คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อผมออกจากโรงพยาบาล
บทที่ 2
ผมตื่นขึ้นเหลือบไปมองนาฬิกาที่ตั้งไว้บนโต๊ะ..6.20 เฮ่อ..สายระโยงระยาค์งรอบตัวผมมันช่างจะน่ารำคาญผมหวังว่ามันจะถูกทอดออกไปทั้งหมดวันนี้..
ครืด~
เสียงประตูบานเลือนดังขึ้น..พร้อมๆกับนางพยาบาลและชายหนุ่มสวมเสื้อกาวน์เดินเข้ามาหาผม..
“ขอโทษนะครับที่ทำให้ตื่น”ชายสวมเสื้อกาวน์เอ่ยขึ้น
“..ครับ..”ผมรับคำ”แล้วนี่ผมจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไรครับ”
“วันนี้ครับหลังจากที่เราเห็นว่าคุณไม่เป็นไรแล้ว”หมอตอบ”พยาบาล..ไปเอาสายวัดออกสิ”
“ของคุณครับ”ผมเอ่ยในขณะที่นางพยาบาล2คนกำลังง่วนกับการถอดสายวัดต่างๆออกจากตัวผมรวมทั้งสายน้ำเกลือด้วย
“รู้สึกยังไงบ้างครับ”
“ก็ดีครับ..ไม่เจ็บอะไรแล้ว”
“งั้นหรอครับ..”หมอพูด”พยาบาล..เดี๋ยวเอาผ้าพันแผลออกให้เขาด้วยนะ”หมอกล่าวแล้วเขาก็เดินจากไป
ผมที่นั่งรอพยาบาลซึ่งกำลังเอาผ้าพันแผลออกอยู่ยิ้มเล็กๆ..ผมจะได้กลับบ้านซะที..
“..”นางพยาบาลอ้าปากค้างเมื่อเธอแกะผ้าพันแผลที่หลังของผมออก..รอยแผลยาวเป็นทางเหมือนโดนฟันซึ่งสมานกันเรียบรอยแล้วเด่นหลาอยู่บนหลังของผม
“คุณ..”
“ฮะๆ..ไม่มีอะไรหรอกครับแผลนั้นมันนานแล้วครับ..อย่าไปสนใจเลย”ผมหัวเราะแห้งๆกลับไปก่อนที่นางพยาบาลจะเริ่มเอาผ้าพันแผลตรงส่วนอื่นออกจนหมด..
“เสร็จแล้วค่ะ..เดี๋ยวทางเราจะติดต่องญาติให้นะค่ะ..”
“ไม่ต้องหรอกครับ..ผมหน่ะไม่มีญาติหรอก..เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะติดต่อพวกคนที่รู้จกเองนะครับ”ผมพูดแล้วนางพยาบาลก็เดินจากไป..
ผมหยิบโทรศัพสีดำขึ้นมา..ก่อนจะเลื่อนหารายชื่อลูกน้องทั้งหลายของผมเบอร์โทรเรียงรายมากมายในตอนนี้ทำเอาผมเลือกไม่ถูกว่าจะโทรไปหาใครดี..สุ่มเอาแล้วกัน..ผมหลับตาแล้วเลื่อนรายชื่อแบบรัวๆทีเดียวจากนั้นกดโทรแบบทันที..
“ว่าไง..ซิกม่า?”สายที่ผมโทรไปตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบผมดูเบอร์ที่โทออกไป..เพทาย..เพื่อนร่วมงานของผมเอง..ฐานะของเขาก็คงจะพอๆกับผมแค่เขาจะคอยคุ้มกัน มิน เวลาผมไม่อยู่นั่นแปลว่าตอนนี้เขาคงคุ้มครองมินอยู่..
“มินเป็นไงบ้าง..”
“ก็ดี..ฉันให้ลูกน้องคอยระวังไว้แล้ว..”
“แกอยู่ไหน..เพทาย..”
“ก็ห่างจากมินประมาณ 2 เมตร”
“งั้นก็ดี..ระวังด้วยละ”
“เออ..แล้วจะออกจากโรงพยาบาลรึยัง?”
“อืม..กำลังจะออกแล้ว..งั้นแค่นี้แหละ”
“เฮ้ยๆ..เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องฉันไปรับแล้วกันแกรออยู่นั่นแหละ”
“เออ..”ผมตัดสายโทรศัพก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง..และรอจนกว่าลูกน้องในสังกัดของเพทายจะมารับ
ครืด~
“คุณซิกม่าครับ..คุณเพทายให้เรามารับ”ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกล่าวขึ้นท่ามกลางชายคนอื่นอีก 4 คนผมเดาว่าตอนที่พวกนั้นมาคนในโรงพยาบาลคนแตกตื่นกันยกใหญ่..ชายวัยกลางคนทั้ง 5 แต่ตัวเหมือนกันหมดสูทสีดำ..เนคไทด์สีดำ..และแต่ละคนยังมีแผลตามร่างกาย..เต็มตัว
“เออ..ขออาบน้ำก่อนพวกแกรออยู่ที่นี้แหละ”
“นี่ชุดเปลี่ยนครับ”ชายอีกคนยื่นชุดสำหรับเปลี่ยนมาให้มันเป็นเสื้อยืดสีแดงแข้มขนาดพอดีตัว..กาเกงยีนสีดำและเข็มชัดสีขาวเส้นเล็กๆ..
“ไอ้เพทาย..มันเอามาให้หรอ”ผมถาม
“ครับ..”ชายวัยกลางคนตอบแล้วผมก็รับมันมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักเอาจริงๆแล้วผมไม่ค่อยชอบใส่เสื้อยืดเท่าไร..แต่ไม่เป็นไร..ผมเดินเข้าไปอาบย้ำปล่อยให้ลูกน้องของเพทายนั่งรออยู่ข้างนอก
ซ่า~
เสียงน้ำจากฝักบัวสำหรับอาบดังขึ้น..สายน้ำเย็นๆไหลลงมาที่หัวผมก่อนที่จะไหลลงไปทั่วร่าง..มันทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้น..และพอผมจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วผมก็เดินออกมา
“ไปได้แล้ว..”ผมพูดสั้นๆกับเหล่าชายวัยกลางคนที่กำลังนั่นเล่นอยู่บนโซฟา..
“ครับ..ทางนี้ครับ”ชายคนหนึ่งเดินนำหน้าผมเพื่อนำทาง..พอออกมาจากห้อง..ผู้คนก็มองมาที่กลุ่มของผมแล้วกระซิบกันใหญ่..ผมไม่สนหรอก..ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงพบาบาล
“รอตรงนี้นะครับ..ผมไปเอารถก่อน”ชายคนหนึ่งกล่าวกับผมก่อนที่เขาจะพาชายอีก 3 คนไปที่รถ..แล้วทิ้งให้ผมอยู่กัยชายอีกคน..
“คุณซิกม่า..”เขาเริ่มชวนผมคุย
“..”ผมเงียบ
“ป่าวครับ..ไม่มีอะไร”เขาตอบแล้วไม่นานรถยนต์หรูสีดำ 2 คันก็มาจอดที่หน้าผม..ชายคนที่อยู่กับผมไปเปิดประตูรถให้ผมแล้วเขาก็ไปนั่งอยู่บนรถอีกคัน
“จะไปที่ไหนรึเปล่าครับ??”ชายคนที่นั่งอยู่บนรถกับผมถาม
“กลับบ้าน..”ผมตอบสั้นๆแล้วเขาคนนั้นก็ขับรถออกไปตามด้วยรถอีกคัน..ผมปิดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนไปเปิดเพลงฟังเพลงหนึ่งชื่อว่า A Thousand Years ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน..ผมชอบเพลงนี้มาก..มันคล้ายกันละมั้ง..แต่ผมจะไม่บอกหรอกนะครับว่าผมเป็นแวมไพร์ที่ไม่กินเลือดมนุษย์และมีขาว..ผมเป็นแค่มนุษย์เท่านั้นแหละ..
Heartbeats fast
Colors and promises
How to be brave
How can I love when I'm afraid to fall
But watching you stand alone
All of my doubt suddenly goes away somehow
One step closer ….
เนื้อเพลงดัง..ในขณะที่ผมนั่งเหม่ออยู่ในรถ..ผมปล่อยให้เพลงเล่นไปเรื่อยๆ..ตามจริงแล้วผมชอบความหมายของเพลงมากกว่า..
I have died everyday waiting for you
Darling don't be afraid I have loved you
For a thousand years
I love you for a thousand more
เพลงยังคงเล่นต่อไปเรื่อยๆ..ผมชอบตรงที่บอกว่า I love you for a thousand more ไม่รู้สิ..ผมบอกไม่ถูกหรอกช่างมันเถอะ..ผมเปิดเพลงวนอยู่แบบนั้น..ร้องเพลงคลอในใจ..หันหน้าออกไปทางนอกรถเพื่อเลี่ยงกับลูกน้องหน้าโหดของเพทาย..ถ้าผมเห็นหน้าเจ้านั้นผ..ผมหมดอารมณ์ฟังเพลงแน่ๆละ..
ตอนนี้ตรงหน้าผมคือบ้านขนาดใหญ่..สีขาวมีสวนอยู่หน้าบ้าน..พวกลูน้องของเพทานพาผมมาส่งที่นี้..ที่ๆผมเรียกว่าบ้าน..ตรงกลางลานบ้านมีน้ำพุขนาดย่อมๆอยู่..บนน้ำพุนั่นมีรูปปั้นเทวดาน้อยใหญ่กำลังเล่นกัน..น่าสนุกดีนะ..มองไปอีกทางก็จะเห็นชิงช้าสีขาวที่อยู่ใต่ต้นไม้ต้นสูง..และเก้าอีเล็กๆอีก 2-3 ตัว..ผมเดินตรงเข้าไปที่ทางเข้าบ้าน..ชายใส่สูทราวๆ 10 คนตรงเข้ามาหาผม
“สวัสดีครับคุณซิกม่า”พวกเขาเอ่ยขึ้น
“อืม..”ผมรับคำและเดินต่อไป..ก่อนที่พวกนั้นจะแยกตัวออกไปทำงานของแต่ละคน..ผมเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 แล้วหยุดที่ห้องๆหนึง
กึก..ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วถอดเสื้อยืดสีแดงออก..ควานหาเสื้อเชิ้ตสีดำขอบสีขาวจนเจอ..แล้วผมก็นึกขึ้นได้..แหวนของท่านประธานคงไม่เหมาะนักถ้าผมจะอามาสวมไว้บนนิ้ว..ผมเดินไปหาสร้อยสีเงินที่คล้ายโซ่ออะมา..มันมีป้ายชื่อของผมติดอยู่แล้วผมก็เอาแหวนมาใส่ไว้ก่อนที่จะเอามันมาสวมไว้ที่คอ..
ตึ้ง ตึ้ง~
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น..ใช่แล้วเสียงโทรศัพท์ผมเอง..เพลง canon in d ผมหยิบขึ้นมาดู..
“เพทาย..”ผมอ่านชื่อที่โทรเข้ามาก่อนที่จะกดรับ
“มีไร”ผมถาม
“แกอยู่บ้านรึยัง?”
“เออ..ทำไมวะ”
“งั้นก็กลับมาทำหน้าที่ของแกซะ..”เพทายพูดเสียงเรียบ”ตอนนี้ฉันไม่ว่างแล้วมีงานหลักรออยู่”
“แล้วอยู่ไหนกัน..”
“หน้าบ้าน..รีบๆลงมาได้แล้ว”
“หา?”ผมอึ้งแล้วรีบเดินไปดูทางหน้าต่าง..รถสปอร์ต สีเหลืองเงาวับ..จอดอยู่ที่กำแพงหน้าบ้านนี้เอง.. พอผมวิ่งลงไปดู..ก็เห็นมินอยู่กับชายหนุ่มผมสีเหลืองอ่อนๆ..สวมเสื้อยืดสีดำที่มีสกรีนสีเหลืองอยู่กำลังโบกมือให้
“ไอ้ทาย..”ผมพูด
“เอางานของแกกลับไปเลยไอ้ซิก..”เขาพูดก่อนที่จะเปิดประตูรถให้มิน
“แล้วงานของแกที่ว่าหน่ะคืออะไรวะ”ผมถามพร้อมๆกับเดินไปพาตัวมินออกมา
“พวกลูกหมา..เอ้ย..พวก ฟ็อกซี่สการ์หน่ะ”เพทายตอบ..ผมนิ่งไปชั่วครู
“ถ้าแค่พวก ฟ็อกซี่ ก็ไม่เห็นต้องถึงมือแกเลยนิ”ผมตอบกลับไปหาเพทายซึ่งเป็นหัวหน้าแก๊งเยลโล่สกอล์..ครั้งก่อนที่เขามีเรื่องกับพวกฟ็อกซี่สการ์ เขาก็ไม่เห็นต้องไปคุมเองเลย..แล้วในสายตาผมพวกฟ็อกซี่สการ์ก้ไม่ต่างอะไรกับลูกหมา
“ก็ถ้าแค่..ลูกหมา..ละนะ..แต่นี้มันลากพวกแบล็คบลัดมาด้วยนะสิ”เพทายทำหน้าเคลียด..พวกแบล็คบลัด..ผมก็เคยได้ยินอยู่บ้างเรื่องของเจ้าพวกนี้เป็นแก๊งที่ถือว่าใหญ่ทีเดียว..ผมหันไปมองมินที่กำลังทำหน้าเลือกลักเพราะไม่รู้ว่าเราคุยเรื่องอะไรกันอยู่
“ทาย..ถ้ามีอะไรให้ช่วย..”
“ไม่ต้องๆ..”เขาพูดตักบทผม”ถึงแบล็คบลัดจะเจ๋ง..แต่พวกฟ็อกซี่หน่ะอ่อน..ยังไงมันก็คงมีถ่วงแข็งถ่วงขากันบ้าง..แกหน่ะทำงานของแกไปเถอะ”
“อืม..”ผมตอบกลับไปก่อนที่จะพามินเดินเข้าบ้าน
บรืนนนนนนนนนนนนนนนนน
รถสปอร์ตหรูแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว..
“เข้าบ้านเถอะครับ..”ผมบอกมิน
“ไม่เอา..มินจะไปซื้อของ..”
“แต่..”ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับนายจ้างตัวปํญหาของผมแล้ว..ผมสีโคล่าที่ถูกรวบไว้กับในหน้ายู้ยี่นั่น..
“ครับๆ..ซื้อของก็ได้..”ผมตอบ ก่อนที่จะไปเอารถยนสีดำของผใออกมาและเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่งก่อนจากนั้นผมก็ไปนั่นตรงที่นั่งคนขับ..
.................................
....................
......
..
ผมขับรถออกมาจากบ้าน..แล้วก็ต้องมาเจอกันสภาพการที่รถติดแหงกไปไหนไม่ได้..ผมกำลังจัหยิบโทรศัพท์มาเปิดเพลงแต่แล้วกลับมีมือเล็กๆยื่นหูฟังสีขาวมาให้ผมข้างหนึ่ง..ก่อนที่จะเปิดเพลงเบาๆขึ้นแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เบรคมือ..
ผมไม่รู้หรอกว่าเพลงอะไร..น่าจะเป็นเพลงญี่ปุ่น..ตามที่เธอชอบแบบนั้น..ผมขับรถไปเรื่อยๆจนถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
“นี่แหละๆ”เธอบอก..ผมเลี้ยวเข้าไปที่นั่นและหาที่จอดรถ..อยู่ซักพัก..ผมลงมาเปิดประตูให้เธอแต่เธอกลับเปิดประตูกระแทกตัวผม..เฮ่อ..อะไรกันเนี่ยผมคิด
“ตามมา”เธอบอกก่อนที่จะเริ่มวิ่งเข้าไปในห้างสรรพสินค้าในขณะที่ผมกำลังเช็คว่ารถล็อคดีรึยัง..มันคงไม่ดีแน่ๆหากผมปล่อยให้เธออยู่ตามลำพัง..
“รอก่อนครับ..”ผมรีบวิ่งตามเธอไป
“นี่ๆ..ดูสิๆสวยมั้ย”มินหยิบกระโปรงขึ้นมาตัวหนึ่ง..สีชมพู..มีลายจุดสีขาวอยู่ทั่ว..ผมว่ามันก็โอเคนะ..แต่พอผมมองไปเธอ..เธอกลับส่งสายตาเหมือนว่าอบากให้ผมส่ายหัว
“เอ่อ..ไม่นะ..”ผมตอบตะกุกตะกัก
“มีสีอื่นอีกมั้ยค่ะ..”มินเริ่มถามเจ้าของร้าน
“ไม่มีแล้วค่ะ”
“งั้นไม่เป็นไรค่ะ..”มินส่งกระโปรงคืนพนักงานที่ทำหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก “แฟนหนูเค้าไม่ชอบ”
“ห๊ะ!!”ผมร้อง..แต่เธอก็ลากผมออกไปก่อนที่ผมจะได้แก้ตัว..จากนั้นเธอก็ลากผมเข้าไปที่ร้านอีกหลายๆร้าน..
“เหนื่อยจัง~”เธอพูดก่อนที่จะนั่งลงไปกับม้านั่งสีขาว
“งั้น..ไปหาอะไรกินนกันมั้ยครับ..นี่ก็เย็นแล้วด้วย”
“อืม..อยากกินเค้ก..ไปกินกันนะ”
“ครับ..เพื่อนผมเปิดร้านอยู่ที่นี้พอดี..ไปมั้ยครับ”
“นำไปสิ”มินคว้ามือผมแล้วบอกให้ผมนำทางไปที่ร้านนั้น
............................
เราเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านที่มีป้ายเล็กๆเขียนว่า บลูแกรนด์ ร้านคอฟฟี่ช็อปเล็กตรงใกล้ๆทางออก..ร้านที่เน้นไปทางโทนสีน้ำเงินตามชื่อ..พนังงานสวมชุดพ่อบ้านเดินเข้ามาหาผม
“เชิญนั่งครับ..”เขาบอกก่อนนำทางไปที่โต๊ะสีน้ำเงินเข้มแล้วยื่นเมนูและกระดิ่งให้ผม..
“มีอะไรก็เรียกได้เลยนะครับ”พนักงานคนนั้นยิ้มแล้วเดินจากไป
“บัตเลอร์คาเฟ่..หรอ”มินทำหน้ามึนงงเล็กน้อย
“คง..ประมาณนั้นครับ”ผมตอบก่อนที่จะเขียนเมนูที่ต้องการ “จะรับอะไรดีครับ..”
“อะไรก็ได้..”
กริ้ง~
ผมสั่งกระดิ่งแล้วพนักงานคนนั้นก็เดินมาหยิบกระดาษที่ผมเขียนไว้..แล้วเดินจากไป
“สั่งอะไรไปหรอ?”มินถาม
“เค้กนมครับ..”
“แล้วของนายละ?”
“กาแฟครับ..”ผมตอบ
“ดูธรรมดาไปหน่อยมั้ง..”
“มันไม่ธรรมดาแบบนั้นหรอกครับ”ผมยิ้มแล้วเราทั้งคู่ก็ชวนกันคุยไปซักพักของที่สั่งก็มาถึง
กาแฟกลิ่นหอมฉุยในถ้วยสีขาวสะอาดที่ดูธรรมดา ยกมาพร้อมๆกันเค้กนมสีขาว..เคลือบด้วยไวท์ชอคโกแลตที่เย็นจนแข็งตัว ข้างบนมีเชอรี่เชื่อมสีแดงสดตัดกับเค้กสีขาววางอยู่หนึ่งลูก..รอบๆเค้กยังโรยไอซ์ซิ่งไว้เหมือนๆว่าหิมะตกลงมาบนจานเค้ก..
“เป็นไงครับ..”
“ก็..ดีนี่นา”มินตอบพร้อมกับเบือนหน้าหนีผมแล้วหันไปตักเค้กที่อยู่บนจากนั้นเข้าปาก
“เออ..ขอนมร้อนแบบไม่หวานเพิ่มทีหนึ่งด้วยนะ”ผมบอกพนักงาน
“ครับ”พนักงานรับคำ..ผมมองมินที่กำลังตักเค้กเข้าปากทีละนิดๆ..
“มองอะไรอยู่ได้”
“อ๊ะ..ขอโทษครับ”ผมลืมตัว..ผมหยิบกาแฟร้อนรสเข้มที่สั่งไว้มาดื่ม..มันเป็นรสชาติที่ผมคุ้นเคย..จริงๆแล้วผมรู้ด้วยซ้ำว่ากาแฟถ้วยนี้ใส่อะไรไปเท่าไร..แต่ผมคิดว่าถ้ามากินที่นี้คงอร่อยกว่า..เรานั่งอยู่ในร้านกันจนตะวันตกดิน..นมร้อนที่สั่งมาใหม่หมดเกลี้ยง..กาแหร้อนของผมก็เช่นกัน
“ได้เวลากลับแล้วมั้งครับ?”
“ไม่อยากกลับเลย..กลับไปก็ต้องอยู่คนเดียวอีก”มินทำหน้าเศร้า
“ไม่หรอกครับ..ยังไงผมก็ต้องอยู่เฝ้ามินอยู่แล้ว”
“อือ”มินรับคำ..แล้วผมก็เรียกพนักงานมาคิดเงินจานั้นเราก็ออกจากร้านไป..ผมพามินไปขึ้นรถ..แล้วเราก็ตรงกลับบ้านโดยไม่ได้พูดอะไรกันเลย
ผมขับรถมาถึงบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง..บ้านหลังที่คุ้นตา..บ้านเล็กๆที่เงียบสงบ..มีสนามหญ้าเล็กๆอยู่หน้าบ้านที่ปลูกต้นไม้ประดับประดาไว้อย่างสวยงาม..ผมลงไปเปิดประตูบ้านแล้วขัยรถเข้าไปจอดในโรงรถที่อยู่ทางข้างขวาของตัวบ้าน..ผมลงมาเปิดประตูรถให้มินและพาเธอเข้าบ้านไป
“มินครับ..ผมจะอยู่หน้าห้องนะ”
“อืม..”มินที่ท่าทางง่วงเต็มทีกล่าวขึ้น
“ไปนอนซะนะ..”พอผมพูดจบมินก็เดินเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวลงนอนทันที..บ้านนี้เป็นแค่บ้านเล็กๆเท่านั้น..มินไม่ค่อยจะถูกกับพ่อของเธอตั้งแต่ที่เธอรู้เรื่องคู่หมั้น..เธอก็เลยย้ายมาอยู่ที่บ้านพักหลังนี้แทน..ผมเดินไปที่ห้องครัวชงกาแฟร้อนมาแก้วหนึ่งแล้วเดินไปหยิบหมอนอิงของโซฟาและเครื่องเกมจากห้องนั่งเล่นมาไว้ที่ทางเดินหน้าห้องนอนของมิน
“เฮ่อ..”ผมถอนหายใจยาว..ผมจะอยู่แบบนี้ได้นานแค่ไหนกัน..ผมคิดนั่นไม่ใช่ว่าผมเบื่อหรอก..แต่เพราะถ้ามินแต่งงานไปหรือไม่ถ้าผมแก่ตัวไป..ช่างมันเถอะ..ผมยกกาแฟมาดื่มอึกหนึ่งก่อนจะหยิบเครื่องเกมมาเล่น..ผมชอบเล่นเกมนะ..บางทีนี้มันก็ทำให้ผมดูไม่น่าเคารพไปบ้างก็เถอะ..ผมชอบเกมแนวอัศวิน..มันเหมือนว่าผมได้ทำหน้าที่นั้นจริงๆเลยละ..ต้องช่วยเจ้าหญิง..น่าตลกนะ..ผมวางเครื่องเกมลงแล้วหยิบแหวนที่ท่านประธานให่มาดูอีกครั้ง
“อะไรกันแน่นะ..”ผมพึมพำแล้วยกกาแฟที่ชงมาใหม่กินหมดทั้งแก้วแล้วก็ล้มตัวลงนอนกับพื้น..มือผมกำแหวนวงนั้นไว้..ผมนอนคิดอะไรหลายๆอย่างจนง่วงผล็อยหลับไปเมื่อไรก็ไม่รู้..
..........................................
..............
......
ความคิดเห็น