คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : . 01 .
. 01 .
" อ่ะ … เก็บของเสร็จแล้วเดินมารวมกันที่สเตชั่นตรงกลาง " พวกผมรีบเก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่เป็นของส่วนตัวลงกล่อง หลังจากที่เรียนปฏิบัติครัวและเคลียร์ทุกอย่างในวันนี้เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินมารวมกันที่สเตชั่นกลางตามที่อาจารย์จองกุกบอก
" วันนี้ก็ถือว่าพัฒนากันมากขึ้นนะ แต่ยังไม่มากเท่าที่ควร อาจารย์อยากขอให้พวกเราพยายามมากขึ้นกว่านี้อีกหน่อย แล้วก็อาจารย์มีเรื่องที่จะต้องแจ้ง … หลังจากอาทิตย์นี้ อาจารย์จะไม่ว่างอยู่สอนวันพุธเนื่องจากต้องไปสัมมนา ประมาณหนึ่งเดือน "
" อ้าว "
" ทำให้พวกเราต้องย้ายคลาสจากพุธเช้าไปเป็นวันจันทร์เช้าแทน พวกเธอไม่มีเรียนจันทร์เช้ากันใช่มั้ย "
" ไม่มีครับ "
" อืม ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ต้องลำบากกัน … วันนี้ก็เท่านี้แหละ กลับบ้านได้ "
" ขอบคุณครับบบบบบบบบ ! " ทุกคนบอกขอบคุณอาจารย์เสียงดังแล้วโค้งตัวให้ ก่อนจะค่อย ๆ ทยอยกันเดินออกจากห้องครัว
" เห้ย อย่างงี้วันพุธเราก็ว่างทั้งวันเลยอ่ะดิ ใช่ปะ ! "
" เออใช่ เพราะบ่ายเราก็ไม่มีเรียน "
" เย่ส ! " ลู่หานกำมือเป็นกำปั้นแล้วยกขึ้นสุดแขน แสดงท่าทางดีใจสุด ๆ เพราะปกติเราต้องมาเรียนทั้งจันทร์บ่ายและพุธเช้า ซึ่งพวกผมก็เคยบ่น ๆ กันอยู่ว่าทำไมถึงไม่รวบกันเป็นวันเดียวไปเลย จะได้ไม่ต้องออกมาหลายวัน
" เออดี จะได้มีเวลานอนเต็มวันบ้าง กูตั้งใจไว้ละว่าจะนอนแบบไม่ตื่นมาเลย ตื่นอีกทีเช้าพฤหัส "
" นอนขนาดนั้น มึงตายไปเลยมั้ยล่ะ ไอสัด " ไอจงอินพูดซะเว่อร์ จนผมอดที่จะแขวะไม่ได้
" ไม่อ่ะ ตายตอนนี้กลัวสาว ๆ เสียดายหวะ "
" สาว ๆ ที่ไหนของมึง อย่ามโน ไม่หล่อแบบพี่ลู่ก็อย่ามาพูด อิอิ "
" พอได้ละมึงสองคน … จะเอาของไปเก็บห้องกูก่อนปะแล้วค่อยกินข้าว หรือยังไง "
" กินเลยเหอะเพื่อน กูหิวสึด "
ผมพยักหน้ารับกับคำตอบของเพื่อนตัวดำแล้วก็เดินนำไปที่โรงอาหาร ระหว่างทางเดินผมสวนกับอาจารย์ครัวท่านหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาสอนได้ไม่นาน อาจารย์เดินมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรซักอย่างอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปถามเผื่อว่าจะช่วยอาจารย์ได้
" อาจารย์หาอะไรอยู่หรอครับ ให้ผมช่วยมั้ย "
" เอ้ย ขอบใจมาก นี่เรามีเรียนตอนบ่ายหรือเปล่า ? "
" ไม่มีครับ "
" เออ งั้นดีเลย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จมาที่ห้องครัว 2105 หน่อยนะ มาช่วยเป็นทีเอให้อาจารย์หน่อย พอดีหาเด็กคนเก่าไม่เจอ "
" อ๋อ ได้ครับอาจารย์ "
" อืม ๆ "
อาจารย์ตอบพร้อมกับตบไหล่ที่ผมสองสามทีก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว น่าจะไปเตรียมของสำหรับสอนในคาบต่อไป ผมหันหลังกลับไปมองเพื่อนสองคนที่มัวแต่เดินเถียงกัน
" มีอะไรวะ "
" อาจารย์ให้เข้าไปช่วยคาบบ่าย "
" กำ นึกว่าจะได้นอน "
" ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปคนเดียว พวกมึงกินข้าวเสร็จก็กลับเลยก็ได้ "
" เห้ย ไม่เป็นไร กูอยู่ช่วยได้ กูเป็นคนมีน้ำใจไม่เหมือนดำ "
" อ้าว สัดลู่ "
" แค่เป็นทีเอเอง คนเดียวก็พอ ไม่เป็นไรหรอก ไปกินข้าวกันเหอะ "
" เออ ๆ โอเค "
ผมกินข้าวเร็วขึ้นกว่าปกตินิดหน่อย เพื่อจะได้มีเวลาไปเตรียมตัวและช่วยอาจารย์จัดของ หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็บอกลาเพื่อนทั้งสองคนที่กินข้าวด้วยความอืด พอผมบอกว่าจะไปก่อน มันสองคนเลยโบกมือพร้อมกับบอกว่าขอให้โชคดี โชคดีอะไรของมันวะ ไปช่วยอาจารย์มั้ยล่ะ ไม่ได้ไปรบ
ผมเดินมาถึงห้องตามที่อาจารย์บอกไว้แล้วชะโงกหน้าดู เห็นอาจารย์ยืนจัดของอยู่ เลยเปิดประตูเข้าไป นำของไปวางไว้ในสุดของห้อง หยิบหมวกขึ้นมาใส่ แล้วหันไปช่วยอาจารย์หยิบจับ จัดของ
" คลาสนี้ปีไหนหรอครับอาจารย์ "
" ปีสอง ๆ "
" อ๋อ "
" เราอยู่ปีอะไร "
" ปีสามครับ "
" อืม รุ่นน้องเรานั่นแหละ "
ยืนช่วยอาจารย์จัดของอยู่ไม่นาน พวกน้อง ๆ ปีสองก็เริ่มทยอยเดินเข้ามาในคลาส อาจารย์หันมาสะกิดผมหลังจากเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมถุงพลาสติกไว้ที่ล็อกเกอร์ ให้ผมช่วยไปหยิบมาหน่อย ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปกำลังจะจับลูกบิดประตูเพื่อออกไปข้างนอก
" เห้ย "
" ... "
" ขอโทษทีครับ พอดีไม่ทันได้มอง "
" ไม่เป็นไร ๆ "
มีน้องคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาข้างในอย่างแรง แต่โชคดีที่ผมหลบทัน พอน้องคนนั้นหันมาเห็นว่าเปิดประตูเข้ามาเกือบโดนใครเข้า ก็รีบพูดขอโทษพร้อมกับก้มหัวให้ สงสัยเมื่อกี้จะทำหน้านิ่งไปหน่อยน้องเขาอาจจะตกใจ พอรู้ตัวผมเลยรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วเดินออกไปหยิบของให้อาจารย์
.
" กูบอกแล้วว่าร้านนี้ไม่อร่อยมึงก็ไม่เชื่อ "
" ใครจะไปรู้วะ ก็มันน่ากินอ่ะ ! "
" เห้ย " เซฮุนร้องขึ้นมา ตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างแรง โดยไม่ทันสังเกตว่ามีคนยืนอยู่กำลังจะออกมาข้างนอก โชคดีที่เขาหลบประตูทัน เลยไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นผมว่าหัวได้ปูดแน่
" … "
" ขอโทษทีครับ พอดีไม่ทันได้มอง "
" ไม่เป็นไร ๆ "
ผมรีบก้มหัวพร้อมกับพูดขอโทษทันทีที่เห็นหน้าของผู้ชายคนที่เกือบโดนประตูฟาด เขาจ้องมาที่ผมนิ่ง ๆ ถึงปากจะไม่ได้ขยับแต่สายตาเขาเหมือนด่าผมว่า ' ไอ้โง่ ' อะไรแบบนี้เลยอ่ะ แต่ท่าทางเขาน่าจะรู้ตัวว่าเมื่อกี้หลุดแสดงสีหน้าที่ไม่ดีออกมา เขาเลยรีบปรับสีหน้าให้ดีขึ้นพร้อมกับบอกว่า ไม่เป็นไร ก่อนจะเดินออกไป
ผมกับไอ้ฮุนนั่งจดวิธีการทำอาหารเมนูต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ มองอาจารย์บ้าง มองทีเอบ้าง ผมว่าหน้าเขาคุ้น ๆ อยู่นะ
" มึง … ทำไมทีเอหน้าคุ้น ๆ วะ "
" ก็มึงเปิดประตูเกือบฟาดหน้าเขาเมื่อกี้ไง "
" ไม่ใช่ดิ เหมือนเจอก่อนหน้านี้ "
" ก็เขาอยู่คอนโดเดียวกับเราไง "
" อ้าวหรอ "
" เออ เป็นรุ่นพี่ "
ไม่น่า ! ถึงว่าหน้าคุ้น ๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนไม่ค่อยได้เจอเขานะ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นคนที่เห็นไปฟิตเนสบ่อย ๆ แค่นั้น เพิ่งรู้แฮะว่าเรียนอยู่ที่นี่ด้วย ตอนแรกนึกว่าเป็นผู้ใหญ่ เรียนจบไปแล้วซะอีก
.
วันนี้คงไม่ต้องไปหาข้าวเย็นกินอีกแล้ว เพราะตอนนี้พวกผมกำลังถือช้อนตักนู่น ชิมนี่กันอยู่ อาจารย์ทำอร่อยทุกอย่างเลย ฮือ ทำไมของกลุ่มผมไม่เห็นอร่อยแบบนี้บ้างเลยล่ะ เวลาทำออกมาส่วนใหญ่มันก็อยู่แค่ในเกณฑ์ พอกินได้ ทุกที แต่ก็ดีกว่ากินไม่ได้ล่ะนะ !
" ทำงานดีนะเรา มาช่วยทุกวันพุธบ่ายได้หรือเปล่า "
" อ๋อ ได้ครับอาจารย์ วันพุธผมว่าง "
" เออ ดีเลย ๆ ขอบใจมาก "
" ครับ "
ผมหันไปมองหน้าพี่เขานิดหน่อยหลังจากได้ยินบทสนทนาโดยไม่ได้ตั้งใจ เขามองมาที่ผมแว้บหนึ่งก่อนจะหันไปขนอุปกรณ์ที่ใช้แล้วเดินเข้าไปห้องข้างหลังที่มีซิงค์สำหรับล้างอุปกรณ์
.
ตอนนี้ผมกับเซฮุนเดินอยู่ในห้างที่อยู่ไม่ไกลจากวิทยาลัยเท่าไหร่ กำลังหาร้านขนมหวาน ๆ กินกัน หลังจากที่เมื่อกี้เรากินของคาวกันมาแล้ว ก็ต้องหาของหวานตามซะหน่อย
" เห้ย เซฮุน "
" อ้าว พี่ลู่หาน สวัสดีครับ "
" เอ่อ สวัสดีครับ " ผมหันไปมองคนที่ทักเซฮุนด้วยหน้าตางง ๆ ผู้ชายหน้าหวานคนนี้เป็นใครเนี้ย กิ๊กมันหรอ ไม่ใช่เล่น ๆ
" ไม่ได้เจอตั้งนานแหนะ ! มาเดินเล่นกันหรอ "
" มาหาอะไรกินครับ พี่ลู่ล่ะ "
" พี่มาซื้อของหนะ "
" อ๋อ "
" งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน ๆ "
" ครับ :D "
" มองอะไรขนาดนั้นวะ "
" ใครวะ น่ารักอ่ะ ถ้าเห็นแต่หน้ากูคงคิดว่าผู้หญิง "
" พี่รหัสกูไง "
" อ๋อเออใช่ ทำไมกูเจอพี่ลู่กี่ทีก็จำหน้าไม่ได้ซักที "
" มึงกากไง "
" จ้ะ คนไม่กาก "
" ไปกินร้านนี้กัน ปะ ! " เซฮุนพูดแล้วยกแขนพาดมาบนช่วงไหล่ผม ลากให้เดินเข้าร้านไปด้วยกัน
ผมกับเซฮุนตกลงกันว่าจะสั่งไอศกรีมมาแค่ถ้วยเดียวเพราะถ้าคนละถ้วยคงกินกันไม่หมดแน่ ๆ หลังจากพนักงานยืนรอจดรสชาติไอศกรีมที่พวกผมต้องการเปลี่ยนมาซักพัก ผมก็ตัดสินใจได้ซักที
" ผมเอารสคุ้กกี้แอนด์ครีมครับ "
" อีกละ ไม่เบื่อหรือไง "
" ก็คนมันชอบ "
" ผมเอา … บลูเบอร์รี่ชีสเค้กครับ "
" อ้าว มึงชอบรัมเรซินไม่ใช่หรอ "
" มึงไม่ชอบหนิ … ตามนั้นแหละครับ " เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาตอบผมก่อนจะหันไปพูดประโยคหลังกับพนักงานสาวที่ยืนส่งสายตาหวานให้มันมาตั้งแต่เดินเข้าร้านมา พนักงานพยักหน้ารับแล้วเดินไป
" น่ารักมากเพื่อนฮุน เพราะพี่ชอบบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก "
" กูรู้หรอกหน่า "
.
วันพุธต่อมา
ไม่ต้องห่วงครับ วันนี้ผมไม่ได้เปิดประตูเกือบฟาดกบาลชาวบ้านชาวช่องเขา จากเหตุการณ์ครั้งที่แล้วทำให้เวลาเปิดประตูผมระวังมากขึ้นเพราะกลัวว่าครั้งต่อไปมันอาจจะฟาดเลย ไม่ใช่แค่เกือบ
" ทีเอ ปรับกล้องมาที่เขียงหน่อย "
" หยิบ Bowl กับ Colander มาหน่อย "
" ตักอันนี้ส่งไปให้น้องดูหน่อยนะ "
" เนื้อนี่ wrap เก็บได้เลย "
" คีบอันนั้นขึ้นด้วย "
ตอนนี้ผมว่า ผมมองตามพี่ทีเอที่ช่วยอาจารย์มากกว่าอาจารย์อีกนะ เขาทำตามที่อาจารย์สั่งได้ไงอ่ะ อาจารย์สั่งรัวมาก แต่พี่เขาก็ทำเร็วมาก ดูเป็นมืออาชีพสุด ๆ คล่องแบบนี้ดิ ถึงจะสมกับเป็นเชฟ ! แต่พี่เขานิ่งแล้วก็เงียบมาก พออาจารย์สั่งเขาไม่รับคำหรืออะไรทั้งสิ้น แต่ทำตามที่อาจารย์สั่งทันที นี่ถ้าไม่ติดว่าพุธที่แล้วเขาพูดออกมาว่า ไม่เป็นไร นะ คงนึกว่าพี่เขาเป็นใบ้ไปละ
" มึงว่าพี่เขาเป็นใบ้ปะวะ "
" ฮ่า ๆ กูกำลังคิดเหมือนมึงเลย "
" เขานิ่งเงียบมากอ่ะ "
" มึงเป็นคนพูดมากเองหรือเปล่าเซฮุน "
" สัด "
" แต่พี่เขาเก่งดีเนอะ แบบทำอะไรเร็วดี ตอนแรกที่เห็นนึกว่าจะเอื่อย ๆ "
" อืม ดูอึน ๆ แต่พอจับอุปกรณ์ก็ดูเก่งขึ้นมาเฉย "
ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เซฮุนพูด แล้วหันไปตั้งใจฟังสิ่งที่อาจารย์สอนต่อ ตอนนี้อาจารย์กำลังยืนเถียงกับตัวเองว่า Pickle กับ Gherkin อันไหนคือแตงกวาดองลูกเล็กแล้วอันไหนคือแตงกวาดองลูกใหญ่
" เดี๋ยวนะ อาจารย์เริ่มงง "
" Pickle แตงกวาลูกใหญ่ครับอาจารย์ "
" ใช่ครับ ๆ อาจารย์เชื่อเพื่อนผมได้ มันใช้ประจำ "
ทั้งห้องหัวเราะกันออกมาเสียงดังเพราะประโยคสองแง่สองง่ามที่จงแดพูด ซูโฮที่เป็นคนบอกอาจารย์ว่า Pickle คือแตงกวาลูกใหญ่ หันไปตบหัวจงแดอย่างแรงทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ขำอยู่ไม่หยุด … ผมหันกลับมามองตรงที่อาจารย์ยืนอยู่ เลยเห็นว่าพี่ทีเอคนนั้นก็แอบหัวเราะออกมานิดหน่อยเหมือนกัน โอ้ะ คิดว่าทำหน้านิ่งเป็นอย่างเดียวซะอีก ยิ้มแล้วก็น่ารักดีนี่นา ทำไมถึงชอบทำหน้านิ่ง ๆ อยู่ได้
.
หลังจากที่น้องคนหนึ่งในห้องพูดออกมาว่า ' ใช่ครับ ๆ อาจารย์เชื่อเพื่อนผมได้ มันใช้ประจำ ' นักศึกษาทั้งคลาสก็หัวเราะกันออกมาเสียงดัง ผมเลยเงยหน้าขึ้นไป อยากจะเห็นน้องคนที่พูดซะหน่อย ก็เห็นว่าน้องคนนั้นนั่งอยู่ข้างหลัง น้องคนที่เปิดประตูเกือบฟาดหน้าผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เขานั่งหัวเราะจนตาหยี ปากเป็นสี่เหลี่ยม ขำอะไรขนาดนั้นหนะ ผมมองน้องตัวเล็กคนนั้นแล้วก็เผลอหัวเราะตามนิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าตักอาหารใส่จานต่อ
_______________
นึกว่ายิ้มตามคนอื่นในห้องซะอีก
เปล่าเลยจ้า พิชานนางยิ้มเพราะน้องแบค ฮิ
ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่าน
รออ่านคอมเม้นอยู่ด้วยแหละ ยักษ์ ♡
ความคิดเห็น