คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : . 08 .
. 08 .
สามสี่ชั่วโมงได้แล้วที่ผมนั่งหลังขด หลังแข็งตัดต่อวิดีโอวิชาการบริการอาหารและเครื่องดื่มอยู่ที่ล็อบบี้ของคอนโด ทั้งเมื่อย ทั้งขี้เกียจ อยากจะปิดคอม ทิ้งงาน ขึ้นไปนอนเปื่อย ๆ อยู่บนห้องแต่ก็ทำไม่ได้เพราะกลัวว่างานมันจะเสร็จไม่ทันพรุ่งนี้ ฮือ #ตีแผ่ชีวิตมหาลัย
" ทำงานหรอ ? " ผมหันไปมองตามต้นตอประโยคคำถามนั้นตามสัญชาตญาณ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาต้องการจะพูดกับผมหรือเปล่า
" อ้าว พี่ชานยอล :) "
" :) "
" ใช่ ๆ เรานั่งตัดต่อวิดีโอวิชาเอฟแอนด์บีอยู่อ่ะ น่าเบื่อมากเลย "
" ที่ไปสัมภาษณ์ร้านอาหารหรือเปล่า ? "
" อื้อ ยิ่งดูก็ยิ่งหิวเนี่ย "
" ฮ่า ๆ เราไปสัมภาษณ์ร้านที่ไหนมาล่ะ " คนตัวสูงพูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับรุ่นน้องตัวเล็กออก ก่อนวางกระเป๋าผ้าที่ถืออยู่แล้วนั่งลง
" เราไปสัมภาษณ์ร้านที่ซัมซองดงมา ร้าน Jiyugaoka อ่ะ พี่ชานยอลรู้จักมั้ย ? "
" ไม่รู้จักแฮะ … พี่ไม่ค่อยเที่ยวด้วยแหละ อยู่แต่แถวนี้ "
" อ๋อ … มันเป็นร้านขายขนมเบเกอรี่ อร่อยมากเลย มีเค้กแบบที่เราชอบด้วย "
" แบบนี้ก็กินไปเยอะเลยล่ะสิ "
" ฮ่า ๆ ใช่เลยยย … มีเค้กหน้านิ่มชาเขียวแบบที่พี่ชานยอลชอบด้วยนะ "
" จริงหรอ … สงสัยต้องไปลองชิมหน่อยแล้ว "
" ถ้าไปไม่ถูกบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่แบคจะพาน้องชานยอลไปทัวร์เอง :D "
" ได้ครับพี่แบคฮยอน "
" ฮ่า ๆ … แล้วนี่พี่ชานยอลไปไหนมาอ่ะ ซื้ออาหารเย็นหรอ "
" ใช่แล้ว "
" นี่สองทุ่มแล้วนะ กินตอนนี้ไม่อ้วนแย่เลยหรอ "
" ไม่รู้สิ … แต่ถ้ากินเร็ว ๆ ตั้งแต่หกโมงเย็น ตอนดึก ๆ พี่ก็หิวอีกรอบอยู่ดีอ่ะ "
" อ๋อ ก็เลยต้องกินตอนนี้ "
" ใช่ ๆ แล้วนี่เรากินอะไรหรือยัง "
" ยังเลย เรากะว่าทำให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปกินทีเดียวอ่ะ "
" อ๋อ งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นห้องก่อนนะ ตั้งใจทำงานล่ะ จะได้เสร็จไวไว " เจ้าของดวงตากลมโตที่ผมแอบชอบลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปคว้าถุงผ้าของตัวเองมาไว้ในมือแล้วยกมืออีกข้างมาวางไว้บนหัวผม โคลงไปมาเบา ๆ พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
" บ้ายบาย กินข้าวให้อร่อยนะ J "
ผมนั่งมองคนตัวสูงกดปุ่มเปิด เดินเข้าไปในลิฟท์จนกระทั่งลิฟท์เคลื่อนไปจนถึงชั้นสามแล้วค่อยละสายตากลับมาทำงานต่อ อาจจะดูตลกไปหน่อยที่ผมนั่งยิ้มให้กับโปรแกรมตัดต่อตรงหน้า แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ก็คนมันมีความสุขนี่นา .
Rr rr r.
" ฮัลโหลลลลลลลล "
( เห้ย หลับหรอวะ อยู่ไหนเนี่ย )
" ใครวะ ไอฮุนหรอ "
( เออดิ มึงอยู่ไหน ทำอะไร )
" อยู่ล็อบบี้ นั่งตัดวิดีโออยู่อ่ะดิ … โอ่ยยยยยย " ตาเล็กของผมค่อย ๆ ลืมขึ้นพร้อมกับการหาวปากกว้างจนแทบจะอมโต๊ะกระจกเข้าไปได้ เผลอหลับไปหรอเนี่ย เห้ย ! นานแค่ไหนแล้ววะ หลังจากได้สติ ผมก็รีบหันไปมองเวลาที่มุมขวาของหน้าจอโน้ตบุ๊คทันที 21 : 06 สามทุ่ม ? ฮู่ววว ค่อยยังชั่ว นึกว่าหลับไปเป็นชั่วโมงแล้วซะอีก ดีนะที่ไอฮุนโทรมา ไม่งั้นคงได้หลับเพลินแน่ ๆ
( ไอแบค ฮัลโหล อยู่ป่ะวะเนี่ย )
" ฮัลโหล เออ ๆ โทษที กูเผลอหลับวะ เพิ่งตื่น "
( เออ เดี๋ยวกูออกจากหอจงแดประมาณสามทุ่มครึ่งนะ มึงจะให้ซื้ออะไรเข้าไปให้กินป่ะ )
" งานวิชาการสื่อสารเสร็จแล้วหรอวะ "
( จะเสร็จละ เหลือเช็คอีกนิดหน่อยก็ใช้ได้ ตกลงจะกินอะไรป่ะ )
" เออ เอา ๆ ยังไม่ได้กินอะไรเลย กูฝากซื้อข้าวแก…ง "
( หะ ข้าวแกงกระหรี่หรอ )
" ไม่เป็นไรละไอฮุน กูไม่ค่อยหิว กลับดีดีนะมึง "
( หะ อะไรของมึงวะ )
" บาย ๆ "
คนตัวเล็กพูดตัดบทเพื่อนสนิทแล้วรีบกดวางสาย ทั้ง ๆ ที่สายตายังไม่ละออกไปจากถุงแซนวิชกับกล่องนมรสเมล่อนตรงหน้า มือเรียวเอื้อมไปหยิบแซนวิชไส้ทูน่าที่บรรจุอยู่ในถุงพลาสติกใสขึ้นมาแล้วอ่านโพสอิทสีฟ้าที่แปะอยู่ด้วยความสงสัย
ช่วยพี่กินหน่อยดิ พอดีขนมปังมันจะหมดอายุแล้ว :)
PCY.
แบคฮยอนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะบังคับให้ปากของตัวเองหยุดรอยยิ้มกว้างบนหน้าได้ซักที เขานั่งมองโพสอิทสีฟ้าแผ่นนี้มาห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะวางมันลง ราวกับว่าไม่รู้ภาษาและความหมายในกระดาษแผ่นนั้น คุณพีซีวายนี่เขาหยุดทำตัวน่ารักบ้างได้ไหมนะ ? เขาไม่รู้หรือไงว่าแค่นี้ผมก็ชอบเขาจะแย่อยู่แล้ว ..
แบคฮยอนนี่ : You sent a photo.
แบคฮยอนนี่ : แซนวิชใครไม่รู้อ่ะพี่ชานยอล
แบคฮยอนนี่ : อร่อยมากเลย กำลังหิวอยู่ด้วย 555
ชานยอล : สงสัยลุงซานตาครอสเอามาให้แน่เลย
ชานยอล : 55555
แบคฮยอนนี่ : ลุงซานตาครอสทำงานวันนี้ด้วยหรอ 555
ชานยอล : ไม่รู้สิ
แบคฮยอนนี่ : ขอบคุณนะพี่ชานยอล :)
ชานยอล : ไม่เป็นไร พอดีตอนพี่ลงไปเราหลับอยู่หนะ ไม่อยากปลุก เลยวางไว้
แบคฮยอนนี่ : เราไม่รู้ตัวเลยอ่ะว่าหลับไปตอนไหน 555
ชานยอล : มีแรงแล้วรีบทำงานต่อนะ จะได้นอนเร็ว ๆ สู้สู้
แบคฮยอนนี่ : ครับ
.
เวลาสี่ทุ่มเกือบจะครึ่ง เซฮุนเพิ่งจะกลับมาถึงคอนโด มือหนาหยิบบัตรขึ้นมาสแกนประตูล็อบบี้ของคอนโดเพื่อเข้าตึกแล้วเดินตรงมาหาเพื่อนตัวเล็กที่นั่งทำงานอยู่ก่อนจะลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามออกแล้วนั่งลง
" อ้าว มึง "
" อือ มึงกินข้าวแล้วหรอ ทำไมไม่ให้ซื้ออะไรเข้ามาอ่ะ "
" ยังอ่ะ แต่กินอะไรรองท้องไปแล้ว "
" กินอะไรไปวะ "
" แซนวิชกับนม "
" หื้อ ไปซื้อมาตอนไหนวะ "
" ไม่ได้ซื้อ "
" อ้าว แล้ว … "
" พี่ชานยอลเอามาให้ :D "
" … "
" เป็นไรวะ ทำหน้าบูดทำไมหนะ " แบคฮยอนเอียงหัวออกจากหน้าจอโน้ตบุ๊คนิดหน่อยเพื่อมองเพื่อนสนิทที่กำลังคุยกันแต่อยู่ ๆ ก็เงียบไป ก่อนจะถามด้วยความสงสัยแล้วหันกลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อ
" ไม่น่า … มึงถึงดูมีออร่าของความแฮปปี้ยินดีปรีดา "
" กูแสดงออกขนาดนั้นเลย ? "
" เปล่า กูสังเกตเลยรู้ "
" ฮิฮิ "
" งานจะเสร็จแล้วใช่ป่ะ "
" อื้อ แก้อีกนิดนึง "
" งั้นกูขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนนะ ง่วงสัด ๆ "
" เออเค เดี๋ยวอีกแปปกูตามขึ้นไป "
" อือ "
เป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กมัวแต่สนใจงานตรงหน้า เลยไม่เห็นว่าในมือของเพื่อนสนิทตัวสูงถือถุงใส่กล่องอาหารที่ข้างในเป็นข้าวแกงกระหรี่หมูทอดของโปรดของตัวเองอยู่ เซฮุนมองถุงในมือนิดหน่อย ก่อนจะเอื้อมมือกดลิฟท์ที่รออยู่ชั้นหนึ่งอยู่แล้วเพื่อขึ้นห้อง … สงสัยว่าต้องเอาข้าวไปฝากเพื่อนข้างห้องแทนแล้วล่ะมั้ง
.
เพราะล็อบบี้ของคอนโดที่อาศัยอยู่ไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนักเลยทำให้ผมสังเกตเห็นคนตัวเล็ก ที่รู้สึกว่าช่วงนี้จะเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมมากเป็นพิเศษ นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำหน้าลิฟท์ คิ้วบางขมวดเข้าหากันนิดหน่อย พร้อมกับปากเรียวสวยที่ยู่ด้วยความไม่พอใจ ท่าทางจะจริงจังกับการทำงานน่าดู ถึงได้ไม่เห็นผมที่ยืนมองอยู่ตรงนี้ซักที
" ทำงานหรอ ? "
" อ้าว พี่ชานยอล :) "
" :) "
" ใช่ ๆ เรานั่งตัดต่อวิดีโอวิชาเอฟแอนด์บีอยู่อ่ะ น่าเบื่อมากเลย "
" ที่ไปสัมภาษณ์ร้านอาหารหรือเปล่า ? "
" ใช่เลย ยิ่งดูก็ยิ่งหิวเนี่ย "
" ฮ่า ๆ เราไปสัมภาษณ์ร้านที่ไหนมาล่ะ " ผมพูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคนตัวเล็กออก ก่อนวางกระเป๋าผ้าที่ถืออยู่แล้วนั่งลง เพื่อจะได้คุยกันสะดวกมากขึ้น
" เราไปสัมภาษณ์ร้านที่ซัมซองดงมา ร้าน Jiyugaoka อ่ะ พี่ชานยอลรู้จักมั้ย ? "
" ไม่รู้จักแฮะ … พี่ไม่ค่อยเที่ยวด้วยแหละ อยู่แต่แถวนี้ "
" อ๋อ … มันเป็นร้านขายขนมเบเกอรี่แหละ อร่อยมากเลย มีเค้กแบบที่เราชอบด้วย "
" แบบนี้ก็กินไปเยอะเลยล่ะสิ "
" ฮ่า ๆ แน่นอน … มีเค้กหน้านิ่มชาเขียวแบบที่พี่ชานยอลชอบด้วยนะ "
" จริงหรอ … สงสัยต้องไปลองชิมหน่อยแล้ว " ผมพูดออกไปก่อนจะหลบตาแล้วแอบยิ้มคนเดียว ผมรู้สึกดีที่เขาพูดถึงสิ่งที่ผมชอบด้วยท่าทางสบาย ๆ แบบนั้น มันเหมือนกับไม่ได้ตั้งใจจะจำแต่เพราะเขาใส่ใจ ไม่ใช่การพยายามจำแล้วพูดเพียงเพื่อเอาใจอย่างที่ผมเคยเจอมา
" ถ้าไปไม่ถูกบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่แบคจะพาน้องชานยอลไปทัวร์เอง :D "
" ได้ครับพี่แบคฮยอน "
" ฮ่า ๆ … แล้วนี่พี่ชานยอลไปไหนมาอ่ะ ซื้ออาหารเย็นหรอ "
" ใช่แล้ว "
" นี่สองทุ่มแล้วนะ กินตอนนี้ไม่อ้วนแย่เลยหรอ "
" ไม่รู้สิ … แต่ถ้ากินเร็ว ๆ ตั้งแต่หกโมงเย็น ดึก ๆ พี่ก็หิวอีกรอบอยู่ดีอ่ะ "
" อ๋อ ก็เลยต้องกินตอนนี้ "
" ใช่เลย แล้วนี่เรากินอะไรหรือยัง "
" ยังเลย เรากะว่าทำให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปกินทีเดียวอ่ะ "
" อ๋อ งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นห้องก่อนนะ ตั้งใจทำงานล่ะ จะได้เสร็จไวไว " ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปคว้าถุงผ้าของตัวเองมาไว้ในมือ ยกมืออีกข้างมาวางไว้บนหัวของคนตัวเล็กตรงหน้า โคลงไปมาเบา ๆ แล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์
" บ้ายบาย กินข้าวให้อร่อยนะ J "
.
หลังจากที่ไขกุญแจเข้ามาในห้อง ผมก็ตรงไปยังห้องครัวทันที แกะกล่องข้าววางเตรียมไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำออกมาแต่ตาก็เหลือบไปเห็นขนมปังแถวที่ซื้อมาเมื่อวาน ยังมีอยู่ในถุงสามสี่แผ่น ผมหยิบออกมาพร้อมกับน้ำสลัดที่มีอยู่ แล้วปิดตู้เย็นก่อนจะหันไปเปิดชั้นที่ตุนอาหารไว้เพื่อหยิบทูน่ากระป๋องออกมา
" ใช่เลย แล้วนี่เรากินอะไรหรือยัง "
" ยังเลย เรากะว่าทำให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปกินทีเดียวอ่ะ "
ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะนั่งทำงานถึงกี่โมง กว่าจะได้กินข้าวก็น่าจะดึกเลยมั้ง ไหน ๆ ในตู้เย็นก็มีขนมปังอยู่ ทูน่ากับน้ำสลัดก็มี ทำแซนวิชไปให้หน่อยละกัน จะได้ไม่หิว มีแรงทำงาน อืมม .. แล้วจะให้กินขนมปังกับอะไรล่ะ น้ำเปล่าหรอ ? ในหัวผมคิดไป ขาก็พลางเดินกลับไปที่ตู้เย็นอีกครั้ง สอดส่องสายตาเผื่อว่าจะเจอนมหรือน้ำผลไม้กล่องเล็ก ๆ อยู่บ้าง
" อ่ะ … นี่ไง ดีนะที่ไอลู่ซื้อมาแช่ไว้แล้วลืมกิน " ผมเอื้อมมือเข้าไปหยิบนมกล่องรสเมล่อนออกมาจากตู้เย็น แล้ววางคู่กับแซนวิชที่ทำเสร็จใส่ถุงพลาสติกเรียบร้อยแล้ว
เดินลงมาจนถึงข้างล่าง เพิ่งจะมารู้สึกว่ามันแอบแปลกแปลกเหมือนกันที่อยู่ ๆ ผมจะเอาแซนวิชกับนมมาให้โดยที่เขาไม่ได้ขอ ระหว่างที่คิดอยู่นั้นผมก็ค่อย ๆ เปิดประตูหนีไฟออกไปเบา ๆ แล้วชะโงกหน้าออกไปมองหาแบคฮยอน เพื่อดูว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ คนตัวเล็กกำลัง … หลับ ? หลับหรอ ? ถามจริง ฮ่า ๆ นี่มันง่วงขนาดนั้นเลยหรือไง ถึงได้เผลอหลับไปแบบนี้ เห็นแบบนั้นผมเลยตัดสินใจเดินกลับขึ้นไปบนห้องอีกรอบ หยิบโพสอิทสีฟ้าออกมาจากใต้โต๊ะแล้วเขียนข้อความลงไป ก่อนจะเอาไปติดไว้ที่ถุงแซนวิชแล้วถือลงมาข้างล่าง ค่อย ๆ เดินไปวางไว้ให้ที่โต๊ะจากนั้นก็กลับขึ้นห้องเพื่อไปทานข้าว
ช่วยพี่กินหน่อยดิ พอดีขนมปังมันจะหมดอายุแล้ว :)
PCY.
ผมเขียนลงไปแบบนั้น ทั้งทั้งที่ยังไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าขนมปังมันหมดอายุวันไหน ..
.
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงได้หลังจากที่ผมเอาแซนวิชลงไปวางไว้ให้คนตัวเล็กข้างล่าง นอนเล่นดูทีวีอยู่ซักพักก็มีเสียงแจ้งเตือนของแอพไลน์ดังขึ้นมาจากไอพอดที่วางไว้โต๊ะข้างหัวเตียง ผมค่อย ๆ ละสายตาจากโทรศัศน์แล้วลุกเดินไปหยิบไอพอดมาเพื่อดูว่าการแจ้งเตือนนั้นมาจากใคร
แบคฮยอนนี่ : แบคฮยอนนี่ sent a photo.
แบคฮยอนนี่ : แซนวิชใครไม่รู้อ่ะพี่ชานยอล
แบคฮยอนนี่ : อร่อยมากเลย กำลังหิวอยู่ด้วย 555
ชานยอล : สงสัยลุงซานตาครอสเอามาให้แน่เลย
ชานยอล : 55555
แบคฮยอนนี่ : ลุงซานตาครอสทำงานวันนี้ด้วยหรอ 555
ชานยอล : ไม่รู้สิ
แบคฮยอนนี่ : ขอบคุณนะพี่ชานยอล :)
ชานยอล : ไม่เป็นไร พอดีตอนพี่ลงไปเราหลับอยู่หนะ ไม่อยากปลุก เลยวางไว้
แบคฮยอนนี่ : เราไม่รู้ตัวเลยอ่ะว่าหลับไปตอนไหน 555
ชานยอล : มีแรงแล้วรีบทำงานต่อนะ จะได้นอนเร็ว ๆ สู้สู้
แบคฮยอนนี่ : ครับ J
ผมวางไอพอดลงข้าง ๆ ตัวและเลือกที่จะไม่ตอบอะไรกลับไปเพื่อต่อบทสนทนาให้ยืดยาว เวลาที่เราคุยกับใครแล้วอีกฝ่ายไม่ต่อบทสนทนา มันไม่ได้หมายความว่าเขาไม่อยากจะคุยกับเราเสมอไปหรอก บางทีเขาอาจจะแค่เกรงใจ ไม่อยากรบกวนเวลาของอีกคนก็เป็นไปได้ … ถ้าให้ยกตัวอย่างก็ เช่นผมตอนนี้ไง
.
" โอยยยยย ง่วงหวะ "
" มึงเพิ่งลุกจากเตียงไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ บ่นง่วงแล้วหรอวะ "
" เมื่อคืนเล่นเกมส์หนักไปหน่อยหวะ " คนผิวแทนที่นอนฟุบกับโต๊ะกินข้าวในโรงอาหาร เงยหน้าขึ้นมาตอบเพื่อนด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่พร้อมใจกันแสดงออกถึงความเพลีย คนฟังได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวเอือมระอาเหมือนทุกครั้ง กัมจงนี่มันเกิดมาเพื่อนอนจริง ๆ
" เฮลโหล เพื่อนร้ากกกกกกก "
" มาเสียงเบา ๆ บ้างไม่ได้เลยมั้ง "
" for sure ! … นี่ ไอกัมจงมันจะไม่กินข้าวหรือไง " ลู่หานเดินมาถึงโต๊ะพร้อมกับเสียงตะโกนที่ไม่เกรงใจชาวบ้าน ชาวช่องคนอื่นในโรงอาหาร ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนสนิทอีกคนที่กำลังนอนฟุบหน้าอยู่
" มึงก็น่าจะรู้ กินกับนอนมันจะเลือกอะไร "
" เลือกสองอย่างอ่ะสิ "
" นินทาไรวะไอลู่ " คนถูกพูดถึงทำหน้ายุ่งด้วยความรำคาญที่ถูกรบกวนการนอน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วหันไปผลักหัวคนตัวเล็กเบา ๆ
" โอโห หน้าโทรมจังวะเพื่อนดำที่รัก "
" ไอเหี้ยไม่น่าเลย กูบอกไอซึงฮุนแล้วว่าเที่ยงคืนให้เลิก แม่.งปั่นกูให้เล่นจนตีสอง ง่วงจะตายห่า "
" โง่สัด มึงก็รู้วันนี้เรียนเช้า "
" เออ บอกกี่ทีแล้วให้ดูพี่ชานกูเป็นตัวอย่าง ดูสิ … นอนเร็วผิวสวยหน้าใส ใครใครก็หลงรัก ชิปุ้ "
" เว่อร์ละ "
" แต่ช่วงนี้มึงก็ดูสดใสขึ้นจริง ๆ นะ … ฮั่นแน่ มีอะไรให้กระชุ่มกระชวยหัวใจหรอครับ ? "
" ฮั่นแน่ หรอครับ ๆ "
" อะไรของพวกมึงวะ ชอบพากันมั่ว "
" ฮั่นแน่ ! " คนถูกพูดถึงหันกลับมาหรี่ตาใส่เพื่อนสนิททั้งสองคน ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะอยู่นิ่ง ๆ แล้วนะแต่เพราะไอเพื่อนสองคนตรงหน้ากวนตีนทั้งน้ำเสียงและท่าทางด้วยการพูด ฮั่นแน่ ๆ ไม่หยุดแล้วยังชี้นิ้วมาที่เขาก่อนจะเขยิบเข้ามาเขี่ยหน้าเบา ๆ อีกทำให้คนโดนล้ออย่างชานยอลทนนั่งเฉย ๆ ต่อไปไม่ได้
" โอ้ยสัด เตะไมวะ "
" โทษ ตีนลั่นหวะกัมจง "
" มึงไม่เห็นทำอะไรไอลู่เลยอ่ะ มึงมันไม่เท่าเทียม "
" กำลัง " หลังจากพูดจบคนตัวสูงก็ยกมือขึ้นดันหน้าผากเพื่อนสนิทตัวเล็กทันทีด้วยความแรงเล็กน้อยถึงปานกลาง เล่นเอาลู่หานเอนหลังไปจนเกือบหงาย
" เหี้ย เกือบหงายเลยนะโว้ยยยยย ! "
" สมน้ำหน้า "
" ทำมาเป็นขรึมกลบเกลื่อน ตอนพวกกูล้อมีหน้าใครลอยมาในหัวล่ะสิ "
" ชัวร์ "
" เป็นคนที่พวกกูรู้จักด้วยใช่ป่ะ "
" แต่รู้จักไม่นานใช่ป่ะ "
" เรื่องเสือ.กนี่ เข้ากันได้ดีเชียวนะ ไม่เห็นจะตบกันเหมือนปกติเลยวะ "
" อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะปาร์คชาน "
" ตอบมา ๆ "
" ไม่แดกข้าว ก็ขึ้นไปเรียน ปะ " คนตัวสูงไม่พูดเปล่า แต่ลุกขึ้นแล้วหยิบจานที่ตัวเองทานข้าวเสร็จแล้วเดินไปเก็บด้วย
" เห้ย เดี๋ยวดิวะ ! "
" แม่.งหนีหวะไอลู่ "
" งั้นก็ชัวร์เลย "
" มึงจะพูดคำว่าชัวร์อีกกี่รอบวะเนี่ย พ่อเป็นฝรั่งหรอ สึด "
" พ่อกูเป็นคนจีน จะคุยมั้ยล่ะ "
" ไม่คุยโว้ย จะไปเรียน "
" โอ้ย เลิกผลักหัวกันซักทีได้มั้ยวะ กูไม่ใช่ประตูล็อบบี้คอนโดไอยอลนะโว้ย "
หลังจากที่คนโดนสอบสวนหาทางหนีด้วยการลุกจากโต๊ะแล้วเดินตรงไปยังห้องเรียน คิมจงอินก็หันมาวิเคราะห์พฤติกรรมการแสดงออกของชานยอลกับคนตัวเล็ก ก่อนจะผลักหัวด้วยความหมั่นไส้แล้ววิ่งหนีไป ปล่อยให้ลู่หานยืนจับหัวโวยวายเสียงดังอยู่คนเดียว
_______________
น้องแบคโดนเต๊าะ :$
ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่าน
รออ่านคอมเม้นอยู่ด้วยแหละ ยักษ์ ♡
ความคิดเห็น