อย่างน้อยน้ำตาก็...

ข้อมูลเบื้องต้น

   ตามคำอธิบายสั้นๆนั่นแล

เนื้อเรื่อง

ฉันมองไม่เห็นอะไรเพราะน้ำตามันกลบไปหมด  ฉันรู้แค่ว่า ตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่สวนสาธารณะเล็กๆหลังโรงเรียน  อยู่กับเพื่อนชายคนหนึ่งที่ฉันรู้จักมาตั้งแต่ประถมจนบัดนี้จะเข้ามหาลัยแล้ว   ขณะนี้เขากำลังเอาฝ่ามือลูบหลังฉันเป็นการปลอบโยนคนที่สะอื้นตัวโยน
“น่า ช่างมันเถอะนะ ปล่อยมันไป คนพรรค์นั้น”  ...มันไม่ได้ช่วยให้ฉันดีขึ้นหรอก  ฉันรู้ว่าเขาปลอบไม่เก่ง  แต่คงเป็นเพราะมิตรภาพอันแน่นแฟ้นของเราสองคน ฉันถึงได้เลือกอยู่กับเขา ในเวลาที่ฉันเสียใจที่สุด แทนที่จะเป็นเพื่อนสนิทร่วมห้องเพศเดียวกัน ที่บางคนก็ปลอบโยนได้เก่งกว่านี้เยอะ
“ มันไม่ได้รักเราจริง  เราก็จะไปอาลัยอาวรณ์อะไร  มันไม่รักเรา  เราก็เลิกรักมัน อย่าร้องน่า...เฮ้  ทำไมถึงร้องหนักกว่าเก่าล่ะ” สีหน้าของเขาคงแสดงอาการตกใจ หรือไม่ก็รำคาญใจ อะไรสักอย่าง แต่ฉันไม่รู้ น้ำตาบังหมด
...ทำไมฉันต้องอ่อนแอขนาดนี้นะ...
...ฉันคิดว่า ให้ทำตามคำแนะนำของเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย...
...เค้าไม่รัก เราก็ไม่ต้องไปรัก ไม่ต้องอาลัยอาวรณ์...

ลมเย็นพัดมาปะทะใบหน้าที่เปื้อนหยาดน้ำตา ให้ความรู้สึกเย็นไปทั่วผิวหน้า 
...ฉันทำไม่ได้..
“ เลิกร้องเหอะ ป่ะ ฉันเลี้ยงไอศกรีม กินแล้วอารมณ์ดี”  ฉันส่ายหน้า แล้วก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังตามมา
“ เห็นเธอน้ำตาไหลแล้วฉันนึกถึงเรื่องนี้นะรู้มั้ย...เศรษฐกิจพอเพียง”  ฉันหลุดออกมาจากความเศร้าเล็กน้อย  โดยมีความงุนงงนั่นแหละเป็นตัวชักนำ...
เขากระชากมือฉันให้ลุกออกจากม้านั่งใต้ต้นไม้ พาเดินอ้อมไปด้านหลัง
“ นี่  ฮึก จะ  จะพา ฮึก ไป..ไหน”   ฉันกระพริบตาถี่ๆสลัดคราบน้ำตา
“ ฉันจะไม่ห้ามเธออีกแล้วถ้าคิดจะร้องไห้ แต่ให้ร้องอยู่ตรงนี้” ฉันยืนงง...
“  น้ำตาเธอจะได้รดต้นไม้ไง  รู้มั้ย ปล่อยให้น้ำไหลทิ้งไปฟรีๆน่ะ เปลืองทรัพยากรธรรมชาติ “ 
ฉันหัวเราะพรืดออกมากับสิ่งที่เขาพูด
“ บ้า “   แล้วฉันก็พ่นเสียงที่เขาคงฟังไม่ออกว่า จะหัวเราะหรือร้องไห้กันแน่  เขายักไหล่เล็กน้อย
“  ถ้าไม่เจอลูกบ้าเข้าไป  เธอก็คงไม่ยิ้มหรอก ...อ๊ะหยุดร้องทำไมล่ะ ต้นไม้รอน้ำตาเธออยู่นะ”