เนื้อคู่...ตุนาหงัน

        หากเธอยอมตื่น

         ฉันจะคืนงานแต่งให้

กมลา อรรถจินดากุล  x  ม.ร.ว ชัชรินทร์ อัคราเทวพักตร์

แค่คืบ เท่านี้

น้ำใจไมตรี มีให้ตระหนัก

ไฉนจึงเหมือนคนไม่รู้จัก หวั่นใจนัก

รักแท้หรือเทียม มาเยี่ยมอำพราง

****************

กมลาขยับตัวอย่างยากลำบากเมื่อถูกนัยน์เนตรคู่คมจดจ้องเป็นเวลาหลายอึดใจ ทั้งคาดคั้น กดดัน และข่มขู่โดยไม่ได้เอื้อนเอ่ยหรือลงมือกระทำ เธอไม่ได้เกรงกลัว แต่มันก็จั๊กกะจี้ไม่ใช่หรือที่ถูกผู้ชายหน้าตาดีมองเขม็งขนาดนี้

"ไม่แต่งเพราะอะไรหรือ"

"ไม่บังคับใจกันไงคะ"

คิ้วเข้มขมวดมุ่นในบัดดล ไม่บังคับใจหรือ และที่เธอฆ่าตัวตายจนหลับไหลหลายวันหลายคืนนั่นต่างจากคำว่าบังคับตรงไหน ถึงขนาดที่เขารู้สึกผิดจนต้องมอบคำมั่นสัญญาว่าจะแต่งงานด้วยหากยอมฟื้นคืน ทว่าพอเธอหวนมานั่งตรงหน้าเขาได้ กลับหมางเมิน ไม่ยอมแต่งงั้นหรือ

"เธอกำลังเล่นอะไรอยู่กมลา"หม่อมราชวงศ์ชัชรินทร์เสียงแข็งขึ้นเท่าตัว แผ่นหลังแกร่งเกร็งขึ้นเพราะสายตาลุกลิกของคนตรงหน้า

"นี่ยังดูไม่จริงจังหรอคะ"คนตัวเล็กรำพึง ในขณะที่เขาหลังเหยียดตรงเป็นกำแพง หลังของเธอก็ค่อมลงเรื่อย ๆ เพราะถูกกดดัน คนมันไม่อยากแต่ง อยากตะโกนใส่เสียจริงว่านี่ไม่ใด้ชื่อกมลา ไม่ใช่คนยุคนี้สมัยนี้ด้วย ทว่าหากทำเช่นนั้นมีหวังถูกหาว่าเป็นบ้าแน่

"หมายมั่นแน่แล้วใช่หรือไม่ว่าจะไม่แต่ง"เสียงทุ้มถามชัดถ้อยชัดคำ ลงน้ำหนักให้รู้ว่าเขาเอาจริงถึงเพียงไหน ชื่อเขา นามสกุลเขา ชาติตระกูลเขา ใช่จะให้ใครเอาไปปั่นหัวล้อเล่นได้

"ค่ะ มั่นใจมาก ๆ "

"คราวนี้ฆ่าตัวตายอีกไม่ได้แล้ว เธอเป็นคนปฏิเสธฉันกับปาก ลั่นวาจาแล้วตรงนี้"

"ค่ะ ไม่ฆ่าแล้ว ไม่ทำ ๆ"กลมาโบกมือเป็นพัลวันพลางยิ้มแหยะ และเสียงทอดถอนลมหายใจของหม่อมราชวงศ์อะไรนั่นก็ทำให้ปากของเธอบึนขึ้นด้วยความหมั่นไส้น้อย ๆ คนอะไร หล่อซะเปล่าแต่ไม่รู้จักบริหารเสน่ห์ ขึงขัง น่ากลัว ชอบตีหน้ายักษ์อีกต่างหาก นี่กมลารักลงได้ยังไงเนี้ย