[Short fic VIXX] VIXX Fanfiction (All Couple)

ลำดับตอนที่ #6 : [SF] This is love ( เลโอ x เคน )

ร่างสูงเดินตรงมายังร่างร่างหนึ่งที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง มือใหญ่ยกขึ้นไปเกลี่ยปอยผมที่ปกปิดใบหน้าของอีกฝ่ายออก เผยให้เห็นดวงตาที่ปิดสนิท ริมฝีปากที่ดูหนาแต่น่าดึงดูดสำหรับเขาเป็นอย่างยิ่ง ปลายจมูกโด่งตามธรรมชาติของอีกฝ่าย...บุคคลตรงหน้าช่างดูมีเสน่ห์และน่าดึงดูดไปหมดทุกส่วน ยิ่งพิจารณาใบหน้านี้เขาก็ยิ่งหลง ยิ่งได้สัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่ายเขาก็ยิ่งติด มันเหมือนสารเสพติด เมื่อได้ชิมได้ลิ้มลอง เขาก็ยิ่งอยากจะเสพมากขึ้นเรื่อยๆ จนโดนอีกฝ่ายบ่นใส่อยู่บ่อยๆ

"ฮยองอ่ะโรคจิต! ดูสิปากผมเจ่อไปหมดแล้วเนี่ย"

"..."

"ฮยองอ่า...อะ..อื้ออ.." และริมฝีปากหนาก็ถูกโฉบฉวยไปอีกครั้ง...

"แจฮวานนา..ตื่นได้แล้ว" ร่างสูงเขย่าร่างของบุคคลขี้เซาเล็กน้อย แต่เจ้าของร่างก็ได้แต่พลิกกายไปมา ไม่มีวี่แววว่าจะลุกขึ้นมาแม้แต่น้อย


จุ๊บ!


"แทคอุนฮยอง!!" การกระทำของอีกฝ่ายปลุกให้คนที่ขี้เซาตื่นขึ้นมาเรียกชื่อแทคอุนฮยองของเขาด้วยความตกใจ 

"ฮยองมาจุ๊บผมทำไมเนี่ย!!?"

"ก็เด็กขี้เซาไม่ยอมตื่นนี่นา..." แทคอุนกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบตามสไตล์มีเพียงแต่ริมฝีปากเท่านั้นที่ยกยิ้มขึ้นมา

"ฮยองอ่ะไม่ต้องมายิ้มเลย สนุกมากใช่มั้ย ฮึ!" แจฮวานกล่าวด้วยน้ำเสียงงอนๆแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำ ทำไมแทคอุนจะไม่รู้ว่าแจฮวานของเขาเขินขนาดไหน 

แทคอุนดึงร่างของอีกฝ่ายขึ้นมาวางบนตักของตัวเองโดยให้ใบหน้าของแจฮวานประจันกับใบหน้าของเขาพอดี ขายาวของอีกฝ่ายตวัดรอบเอวของบุคคลข้างล่าง มือหนารั้งเอวบางของอีกฝ่ายเขามาชิดกับร่างของตัวเอง ก่อนที่จะยกมือข้างที่ว่างไปสัมผัสกับแก้มแดงๆพร้อมกับหยิกแก้มแดงนั้นเบาๆ

ยั่วจริงๆเลยเด็กคนนี้...

"แทคอุนฮยอง ปะ ปละ..ปล่อย ผม" แต่ทว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ แทคอุนรั้งตัวของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากขึ้นจนไม่เหลือที่ว่างระหว่างบุคคลทั้งสองอีกแล้ว

ใกล้กันจนต่างฝ่ายต่างได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน

"แทคอุนฮ..ย.." ไม่ทันที่แจฮวานจะพูดจบ แทคอุนก็กดใบหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ก่อนที่จะฉกฉวยริมฝีปากที่น่าดึงดูดอีกครั้ง แทคอุนเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อจะมอบจูบให้กับอีกฝ่ายได้ถนัดๆ
ก็ใครสั่งให้เด็กนี่จมูกโด่งกันหล่ะ?


ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของแจฮวาน ก่อนที่ลิ้นร้อนจะไล่ชิมความหวานจากรสจูบของแจฮวานอย่างไม่รู้จักพอ และรสจูบของแทคอุนที่ไม่ว่าครั้งไหนๆก็ทำให้แจฮวานหมดแรงไปทุกครั้ง

หรือการจูบมันสามารถสูบพลังได้กันนะ...

"อือ..อื้อ.. อื้อออ" แจฮวานรู้สึกตาพร่ามัว  สมองอื้ออึงไปหมด มารู้สึกตัวอีกทีเสื้อตัวเก่งก็หลุดออกจากร่างด้วยฝีมือของอีกฝ่าย และหลังอันเปลือยเปล่าของเขาก็แนบเข้ากับเตียงนอนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้!



กริ๊ง!! กริ๊ง!!  

เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กบริเวณหัวเตียงดังลั่นขึ้นมาแต่ร่างสูงก็ไม่ยอมละจากริมฝีปากของอีกฝ่ายซักทีจนแจฮวานต้องดันอกแกร่งออกให้ห่างตัว ก่อนที่จะไล่ร่างสูงไปรับโทรศัพท์
แทคอุนละจากอีกฝ่ายด้วยความเสียดายพร้อมสะบัดหัวไล่ความหงุดหงิด ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ดังขัดขวางก่อนที่จะกดรับ
"ฮัลโหล!" แทคอุนกรอกน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความไม่พอใจไปยังปลายสาย

"เออ ว่าไง?"

"ไม่ว่าง"

"เออ! จะอยู่กับเมีย" พูดจบแทคอุนก็เหลือบมองเจ้าของสรรพนาม เมีย ที่นั่งหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียง เผยให้เห็นร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าจากฝีมือของเขาเอง ดวงตากลมโตถลึงมองมายังเขาด้วยสายตาคาดโทษ แต่ในสายตาแทคอุนเด็กนี่กำลังยั่วเขาอยู่ชัดๆ

"เออ แค่นี้นะ" แทคอุนกดวางสายก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างไม่แยแส 

"ใครเมียฮยองกัน?" แจฮวานที่นั่งฟังบทสนทนาเมื่อสักครู่เอ่ยปากถาม 

"ไม่รู้จริงหรอ.." แทคอุนเอ่ยเสียงนิ่งก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้อีกฝ่ายเรื่อยๆ แจฮวานพยายามถดหนีร่างสูงที่พุ่งตรงมายังเขา

"ฮยองอ่ะ ออกไปเลยนะ" แจฮวานกล่าวเสียงสั่น ไม่ใช่ว่าเขากลัวแทคอุนฮยองแต่แทคอุนฮยองควรจะเห็นใจเขาบ้างนะ

ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมาแล้วเนี่ย แล้วไอที่มาถอดเสื้อผ้าของเขาอีก แทคอุนฮยองจะหื่นเกินไปแล้ว

"ก็แค่เดินมาหาเมีย ไม่ได้หรอ..." 

"อ๊ะ!"

แทคอุนผลักอีกฝ่ายให้นอนราบไปกับเตียง พร้อมระดมจูบไปทั่วหน้าและมาจบลงที่ริมฝีปากหนาแรงๆ

"อื้อ อืออ อื้อออ" นี่เป็นครั้งที่เท่าไรก็จำไม่ได้ที่แจฮวานได้รับจูบจากแทคอุน มือหนาของแทคอุนลูบไล้ไปทั่วร่างของอีกฝ่าย จนอีกฝ่ายได้แต่หลับตาปรือรับกับสัมผัสนั้น

"ขอนะ.." เสียงนิ่งตามสไตล์เจ้าตัวกระซิบบริเวณใกล้กกหูของแจฮวาน ก่อนที่จะขบเม้มเบาๆที่ติ่งหูของเจ้าตัว

"อื้อ..." เสียงแจฮวานตอบกลับร่างสูงไป





"รักนะครับแจฮวาน..."




"รักเหมือนกันครับแทคอุนฮยอง..."




 

CUT

แทคอุนเหลือบมองบุคคลที่นอนหลับตาพริ้มจากความเพลียของกิจกรรมเมื่อสักครู่ หัวที่ชื้นเหงื่อของอีกฝ่ายซุกลงมายังอกแกร่ง แทคอุนโอบอีกฝ่ายไว้หลวมๆด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะอึดอัด

เขารู้ว่ายังไม่ควรที่จะทำกับแจฮวานแบบนี้? แต่เมื่ออยู่ใกล้อีกฝ่ายเมื่อไรเขาก็เสียการควบคุมทุกครั้งไป...
แทคอุนจรดริมฝีปากที่บริเวณหน้าผากที่ชื้นเหงื่อเบาๆ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน..

"แทคอุน แทคอุนฮยอง แทคอุนฮยองงงงง" เสียงแหลมเล็กของแจฮวานได้กระทำการปลุกร่างสูงที่นอนกอดเขาอยู่

"มีอะไร..." แทคอุนเอ่ยถาม

"หิว.." 

"ก็ไปหาไรกินดิ"

"ก็ฮยองกอดผมอยู่อ่ะ" เสียงกระเง้ากระงอดของแจฮวานดังขึ้น ร่างสูงไล่สายตามามองบุคคลที่โดนเขากอดอยู่ ร่างกายอันเปลือยเปล่าก็ปรากฏสู่สายตาแทคอุน เหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวว่าเขาทั้งสองไม่ได้สวมอะไรอยู่เลย จึงรีบหยิบยกผ้าห่มข้างกายมาคลุมตัวทันที

"ฮยองอย่าดูดิ" 

"จะปิดทำไม เห็นหมดแล้ว"

ฉ่า!

ทำไมแทคอุนฮยองจึงไม่รู้สึกกระดากอายบ้างเลยนะ ตอนนี้แจฮวานรู้สึกอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ซะเหลือเกิน เหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันยังชัดเจนอยู่ในความคิด
เขากับแทคอุนฮยอง...

โอ้ย! คิดแล้วก็เขิน แจฮวานอยากจะบ้าตาย
แทคอุนนอนอมยิ้มอยู่คนเดียว สายตาทอดมองไปยังร่างบางที่นอนสะบัดหัวตัวเองไปมา เดี๋ยวหน้าแดงเดี๋ยวก็คิ้วขมวด ทำไมถึงชอบทำตัวน่ารัก

"เดี๋ยวไปหาไรให้ทานเอง" แทคอุนผละจากร่างบางในอ้อมกอด ก่อนที่จะยันตัวขึ้นมานั่ง

ตอนนี้ก็เย็นแล้ว แถมเขากับแจฮวานยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้า แทคอุนหยิบเสื้อผ้าข้างเตียงขึ้นมาสวม เขาขี้เกียจฟังคำบ่นของบุคคลที่นอนซุกผ้าห่มอยู่อีก ตอนนี้คงจะอายแย่แล้ว แต่ทว่า..

"แทคอุนฮยอง เดี๋ยว..ผ.. โอ้ยย!" เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดของแจฮวานทำให้แทคอุนที่กำลังเดินออกไปถลาเข้ามาพยุงเด็กดื้อทันที
แจฮวานเมื่อเห็นว่าร่างสูงจะลุกไปทำอาหารให้ก็อยากจะเข้าไปช่วยจึงรีบลุกตามไปแต่ลืมนึกถึงสภาพร่างกายของตัวเองไป
ความปวดร้าวบริเวณสะโพกแล่นไปทั่วร่างกายจนทำให้เขาพยุงร่างกายให้ลุกตามใจสั่งไม่ได้ ความเจ็บปวดเมื่อสักครู่ทำให้แจฮวานถึงกับน้ำตาคลอ 

"เจ็บหรอ..." แทคอุนเอ่ยถามหลังจากพยุงให้แจฮวานนั่งได้แล้ว

"ก็เพราะใครหล่ะ" 

"ขอโทษนะ นั่งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวมา" แทคอุนเดินลับหายไปครู่ใหญ่ๆจึงกลับเข้าห้องพร้อมกับข้าวต้มชามโต

แทคอุนนั่งลงบริเวณขอบเตียงก่อนจะค่อยๆตักข้าวต้มให้พอดีคำพร้อมกับอมลมจนแก้มป่องแล้วปล่อยลมไปยังข้าวต้มที่อยู่ในช้อนแล้วยื่นช้อนมาจ่อปากของแจฮวาน
แจฮวานยกยิ้มให้กับการกระทำของอีกฝ่ายก่อนที่จะอ้าปากรับข้าวต้มช้อนนั้นพร้อมกินไปด้วยท่าทางเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา

ก็แทคอุนทำให้เขานี่นา...

แทคอุนกระทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมาจนข้าวต้มชามโตหมดไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะป้อนน้ำตามไป
ร่างสูงนำถ้วยไปเก็บแล้วกลับมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำกับผ้าเช็ดตัว แจฮวานเหลือบมองด้วยความสงสัยก่อนจะร้องอ๋อในใจเมื่อร่างสูงนำผ้าชุบน้ำมาบรรจงเช็ดตัวเขาช้าๆ

"ฮยอง เดี๋ยวผมทำเองดีกว่า" แจฮวานเอ่ยห้ามเมื่อร่างสูงพยายามเช็ดคราบต่างๆที่อยู่บนตัวเขาออกไป

"ฮยองทำเอง ฮยองก็ต้องเช็ดเอง " คำพูดของร่างสูงทำให้แจฮวานใบหน้าแดงก่ำขึ้นอีก ร่างสูงค่อยๆบรรจงเช็ดตัวเขาช้าๆจนคราบต่างๆหายไปหมด ก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปหยิบชุดนอนของเขามาสวมให้เป็นขั้นตอนสุดท้าย
ถึงจะเห็นกันหมดแล้วแต่แจฮวานก็ยังเขินอยู่ดีที่ร่างกายของเขาถูกอีกฝ่ายเห็นไปหมดทุกสัดส่วนแบบนี้

"นอนเถอะ" แทคอุนกระซิบแจฮวานเบาๆ ก่อนจะโน้มริมฝีปากของตัวเองมาจรดกับริมฝีปากหนาของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

แทคอุนกลับมาชำระร่างกายของตัวเองบ้าง เขาแทบจะทนไม่ไหวเมื่อต้องสัมผัสกับร่างกายอันเปลือยเปล่าของแจฮวานอีกครั้ง เขาต้องอดทนอดกลั้นแค่ไหนรู้มั้ยเพื่อไม่ให้เขากระทำอะไรกับแจฮวานอีก
เพราะตอนนี้เด็กนั้นก็ระบมไปทั้งตัวแล้ว...
ร่างสูงเดินช้าๆไปยังเตียง ก่อนจะโน้มตัวลงไปนอนข้างๆเด็กน้อยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ ร่างสูงเอื้อมมือไปโอบกอดอีกฝ่ายเบาๆพร้อมทั้งหลับตาเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน

แจฮวานเป็นคนเดียวที่ทำให้แทคอุนมีรอยยิ้มมากมาย

แจฮวานเป็นคนเดียวที่ทำให้แทคอุนอยากจะจูบเป็นวันละร้อยครั้ง




แจฮวานเป็นคนเดียวที่ทำให้แทคอุนอยากจะกอดเอาไว้แน่นๆ

แจฮวานเป็นคนเดียวที่ทำให้แทคอุนอยากครอบครองไปตลอดชีวิต

เพราะอะไรรู้มั้ย?

เพราะอีแจฮวานรักจองแทคอุน...







และจองแทคอุนก็รักอีแจฮวาน...









 

Fin.

:) Shalunla