เด็กเส้นคนนั้น่ะเหรอ" 

ร่างสูงเอยอย่างสมเพช น้ำเสียงเขาดูออกมาอย่างดูหมิ่น เท้าพาดกับโต๊ะอามแชร์พรางหมุนคอไปมาเพราะเมื่อคืน มีเรื่องกับเด็กเทคนิกมาหมาดๆ

"ถ้าฉันรู้จักเด็กนั้นได้ก็ดีซิ"

"แล้วนายจะทำไงหล่ะคยู..."

ไม่นานนัก ก็มีหนุ่มน้อยหน้าใสเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับครู เหวิ่ง ที่คยูเป็นคนตั้งฉายาให้

"นักเรียนใหมญ่ของห้องเรา ซองมิน มาจากญี่ปุ่นนะนักเรียนช่วยดูแลเขาด้วยหล่ะ"

"สวัสดีครับ^___^"

เสียงหวานคล้ายผู้หญิงเอ่ยอย่างสดใสพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ทำให้ทุกคนละลายไปพร้อมกับ
รอยยิ้มที่ ลี ซองมินคนนี้ให้ไป ยกเว้นเพียงแต่สายตาดุร้ายเหมือนหมาป่าของใครคนหนึ่งมองมา
อบ่างไม่ได้รับรู้ถึงรัศมีซองมินเลยสักนิด ซองมินไปนักที่นักของตัวเอง ข้างหน้าต่างแถวสุดท้าย
หลังสุดที่มุมห้อง ซึ่งทุกคนรู้ว่าบริเวณนั้นเป็นบริเวณต้องห้าม ของห้องเรียนนี้

"ผมชื่อ ลี ซองมินนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ^___^"

ซองมินเอ่ยไป พร้อมกับรอยยิ้มพิคาดอันเดิม แต่เขาไม่รู้ว่าเล่นกับใครอยู่ คยูมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะจู่โจมซองมินด้วยจูบอันเร่าร้อน ริมฝีปากหนาบดเบียดปากอิ่มสีชมพูอย่างรุนแรง โดยไม่สนใจว่า คนในห้องเห็นหรือไม่เห็น ซองมินขัดขืน จนในที่สุดร่างบางก็รวมรวมพลังทั้งหมด พลักคยูออกแล้วกำหมัดเตรียมชกเต็มแรง คยูกระเด็นถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนที่ซองมินจะวิ่งเข้าไปชกอีกรอบนั้น ก็มีแขนแกร่งของใครคนนึง มาดึงตัวเอาไงจากด้านหลัง

"ฉันว่า นายไม่สมควรจะมีเรื่องกับหมอนี้หรอก"

ร่างสูงมีนามว่าชเว ซีวอน ดึงซองมินให้ออกมาจากห้องแล้ว อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ไม่นานนักทั้งสองก็เดินเข้ามานั่งที่ของตนเอง

"เฮ้อ วันแรกก็มีเรื่องอีกตามเคย เรานี้มันงี่เง่าจริงๆที่ทำเรื่องโง่ๆลงไป.."

ซองมินพูดขึ้นและมองไปนอกหน้าต่างอย่างเหมอลอยโดยไม่สนใจอาจารย์ที่สอนเลย ผ่านพักกลางวัน ซองมินนั่งกินข้าวคนเดียวและเดินไปเก็บจาน...อยู่ดีๆกระเป๋าตังสีสวยของซองมินก็ตกกลางโรงอาหารโดยที่ซองมินไม่รู้ตัว

ตอนเย็น

"กระเป๋าตังใครว่ะ แม่งเอาซะสีรุ่ฃ้งเชียว เปิดดูหน่อยดีกว่า"

ร่างสูงหยิบกระเป๋าตังใบเล็กขึ้นมาแล้วเปิดดู ในนั้นมี บัตรประชาชนของซองมิน รูปลับของซองมิน
และเงินอีกจำนวนมากเยอะจนสามรถทำให้คยูตาร้อนผ่าวๆได้

"อ้าว กระเป๋าตังค์ หาย ทำไงดีมีเงินค่าทำหมันหมาอยู่ในนั้นนี่นา"

ด้านคยู

"หึหึ เสร็จโจร มีตังค์ไปซื้อไม้สามหน้าแบบเหล็กมาใช้เเล้วกู"

ด้านซองมิน

"เจ้าหมา แกคงต้องโดนคลอดลูกอีกคอกแน่เลย ถ้าฉันไม่ได้เงินกลับมา กะจะแฮ๊บไปซื้อกางเกงสีชมพูเชดใหม่ซะหน่อย"

ว่าดังนั้นแล้ว ร่างเล็กก็วิ่งกลับไปที่โณงเรียนอีกครั้งเพื่อไปตามหากระเป๋าาตังที่หายไปจนในที่สุดเขาก็ได้เจอกระเป๋าตังสีสวยนั้นอีกครั้งในสภาพดีและเงินอยู่ครบ 'ใครกันนะที่เก็บกระเป๋ษให้เราแล้วยังไม่เอาเงินอีกเป็นคนดีจริง'

"เฮ่ย ไอ้ลูกหมาถอยไปนะเว้ย คนผิดคือเจ้าหมอนั้น"

//กูเหรอ??//

ซองมินคิดในใจแล้วหันไปหน้าต้นเสียงก่อนที่จะมี คนเอาไม้หน้าสามง้างเตรียมฝาดคนตัวเล็กอย่างสุดชีวิต แต่ถว่า...

THE THEME

ไปได้เลยนะคะ

ไม่เม้น ไม่เป็นไรค่ะ แต่ช่วยแปะแบนเนอร์ให้ด้วยนะคะ  


จะอัปเกือบทุกวันค่ะ เว้นแต่จะมากหรือน้อย ช่วยติด่าชมตามสบายเลยนะ