มาเฟียสาวมีดุ้น

"เป็นบ้าอะไรอีกปล่ยฉันบอกให้ปล่อยยัยบ้าคุณจะพาฉันไปไหน"ฟ้าใสถามทันทีที่ถูกร่างสูงอุ้มตัวลอยแล้วเดินดุ้มๆไม่สนเธอที่แหกปากตะโกนและทุบหลังของคนที่อุ้มเธออยู่ พามายังห้องหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็นและไม่คิดว่าจะมีห้องแบบนี้ในคฤหาส์หลังนี้ด้วย ร่างของเธอเซออกไปอีกทางตามแรงเหวี่ยงของคนใจร้ายก่อนที่หลังจะกระแทกเข้ากับผนังห้องอย่างแรง 









ห้องนี้สำหรับเธอมองว่ามันน่ากลัวถึงแม้จะดูหรูหราแต่ห้องสีแดงเหมือนในฉากหนังฆ่าตกรรมที่ห้องเปอะเปื้อนไปด้วยเลือด ต่างกันตรงที่ห้องนี้ไม่มีเลือดแต่เป็นโทนสีแดงขนาดแสงสว่างจากหลอดไฟต่างๆยังเป็นสีแดงเลย ใหนจะอุปกรณ์แปลกๆน่ากลัวพวกนี้อีกที่แขวนไว้เต็มห้องแบบนี้จะไม่ให้เธอกลัวได้ไงกัน แต่ห้องที่ว่าน่ากลัวแล้วยังมีคนที่น่ากลัวกว่าอีกก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่รู้เขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้กำมือแน่นขนาดนั้นมือเรียวสวยบัดนี้ถึงมีเส้นเลือดปูดออกมาจนเธอเริ่มหวั่นใจว่าถ้าหมัดนั้นโดนหน้าเธอสักหมัดคงเลาะไม่น้อย










"แถมเหวี่ยงแรงสะเหมือนแค้นกันมาชาติแต่ก่อนถ้าหลังไม่หักก็ให้มันรู้ไป แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกไปตอนนี้เหมือนคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอรู้จักเลย "










"ลุกขึ้น ฉันบอกให้เธอลุกขึ้นเดียวนี้!!!"ธารน้ำตะหวาดเสียงดังลั่นด้วยความความรู้สึกที่โมโหและสับสนเขากระชากแขนของเธอให้ลุกขึ้นตามแรงก่อนที่จะผลักร่างเล็กบนเตียงกว้างไม่สนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไงเพราะตอนนี้ความมืดดำครอบครองจิตใจของเขา










"โอ๊ยย...เจ็บนะโยนลงมาได้คนนะไม่ใช้กระสอบ"ฟ้าใสโวยวายหลังจากที่ร่างสูงโยนเธอบนเตียงอย่างแรงจนจุก เมื่อทรงตัวไม่อยู่เธอก็นั่งขุดอยู่บนเตียงทั้งตัวสั่นงึกนั่งชันเข่ากอดตัวเองเอาไว้ปากบางเม้มแน่นพรางกลั้นน้ำตาอย่างน่าสงสาร






"อื้อ มันเจ็บ"ฟ้าใสร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อเขากระโดดคร่อมเธอก่อนจะครอบครองปากจูบจนไม่ให้เธอได้หายใจเลยกโดยการกัดเข้าริมฝีปากของเธออย่างหื่นกระหายไหนจะลำคอของเธอที่เมื่อครู่โดนกัดถึงจะไม่แรงแต่เจ็บไม่น้อยตัวเธอยังคงดิ้นรนพยายามทุบที่แผ่นหลังกว้างด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ก็ได้เพียงแค่นั้นเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดจะทำอะไรคนใจร้ายที่ตอนนี้กำลังโมโห










"พยายามดิ้นให้ตายยังไงเธอก็ไม่รอดแรงแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ"ธารน้ำไม่คิดจะสนใจด้วยซ้ำเขาเว้นระยะห่างก้มลงมองใบหน้าหวานที่เริ่มขึ้นสีระเรื่อไม่รู้ว่าเพราะอากาศในห้องหรือเพราะความโกรธแต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาสนใจ เขาคว้าข้อมือเล็กๆทั้งสองข้างตรึงไว้กับเตียงนุ่มจนข้อมือของเธอเป็นรอยแดงเถือก










"ไม่อย่านะขอร้องล่ะ"ฟ้าใสร้องด้วยความเจ็บเมื่อมือเรียวจับข้อมือของเธอแน่นก่อนที่จะพยายามดิ้นรนอีกครั้งแต่สุดท้ายไม่สำเร็จมือเรียวของร่างสูงยกขึ้นเรื่อยๆตามชายเสื้อสอดเข้าไปด้านในเนื้อเนียนที่เขาได้เคยสัมผัสมานับไม่ถ้วน เธอบิดราวอ้อกจากลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคอของเธอก่อนที่ริมฝีปากเริ่มซุกไซร้






เพี้ย!!   เพี้ย!!


พลั่ก

เรื่องนี้เป็นแนว18+แต่ไรท์ไม่ได้ลงฉากncในเวปนี้ให้ถ้าใครอยากอ่านเต็มเรื่องได้ที่ตามลิงค์นี้จ้า

https://www.readawrite.com/a/c66ca0a643656111d2c7f19d98df5c85