ปาฏิหาริย์รักแห่งมนตร์ดำ

เนื้อเรื่อง

ปาฏิหาริย์รักแห่งมนตร์ดำ

      “นี่ อลิน นี่สมุดของเธอน่ะ” ชายหนุ่มว่าขณะยื่นสมุดที่ตกอยู่แทบเท้าเขาให้แก่หญิงสาว เพื่อนร่วมห้อง อลิน นักเรียนหญิง ม.5 ผู้มีเส้นผมสีดำเหยียดตรงถึงบั้นเอว ใบหน้าเย็นชาขาวนวลและดวงตากลมโตสีเดียวกับผมบนหัว เจ้าหล่อนเป็นคนสวยทว่าเย็นชาเสียจนไม่มีเพื่อนกล้าคบ

ใบหน้าเย็นชาแสยะยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม ขณะที่ดวงตาสุกใสสีรัตติกาลจ้องลึกเข้าไปในตา คู่สีน้ำตาลเข้มของเขา ริมฝีปากสีสดตามธรรมชาติขมุบขมิบอะไรบางอย่างเล็กน้อยก่อนเอ่ยขอบคุณช้าๆ

“ขอบคุณมากนะ”

     ...ตึก..ตึก..ตึกหัวใจเขาเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก อารมณ์ประหลาดสั่งให้เขาคว้าข้อมือหญิงสาวที่กำลังจะเดินจากไปไว้..วินาทีนั้น..วินาทีที่ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

“เป็นแฟนกับฉันได้มั้ย” อลินนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะพยักหน้าตกลงพร้อมรอยยิ้ม

          เขาขอเป็นแฟนกลางห้องเรียน ท่ามกลางเพื่อนๆและใครคนหนึ่ง  มีเสียงแหลมเรียกชื่อเขาอย่างเดือดแค้น

“นายฟรีซ นายขออลินเป็นแฟน แล้วนายเอาดานุชไปทิ้งไว้ไหน ห๊า!!!” รุจายืนขึ้นชี้หน้าฟรีซขณะตะโกนข้างๆรุจามีเด็กสาวหน้าสวยหวาน ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวมากลางหลัง ดวงตาสีน้ำตาลมีน้ำคลออยู่ เธอคือดานุช

  “เกียวอะไรกับดานุชเหรอ” ฟรีซถามอย่างแปลกใจ ดานุชปาดน้ำตาทิ้ง ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รอรุจา ก่อนร่างบางจะลับประตูไป ประโยคสุดท้ายของเธอก็ลอยมาให้เขา อลิน และเพื่อนๆในห้องได้ยิน “ไม่เกี่ยวหรอกค่ะ...ไม่เกี่ยวกับดานุชเลย”

“นายมันใจร้ายที่สุด” รุจาว่าจบก็คว้าเอากระเป๋านักเรียนทั้งของตัวเองและของดานุชเดินฉับออกไป

+++++++++++++++++

        อลินและฟรีซมาโรงเรียนพ้อมกันทุกวันและกลับบ้านด้วยกันทุกวัน นำพาให้เพื่อนในห้องส่วนหนึ่งต่างก็ให้กำลังใจกับคู่รักคู่นี้ ส่วนเพื่อนบางกลุมก็พากันสงสารดานุช

“ฟรีซ นายรอฉันแป๊บนึงนะ ฉัยลืมของไว้ที่ห้องเรียนน่ะ” อลินกล่าวก่อนจะออกวิ่งมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน ฟรีซรู้สึกว่าอลินไม่ได้เย็นชาเหมือนกับท่าทีที่เธอแสดงออกมาเลย ขณะที่นึกถึงอลิน เขาก็คิดได้ว่าเขาน่าจะไปช่วยเธอหาของทีลืมไว้ จะได้หาได้เร็วขึ้น เพราะนี่ก็เวลาเย็นมากแล้ว

“ฉันแค่ขึ้นมาเอาของ ไม่มีข้าวให้กินหรอก” ฟรีซได้เสียงอลินดังมาจากห้องเรียนห้องต่อไป นั่นเธอคุยอยู่กับใครในตอนเย็นขนาดนี้”

“ไม่มีเลยเหรอ” เสียงแหลมถามกลับ ในความรู้สึกของฟรีซ

“ก็ใช่น่ะสิ ทำไม่กลับไปรอที่บ้าน จะให้ฉันใช้เวทมนตร์เหรอ ยุ่งจริง” ชายหนุ่มตัดสินใจก้าวเท้าเดินเข้าไปดู จนพบหญิงสาวสนทนาอยู่กับแมวดำตัวหนึ่ง  ซึ่งสุดท้ายแล้ว อลินก็เสกปลาตัวใหญ่ให้เจ้าแมวนั่น ฟรีซสะดุ้งเฮือก แมวดำหันมามองแล้วรีบคาบปล่าสดๆก่อนจะกระโดดหายไปทางหน้าต่าง

“นายเห็นแล้วล่ะสิ” อลินจ้องตาขณะถามเขา ซึ่งเขาก็พยักหน้ายอมรับ ฟรีซเห็นหญิงสาวถอนหายใจ

“ฉันเป็นแม่มด แต่นายอย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังนะ” ชายหนุ่มตาเบิกกว้าง

“แล้ว...แล้วแมว...” แล้วแมวตัวเมื่อกี้ ฟรีซถามไม่จบแต่ดูเหมือน พูดแค่นั้นอลินก็เข้าใจ จึงชิงตอบขึ้นมาก่อน “สัตว์เลี้ยงที่บ้านฉันเองน่ะ”

“เธอใช้เวทมนตร์ทำอะไรบ้างเหรอ”ฟรีซถามอย่างอยากรู้ อลินยิ้มให้ก่อนตอบ

“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก... ฉันใช้เวทมนตร์ได้ ฉันก็เลยฝึกไว้เฉยๆ”

“ดีจังนะ” อลินยิ้มบางๆให้ฟรีซก่อนจะจูงมือเขากลับบ้านด้วยกัน

+++++++++++++++++++++

เพียะ!! เพียงฟรีซก้าวเท้าเข้ามาในห้องเรียนเขาก็ถูกฝ่ามือของรุจาฟาดเข้าเต็มๆที่แก้มซ้าย หญิงสาวคนนี้ฝ่ามือหนักไม่ต่างจากกำปั้นผู้ชาย  ใบหน้าห้าวจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง “นายเป็นผู้ชายที่เลวที่สุด!ทำให้ดานุชเสียใจ ร้องให้ทุกวัน แย่ที่สุด” รุจาตบเขาอีกครั้งก่อนจะไป ...ฟรีซคิด เขาเกี่ยวอะไรกับดานุช

         ...อะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในสมองแต่ท้ายสุด ชายหนุ่มก็นึกไม่ออก ทันทีที่สบตาสุกใสของอลิน ตาคู่ที่ทำให้เขารู้สึกสงบลงได้อย่างน่าประหลาด

         ในตอนเที่ยง เมื่ออลินเปิดประตูของห้องส้วมออกมา เธอก็เห็นดานุชที่มีดวงตาแดงก่ำและขนตาเปียกชื้นมองเธออยู่ อลินเลือกที่จะส่งยิ้มทักทาย

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” อลินชะงัก หันกลับไปมองดานุชที่เธอไว้

“มีอะไรคะ”

“เรื่องฟรีซค่ะ ฉันอยากจะบอกอลินว่า ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องที่ฉันร้องไห้หรือเรื่องที่ฉันเสียใจหรอกนะคะ ฉันไม่เป็นไร”

      ...ดานุช เธอเป็นคนดีจริงๆ ดีเสียจนฉันชักจะใจอ่อน...

+++++++++++++++++++++

“ฟรีซ ... วันเสาร์นี้เจอกันที่สวนสาธารณะข้างโรงเรียนตอน 10โมงนะ” อลินบอกยิ้มๆ ฟรีซแอบดีใจ มันเป็นเดตครั้งแรกระหว่างเขาและอลิน อลินชวนเขาเดต!

+++++++++++++++++++++

“ขอโทษนะที่มาช้า” ฟรีซมาถึงก็เห็นอลินรออยู่ก่อนแล้ว เธอส่งยิ้มบางมาให้ตามเคย “ไม่เป็นไรหรอก”

“นัดฉันมา  จะไปไหนเหรอ” เขาถามด้วยคาดว่ามันคงจะเป็น ร้านอาหาร หรือโรงหนัง หรืออาจจะเป็นสวนสนุก

“ฉันก็แค่จะคุยด้วยน่ะ นั่งก่อนสิ” อลินว่าและเชิญชวนให้เขานั่งลงบนเก้าอี้ยาวสีขาว เมื่อเขานั่งเป็นที่เรียบร้อย เธอจึงเริ่มบทสนทนา

“รุ้มั้ยว่าเพราะอะไรนายถึงได้รักฉัน”

“อาจจะเป็นพรหมลิขิต มั้ง” อลินส่ายหน้า

“หรือว่าจะเป็นปาฎิหาริย์”

“ถ้าเป็นปาฏิหาริย์ มันคงจะต้องเป็นปาฏิหาริย์แห่งมนตร์ดำน่ะ” น้ำเสียงอลินราบเรียบ

“คืออะไรเหรอ”

“... ก็คือ ที่นายมารักฉันก็เพราะฉันทำเสน่ห์ใส่นายตั้งแต่วันที่นายมองตาฉันขณะยื่นสมุดมาให้ฉัน ...ฉันทำให้นายมารักฉัน และลืมดานุช ...ดานุชเป็นแฟนของนาย ฉันแย่งนายมาจากดานุช ได้เวลาที่ฉันจะคืนนายแล้ว และฉันจะช่วยลบความทรงจำของดานุชและรุจาในส่วนที่ฉันทำให้สองคนนั้นเข้าใจนายผิดเข้าใจผิด...”

       ที่นิ้วชี้ของอลินมีประกายสีฟ้าใส อลินใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเอง ประกายสีฟ้าซึมเข้าไปภายใต้กลีบปากบาง

   “ทันทีที่ฉันจูบนาย นายจะลืมฉัน นายจะหลุดพ้นจากมนตร์ดำ” ฟรีซยืนนิ่งอย่างตกตะลึง ปล่อยให้ร่างบางเคลื่อนเข้ามาใกล้ ริมฝีปากสีสด สัมผัสกับริมฝีปากเขา ก่อนที่จะรีบผละออกไป

      ภาพของดานุชเริ่มเข้ามาในหัวสมอง ภาพนี้นี่เองที่หายไปตอนเขาสบตาอลิน ก่อนที่สติจะหมดเพราะอำนาจแห่งเวทมนตร์และจะทำให้เขาตื่นขึ้นมาเป็นเหมือนเดิม เขาได้ยินอลิน เอ่ยเสียงแผ่ว

    “ปาฏิหาริย์แห่งมนตร์ดำระหว่างฉันกับนายจบลงแล้วนะ ขอโทษที่แย่งนายมาจากดานุช”

ThE EnD++