Fic Harry Potter : Last Night

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคดราม่าแต่เล่น กระชากอารมณ์ตัวเอง :P

เนื้อเรื่อง

ราวกับคนโง่ ที่วิ่งหาความฝัน ที่ไม่อาจเป็นจริง

 

 

เธอยังอยู่ เธอยังอยู่ เธอยังไม่ตาย  จอมมารไม่ได้ไปที่นั่น ขอให้สิ่งที่ได้ยินเป็นเพียงแค่ข่าวลือ

 

วันนี้วันที่ 31 ตุลาคม ... คำทำนาย  มันจะเกิดขึ้นจริงๆงั้นเหรอ

 

คืนนั้นเซเวอรัสหายตัวมาที่ก็อดดริกโฮลโล่ ที่นี่เงียบสงัด มีเพียงเสียงฟ้าร้องราวกับจะประกาศก้อง กับสิ่งทีกำลังเกิดขึ้น ท้องฟ้าสว่างวาบเป็นระยะ แต่มันไม่ดังเท่ากับ หัวใจที่เต้นแรงอยู่ในอกของเขา

 

ได้โปรดขอเป็นเพียงข่าวลือ

 

 

แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิด ใจยิ่งเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เมื่อเจอสภาพบ้านที่ยับเยิน

 

เซเวอรัสเดินเข้าไปในบ้าน 

 

ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน

 

เมื่อก้าวเข้าสู่ทรณีของบ้าน ขึ้นไปชั้นบน ระหว่างทาง

 

พอตเตอร์ อยู่ตรงนั้น ตรงพื้น ไม่มีท่าทีว่าจะไหวติงใดๆ .. มันยิ่งตอกย้ำเขาเหลือเกิน .. เขาไม่สนหมอนั่นมากเท่าไหร่

 

 

เธออยู่ที่ไหน ... 

 

ความคิดแรกที่อยู่ในหัว  คือ.. ห้องเด็กเล็ก .....

 

เขายังคงก้าวต่อไป อย่างมั่นคง .. แม้ว่า หัวใจ จะไม่มั่นคงอีกแล้วก็ตาม

 

  
 

 

ไม่ .... เธออาจยังไม่เป็นอะไร ... จอมมารอาจไว้ชีวิตเธอ

 

 

 

แม้จะเป็นความเห็นแก่ตัวที่เลวทรามของเขา อย่างที่ดัมเบิลดอร์ กล่าวว่า น่าขยะแขยง

 

แต่ตอนนี้ ณ วินาที นี้ เขาไม่สนมัน .. ขอให้เธอรอด ได้โปรด เขายินดีแลกกับทุกสิ่งทุกอย่าง

 

แต่ทุกอย่างก็แค่ฝันลมๆแล้ง 

 

 

 

เธออยู่ตรงนั้น ..  ราวกับหัวใจถูกฉีกกระชากออกมาอย่างแรง

 

ตอนนี้หัวสมองเขาขาวโพลนไปหมด .... เธออยู่ตรงนั้น  ที่พื้น 

 

 

ดวงตาสีเขียวยังคงเปิดอยู่

 

แต่ไม่มีกระกายของชีวิตอยู่เลย นี่เป็นครั้งแรก ที่ ดวงตาของเธอ ไม่สวยจับใจ ดั่งทุกครั้งทีเคยเป็น

 

 

เธอตายแล้ว .........

 

 

 

น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถยืนได้อีกแล้ว เขาทรุดลง หลังพิงกำแพง

 

ราวกับโลกถล่มลงมาทั้งใบก็ไม่ปาน

 

 

 

ไม่ได้โปรด เธอยังไม่ตาย เธอยังไม่ตาย .. ขอเป็นเพียงแค่ความฝัน . ฝันร้ายที่อยากรีบๆตื่น

 

พอตื่นขึ้นมา เขาก็จะมาที่นี่ เห็นเธอกำลังอุ้มเด็กน้อย และรอยยิ้มและดวงตาที่สดใสและมีชีวิตชีวาของเธอยังคงอยู่ มีคนที่เธอรักอยู่ข้างๆ แม้มันจะเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุดก็ตาม เขายินดีจะแลก กับการถูกเธอมองเขาอย่างโกรธเคือง และผิดหวัง ดั่งที่เคยเป็นมาตลอด 6 ปี

 

 

เขาคลานไปหาเธอ โอบกอดเธอไว้แน่น เขาร้องไห้ออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนนี้เขารู้สึกเหมือน จำไม่ได้ แม้แต่ว่าตัวเองเป็นใคร

มันช่างน่าสมเพจ หากมีใครเห็น แต่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาห่วงมาด ความหยื่งทะนง หรือศักดิ์ศรี ของตัวเอง

 

 

ฟิ้นสิ 

 

เธอยังไม่ตาย พอตเตอร์ด้วย ทั้งเด็กด้วย .. ได้โปรด หากพระเจ้ามีจริงๆ ได้โปรดตื่นขึ้นมา ..  

 

 

 

 

เด็ก ....

 

ราวกับเสียงแห่งปาฏิหารย์ .. เสียงเด็ก ...

 

เขาหันไปตามเสียง .. มีเด็กคนนึงอยู่ตรงนั้น .. 

 

เด็กผู้ชาย .. ผมยุ่ง ตาสีเขียว เหมือนเธอ เหมือนเหลือเกิน

 

 

แฮร์รี่ พอตเตอร์

 

 

 

เด็กรอด ..... ตามคำทำนาย แต่ที่แปลกไปคือ .. แผลที่หน้าผาก แม้เลือดเปรอะเปื้อน แต่ก็ยังพอมองออกว่าเป็น รูปสายฟ้า

 

 

เด็กน้อยยังคงร้องไห้จ้า ... เขานิ่งอยู่ครูหนึ่ง ..  ควรทำอย่างไรต่อ ... เขาจมสู่ความคิดของตัวเอง

 

 

และ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจ ... 

 

เขามองมาที่ลิลี่ แล้วปิดตาให้เธอ ปัดผมที่ปรกหน้าเธอ ใบหน้าของเธอยังคงงดงามสำหรับชั้นเสมอ

ไม่ต้องห่วงนะลิลี่ ลูกของเธอปลอดภัย เขาจูบหน้าผากเธออย่างแผวเบา ครั้งสุดท้าย เป็นการจากลา เธอตายแล้ว ไม่ใช่ความฝัน มันคือความจริง

 

เขาวางเธอลงพื้น มองไปรอบๆห้อง มีเพียงซากประหรักหักพัง อีกอย่างที่ดึงความสนใจเขา กองผ้าสีดำ ... จอมมาร .......

ตายแล้วเหรอ ... เขาดึงแขนเสื้อของตนเองขึ้น ตรามาร สีของมันไม่เด่นชัดเหมือนทุกทีที่เคยเป็น มันยิ่งทำให้ความคิดของเขาเข้าใกล้ความจริง
 

จอมมารจากไปแล้ว เหมือนความหวังเล็กๆน้อยๆ ที่ผุดขึ้นมา

 

และความโศกเศร้าในหัวใจก็มิอาจลดลงแม้เศษเสี้ยวเดียว

ไม่เคยทำใจได้เลย
 

.
 

.
 

.
 

.
 

 

เขาร้องไห้อีกแล้ว ... เสียงร้องราวกับสัตว์ที่บาดเจ็บ
 

เขาไม่อาจอยู่ได้หากไม่มีเธอ

 

 

 

เขาอยู่ในห้องทำงานของดัมเบิลดอร์

 

 

 

เขาไม่ได้สนใจการสนทนาเท่าไหร่นัก จนกระทั้ง ดัมเบิลดอร์พูดถึง เด็ก .. และ เธอ ผมแทบทนฟังไม่ได้  


จนต้องตะโกนให้เขาหยุดเธอจากไปแล้ว ตายแล้ว ได้โปรด อย่าพูดถึง.. มันช่างตอกย้ำเขาเหลือเกิน

 

ดัมเบิลดอร์ถามเขาว่า รู้สึกผิดหรือ เขาอยากตายเสียเองซะมากกว่า

 

ดัมเบิลดอร์พยายามชักจูงเขา ให้อยู่ดูแลลูกของลิลี่ต่อ โดยอ้างว่า จอมมารยังไม่ตาย

 

เขาต้องใช่เวลานานมากกว่า กว่าผมจะตอบตกลง

 

แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้

 

ใช่ 

 

 

ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกไม่ต้องมีใครมาเห็น

 

 

เขาจะดูแลลูกของเธออย่างเงียบๆ

 

อย่างน้อยก็ ไถ่โทษเท่าที่จะทำได้

 

ความโศกเศร้ายังคงอยู่ มันบาดลึกลงมา กลายเป็นแผลเวอะหวะที่ไม่มีวันจางหาย

 

.

.

.

.



ฉันจะเป็นดั่งเงาทีคอยคลุ้มครองลูกเธอ ไม่มีจำเป็นต้องมีใครมาเห็น ไม่จำเป็นต้องมีใครมาสรรเสริญ

และเด็กคนนั้นไม่จำเป็นต้องรู้

ฉันจะปกป้องเด็กคนนั้น จนกระทั้งถึงวันที่ ไม่มีจอมมาร

ปกป้อง แฮร์รี่ พอตเตอร์