Fate

บทนำ

                      ลมเย็นยามค่ำคืนได้พัดเข้าปะทะร่างนักรบหนุ่ม 2 คนแสงจากดาวจันทร์ในคืนวันเพ็ญสาดส่องไปทั่วเผยให้เห็นร่างของหญิงสาวผู้มีปานรู้จันทร์เสี้ยวที่เอวนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นและกองของเหลวสีแดงที่สาดกระเซ็นไปทั่วป่า

“นี่เจ้า..คิดจะทำอะไรกันแน่”นักรบหนุ่มคนแรกถามด้วยเสียงอันสั่นครือริมฝีปากของเขานั้นแทบสะกดอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่ใบหน้าที่เคยสวยงามบัดนี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาผมยาวที่ถูกรวบไว้อย่างดีกลับหลุดออกกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรงชุดเกราะจากเหล็กชั้นดีถูกใส่อย่างรีบร้อนดูท่าว่าจะหลุดออกมา

“ข้าก็แค่เรียกเจ้ามาตัดสิน แค่อยากรู้ว่าใครจะเก่งที่สุด..ก็เท่านั้น”นักรบท่าทางมันใจอีกคนตอบท่าทางของดูต่างกับนักรบคนแรกอย่างสิ้นเชิง

“ทำไม..ทำไมเจ้าถึงต้อง”

“เหอะ..ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้...เจ้าจะออกมาหาข้ารึ??~”

“ได้..ถ้าเจ้าต้องการ..ข้าก็จะสู้กับเจ้า..ไคชิ”นักรบในชุดเกราะที่หลุดลุ้ยพุ่งตรงเข้าไปหานักรบอีกคนก่อนที่จะชักดาบคู่ใจทั้ง 2 เล่มออกมา

ชิ่งงงงงงงงง~

เสียงโลหะกระทบกันดังก้องไปทั่วป่า สะเก็ดไฟจากการที่ดาบประทะกันลุกโชนขึ้นเป็นระยะนักรบคนแรกนั้นพุ่งไปฟันนักรบอีกคนไม่ยั้งมือ..ดาบทั้ง 2 ของเขาเริ่มแตกร้าวได้ทีของนักรบอีกคนเขาฟาดดาบยาวลงบนเกราะอันหลุดหลุ่ยนั้นทำให้เกราะของนักรบคนแรกหลุดไปอย่างง่ายดายเผยให้เห็นรอยแผลรูปดาวสี่แฉกเล็กๆที่เอว

“หึหึ..ว่าไงชิสึ..เท่านี้ฉันก็”

“ยังหรอก”นักรบคนแรกประกาศกร้าวก่อนที่นั้นรบอีกคนจะพูดจบ

“แค่นี้หน่ะ..ไม่เท่าไรหรอก”ชิสึเอ่ยพร้อมกับทิ้งดาบทั้ง 2 ลงกับพื้นแล้วหยิบมีดสั้นที่เสียบไว้กับกางเกงมา 2 เล่มและดาบยาวอีก 1 เล่ม ไคชิไม่ทันตั้งตัว ชิสึ พุ่งเข้าหาเขาอีกครั้งครานี้ชิสึคาบมีดสั้นไว้ในปากเล่มนึงแล้วใช้สันดาบตอกเข้าที่ท้องของไคชิอย่างจังแล้วใช้มีดสั้นอีกเล่มแทงไปที่ขาของไคชิ

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”ไคชิร้องลั่นของเหลวสีแดงพากันไหล่พรั่งพรูออกมาจากขาของเขาราวกับท่อแตก

“กระบวนท่าที่ 1”ชิสึพึมพำเบ่าๆแล้วใช้ดาบยาวพุ่งแทงไปที่รอยแตกของเกราะที่เขาใช่สันดาปฟาดไปตอนแรกแล้วขว้างมีดที่คาบอยู่ในปากออกไปเป้าหมายคือขาอีกข้างของไคชิ  แต่ไคชิกลับหลบมีดสั้นได้เพียงเสี้ยววินาทีแต่เวลาที่ไคชิมีดสั้นนั้นก็มากพอที่จะทำให้ชิสึพุ่งไปหยิบดาบยาวจากตัวหญิงสาวได้

“กระบาวท่าลับ ฝ่าศัตรู”ชิสึตะโกนก้องแล้วเขาก็พุ่งตัวพร้อมกับดาบที่พึ่งหยิบมาอ้อมไปข้างหลังไคชิแล้วใช้ด้ามดาบกระแทกไปที่หลังของไคชิแล้วฟันลงมาทั้งแบบนั้นจากนั้นเขาก็ดึงมีดที่ปักตรงขาของไคอิออกมาแล้วแทงกลับเข้าไปอีก..ไม่มีเสียงร้องใดๆอีกเลยไคอิตายไปก่อนจะทันได้ร้องขอชีวิตด้วยซ้ำเมื่อชิสึเห็นแบบนั้นเขาจึงรีบวิ่งกลับไปที่ร่างของหญิงสาวแล้วค่อยๆอุ่มร่างกายอันเย็นชืดของเธอขึ้นมา

“ไม่..ไม่นะ..ขอร้องละเธอต้องไม่ตาย”ชิสึพึมพำและร่ำไห้อยู่นานเข้าแหงนหน้ามองดาวจันทร์และหยิบดาบคู่ใจขึ้นเงื้อแขนจนสุดเล็งเข้าที่จุดตายของตนแล้ว..

วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น..เขารับรู้ได้ว่าข้าศึกบุกมาถึงหน้าเมืองแล้วเขาอุ้มหญิงสาวไปอิงกับตั้งไม้ใหญ่

“แล้วข้าจะรีบกลับมา”

เขาวิ่งกลับเข้าไปในเมือง ใช้ดาบที่มีเพียงคู่เดียวฟาดฟันศัตรูไม่ยั้งมือ..เลือดสีแดงสาดกระเซ้นไปทั่วเมือง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา..และเลือด..เมือสงครามจบลงเหล่าทหารฉลองให้กับชัยชนะของฝ่ายตน..ทุกครั้งที่ชนะสงครามเธอคนนั้นก็จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ..แต่ครั้งนี้กลับต่างไปเขาไม่มีอารมณ์ที่จะฉลองแม้แต่น้อย..ทหารนายแล้วนายเล่าต่างน้ำแก้วเหล้ามามอบให้กับเขา..แล้วเขาก็ปฏิเสธทั้งหมด..

“มีธุระ..ต้องรีบไป”เขาบอกกลับทหารนายล่าสุดที่น้ำแก้เหล้ามาให้เขา

“แต่ว่า..นี่มันเหล้าที่ท่านชอบเลยนะขอรับ”นายทหารกล่าวแบบเศร้าๆ

“อืม..”แม่ทัพหนุ่มรับแก้วมาก่อนที่จะรีบรุดไปที่ป่าเพื่อไปพบกับหญิงสาวอับเป็นที่รัก..แสงจันทร์เรืองๆส่องลงมาที่เธอคนนั้น..

“สวยไม่เปลี่ยนเลยนะ..”เขาพึมพำเบาๆก่อนที่จะเดินมานั่งตรงหน้าเธอที่หลับตาอย่างสงบใต้ต้นไม้นั้น

“นี่รู้มั้ย..เราชนะสงครามอีกแล้วนะ..”ชายหนุ่มฉีกยิ้มแล้วเริ่มพูดคุยอีกครั้ง

“เธอหน่ะ..ไม่ชอบให้ฉันร้องไห้ใช่มั้ยละ..ขอโทษนะ”แม่ทัพหนุ่มที่นั่งฉีกยิ้มอยู่ในตอนแรกนั้นตอนนี้กลับเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมาจากตาแล้ว..เขากลั้นเสียงสะอื้นเต็มที่

“ว..วันนี้..มาฉลองกันเถอะ..อึก..ฉ..ฉันจะดื่มเหล้าแบบที่เราเคยดื่มหลังสงคราม”ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยกแก้วเหล้านั้นมาซดแบบไม่ให้เหลือแม้แต่หยดเดียว

“เป็นไง..นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เราฉลองด้วยกัน..ขอโทษนะที่ปกป้องไม่ได้..รอฉันก่อนนะ..จะตามเธอไปเดี๊ยวนี้แล้ว”ชายหนุ่มหยิบดาบคู่กายขึ้นมาอีกครั้งแล้วแทงลงไปที่ท้องของตน

“อึก..ไม่เป็นไร..แค่นี้ไม่เจ็บซักนิด”เขาบิดดาบไปมา..กัดฟันกรอดแต่ใบหน้านั้นก็ยังฉีกยิ้มอยู่..ไม่แสดงสีหน้าทรมานออกมาซักนิดก่อนที่จะล้มลงไป

..............

.........
 

“จอมมารมาแล้ว หลีกทางด้วย”เสียงประกาศก้องไปทั่วเมืองซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดอย่างยักษ์ตาเดียว มนุษย์ที่มีลำตัวเป็นสัตว์ ในเมืองประดับประดาด้วยไฟต่างๆมากมาย ไฟวิญญาณน้อยใหญ่ต่างพากันล่องลอยอย่างน่าสนุกบนถนนสายหลักมีเพียงเกี้ยวสีแดงเข้มที่ถูกผูกไว้กับสัตว์อสูรที่ดูน่าเกรงขามหลายตัวไว้คอยลากเกี้ยวตามคำสั่งของผู้ที่ถูกขนานนามว่า”จอมมาร”ที่นั่งเหม่อลอยอยู่ในเกี้ยวรอบตัวเขารายล้อมไปด้วยข้าวของต่างๆนาๆ..สองข้างของถนนเต็มไปด้วยเหล่าอสูรน้อยใหญ่ที่นั่งรอเคารพเกี้ยวจอมมารอยู่กับพื้นตลอดเส้นทาง..พอออกมาถึงนอกเมืองเกี้ยวก็หยุดลงที่ริมหน้าผาสีดำทมิฬสูงชันขนาดใหญ่เป็นที่เอาใว้ใช้สำหรับส่งวิญญาณของวิญาณชั้นสูงไปเกิดในภพต่อไป..ภายใต้หน้ากากสีดำตาของจอมมารจ้องมองไปที่ป่าแถวๆเชิงเขา..ที่อยู่ของเหล่าอสูรชั้นล่างอย่างอสูรผีเสื้อ..ไม่รู้ทำไมจอมมารถึงชอบจ้องมองไปยังที่อยู่ของพวกอสูรพวกนั้น

“ถึงแล้วขอรับ”ปีศาจหนุ่มผมดำตัวสูงกล่าว

“อืม..ข้าอยากจะอยู่ตรงนี้อีกหน่อย เจ้าไปก่อนเถอะ”จอมมารรับคำก่อนที่จะเริ่มจ้องมองไปยังฝูงอสูรผีเสื้ออีกครั้งไม่นานอสูรตัวน้อยก็บินแตกกลุ่มออกมาเพียงตนเดียว ซึ่งจอมมารเองก็ไม่รู้ได้ว่าทำไมตนถึงไม่อาจละสายตาไปจากอสูรน้อยตนนั้นปีกสีดำโปร่งแสงสะท้อนลายรูปพระจันทร์เสี้ยวเห็นเป็นแสงเรืองๆส่องมาทางเกี้ยวสีแดงของจอมมาร เขาลุกเดินออกจากเกี้ยวแล้วเดินเลาะริมผาเหมือนต้องมนต์..จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงโหวกเหวกของเหล่าอสูรน้อย

“นี่คุณหนูอย่าไปเลยนะค่ะ..มันอันตราย”

“ไม่ได้..ยังไงข้าก็ต้องไป..อย่างน้อยข้าก็แค่อยากแน่ใจว่าใช่เขารึป่าว”อสูรผีเสื้อที่บินแตกกลุ่มตะโกนกลับไป

“แต่..”

“ไม่เป็นไรแน่..ข้าต้องไปเจอเขาก่อนนี่เป็นฌอกาศสุดท้ายแล้วถ้านิมิตที่นักพยากรณ์เห็นเป็นจริง..ข้าก็จะได้ไม่มีอะไรคาใจ”

อสูรน้อยกล่าวก่อนที่จะรีบบินออกมาจากบริเวณนั้นมุ่งสู่หน้าผาสูงชัน..แต่กลับมีสัตว์อสูรยักษ์กระโจนตามมาด้วย จอมมารที่เห็ฯเหตุการณือยู่รู้ได้ทันทีว่าสัตว์ร้ายนั้นหมายตาอสูรน้อยเพื่อเป็นเครื่องสังเวยให้กับความหิวโหยในคืนนี้ เขากระโดดลงไปจากหน้าผาสูงสายลมเข้าปะทะอย่ารุนแรง..เขายื่นมือออกไปคว้าตัวสรูรน้อยไว้แต่ไม่ทันการทั้งที่อีกแค่เพียงไม่กี่เซนติเมตรก็จะถึงตัวอสูรน้อยแล้ว

“บ้าเอ้ยยยยยยย!!!!!!”จอมมารสบถเขาหยุดลอยตัวอยู่กลางอากาศเตรียมจะพุ่งลงไปซัดเจ้าสัตว์ร้ายที่กำลังหนีไป

“จอมมาร..จะไปไหนขอรับ..ใกล้ได้เวลาแล้วขอรับ”ทหารองครักษ์นายหนึ่งวิ่งออกมาจากลานพิธีอย่างเร่งรีบ

“มาเร็วขอรับ..ถ้าท่านไม่เข้าพิธีตอนนี้วิญญาณของท่านจะ..”

“อืม..”จอมมารรับคำ..เขายื่นนิ่งเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“เอานี่ไป..ฝากด้วย..ส่งให้จอมมารคนต่อไป”จอมมารถอดหน้ากากสีดำที่บรรจงสลักลวดลายอย่างสวยงามทางฝั่งซ้ายมีอัญมณีสีแดงสดฝั่งไว้ และถอดเสื้อคลุมยาวสีดำหม่นๆ เผยให้เห็นรอยแผลรูปดาว  4 แฉกที่บริเวณเอวขวาก่อนที่จะโยนของทั้งหมดไปให้กับนายทหารคนนั้นแล้วเขาก็พุ่งลงไปยังป่าเบื้องล่าง

“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”เขากระโจนลงไปกาสัตว์ร้ายที่กำลังหนีเพราะรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังถูกล่าโดยผู้ครองพลังอันเหลือล้นเกินกว่าจะบรรยายได้..แต่ด้วยความเร็วนั้นสัตว์ร้ายก็ไม่อาจหนีพ้นเงื้อมมือราชาแห่งมารทั้งปวง

สัตว์ร้ายถูกฉีกกระฉากเป็นชิ้นๆในทันที..มันร้องระงมไปทั่วป่าไม่นานเสียงร้องอย่างทรมาณของมันก็หายไป..น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาสีแดงฉานของจอมมาร..น้ำตาที่ในอดีตไม่เคยหลั่งริน..แต่คืนนี้กลับไหลออกมาไม่ยอมหยุดเขาพยายามที่จะสะกดเสียงสะอื้นไห้ของตนไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกไปเพราะมีฐานะจอมมารค้ำคออยู่ ในขณะที่มือทั้งสองกำลังค้นหาอสูรน้อยที่ถูกกินไปนั้นเขาเริ่มรู้สึกได้ว่าตนกำลังลอยออกไป..

“ได้โปรด..ขอเวลาอีกแค่แปบเดียว..แค่นิดเดียวเท่านั้น”จอมมารพึมพำเขารู้ได้ว่าวิณญาณของตนกำลังจะไปเกิดใหม่

“จ..จอมมาร..”เสียงเล็กๆของอสูรน้อยท่ามกลางความมืดดังขึ้นทำให้จอมมารที่กำลังร้องไห้อยู่นั้นหาตัวจนเจอ..เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาวางบนฝ่ามือแล้วพยายามร่ายเวทย์รักษาเขาท่องคาถาเวทย์มาหลายรอบแต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผลคงเพราะเขาจะต้องไปเกิดแล้วพลังเวทย์ที่เคยมีจึงหายไปจอมมารตะโกนก้องเสียงคำรามของเขาดังไปทั่วป่า..เสียงที่เต็ฒไปด้วยความโศกเศร้า..และน่าสมเพช..ร่างของจอมมารที่โอบอุ้มอสูรน้อยล้มลงในความมืด..ปากที่สั่นริกของจอมมารประกบลงบนแก้มนุ่มๆของอสูรน้อยอย่างไม่ได้ตั้งใจ..ทำให้ถาพต่างๆไหลเข้ามาในหัว..ทั้งภาพของนักรบผู้เก่งกาจ..และลูกสาวขุนนางใหญ่ซึ่งทั้งสองรักกันอย่างสุดซึ่งยิ่งกว่าคู่รักใดๆบนโลก..นักรบผู้นี้สามารถตายแทนหญิงสาวผู้นั้นได้และเธอคนนั้นก็สามารถตายแทนเขาได้ด้วยเช่นกัน..นักรบผู้นั้นมีชื่อเสียงจนกระทั่งได้เลือกให้เป็นแม่ทัพใหญ่ในการรบครั้งต่อไป..แต่กลับมีนักรบขี้อิจฉาผู้หนึ่งมาทำลายชีวิตของทั้งคู่จนป่นปี้..

“จ..จอมมา..ร”

“ข้าไม่..ไม่ใช่จอมมาร..อ..อีกแล้ว..”เขาพูดตัดบท..ก่อนที่ดวงจิตเล็กๆจะหลุดลอยออกไปจากรร่างกายเหลือไว้แต่เพียงร่างอดีตจอมมารผู้หญิ่งใหญ่กำลังโอบอุ้มอสูรน้องซึ่งทั้งสองกำลังยิ้มอย่างเป็นสุข

.........................
...............
.......
.........
........
..