คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : . 06 .
. 06 .
ดวงตาเรียวเล็กก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือพร้อมกับใช้มืออีกข้างติดกระดุมเสื้อครัวไปด้วย คาบภาษาอังกฤษเมื่อเช้าอาจารย์ปล่อยช้ากว่าปกติ เลยทำให้มีเวลาทานข้าวกลางวันน้อย แล้วหลังจากทานข้าวทั้งสองคนก็ยังต้องกลับไปเอาชุดครัวที่คอนโดอีก เลยทำให้ต้องมายืนแต่งตัวลุกลี้ลุกลนกันอยู่แบบนี้
" เสร็จยังวะไอแบค "
" เออ เสร็จแล้ว "
" เร็ว ๆ ยังไม่ถึงเวลา " หลังจากเซฮุนพูดจบ ผมก็รีบหันกลับไปคว้ากระเป๋าแล้วเปิดประตูเข้าห้องเดโม่ไปทันที กลัวว่าถ้าสายกว่านี้อาจจะโดนทำโทษด้วยการให้ล้างอุปกรณ์ที่ใช้ในคาบวันนี้ พอนั่งลงที่นั่งประจำผมก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะพี่ทีเอที่ยืนช่วยอาจารย์อยู่ตอนนี้เป็นพี่จงฮยอน ไม่ใช่พี่ชานยอลอย่างที่คิดไว้
" อ้าว ทำไมเป็นพี่จงฮยอนวะ "
" ไม่รู้ดิ กูก็งง "
" เขาไม่ได้บอกมึงหรอ "
" ก็ไม่ได้บอกอะไรนะ "
ถึงจะสงสัยมากแค่ไหน แต่แบคฮยอนก็ต้องยอมเก็บเอาไว้ก่อน เพราะเรื่องที่สำคัญตอนนี้คือเอาใจไปจดจ่อกับการเรียนให้เข้าใจ เรื่องนั้นค่อยกลับไปถามพี่ชานยอลก็ได้
ผมเดินกลับมาที่นั่งและเก็บปากกา หนังสือเรียนหลังจากเมื่อกี้เดินไปลองชิมอาหารที่อาจารย์ทำ พอเก็บเสร็จแล้วก็เดินนำเซฮุนออกไปหน้าห้องเพื่อถอดผ้าพันคอและเสื้อนอกออกใส่กระเป๋า
" ไอแบค เดี๋ยวกูไปเตะบอลกับพวกจงแดนะ "
" เออ งั้นกูกลับก่อนนะ "
" อ้าว ทำไมไม่ไปด้วยกันวะ "
" ขี้เกียจ เย็นแล้วด้วยเนี่ย จะไปนอน "
" ไปนอนหรือไปส่องพี่เขาก็บอก "
" เอออออออ ไปละ บาย "
" อือ "
แหม เบื่อไอฮุนจริง ๆ มันจะรู้ทันทุกเรื่องเลยมั้ย ถูกต้องเลยเพื่อนรัก ใครเขาจะไปนอนกันล่ะเวลานี้ ต้องไปรอส่องพี่เขาสิถึงจะถูก เผื่อบังเอิญเจอได้คุยกัน จะได้สนิทกันเร็ว ๆ ไง คริคริ
.
หลังจากการสอบมิดเทอมผ่านไป ต่อให้ก่อนหน้านี้อ่านหนังสือเตรียมไปสอบกันอย่างหนักหน่วงแค่ไหน ก็อย่าได้หวังเลยว่าจะได้รับการพักผ่อนด้วยการมีวันหยุด อาจารย์คอยบอกพวกผมเสมอว่าเราเป็นอุตสาหกรรมบริการ ถึงเวลาไปทำงานจริง ๆ วันหยุดราชการต่าง ๆ นานา เราก็ยังต้องบริการ เขาเลยอยากฝึกพวกผมเอาไว้ หลังจากสอบพวกผมก็เลยยังคงต้องเรียนต่อ แต่โชคดีที่ตอนเช้าไม่มีเรียน ตอนนี้ผมเลยนอนหง่อยไม่มีอะไรทำ รอไปเป็นทีเอในคาบของตัวเล็กตอนบ่าย
Rr rr r.
" ฮัลโหลครับ "
( ชานยอลหรอ นี่อาจารย์แจซอกนะ )
" ครับ "
( คาบบ่ายเราไม่ต้องเข้ามาช่วยนะ พอดีจงฮยอนกลับมาช่วยแล้ว )
" อ๋อ ครับ "
( ขอบใจมาก ๆ )
" ครับ สวัสดีครับ "
ฮ้า กะว่าอีกซักพักจะลุกไปแต่งตัวเลย อาจารย์แจซอกดันโทรมาบอกว่าไม่ต้องไปช่วยซะได้ ก็ดีเหมือนกันวันนี้จะได้นอนพักสบายทั้งวัน … จริง ๆ ผมควรดีใจสิใช่มั้ย แต่ทำไมมันถึงไม่รู้สึกแบบนั้นเลยนะ ถ้าเลือกได้ก็อยากไปช่วยอาจารย์มากกว่า คำพูดผมดูเหมือนเป็นคนมีน้ำใจหรอ ?
แต่เผื่อยังไม่รู้ ผมไม่ได้เป็นคนมีน้ำใจเท่าไหร่หรอกนะ .
.
Rr rr r.
( ฮัลโหล ไอยอล นอนอยู่เปล่าวะ )
" หื้อ เปล่า กูออกมาซื้อของข้างนอก "
( ไปกับใครวะ )
" คนเดียวดิ มีไรวะจงอิน "
( ตอนเย็นออกไปกินเนื้อย่างกัน กูอยาก )
" ไม่ได้หวะ กูนัดกับพี่มินซอกไว้แล้วอ่ะ "
( โห่ย ไรวะ )
" มึงช้าอ่ะสัด "
( ไว้วันหลังก็ได้วะ )
" เออ บาย "
ผมกดวางสายเพื่อนสนิทตัวสูงแล้วมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เห็นว่าใกล้เวลานัดกับพี่มินซอกแล้ว จึงเดินถือตะกร้าใส่ของที่เลือกมาไปจ่ายเงิน เพื่อกลับห้องและเตรียมตัวออกไปทานข้าวข้างนอก
เมื่อกลับถึงห้อง ชานยอลก็นำของที่ซื้อมาทั้งหมดจัดเก็บเข้าที่ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปนั่งรอพี่มินซอกที่หน้าฟิตเนส เมื่อกี้พี่ชายตัวเล็กโทรมาบอกแล้วว่ากำลังขับรถกลับจากที่ทำงาน อีกไม่นานก็คงถึง คนตัวสูงนั่งท้าวแขนทั้งสองข้างไว้ข้างตัว เงยหน้าขึ้นนิดหน่อยเพื่อรับลมเย็น ๆ ปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งทักขึ้นมา
" พี่ชานยอล ! "
" อ้าว ตัวเล็ก "
" หื้อ … เรียกเราว่าอะไรนะ " แบคฮยอนที่กำลังจะเดินเข้าล็อบบี้ทางประตูฝั่งฟิตเนส หันไปเห็นคนตัวสูง จึงรีบเดินเข้าไปทัก แต่เพราะตรงที่ชานยอลนั่ง อยู่ห่างกับบริเวณที่แบคฮยอนยืนอยู่เลยทำให้เขาได้ยินเสียงคนตัวสูงไม่ถนัดเท่าไหร่
" ก็เรียกว่าแบคฮยอนไง เราชื่อแบคฮยอนไม่ใช่หรือไง J "
" อ๋อใช่ "
" นี่เราเพิ่งเลิกเรียนหรอ "
" ช่ายยยย … แล้วทำไมวันนี้พี่จงฮยอนเป็นทีเอล่ะ นึกว่าจะได้เจอพี่ชานยอลซะอีก "
" พี่ไปช่วยแทนจงฮยอนเฉย ๆ หนะ ตัวจริงกลับมาแล้ว ตัวสำรองอย่างพี่ก็เลยต้องหลีกทางให้ " ผมพูดพร้อมกับแกล้งทำหน้าเสียใจ ยกหลังมือขึ้นมาเช็ดหน้าทั้ง ๆ ที่ไม่มีน้ำตา ทำให้แบคฮยอนที่นั่งมองอยู่ข้าง ๆ เผลอหัวเราะออกมา
" พี่ชานยอลเว่อร์ไปแล้ว ฮ่า ๆ … นี่ถ้าเป็นเรานะ ไม่มีทางที่ให้พี่ชานยอลเป็นตัวสำรองหรอก เราจะให้เป็นตัวจริงแน่นอน ! " คนตัวเล็กพูดพร้อมกับยกกำปั้นขึ้นบ่งบอกถึงความจริงจัง ผมได้ยินแบบนั้นแล้วหันไปมองคนข้าง ๆ ทันที ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสิ่งที่แบคฮยอนพูดมันสื่อความหมายอะไรไว้ในนั้นมั้ยหรือเป็นเพียงประโยคพูดเล่นทั่วไป แต่มันก็ทำให้นึกถึงบางเรื่องขึ้นมาได้ … เรื่องที่ทำให้ผมยังจำได้ดีว่าการเป็นตัวสำรองมันรู้สึกอย่างไร
" ฮ่า ๆ เรานี่ก็เว่อร์เหมือนกันนะ "
" แล้วนี่พี่ชานยอลจะไปไหนหรอ แต่งตัวซะหล่อเชียว "
" นี่หล่อแล้วหรอ " ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วหันไปถามคนข้าง ๆ เสื้อยืดสีดำธรรมดา กับกางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าผ้าใบไนกี้เก่า ๆ เนี้ยนะหล่อ
" แค่นี้ก็หล่อแล้ว เตรียมตัวโดนสาว ๆ เข้ามาขอเบอร์ได้เลย "
" จริงหรอ … พี่จะออกไปทานข้าวข้างนอกน่ะ "
" กับเพื่อนหรอ … เอ่อ " แบคฮยอนทำหน้าตาเหลอหลานิดหน่อยก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปาก เหมือนเขาไม่ได้ตั้งใจจะถามละลาบละล้วง แต่เผลอหลุดปากออกมามากกว่า
" เปล่าหรอก "
" … "
" ทำไมเราทำหน้าแบบนั้นล่ะ … ไปกับพี่ที่สนิทกันในคอนโดนี้น่ะ "
" อ๋อ "
" ผู้ชายนะ " เห็นคนตัวเล็กนั่งก้มหน้าฟังนิ่ง ๆ แล้วยื่นปากออกมานิดหน่อยเหมือนเด็กอยากเอาแต่ใจแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะบอกว่าคนที่ไปด้วย ไม่มีอะไรให้น่ากังวล ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะอยากรู้หรือเปล่า แต่นี่ก็แค่อยากบอก
" อ๋ออออออออออ :D "
" อารมณ์แปรปรวนนะเราเนี่ย "
" แหะ " ผมมองคนข้าง ๆ ด้วยแววตางง ๆ เมื่อกี้ยังหน้าบูดอยู่เลย แต่ตอนนี้ยิ้มจนตาหยีซะแล้ว พี่มินซอกน่าจะมาถึงคอนโดแล้วเพราะตอนนี้โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นไม่หยุด โชคดีที่ปิดเสียงเอาไว้ผมเลยหันไปลาคนตัวเล็กก่อนได้
" เราขึ้นห้องได้แล้ว เดี๋ยวพี่จะไปแล้วล่ะ "
" อื้อ กลับดีดีนะพี่ชานยอล J "
" อื้อ "
ผมมองตามแบคฮยอนที่ลุกขึ้นแล้วเดินไปแตะคีย์การ์ดให้ประตูเปิด เดินเข้าไปแล้วหันกลับมาโบกมือส่งมาอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน โทรศัพท์ที่สั่นไม่หยุดทำให้ผมต้องยอมหยิบออกมาจากกระเป๋าแล้วกดรับ
" ครับพี่ "
( ทำอะไรอยู่ชานยอล พี่โทรไปตั้งหลายครั้ง )
" ขอโทษทีครับ พอดีเมื่อกี้เข้าห้องน้ำ "
( อ๋อ พี่อยู่หน้าคอนโดแล้วนะ ชานยอลออกมาได้เลย )
" พี่ไม่เปลี่ยนชุดก่อนหรอ "
( ไม่เป็นไร หิวมากเลยหวะ )
" โอเคครับ เดี๋ยวผมเดินออกไปเลย "
ไม่ได้อยากโกหกหรอก แต่ก็ไม่อยากเสียมารยาทกับแบคฮยอนด้วยการรับโทรศัพท์แล้วบอกลาทั้ง ๆ ที่คุยโทรศัพท์กับพี่มินซอกไปด้วยนี่นา เหมือนทิ้งตัวเล็กไว้คนเดียวเลย บอกลากันดี ๆ แล้วให้ขึ้นห้องไปก่อนแบบนี้นั่นแหละดีแล้ว
.
กว่าจะไปถึงร้าน นั่งกิน นั่งคุยกันก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่า ๆ แล้ว ขับรถกลับอีกก็สี่ทุ่มพอดีที่ผมกับพี่มินซอกมาถึงคอนโด พอลงจากรถแล้วผมก็กล่าวขอบคุณที่พี่เขาอุตส่าห์พาไปเลี้ยงข้าวเย็นก่อนจะก้มหัวทำความเคารพ แล้วขึ้นห้อง
เข้ามาในห้องยังไม่ทันได้ทำอะไรนอกจากหย่อนก้นลงโซฟาในห้องนั่งเล่น ผมก็เอื้อมมือไปหยิบไอพอดที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาขึ้นมา เพื่อเช็คแอพพลิเคชั่นไลน์ ว่ามีใครทักมาหรือเปล่า แล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ารายชื่อที่แจ้งเตือนนั้นมาจากใคร
แบคฮยอนนี่ : J ( 21 : 46 )
ชานยอล : นอนยังงงงงงง ( 22 : 05 )
แบคฮยอนนี่ : ยังงงงงงงง
แบคฮยอนนี่ : กลับมาแล้วหรอ
ชานยอล : ช่ายยยย อิ่มมากเลย
แบคฮยอนนี่ : 555 ไปกินอะไรมาอ่ะ
ชานยอล : เนื้อย่าง พี่เขาเลี้ยงด้วยล่ะ
ชานยอล : อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบเลย 5555
แบคฮยอนนี่ : โห อิจฉา
ชานยอล : เรากินอะไรรึยัง
แบคฮยอนนี่ : ยังเลย เราไม่ค่อยหิวอ่ะ
ชานยอล : เดี๋ยวดึก ๆ หิวแน่
แบคฮยอนนี่ : นี่ก็ดึกแล้วนะ 5555
ชานยอล : เออ นั่นสิ 5555
ชานยอล : งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำนอนก่อนนะ
ชานยอล : พรุ่งนี้เรียนเช้าด้วย
แบคฮยอนนี่ : โอเค ฝันดีนะพี่ชานยอล
ชานยอล : ฝันดีน้องแบคฮยอน
.
นักศึกษาสาขาครัวปีสามทั้งสามคนที่ควรจะอยู่ในห้องเรียนวิชากฎหมายธุรกิจ กำลังยืนคิ้วขมวดแทบจะพันกันอยู่ที่ร้านเอกสารของวิทยาลัย ทั้งสามคนเพิ่งรู้จากเพื่อนในคลาสเดียวกันเมื่อห้านาทีที่แล้วว่าสไลด์ที่ต้องใช้พรีเซนต์วันนี้ต้องพิมพ์ออกมาเป็นรูปเล่มส่งอาจารย์ด้วย เลยทำให้ต้องรีบพากันมาพิมพ์ที่ร้านเอกสาร
" เร็วหน่อยดิไอลู่ "
" ใจเย็นดิวะ กูรีบอยู่ "
" มึงสองคนใจเย็น ๆ เดี๋ยวลนแล้วงานพัง "
" แล้วเราเข้าห้องเรียนช้าแบบนี้จะบอกอาจารย์ยังไงวะไอยอล "
" ก็คงต้องปล่อยให้เขาเช็คสายหวะ "
" โห่ย เสียดายคะแนน "
" แหม ทีโดดเรียนกูไม่เห็นมึงจะเสียดายเลยเพื่อนดำ "
" ใช้ปากช่วยทำงานไปด้วยก็ได้นะครับพี่ลู่ "
" ถ้าได้ ผมก็คงใช้แล้วครับคุณคิม … พี่ปริ้นเลย ๆ ผมรีบม้ากกกก " ไอลู่หันมาตอบกวนตีนจงอินก่อนจะหันไปสั่งให้พี่เจ้าของร้านที่สนิทกันพิมพ์งานที่มันจัดเรียงเรียบร้อยแล้ว จะได้รวมเป็นรูปเล่มแล้วขึ้นห้องเรียนซักที
" เอ่อ … " ผมหันไปมองตามต้นเสียงเล็ก ๆ ของใครคนหนึ่งทางซ้ายมือ ท่าทางของเจ้าของเสียงดูเบลอ ๆ ทำตาปริบ ๆ เหมือนทำตัวไม่ค่อยถูกและเพราะความเบลอเลยเป็นอีกครั้งที่ทำให้เขาไม่ได้ยิน ว่าผมเรียกเขาว่าอะไร
" อ้าว ตัวเล็ก "
" หื้อ " เพื่อนอีกสองคนที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดเอกสารรายงาน ปล่อยงานแล้วรีบหันมาทางผมทันทีหลังจากที่ได้ยินผมเรียกแบคฮยอนออกไปแบบนั้น
" แฮ่ "
" ใครวะไอยอล "
" อ้าว น้องแบคฮยอน … เซฮุน "
" หวัดดีฮะ พี่ลู่หาน " เซฮุนเพียงแค่พยักหน้ารับการทักทายของพี่รหัสตัวเองเท่านั้น ส่วนแบคฮยอนทักกลับพร้อมกับยิ้มกว้างให้ไอลู่ ผมหันไปมองลู่หานแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน สองคนนี้รู้จักกันด้วยหรอ ไปรู้จักกันได้ไง ?
" มึงรู้จักแบคฮยอนด้วยหรอวะ "
" รู้จักดิ ก็น้องแบคเขาเป็นเพื่อนเซฮุนอ่ะ "
" อย่างงี้มึงก็รู้จักทุกคนที่เป็นเพื่อนเซฮุนเลยว่างั้น "
" บ้า ก็น้องแบคเขาสนิทกับฮุนอ่ะ ก็ไม่แปลกปะวะที่กูจะรู้จัก มึงมีปัญหาอะไรกับกูหรอเพื่อนรัก "
" เปล่า ไม่ได้มีปัญหาอะไร กูแค่ถามดู "
" เออดีละ ที่พวกมึงไม่มีปัญหาอะไรกัน … มึงลืมกู กูไม่ว่านะ แต่มึงลืมรายงานไปเปล่าวะ "
" เชี้ย " คำอุทานจากปากไอลู่
" ชิบหาย " ส่วนนี่จากปากผมเอง โอ้ย ลืมงานไปได้ไงวะ !
" เอ่อ … "
" ไว้เจอกันนะ พวกพี่ต้องรีบไปแล้วอ่ะ เดี๋ยวไม่ได้ส่งงาน " ไอลู่หันไปลาน้อง ๆ ก่อนจะคว้ารายงานแล้วใส่สันรูดไปวิ่งไปพร้อมกับไอกัมจงที่พยายามจะช่วยแต่เหมือนยิ่งทำให้ใส่ยากไปมากกว่าเดิมมากกว่า เห็นแล้วก็ปวดหัวแต่ผมก็ต้องวิ่งตาม
" ครับ ๆ "
" สู้สู้นะพี่ลู่ "
สุดท้ายแล้วผมกับเพื่อนอีกสองคนก็วิ่งขึ้นมาทัน ยังไม่ถึงกลุ่มที่ต้องรายงาน เพราะถ้าถึงคิวกลุ่มผมแล้วไม่อยู่กันแบบนี้ แน่นอนว่าอาจารย์ต้องปล่อยผ่าน งานที่ทำมาคงเท่ากับศูนย์ ทั้งผม ไอลู่ ไอกัมจงนั่งหอบกันเสียงดังด้วยความเหนื่อยราวกับกำลังแข่งกันอยู่
" เชิญกลุ่มต่อไป " หลังจากเสียงแก่ ๆ ของอาจารย์พูดจบพวกผมก็ลุกขึ้น จงอินเดินเอารายงานไปวางไว้บนโต๊ะที่อาจารย์นั่งอยู่ก่อนจะเดินกลับมารวมกับพวกผม เพื่อเปิดสไลด์พรีเซนต์
" เนื้อหาดี การพูดก็ดี รูปเล่มใช้ได้ … แต่น่าเสียดายที่เข้าห้องเรียนช้า "
" ครับ "
" เชิญกลุ่มต่อไป " พวกผมถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยความโล่งใจ ในที่สุดมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี อย่างน้อยก็โดนหักคะแนนแค่เข้าห้องช้าล่ะนะ
" ไหน ๆ งานเราก็เสร็จสิ้นกันแล้ว … เรามาคุยกันเรื่องน้องปีสอง สองคนนั้นกันดีกว่า "
" คุยมากเดี๋ยวก็โดนหักคะแนนหรอกสัด "
" ไอยอล มึงไม่ต้องมาอ้าง ใครน้องรหัส ใครเพื่อนน้องรหัส ใครตัวเล็ก อะไรยังไง ด่วน ! "
" เออ ว่าแต่มึงเรียกใครตัวเล็กวะเพื่อนชาน … อย่าบอกนะว่าเรียกน้องแบคฮยอน "
" อือ ก็น้องเขาตัวเล็กจริง ๆ ไม่ใช่หรือไง "
" แหม เรียกซะน่ารักเลยนะ "
" เออ แล้วมึงไปรู้จักมักจี่กับเขาได้ยังไงครับ คุณปาร์ค "
" ก็น้องเขาเรียนอยู่ในคาบเดโม่ที่กูไปเป็นทีเอ เจอกันที่คอนโด ก็เลยรู้จัก "
" รู้จักเฉย ๆ หรือคุยกันด้วย ? "
" อะไรไอลู่ "
" ตอบมาสิเพื่อนรัก " ที่ผมไม่ตอบไม่ใช่ว่าอยากจะปิดบังเพื่อนหรืออะไร จะเล่าให้สองคนนี้ฟังมันก็ไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่ผมแค่ไม่แน่ใจเหมือนกันนี่สิว่าอย่างผมกับแบคฮยอนนี่คือคุยกันแบบนั้นหรือเปล่า
" คุยดิ ก็รู้จักกัน "
" อย่ามาโชว์โง่สัด มึงรู้ว่าพวกกูไม่ได้หมายถึงคุยเฉย ๆ "
" ไม่หรอก กูกับเขาก็คุยกันปกติอ่ะ "
" นานแค่ไหนแล้ววะ "
" สองสามอาทิตย์ได้แล้ว "
" คุยกันทุกวันปะ ใครทักใคร " ลู่หานถามพร้อมกับเขยิบเข้ามาใกล้ ทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นสุดชีวิต ผมหมั่นไส้ก็เลยผลักหน้ามันออกไป ก่อนจะนั่งนึกคำตอบ
" ก็เกือบทุกวัน บางทีกูก็ทักแต่ส่วนใหญ่จะเป็นน้องเขามากกว่า "
" แสดงว่าน้องแบคฮยอนเขาชอบไอยอลอ่ะดิ ว่าปะไอลู่ " ลู่หานไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่ยักไหล่เป็นคำตอบให้จงอินเท่านั้น
" กูว่าอาจจะไม่ก็ได้ "
" จริง ๆ แล้วน้องเขาชอบมึงมั้ย กูไม่สนใจเท่ามึงชอบน้องเขามั้ยหวะ "
" เรื่องของมึงดิ "
" สัด มึงชอบน้องเขาหรอ มึงดูสนใจนะ "
" กูอะนะ ? เฉย ๆ หวะ น้องเขาก็น่ารักดี นิสัยก็โอเค "
" หรอวะ "
" เออ เลิกยุ่งเรื่องกูเถอะหน่า " ผมพูดพร้อมกับเปิดหนังสือเรียนตามเนื้อหาที่เพื่อนกำลังพรีเซนต์อยู่ เพื่อเรียนตามไปด้วย หลังจากที่รู้สึกว่าโดนสอบสวนมามากพอแล้ว เพื่อนทั้งสองคนพอเห็นแบบนั้นแล้วก็ยอมเงียบ เลิกถามแล้วทำเป็นหันไปสนใจเนื้อหาบนจอโปรเจคเตอร์แทน
_______________
เฉยเฉย จริงหรอแก ฉันไม่เชื่อ
ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่าน
รออ่านคอมเม้นอยู่ด้วยแหละ ยักษ์ ♡
ความคิดเห็น