คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : . 09 .
. 09 .
นักศึกษาครัวปีสองในคลาสเรียนวิชาการบริการอาหารและเครื่องดื่ม กำลังพยายามตั้งใจฟังในสิ่งที่อาจารย์กวางซูอธิบาย แต่ไม่ว่าคนตัวเล็กจะใช้ความพยายามมากเท่าไหร่ เขาก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์จะสื่อออกมาซักที นี่เขาเคลิ้มจนจะหลับอยู่แล้วนะ โอ้ยยยยย ! สอนอะไรวะเนี่ย
ปั้ก !
" เห้ย ไอเหี้ยฮุน "
" โอ้ยยยยยยยยยยยย " เซฮุนร้องพร้อมกับค่อย ๆ ยกหัวตัวเองขึ้นมาจากโต๊ะเลคเชอร์สีขาว แล้วใช้มือลูบบริเวณหน้าผากที่กระแทกกับโต๊ะ โดยมีเพื่อนสนิทที่นั่งข้างกันหัวเราะไม่หยุด
" ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ "
" เชี้ยยยย มึงเลิกขำเลยนะ เจ็บสัด "
" อีโง่ "
" ก็มันง่วงอ่ะ อาจารย์ก็พูดอะไรไม่รู้ สอนภาษาต่างดาวเปล่าวะ ไม่เข้าใจเลยซักนิด "
" เออ เมื่อกี้กูก็เกือบหลับละ แต่พอมึงกระแทกดังปั้ก กูตื่นเลยจ้า ฮ่า ๆๆ "
" เดี๋ยวโดนหรอก " แบคฮยอนเอียงหัวหลบมือของเพื่อนสนิทตัวสูงแทบไม่ทัน มีอย่างที่ไหน พอพูดจบก็ยกมือขึ้นมาเตรียมจะจับหัวเขากระแทกโต๊ะซะอย่างนั้น แต่อย่างหวังเลยน้องฮุน เรามันคนละสาย พี่มันคนตัวเล็กกะทัดรัด รวดเร็วและว่องไว ฮิฮิ
" แล้วสอบจะทำยังไงวะเนี่ย ไม่รู้เรื่องแบบนี้ ถ้าเกิดตอบข้อเขียนไปไม่ถูกใจเขาจะทำยังไงวะ โว้ววววววววว "
" อย่าพูดดิ กูยิ่งเซ็ง ๆ อยู่ "
" เลิกคลาสได้ "
ตามกำหนดเวลาเรียนจริง ๆ อาจารย์กวางซูจะต้องปล่อยนักศึกษาไปทานข้าวตอนเที่ยงตรง และตอนนี้เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่งเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เห็นจะมีนักศึกษาคนไหนท้วงเพื่อให้อาจารย์สอนต่อเลยซักคน เห็นทีว่าข้อดีเพียงอย่างเดียวของคลาสนี้น่าจะเป็นการเลิกเรียนเร็วนั่นแหละ
.
" แบคฮยอน มึงทำการบ้านอิ้งคูลิยัง "
" ชิบ ! กูลืมเลย ของอาทิตย์นี้ยากหวะ ทำไม่เป็นอ่ะ "
" ขอคยองซูมาลอกดิ "
" อืม .. เห้ย กูคิดออกละ ว่าจะทำยังไง " ผมยิ้มออกมาหลังจากหันไปเห็นว่าใครอยู่บนลู่วิ่งในฟิตเนสของคอนโด ระหว่างที่เซฮุนกำลังหาบัตรเพื่อสแกนเข้าล็อบบี้
" ทำยังไงวะ "
" มึงขึ้นห้องไปก่อนนะ เดี๋ยวกูตามไป "
" ไปไหนอ่ะ "
" เออหน่า แปปเดียว "
" อือ ๆ "
หลังจากที่เห็นว่าเซฮุนเดินเข้าไปในลิฟท์เพื่อขึ้นห้องแล้ว ผมก็เดินไปสแกนบัตรเพื่อออกจากล็อบบี้แล้วตรงไปยังฟิตเนสของคอนโด ผลักประตูใสบานใหญ่เข้าไปก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ลู่วิ่งของผู้ชายคนหนึ่งที่ผมรู้จัก
" อ้าว ตัวเล็ก " พี่ชานยอลหันมาทักผมพร้อมกับเอื้อมมือถอดหูฟังออกจากหูทั้งสองข้าง แต่ขายังคงวิ่งอยู่บนลู่วิ่ง
" แฮ่ :D "
" ว่าไง :) "
" เราจะถามว่าพี่ชานยอลเรียน English for Culinary ไปแล้วใช่ป่ะ "
" อิ้งคูลิหรอ เรียนแล้ว ๆ "
" ยังเก็บชีทไว้อยู่มั้ย เราขอยืมไปดูหน่อยดิ "
" อ๋อ ได้ ๆ น่าจะยังอยู่นะ เดี๋ยวพี่ดูให้ ขอเวลาอีก 20 นาทีนะ "
" โอเคได้เลย งั้นเรานั่งรอหน้าฟิตเนสนะ "
" อื้ม "
ผมเดินไปเดินมา เดี๋ยวนั่ง เดี๋ยวลุก ไม่รู้จะทำอะไรดีเมื่อยก็เมื่อย แต่นั่งเฉย ๆ ยุงก็กัดอีก อยากนั่งมองเขา ก็กลัวเขาจะอึดอัด ได้แต่ทำตัวไม่ถูกจนเกือบยี่สิบนาที เลยตัดสินใจเดินมานั่งตรงขั้นบันไดหน้าประตูทางเข้าล็อบบี้
" แบค เข้าไปนั่งรอข้างในก็ได้นะ "
" หื้อ … อ๋อ ไม่เป็นไร เราชอบนั่งข้างนอกมากกว่า " พี่ชานยอลยืนเช็ดเหงื่ออยู่ซักพัก ก็เอื้อมตัวหยิบไอพอด ขวดน้ำ บัตรสแกนขึ้นมาไว้ในมือก่อนจะเดินผ่านผมตรงไปยังเครื่องสแกนบัตรเข้าตึก แล้วหันมาถามผมที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่เหมือนเดิม
" ไปปะเนี่ย "
" หื้อ " ผมเดินตามเขาเข้าไปแบบ งง ๆ อ้าว นี่คือให้ไปที่ห้องด้วยหรอ ? ตอนแรกนึกว่าพี่ชานยอลจะขึ้นไปหยิบแล้วเอาลงมาให้ที่ล็อบบี้ซะอีกเพราะเราสองคนก็ไม่ได้สนิทกันถึงขนาดจะพาไปที่ห้องขนาดนั้นมั้ย ? สำหรับเขา ผมก็แค่รุ่นน้องคนหนึ่งที่วิทยาลัยเองนะ
เด็กหนุ่มทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟท์ด้วยกันเพื่อไปยังห้องของคนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังเอื้อมมือไปกดที่ชั้นสาม ส่วนอีกคนตั้งแต่เข้ามาก็เอาแต่ยืนเงียบพิงตัวลิฟท์นิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร เพราะในหัวกำลังตื่นเต้นกับการที่จะได้เห็นพื้นที่ใช้ชีวิตส่วนตัวของคนที่ตัวเองชอบอยู่ … แต่ความเงียบที่ค่อนข้างผิดปกติทำให้ปาร์คชานยอลอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามคนข้าง ๆ ออกไปด้วยความสงสัย
" เราเป็นอะไรหรือเปล่า " คนถามพูดพร้อมกับกดเปิดลิฟท์ค้างไว้เพื่อให้คนตัวเล็กเดินออกไปก่อน หลังจากที่ลิฟท์มาหยุดอยู่ที่ชั้นสามแล้ว ค่อยเดินตามออกมา
" หื้อ "
" ทำไมวันนี้แปลก ๆ อ่ะ เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย "
" หะ เราก็ปกตินะไม่ได้เป็นอะไร "
" อ้าวหรอ สงสัยพี่อาจจะคิดมากไป ฮ่า ๆ " หลังจากที่คนอายุมากกว่าพูดจบ ทั้งสองคนก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพอดี เจ้าของห้องหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าแล้วเปิดประตู เดินเข้าไป ส่วนอีกคนได้แต่ยินพิงกำแพงบริเวณประตูห้อง ไม่ยอมเข้าไปซักที จนคนตัวสูงต้องหันมาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย แบคฮยอนจึงตอบกลับด้วยการยืนมองเฉย ๆ ทำให้อีกคนรู้เหตุผลก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ
" เข้ามาดิ เข้ามาได้ … ไม่ต้องเกรงใจ " พอได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของห้องคนตัวเล็กก็ค่อย ๆ เดินเข้าไปแล้วนั่งลงที่โซฟาใกล้ ๆ ก่อนจะใช้สายตาสำรวจไปทั่ว
" โห ของเยอะมากอ่ะ … อย่างกับอยู่บ้านแหนะ "
" อ้าว แน่นอนดิ เราต้องพร้อม ฮ่า ๆ " ระหว่างที่ชานยอลกำลังเดินไปค้นชีทในลังที่เก็บของ แบคฮยอนก็นั่งมองเก็บรายละเอียดต่าง ๆ ของห้องไปเรื่อย … โซฟาที่เขานั่ง อยู่ทางซ้ายมือของประตู ติดกับโซฟามีชั้นวางรองเท้า ข้างหน้าเป็นทีวีจอแบนและชั้นวางของ มีกระเป๋าที่คนตัวสูงใช้สลับไปเรียนวางเรียงกันอยู่สามใบ ถ้าเดินต่อไปอีกหน่อยซ้ายมือจะเป็นห้องน้ำ และขวามือเป็นห้องครัว อีกด้านของโซฟาเป็นห้องนอนที่อีกคนหายเข้าไปหาของให้เขาซักพักแล้ว
" อ่ะ ลองเปิดดูนะ พี่ไม่แน่ใจว่ามันครบหรือเปล่า " เจ้าของห้องเดินกลับมาที่โซฟาพร้อมกับยื่นแฟ้มสีดำที่มีชีทเยอะแยะอยู่ข้างในส่งมาให้คนที่นั่งรออยู่ แบคฮยอนลองเปิดแฟ้มเพื่อเช็คว่าเอกสารครบตามที่เรียนมั้ย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
" เราว่าครบแหละ "
" ชีทมันเหมือนกันใช่ป่ะ "
" อื้อ เหมือน ๆ "
" โอเค "
" ขอบคุณมากเลยนะ :D "
" ด้วยความเต็มใจครับ :) "
" งั้นเรากลับห้องเลยละกัน บ้ายบาย คืนนี้ฝันดีนะ "
" ฝันดีตัวเล็ก " ชานยอลพูดพร้อมกับใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้จับประตูเอื้อมไปยีผมของคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเบา ๆ ก่อนจะยิ้มแล้วรอให้อีกคนเดินไปก่อน ถึงจะปิดประตู
.
คนตัวเล็กเดินอมยิ้มมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากห้องของชานยอล เข้าลิฟท์จนถึงหน้าห้องของตัวเองก็ยังคงยิ้มให้แฟ้มสีดำในมือไม่เลิกซักที
ก๊อก ก๊อก !
" ไปไหนมาวะ โคตรช้าเลย … แล้วนี่อะไร ของใครเนี่ย " เซฮุนพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยก่อนจะดึงแขนเพื่อนสนิทที่ดูลอย ๆ ให้เข้ามาในห้อง
" :D "
" อ้าว พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย .. เฮลโหล แบคฮยอน "
" เห่ย หะ "
" เป็นอะไร ทำไมดูลอย ๆ "
" เปล่า ๆ … นี่ กูได้งานมาลอกแล้ว อิอิ "
" ของใครอ่ะ " คนที่ยังไม่รู้เรื่องถามแล้วหยิบแฟ้มในมือแบคฮยอนมาเปิดดู เปิดไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าสุดท้ายถึงได้รู้ว่าเป็นของใคร เพราะใบงานในหน้าสุดท้ายมีรูปของเจ้าของแฟ้มงานนี้อยู่
" ท้าดา ! ของพี่ชานยอล " แบคฮยอนตอบด้วยใบหน้าสดใสพร้อมกับยื่นแขนทั้งสองข้าง แล้วแบมือออก เป็นท่าทางประกอบในการพรีเซนต์ความภูมิใจของตัวเอง เซฮุนได้ยินแบบนั้นก็วางแฟ้มลงข้าง ๆ ตัว ยกแขนขึ้นมากอดอกแล้วหันไปสอบสวนเพื่อนตัวเล็กด้วยวความจริงจังทันที
" แล้วไปเอามาได้ไง "
" กูไปห้องเขามาโว้ยยยยยยยยย ชีวิตดี้ดี "
" แรดมากกกกกกกก " คนตัวสูงพูดพร้อมกับส่งมือไปดันหน้าผากคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
" เห้ย เขาชวนอ่ะ ให้กูทำไง นาทีทองใครจะปฏิเสธวะเพื่อนรัก "
" เออ ก็ดีแล้ว … เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนละกัน ค่อยมานั่งลอกทีเดียว "
" โอเค " คนอารมณ์ดีตอบรับเพื่อน ก่อนจะหยิบแฟ้มมานั่งไล่เปิด มองชีทแต่ละชุดอย่างละเอียดพร้อมกับการพูดพึมพัมคนเดียว ไม่ต่างอะไรกับคนบ้า ยิ่งบวกกับการนั่งยิ้มค้างอย่างนี้ไปด้วยแล้ว ก็แทบจะทำให้คนตัวสูงหิ้วมันไปให้จิตแพทย์เช็คประสาทกันเลยทีเดียว
.
" ไอแบค แต่งตัวซักทีมั้ยล่ะ เล่นโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ "
" แฮ่ โทษทีเพื่อน ๆ พี่จะรีบแต่งเดี๋ยวนี้เลย ! " เพื่อนร่วมกลุ่มคนหนึ่งหันไปเอ็ดแบคฮยอน เนื่องจากไม่ยอมใส่เสื้อครัว ผูกผ้าพันคอ ผ้ากันเปื้อนซักที ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ใกล้เวลาเข้าเรียนมากแล้วแท้ ๆ คนตัวเล็กเลยได้แต่ทำท่าหัวเราะทีเล่นทีจริงก่อนจะรีบหยิบของออกมาแต่งตัว ช้ากว่านี้กูอาจจะโดนซูโฮตบได้ฮะ
" คุยกับใครนักหนาวะ มีคนมาเต๊าะหรือไง " จงแดเดินเข้ามาถามแบคฮยอนพร้อมกับยกแขนขึ้นไปพาดไหล่คนตัวเล็ก
" ไปเต๊าะเขามากกว่าล่ะสิ "
" จริงหรอวะ ไอฮุน อย่างไอแบคเนี่ยนะ " เซฮุนเพียงแค่เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้เป็นคำตอบก่อนจะก้มหน้าลงผูกผ้าพันคอของตัวเองต่อ
" จริงหรอวะไอแบค "
" อะไร ไม่ยุ่งซักเรื่องได้เปล่าล่ะจงแด "
" เห้ย ดูมันด่ากูไม่พอยังสะบัดแขนกูออกอีก .. อ๋อ เดี๋ยวนี้มีกิ๊กแล้วพยศใช่ป่ะ "
" :p " หลังจากสะบัดแขนจงแดออกจากไหล่แล้วแบคฮยอนก็เดินหนีไปเช็คอุปกรณ์ในกล่องตัวเอง ก่อนจะหันมาแลบลิ้นเป็นคำตอบ กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นในตัวคิมจงแดมากขึ้นไปอีก
" กวนตีน .. ไอฮุนมึงรู้ใช่ป่ะว่าไอแบคคุยกับใคร "
" ทำไมวะ "
" เหยยย ใครวะ แบ่งปันความรู้ให้กูบ้างดิ "
" กูเห็นด้วยกับไอแบคนะ "
" หะ เห็นด้วยเรื่อง ? "
" ไม่ยุ่งซักเรื่องได้มั้ยครับคุณคิมจงแด "
" กูก็เห็นด้วยอีกคนหวะ " ซูโฮที่เงียบอยู่นาน หันมาพูดสมทบกับเซฮุนเพราะทนความรำคาญอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนร่วมกลุ่มอย่างจงแดไม่ไหว
" โห อะไรวะ รุมกูเลยนะ "
" ไปต่อแถวได้แล้ว พูดมากจริง ๆ "
" เออ ๆ "
.
พวกผมกำลังรีบเร่งเก็บล้างอุปกรณ์จนมือพันกันเป็นระวิง เพราะตอนนี้เลยเวลาเลิกเรียนตามตารางมาเกือบครึ่งชั่วโมงได้แล้ว คงไม่ต้องุถามเลยว่าอาจารย์แจซอกจะบ่นคลาสผมขนาดไหน
" นี่พวกคุณจะทำงานกันถีงห้าโมงเลยหรือเปล่า .. รอบบ่ายผมก็มีสอนนะ "
" ทำงานช้าแบบนี้ จะไปอยู่ในครัวโรงแรมใหญ่ ๆ ได้ยังไง "
" เร่งมือหน่อย "
" โอย เร่งจนมือจะขาดแล้วครับอาจารย์ "
" แน่จริง พูดดัง ๆ ดิไอฮุน "
" ก็กูไม่แน่ไงเลยพูดเบา ๆ "
" กาก "
" เร็ว ๆ เหอะมึงอ่ะ ใบสุดท้ายนานแล้วเนี่ย "
" เอออออออ มึงยกที่ล้างแล้วกลับไปเช็ดก่อนเลย "
" อืม " เซฮุนหันมามองผมนิดหน่อย เอื้อมมือยกหมวกที่ผมใส่อยู่ขึ้นแล้วสางหน้าม้าของผมขึ้นก่อนจะดันหมวกลงกลับที่เดิม " หน้าม้ายาวจนแทงลูกตาไปถึงไหนแล้ว ไปตัดได้ละ "
" รู้แล้วหน่า " ผมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม แต่คนตัวสูงไม่ได้สนใจ เพราะหลังจากบ่นผมเสร็จ มันก็หันไปหยิบอุปกรณ์ที่ล้างเสร็จแล้วบนชั้นวาง เดินกลับไปเช็ด จัดเก็บที่สเตชั่นทันที
" วันนี้ทำงานกันช้ามากนะ มันเลทมากเกินไป ตอนไปทำงานจริง ๆ พวกคุณเลทแบบนี้ไม่ได้ รู้ใช่มั้ย ? "
" รู้ครับ "
" พัฒนาตัวเองให้มากขึ้นกว่านี้นะ … แล้วก็อาทิตย์หน้ามีเมนูที่เสิร์ฟใส่แก้วค็อกเทล ซื้อกันมาแล้วใช่มั้ยแก้วหนะ "
" ซื้อแล้วครับ "
" อืม อย่าลืมเอามาละกัน เลิกเรียนได้ "
" ขอบคุณครับ "
" กูซื้อแล้วมาผิดไซส์หวะ ไม่อยากซื้อใหม่เลยอ่ะ เปลืองตังค์ " ผมบ่นออกมาด้วยความเสียดายในขณะที่กำลังต่อแถวเดินออกจากห้องครัว รู้แบบนี้ฝากซูโฮซื้อด้วยก็ดีจะได้ไม่ผิด ไม่น่ารีบซื้อก่อนเลย ฮือ
" หายืมใครดิวะ อย่าโง่ "
" ใครอ่ะ คยองซูมันเข้าครัวเทอมหน้าอ่ะดิ .. กูไม่ค่อยรู้จักใครด้วย "
" พี่ชานยอลมึงไง เขาเรียนแล้ว มีชัวร์ "
" เออหวะ จริงด้วย ! .. ฉลาดจริง ๆ เลยน้องฮุนของพี่ จุ้บที "
" ออกไปเลยไกล ๆ เลยไอแบค " เจ้าของใบหน้าคมพูดพร้อมกับดันหน้าผากเพื่อนสนิทตัวเองที่ตอนนี้ทำปากจู๋เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เขาออก แบคฮยอนหัวเราะแล้วเลิกแกล้งเซฮุน เปลี่ยนมาเป็นเดินคล้องแขนคนตัวสูงแทน แล้วเซฮุนจะทำยังไงได้ ก็ต้องปล่อยให้ไอเตี้ยข้าง ๆ นี่เกาะเป็นปลิงต่อไปหนะสิ
.
ก๊อก ก๊อก !
คนตัวสูงที่กำลังนั่งทำงานอยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง เลื่อนสายตาไปมองประตูที่มีเสียงคนเคาะด้วยความสงสัย ใครจะมาหาเขาตอนนี้ล่ะ ? ไม่ใช่ว่ามันดึกมากหรืออะไร แต่ถ้าเพื่อนคนไหนจะเข้ามามันก็มักจะบอกเขาก่อนเสมอหนิ ชานยอลเลือกทำลายความสงสัยด้วยการเดินไปส่องตาแมวดู แล้วก็ต้องแปลกใจกว่าเดิม เพราะคนที่ไม่ได้อยู่ในตัวเลือกที่เขาเดาในใจ ดันมายืนอยู่หน้าห้องซะได้
" ฮัลโหล "
" :) "
" ขอรบกวนหน่อยสิพี่ชานยอล "
" เรื่องอะไรหรอ ? เข้ามาก่อนสิ " รุ่นน้องตัวเล็กเดินเข้ามาตามคำชวนของเจ้าของห้องก่อนจะนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขก
" วันพุธหน้าเราต้องใช้แก้วค็อกเทลเสิร์ฟอาหารอ่ะ แต่เราซื้อมาผิดไซส์ พี่ชานยอลมีให้เรายืมมั้ย "
" แก้วค็อกเทลหรอ … เดี๋ยวลองดูให้นะ "
" อื้อ ๆ "
ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าตู้เก็บของต่าง ๆ ภายในครัว แก้วค็อกเทลไม่ได้ใช้นานมากแล้วด้วย ให้ใครยืมไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ อืม .. อันนี้ไม่ใช่แฮะ อันนี้ก็ไม่ใช่ อยู่ไหนวะ
" หาไม่เจอหรอพี่ชานยอล ไม่เป็นไรก็ได้นะ " ต้นตอเสียงที่อยู่ใกล้กว่าเมื่อกี้ทำให้ผมหันไปมองด้วยความตกใจ สงสัยผมจะหาของจริงจังเกินไปเลยทำให้ไม่รู้ตัวว่าคนตัวเล็กเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่
" แต่พี่ว่า พี่ไม่ได้ให้ใครยืมไปนะ "
" อ้ะ … นั่นหรือเปล่า " แบคฮยอนพูดพร้อมกับพยายามเขย่งเท้าเอื้อมมือไปคว้าแก้วรูปทรงคล้ายแก้วค็อกเทลที่ถูกห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ ด้านในสุดของตู้เก็บของ
" ฮ่า ๆ ถึงมั้ยเนี่ย เดี๋ยวก็ล้มหรอก … พี่หยิบให้ก็ได้ "
" กำลังว่าเราเตี้ยแบบมีมารยาทอยู่ใช่ป่ะ "
" เปล่านะ :D " ผมตอบคนตัวเล็กก่อนจะวางมือลงบนไหล่ซ้ายของแบคฮยอน แล้วท้าวไหล่ของเขาไว้ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างเข้าไปหยิบแก้วใบนั้นออกมา ก็ตอนที่น้องเขาพยายามจะหยิบแก้วใบนั้น ดันแทรกตัวเข้ามายืนข้างหน้าผมแล้วไม่ได้ผละตัวออกไป เลยทำให้ผมต้องท้าวไหล่เล็กนั้นอย่างช่วยไม่ได้ นี่นา.
" อ่ะ … ใช่จริง ๆ ด้วย ตาดีนะเนี่ยเรา "
" ข .. ขอบคุณนะ "
" วันนี้เราเรียนครัวหรอ "
" อื้อ … วันนี้ทำทาร์ตพีทด้วยล่ะ อร่อยมากอ่ะ เราโคตรชอบเลย "
" อ๋อ เออใช่ อร่อย พี่จำได้อยู่ .. เดี๋ยวมันจะมีให้ขนมที่ใส่แอลมอนด์แล้วก็มีแป้งอ่ะ อร่อย "
" ชื่อขนมอะไรอ่ะ "
" อืมมม .. จำไม่ได้แฮะ ฮ่า ๆ "
" ว้า เบื่อคนแก่ตาไม่ดีแล้วยังขี้ลืมอีกนะเนี่ย "
" เดี๋ยวเถอะตัวเล็ก "
" หึ้ย … เราไปก่อนนะ ขอบคุณมากสำหรับแก้ว เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราเอามาคืนนะ " แบคฮยอนปัดมือผมที่เอื้อมไปบิดจมูกเล็กตรงหน้าเบา ๆ ออกพร้อมกับทำหน้ายู่ ก่อนจะรีบบอกลาแล้วเดินนำไปที่ประตูห้อง
" โอเค บ้ายบาย "
" ฝันดีนะพี่ชานยอล :D "
" ฝันดีครับน้องแบคฮยอน :D "
ผมปิดประตูแล้วยืนยิ้มให้มันอยู่อย่างนั้นเหมือนคนบ้า ก็อาการเขินแก้มแดงจนลามไปถึงหูแบบนั้นของแบคฮยอนมันทำให้อดยิ้มไม่ได้จริง ๆ ตอนตัวเองเข้ามาใกล้ล่ะไม่กลัว พอผมทำตัวใกล้เข้าหน่อยดันเขินไม่ยอมสบสายตาซะอย่างนั้น .. แบคฮยอนนี่จริง ๆ เลย
.
" โอย หัวใจจะวาย " ขอถามซักคำเถอะว่ามันจำเป็นมากมั้ยที่เขาจะต้องใกล้กับผมขนาดนั้นหนะ โอเค ผมรู้ตัวหน่าว่าตัวเองเข้าไปใกล้เขาก่อน แต่แล้วยังไงล่ะ ! มันก็เขยิบออกได้มั้ยเล่า ไอชอบมันก็ชอบแต่ถ้าเจอแบบนี้บ่อย ๆ หัวใจผมอาจจะวายตายก็ได้นะ
" อ้าวไอแบค " เซฮุนทักผมทันทีที่เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดผมในมือ
" อือ "
" ทำไมหน้าแดงแบบนั้นวะ ไม่สบายหรอ "
" จะไม่สบายได้ไงเล่า กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย "
" ก็นั่นดิ "
" กูได้แก้วมาแล้ววววววววว นี่ " ผมพูดพร้อมกับยกแก้วค็อกเทลในมือที่ยังคงห่อกระดาษไว้อยู่ให้เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่บนโซฟาข้าง ๆ ดู
" ตกลงของใคร ? ของพี่ชานยอล ? "
" เย่สเซ่อ "
" มึงแม่.งสายโหดหวะ เห็นนิ่ง ๆ แต่ดูสภาพแล้วน่าจะได้ฟาดเรียบ "
" พูดเว่อร์ไปเพื่อนรักกกกกก "
" เอาของไปเก็บแล้วไปอาบน้ำได้แล้วไป เน่าหมดแล้วเนี่ย "
" เออหวะ ตัวเหม็นป่ะวะ โอโห ไปหาพี่ชานยอลมาด้วย ขุ่นพระ "
" มึงก็ไม่ได้ใกล้เขาขนาดจะได้กลิ่นมั้ยล่ะ "
" มึงรู้ได้ไง "
" อ้าว พูดแบบนี้ .. "
" กูไปอาบน้ำดีกว่า เป่าผมเร็ว ๆ นะเพื่อนฮุนเดี๋ยวไม่ฉบาย "
" เห้ย ไอแบคมาเล่าให้ฟังก่อนเลยนะโว้ยยยย ! "
ผมทำเป็นเมินไม่สนใจเสียงโวยวายของเซฮุน แล้ววิ่งเข้าห้องนอนไปเตรียมชุดนอนเพื่ออาบน้ำทันที จริง ๆ จะให้เล่ามันก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ยังไงไอฮุนมันก็เพื่อนสนิทผม แต่ระหว่างที่เล่าแล้วต้องนึกภาพตามไปด้วยนี่ดิ ไม่ไหวมั้ง ยอมใจเลย .. พี่ชานยอลนี่จริง ๆ เลย !
_______________
ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่าน
รออ่านคอมเม้นอยู่ด้วยแหละ ยักษ์ ♡
ความคิดเห็น