คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : . 07 .
. 07 .
ประตูห้องเรียนชั้นสี่ คลาสมาร์เก็ตติ้งถูกเปิดออกหลังจากหมดเวลาและอาจารย์สั่งการบ้านเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มทั้งสามคนเดินออกมาด้วยใบหน้าเนือย ๆ เหมือนเพิ่งจะตื่นนอน ทั้ง ๆ ที่จงอินเคยบอกเอาไว้ว่าอาจารย์วิชาการตลาดคนนี้หน้าตาน่ารัก ทำให้มีอารมณ์ในการเรียน แต่ก็นั่นแหละ ตั้งแต่เรียนเป็นครั้งที่สอง สาม สี่มา ก็ยังคงเห็นคนผิวคล้ำหลับตั้งแต่ต้นคาบทุกครั้งอยู่ดี
" ฮ้าวววววววววววว "
" กัมจง กูสงสัยเรื่องนึงมานานมากแล้วหวะ "
" หื้อ อะไรวะ " นอกจากคนผิวคล้ำเจ้าของชื่อจะหันไปมองเพื่อนสนิทด้วยความสงสัยแล้ว ใบหน้าหวานของเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กันก็ยังหันไปรอฟังคำตอบด้วย
" พ่อแม่ มึงส่งมาเรียนหรือส่งมานอน "
" สัด "
" นี่ถ้ามึงขยันเรียนเหมือนที่ขยันหลับนะ เกียรตินิยมแน่ ๆ เลยหวะ "
" กูก็นึกว่ามึงจะพูดอะไรจริงจังซะอีกปาร์คชาน "
" นี่กูก็จริงจังนะฮะ พี่เสี่ยวลู่ "
" หรา … เออ เดี๋ยวกูจะพาเซฮุนไปเลี้ยงบุฟเฟ่ต์อ่ะ มึงสองคนจะไปกินด้วยกันปะ "
" เออ กูไปด้วยดิ … ไอยอลไปปะ " จงอินหันไปตอบลู่หานทันที ทั้ง ๆ ที่ในหัวยังไม่ทันได้คิดไตร่ตรองอะไรด้วยซ้ำ ผิดกับอีกคนที่ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมตอบ จนคนชวนต้องพูดถึงสิ่งที่จะช่วยกระตุ้นให้เพื่อนตัวสูงตัดสินใจง่ายขึ้น
" น้องแบคไปด้วยนะ J "
" อะไร กูก็กะจะไปอยู่แล้ว เกี่ยวอะไรกับน้องเขาวะ "
" ปกติ มึงไม่ใช่คนโลเลนี่ เพื่อนรัก "
" ใช่ เพื่อนรัก J "
" จะไปปะเนี้ย เยอะ เดี๋ยวกูกลับห้องเลย "
" ไปไปไปปปปปปปป … น้องสองคนรออยู่หน้าร้านแล้ว " คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มรีบพูดขึ้นพร้อมกับสอดแขนเข้าไปคล้องแขนทั้งสองข้างล็อกเพื่อนสนิทเอาไว้เพราะกลัวว่าชานยอลและจงอินจะเปลี่ยนใจไปซะก่อน
.
" เซฮุนนี่ " พวกผมทั้งสามคนเดินมาถึงหน้าร้านที่นัดกับเซฮุนและแบคฮยอนไว้ พอไอลู่มันเห็นหัวห้องรหัสตัวสูงยืนอยู่ไม่ไกล ก็ปล่อยแขนจากผมกับไอกัมจง ตะโกนเรียกแล้ววิ่งเข้าไปกอดแขนเด็กฮุนนั่นแทน
" อ้าว เชี้ยลู่ " ผมไม่ได้สนใจคำสบถเบา ๆ ของเพื่อนตัวดำที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เท่าไหร่นักเพราะตอนนี้กำลังพุ่งความสนใจทั้งหมดไปอยู่ที่คนตัวเล็ก ที่กำลังทักลู่หานพร้อมกับโค้งหัวให้นิดหน่อย หลังจากทักทายกันเสร็จแล้ว ผมก็เห็นว่าไอลู่ชี้นิ้วมาทางพวกผมสองคนก่อนที่แบคฮยอนจะทำตาโตใส่ แล้วยิ้มแหย ๆ ส่งมาให้
" โทษทีนะที่ไม่ได้บอกว่าไอสองคนนี้มาด้วยอ่ะ "
" ไม่เป็นไรเลยพี่ ผมไม่ซีเรียส หวัดดีครับพี่ชานยอล พี่จงอิน " น้องรหัสไอลู่พูดพร้อมกับโค้งหัวให้ผมกับไอกัมจง
" หวัดดี ๆ แล้วน้องแบคฮยอนอ่ะ ซีเรียสเปล่า "
" ไม่เลยครับ ผมยังไงก็ได้ :D "
" ดีเลย ๆ … ไอยอล นี่มึงจะไม่พูดอะไรเลยรึไง "
" กูก็ไม่ซีเรียส "
" ถุย ก็แน่ดิ มึงจะซีเรียสอะไรล่ะก็ไอลู่มันบอกแล้วว่ามีน้องสองคนนี้มา "
" พอแล้ว ๆ เข้าไปกินซักทีเหอะ กูหิว " ลู่หานพูดขัดขึ้นมาแล้วลากน้องรหัสตัวเองเดินเข้าร้านไปโดยมีไอจงอินพูดจากวนประสาทตามเข้าไปด้วยตลอดทาง
" เซฮุน ต้องทนอายหน่อยนะ กินบุฟเฟ่ต์แบบนี้ "
" ทำไมหรอครับ "
" ไอลู่มันกินเยอะอ่ะดิ ถึงจะเป็นแค่บุฟเฟ่ต์สลัดบาร์ก็เหอะ "
" ย่าห์ ! คิมจงอิน ตอนแรกกูว่าจะเลี้ยงมึงด้วย แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ เซฮุนไปดูตรงนู้นกันดีกว่า "
" เห้ย ไม่นะ ไอลู่ รอกูด้วย เลี้ยงกูด้วยดิไม่มีตังค์นะโว้ย "
" ฮ่า ๆ " สายตาผมที่กำลังมองเพื่อนรักทั้งสองคนเถียงเล่นกันเป็นเด็ก ๆ อยู่ต้องหันกลับมามองคนตัวเล็กข้าง ๆ ด้วยความสงสัยที่อยู่ ๆ ก็ดันหัวเราะขึ้นมาซะอย่างนั้น
" เราหัวเราะอะไรหนะ "
" หัวเราะพี่จงอินกับพี่ลู่หานอ่ะ สองคนนั้นเถียงกันน่ารักดี ปกติก็เป็นแบบนี้หรอพี่ชานยอล "
" เป็นแบบนี้ตลอดเวลาเลยแหละ "
" จริงหรอ ฮ่า ๆ อย่างงี้พี่ชานยอลก็ปวดหัวแย่เลยดิ "
" มากกกกกกก ๆ … ปะ เข้าข้างในกัน " ผมพูดแล้วยื่นแขนไปดันตัวแบคฮยอนนิดหน่อยเพื่อให้เขาเดินเข้าไปข้างในร้าน คนตัวเล็กหันมายิ้มให้ผมแล้วเดินนำเข้าไป
.
" ไม่เอาหัวหอมหรอ อร่อยนะ " ผมหันไปพูดกับแบคฮยอนแล้วเอื้อมมือไปคีบหัวหอมขึ้นมาใส่จานสลัดของตัวเองหลายชิ้น ก่อนจะคีบค้างไว้อีกชิ้นเพื่อรอคนตัวเล็กตอบ จะได้วางใส่ในจานให้
" อือหือ เราโคตรเกลียดหัวหอมเลย เหม็นจะตาย "
" หรอ "
" พี่ชานยอลลลลลลลลลลล เราบอกไม่เอาอ่ะ มาใส่จานเราทำไมเนี่ย " คนข้าง ๆ ผมโวยวายขึ้นมาเสียงค่อนข้างดังหลังจากที่เห็นว่าผมคีบหัวหอมใส่ลงไปในจานของเขาสามสี่ชิ้น ผมหัวเราะออกมานิดหน่อยที่เห็นแบคฮยอนโวยวายแบบนั้น ตลกดี
" อร่อยจริง ๆ ลองกินดิ "
" พี่ชานยอลชอบกินผักทุกอย่างเลยหรอ "
" หะ … อื้ม " ผมเกือบจะส่ายหน้าพร้อมกับตอบไปแล้วว่าตัวเองเกลียดผักอะไรบ้าง แต่โชคดีที่หันไปมองหน้าคนตัวเล็กแล้วเห็นความเจ้าเล่ห์ในดวงตาเรียวเล็กนั่นซะก่อน
" ไม่จริงอ่ะ โกหกชัวร์เลย … ต้องมีซักอย่างสองอย่างสิที่ไม่ชอบ " ผมยิ้มให้กับท่าทางของแบคฮยอนที่หลังจากหาว่าผมโกหกแล้วก็บ่นพึมพัมกับตัวเองก่อนจะก้มหน้าลงไปไล่มองผักบนสลัดบาร์เพื่อเดาว่าอันไหนน่าจะเป็นผักที่ผมเกลียด
" ไม่มีหรอก จริง ๆ "
" อันนี้ " แบคฮยอนคีบแครอทสามชิ้นมาใส่จานของผม
" ไม่อ่ะ อันนี้ชอบนะ "
" งั้น … อันนี้ " ตามด้วยบล็อกโคลี่สามชิ้น
" อันนี้ก็กินได้ "
" อันนี้ละกัน " ผักกาดแก้วอีกสอง
" โห อันนี้กินประจำเลย "
" โห่ย … อันนี้ชัวร์ ๆ " และมะเขือเทศหนึ่งลูกเล็ก
" … "
" ฮั่นแน่ ไม่ชอบมะเขือเทศล่ะสิ " เขาพูดด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจก่อนจะหันกลับไปคีบมะเขือเทศมาอีกสามลูกแล้ววางลงบนจานผม
" เก็บไปเลย พี่ไม่กิน "
" พี่ชานยอลยังคีบหัวหอมมาให้เราเลย "
" ก็หัวหอมมันอร่อย "
" มะเขือเทศก็อร่อยนะ "
" L "
" L "
" L "
" ถ้าพี่ชานยอลกินมะเขือเทศ เราจะยอมกินหัวหอมดูนะ "
" ถ้าเรายอมกินหัวหอม พี่จะลองกินมะเขือเทศก็ได้ "
" โอเค้ " แบคฮยอนมองไปที่หัวหอมสี่ชิ้นบนจานของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบผมแล้วเดินนำกลับไปที่โต๊ะ ที่มีอีกสามคนนั่งอยู่แล้ว
" นึกว่าจะยืนกินกันตรงสลัดบาร์ซะละ "
" ใครจะไปกินเร็วเหมือนมึงไอลู่ "
" มึงอยู่ตรงนั้นนานมากเลยนะเพื่อนร้ากกก … "
" อื้อ L " ผมรำคาญที่ไอลู่เอาแต่พูดจาจับผิดไม่หยุดเลยใช้ส้อมจิ้มสเต็กบนจานที่หั่นไว้แล้วยัดเข้าปากมันไป พูดมากจริง ๆ
" นี่มึงเอาหัวหอมมาทำไม ไม่ชอบไม่ใช่หรอวะ "
" ลองกินดูอีกที คราวนี้อาจจะชอบก็ได้ "
" อ้าว แล้วมึงอ่ะเอามะเขือเทศมาทำไม เกลียดจะตายห่าไม่ใช่หรอไง "
" เดี๋ยวอาจจะชอบก็ได้มั้ง " ผมบอกไปรึยังว่า ผมเห็นแบคฮยอนแอบยิ้มตอนที่ผมพูดประโยคนั้นออกไปด้วยล่ะ
" บ้าเปล่าวะ "
" กูว่าต้องบ้าแน่ ๆ "
" ผมว่าเพื่อนผมก็บ้า "
" เป็นไง อร่อยมั้ยพี่ชานยอล ฮ่า ๆ " คนตัวเล็กถามผมพร้อมกับหัวเราะไปด้วย พนันเลยว่าหน้าตาของผมตอนนี้คงตลกมากแน่ ๆ ก็รสชาติของมะเขือเทศมันแย่เป็นบ้า
" อยากรู้หรอ ก็ลองกินหัวหอมดูดิ "
" ต้องแย่มากแน่ ๆ " แบคฮยอนพูดแล้วทำหน้าแหย ก่อนจะค่อย ๆ ใช้ส้อมจิ้มลงไปที่หัวหอมชิ้นเล็กที่สุดในจานและค่อย ๆ ใส่มันเข้าไปในปากพร้อมกับหลับตาปี๋
" ฮ่า ๆ เป็นไง อร่อยมั้ย "
" แย่มากแบบที่คิดไว้เลยอ่ะ แหยะ "
" ถ้าไม่ชอบหัวหอม … งั้นเราชอบอะไรล่ะ "
" อืม … พวกผักสลัดอ่ะกินได้เพราะมันไม่มีกลิ่น แต่ถ้าชอบก็ข้าวโพดอ่อนนะ "
" อ๋อ "
" พี่ชานยอลล่ะ ไม่ชอบมะเขือเทศแล้วชอบอะไร "
" จริง ๆ พี่ก็กินได้หมดนะ ยกเว้นมะเขือเทศกับแตงกวา แต่ถ้าชอบก็ … หัวหอมนะ "
" แล้วถ้าผลไม้อ่ะ "
" ผลไม้ … ชอบแอปเปิ้ลมากสุด ไม่ชอบสับปะรด มันไม่ค่อยถูกปากอ่ะ เราล่ะ "
" เราชอบเมล่อน ไม่ชอบมะละกอ สภาพมันดูไม่อร่อย "
" อะไรคือสภาพดูไม่อร่อย ฮ่า ๆ "
" ก็แบบไม่น่ากินอ่ะ ดูไม่น่าจะอร่อย "
" อ๋อ "
" มากันสองคนมั้ง " นั่งคุยไปกินไปกับแบคฮยอนได้ซักพัก ก็มีเสียงหวาน ๆ ของไอลู่พูดประชดขึ้นมา สารภาพตามตรงถ้ามันไม่ทักขึ้นมาผมก็ลืมไปแล้วจริง ๆ นั่นแหละว่ามีอีกสามคนนั่งอยู่ด้วย
" อืม ๆ กูก็ว่างั้นอ่ะ "
" อันนี้ผมเห็นด้วย "
" ให้พวกกูย้ายไปนั่งโต๊ะอื่นมั้ย "
" เอ่อ … แหะ "
" เห้ย พี่ไม่ได้ว่าน้องแบคนะ … คุยกับมันไปนั่นแหละดีแล้ว "
" ใช่ เพราะนอกจากพวกพี่ก็ไม่มีใครคบมันแล้ว "
" เพราะกูคบมึงสองคนเนี่ยแหละ เลยไม่มีใครคบกูเลย โคตรพลาด "
" สัดได้ พูดแบบนี้ใช่ปะ "
" เออ อะไรอ่ะ กัมจงเดี๋ยวกูเดินไปเอามะเขือเทศกับแตงกวาแปป "
" เออดี เอามาทั้งถังนั่นเลย "
" ไม่เอา กูไม่กินนะ นั่งลงเถอะเพื่อนลู่ที่รัก "
.
" ไม่เอา กูไม่กินนะ นั่งลงเถอะเพื่อนลู่ที่รัก " ผมนั่งมองพี่ชานยอลแล้วได้แต่คิดว่าทำไมเขาถึงได้น่ารักแบบนี้นะ ตอนไม่รู้จักก็ชอบมากแล้ว ยิ่งรู้จักยิ่งชอบมากขึ้นไปอีก
" ใจเย็นเพื่อน ตามึงเป็นรูปหัวใจแล้วหวะ "
" อะไรรรรรรรรร "
" แหม มึงนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ สนิทกันเร็วสัด "
" สนิทอะไรวะ ยังไม่สนิทซะหน่อย "
" พี่ชานยอลเขาก็น่ารักดีนะ ดูโอเคกับมึงดี "
" เนอะ :D "
" เออ ฮุนเห็นในไลน์ยัง ป้ารหัสชวนสายไปก๊งวันนี้อ่ะ พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า "
" โห วันนี้วันอะไรของผมเนี่ย ได้กินแต่ของดี ๆ แถมไม่เสียเงินซักบาท ฮ่า ๆ … พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้าด้วย ไปได้สบายมากเลยพี่ลู่ "
" แล้วน้องแบคจะไปด้วยหรือเปล่า ไปได้นะ "
" ไม่เป็นไรดีกว่าพี่ลู่ ขอบคุณครับ "
" ไอแบคมันไม่ค่อยกินเหล้าเบียร์อ่ะพี่ลู่ มีงานจริง ๆ ถึงจะกิน "
" จริงหรอ "
" จริงอ่ะ น้องแบคโคตรเท่ห์เลย "
" ขนาดนั้นเลยหรอ พี่จงอิน ฮ่า ๆ "
" พี่ไม่ค่อยเจอคนไม่กินอ่ะ เจอแต่คนกินหนัก ๆ "
" อ๋อ "
" งั้นเราก็กลับกันเลยดีกว่าเนอะ "
" ครับ "
" เออ ปะ " หลังจากที่พี่ลู่หานเสนอขึ้นมาว่าเราควรจะกลับกันได้แล้ว พวกเราทุกคนก็พยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าร้าน มีเพียงพี่ลู่หานคนเดียวเท่านั้นที่เดินแยกไปแคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน วันนี้พี่ลู่บอกว่าเขาจะเป็นป๋าเลี้ยงมื้อนี้ทุกคนเอง พอได้ยินแบบนั้นทุกคนก็เงียบกริบไม่มีใครขัดขึ้นมาซักคน เต็มใจให้เลี้ยงกันอย่างถ้วนหน้า
.
" มึง กูไปละนะ " ผมละสายตาจากโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนสนิทตัวสูง โอ้ มายลอร์ด เซฮุนหล่อมาก มากขนาดที่คนเข้ามาจีบมันน่าจะยอมมองข้ามหมาในปากของมันไปได้เลย ผมสีน้ำตาลแดง ๆ ที่เพิ่งแห้งกับเสื้อไหมพรมแขนยาวสีขาวลายทางสลับน้ำเงิน กางเกงยีนส์สีซีดมีรอยขาดนิดหน่อยบริเวณเข่าและรองเท้าผ้าใบสีขาวของ adidas เข้ากันอย่างลงตัวเมื่ออยู่บนตัวของเซฮุน
" พี่ฮุน หล่อมากเลยหงะ "
" เว่อร์ "
" จริง ๆ มาจุ้บที อย่าไปให้เบอร์ใครนะที่รัก "
" บ้าไปแล้ว "
" ฮ่า ๆ … ทำไมรีบไปวะ นี่เพิ่งหกโมงครึ่งเองนะ "
" ร้านมันไม่ได้อยู่แถวนี้อ่ะดิมึง เดี๋ยวรถติดอีก ไปละ "
" บ้ายบาย "
" มองกูขนาดนี้ คิดอะไรกับกูปะเนี่ย "
" บ้า ไม่คิ้ดดดดดดดด "
" มึงไม่คิดหรอ แต่กูคิดนะ " เซฮุนพูดแล้วส่งจุ้บมาให้ผมก่อนจะดึงประตูปิดไป นี่ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ผมได้รับจุ้บแบบนั้นของมัน คงเป็นลมล้มตายกันเกลื่อนไปแล้ว โชคดีที่ผมรู้จักรู้ไส้รู้พุงมันหมด เลยไม่ได้หวั่นไหวกับอะไรแบบนี้
.
ด้วยความว่างเพราะเพื่อนสนิทที่ปกติตัวติดกันตลอดไม่อยู่ จึงทำให้แบคฮยอนตัดสินใจลงมานั่งเล่นที่ล็อบบี้ข้างล่าง แต่จริง ๆ จะเรียกว่าลงมานั่งเล่นเฉย ๆ ก็ไม่ถูกนักหรอกเพราะในใจคนตัวเล็กก็แอบหวังไว้เหมือนกันว่าจะเจอพี่ชานยอลลงมาออกกำลังกายที่ฟิตเนส
พอลงมาถึงข้างล่าง ผมก็มองซ้ายมองขวาเลือกโต๊ะที่จะนั่งเล่น แต่หันไปหันมาก็เห็นคนที่อยากจะเจอนั่งวอร์มร่างกายอยู่ที่หน้าฟิตเนส พี่ชานยอลใส่เสื้อสีดำของไนกี้กับกางเกงขาสั้นเท่าเข่าสีดำเข้าชุดกันและรองเท้าผ้าใบสีเทาเข้ม โหย คนอะไรวะ ! ใส่สุดนักศึกษาก็หล่อ ชุดธรรมดาก็หล่อ ชุดกีฬายิ่งหล่อไปอีก ฮือ หล่อจนแบคฮยอนอยากจิคราย
" พี่ชานยอล :D "
" อ้าว ตัวเล็ก "
" หื้อ เรียกเราว่าอะไรนะ ตัวเล็กหรอ ? ฮ่า ๆ "
" อือ หัวเราะอะไรอ่ะ ก็ตัวเราเล็กจริง ๆ นี่ "
" เราเนี่ยนะตัวเล็ก โอโห เดี๋ยวเปิดพุงให้ดูเลย "
" ตัวเล็กแต่พุงใหญ่ไง "
" อ้าว พูดแบบนี้เดี๋ยวก็ได้เพื่อนมาฟิตเนสทุกวันหรอก L "
" ฮ่า ๆ มาดิ ๆ มาออกกกำลังกายด้วยกัน พี่จะได้มีเพื่อนคุยด้วย "
" ถ้าวันไหนว่างเราจะลงมานะ " จ้า แบคฮยอน ทำเป็นหน้านิ่งพูดแบบนั้นไปเถอะ แต่ในใจนี่หรอ คิดไปแล้วว่าจะใส่ชุดไหนดี การบ้งการบ้านอะไร แบคฮยอนไม่รู้จัก ไม่ทำแล้วจ้า ขอลงมาฟิตเนสเท่านั้น
" เราเป็นคนกินเยอะมั้ย "
" เราหรอ … เยอะมากกกกกกกกกกก "
" จริงหรอ … จากตัวดูไม่น่าจะกินเยอะเลยนะ "
" มันลวงตาหนะสิ … พี่ชานยอลทำอาหารอะไรอร่อย "
" อืมมมมม … พี่ว่าผักโขมอบชีสพี่ทำอร่อยสุดนะ "
" โห น่ากินนนน … แล้วพี่ชานยอลชอบกินขนมอะไร "
" ขนมที่ชอบหรอ … เค้กหน้านิ่มชาเขียวอ่ะ เราล่ะชอบกินขนมอะไร "
" เราชอบเค้กวนิลาที่มีไส้สตอเบอรี่ "
" อ๋อ ๆ "
" แล้วพวกข้าวล่ะ พี่ชานยอลชอบกินอะไร "
" จริง ๆ พี่ก็กินได้หมดนะ ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องข้าว แค่ไม่ชอบกินซ้ำ ๆ "
" อ๋อ ชอบกินข้าวแกงกะหรี่มั้ย เราชอบกินมากเลยแหละ "
" พี่ไม่ชอบเลย ข้าวญี่ปุ่นมันเหนียว ๆ เละ ๆ อ่ะ "
" อ่าวหรอ … ว่าแต่ทำไมเรามาคุยเรื่องของกินกันหน้าฟิตเนสล่ะ ฮ่า ๆ "
" เออ นั่นสิ … แล้วนี่เราลงมาทำอะไร "
" เราจะลงมานั่งเล่นเน็ต หาหนังดูอ่ะ เซฮุนไม่อยู่ เหงาเลย "
" อ๋อ เซฮุนไปกับไอลู่หนิ "
" ใช่เลย "
" แย่เลย ฮ่า ๆ … เหงาก็ทักมาคุยกับพี่ได้นะ พี่โคตรว่างเลย "
" จริงอ่ะ ใจดีจังเลยยยยยยย ฮ่า ๆ แล้วนี่พี่ชานยอลจะขึ้นรึยัง "
" ก็กะว่าคุยกับเราเสร็จแล้วจะขึ้นนี่แหละ "
" อ้าวหรอ งั้นขึ้นห้องกันเลยปะ "
" ไปดิ เห้ย รู้จักกันไม่เท่าไหร่ จะชวนพี่ขึ้นห้องแล้วหรอ เรานี่ไม่เบาเลยนะ "
" โห่ย ก็หมายถึงต่างคนต่างกลับห้องมั้ยล่ะ "
" อ่าวหรอ พี่ซื่อนะ พูดให้ชัดเจนดิ ฮ่า ๆ "
" เราขึ้นลิฟท์พร้อมกันเพื่อต่างคนต่างกลับห้องตัวเองกันเถอะพี่ชานยอล "
" ฮ่า ๆ … เออ พูดแบบนี้พี่ค่อยเข้าใจหน่อย ปะ " คนตัวสูงพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาโคลงหัวของผมเบา ๆ ก่อนที่เราทั้งคู่จะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตูเข้าล็อบบี้
" หัวเรายุ่งหมดแล้วมั้งเนี่ย "
" ไม่ยุ่งซะหน่อย เราเว่อร์ "
ในเมื่อเถียงอะไรออกไปไม่ได้ ผมก็เลยตอบกลับพี่ชานยอลด้วยการยู่ปากใส่ก่อนจะเดินนำเข้าลิฟท์ไปแล้วเอื้อมมือกดไปที่ชั้นสามและชั้นหก คนตัวสูงเดินตามเข้ามาเอื้อมมือไปเพื่อจะกดลิฟท์แต่ก็ต้องหยุการกระทำนั้นไว้และหันไปมองคนตัวเล็กข้าง ๆ ด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันนิดหน่อยแทน
" เรารู้ด้วยหรอว่าพี่อยู่ชั้นสาม "
" หื้อ เอ่อ .. " ชิบหายแล้วบยอนแบคฮยอน
" หื้ม "
" เรา … คือเรา … เราเคยบังเอิญเห็น เออใช่ วันที่พี่จงอินมาหาพี่ชานยอลแล้วเรานั่งอยู่หน้าลิฟท์ไง เราบังเอิญหันไปเห็นแล้วจำได้ "
" อ๋อ "
" อือ นั่นแหละ " ผมพูดพร้อมกับพยักหน้ารัว ๆ เพราะความกลัวว่าเขาจะสงสัย ต้องขอบคุณที่เขาอยู่ชั้นไม่สูงมากนัก เพราะตอนนี้ลิฟท์เคลื่อนมาจนถึงชั้นสามแล้ว รีบแยกกันแหละดี ก่อนแบคฮยอนจะเผลอปล่อยอะไรมากไปกว่านี้ ฮือ
" ไปก่อนนะ "
" อื้อ " ผมตอบรับพี่ชานยอลพร้อมกับยกมือขึ้นมาโบกให้นิดหน่อย ก่อนจะรอจนเขาเดินผ่านทางเลี้ยวไป ทำให้ผมมองเขาไม่เห็นแล้วถึงยอมกดปิดลิฟท์และปล่อยให้มันเคลื่อนตัวไปจนถึงชั้นที่มีห้องของผมอยู่
.
" เรารู้ด้วยหรอว่าพี่อยู่ชั้นสาม " ผมหันถามแบคฮยอนหลังจากที่ก้าวเข้ามาในลิฟท์แล้วกำลังจะเอื้อมมือไปกดชั้นที่มีห้องของตัวเองอยู่ แต่ก็ต้องสงสัย เพราะว่าเลขสามถูกกดไว้ก่อนแล้ว
" หื้อ เอ่อ .. "
" หื้ม "
" เรา … คือเรา … เราเคยบังเอิญเห็น เออใช่ วันที่พี่จงอินมาหาพี่ชานยอลแล้วเรานั่งอยู่หน้าลิฟท์ไง เราบังเอิญหันไปเห็นแล้วจำได้ "
" อ๋อ " คนตัวเล็กตอบผมด้วยท่าทางแปลก ๆ ทั้งพูดเร็วแล้วก็ไม่ยอมสบตาด้วย … เหมือนคนที่กำลังพยายามจะปกปิดความจริงอะไรอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คะยั้นคะยออะไรกับน้องเขา เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก แค่ถามไปตามความสงสัยเท่านั้น
" อือ นั่นแหละ "
ลิฟท์เคลื่อนมาจนถึงชั้นสาม ผมก้าวออกไปก่อนจะบอกลาตัวเล็ก แล้วก็เดินตรงไปที่ห้องของตัวเองพร้อมกับความคิดที่ตีกันยุ่งเหยิงในหัว
ตกลงว่า แบคฮยอนชอบผมหรอ ?
ใช่หรอวะ แต่น้องเขาก็ดูไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไรนะ เวลาคุยกันก็ปกติ
เขาเขินเปล่า เลยทำเป็นนิ่ง
มันอาจจะแค่บังเอิญก็ได้นะ
ชอบชัวร์ชัวร์ หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้เหร่นะ !
ใช่หรอวะ ?
ความคิดที่เถียงกันอยู่ในหัวทำให้ผมต้องยกมือขึ้นมาขยี้ผมตัวเองแรง ๆ เพราะความสับสน ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก แต่ไม่รู้สิทุกครั้งที่เจอหรือคุยกัน มันก็มีคำถามพวกนี้วนมาอยู่ในหัวตลอด ว่าแต่ผมจะไปอยากรู้ทำไมล่ะ จะชอบหรือไม่ชอบ ยังไงมันก็ขึ้นอยู่ที่ผมอยู่ดีนี่นา .. แล้วตกลงแบคฮยอนชอบผมหรือเปล่า ?
_______________
พี่ปาร์คทำอึน
ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่าน
รออ่านคอมเม้นอยู่ด้วยแหละ ยักษ์ ♡
ความคิดเห็น