คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : . 10 .
. 10 .
ชานยอลเดินถือถุงผ้าใบใหญ่ที่บรรจุของกินทั้งหลายไว้ภายใน ไปตามทางเพื่อกลับห้องหลังจากที่เดินซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่เกือบสองชั่วโมง ระหว่างเดินกลับ ดวงตากลมโตพลันเหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยที่เขารู้จักเข้า คนตัวสูงหยุดก้าวเท้าและยืนมองเด็กหนุ่มตัวเล็กที่กำลังพยายามลากเพื่อนสนิทให้เข้าร้านขนมน่ารัก ๆ ตรงหน้าด้วยกัน แต่ไม่ว่ายังไงเจ้าของใบหน้าบูดบึ้งนั้นก็ไม่ยอมเข้าไปด้วยซักที แถมยังดึงให้คนตัวเล็กออกจากร้านอีกต่างหาก
" ฮุนนนนนนนน เข้าก่อน อยากกิน "
" ไอแบค มึงกินมาตลอดทางเลยนะเว้ย ! "
" ฮื้อ แต่กูอยากมาการอง "
" มึงฮึบไว้ หลับตา เดี๋ยวกูอุ้มมึงวิ่งเอง "
" ไม่เอาอ่ะ เซฮุนนนนน " แบคฮยอนหันไปพูดกับเซฮุนพร้อมกับทำตาปริบ ๆ แล้วยื่นปากออกมานิดหน่อยด้วยความเอาแต่ใจ ผมเห็นท่าทางแบบนั้นถึงกับต้องหลุดยิ้มออกมาเลย .. ถ้าตรงนั้นไม่ใช่เซฮุนแต่เป็นปาร์คชานยอลล่ะก็ คงได้เหมาขนมหมดร้านนั้นแน่ ๆ
" เออ ๆ ก็ได้วะ ! "
" เยส น่ารักมากเลยเพื่อนฮุน มาจุ้บที "
" รีบเข้าไปซื้อก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจเหอะ "
" อู้ย ไปแล้วววววววว "
เซฮุนยืนมองเพื่อนสนิทตัวเองที่วิ่งดุ้กดิ้กเข้าไปข้างในร้านขนมตรงหน้า ก่อนจะก้มหน้าลอบยิ้มออกมาเบา ๆ แล้วเดินตามเข้าไปอีกคน .. ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองยืนมองรุ่นน้องสองคนนั้นด้วยคิ้วขมวดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อยู่ ๆ ความสงสัยบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว ความคิดแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นทำให้ผมละสายตาออกจากร้านขนมที่อยู่ไม่ไกล หันกลับมาคิดทบทวนสิ่งที่อยู่ในหัวแล้วก้าวเดินต่อเพื่อกลับห้อง
สายตาแบบนั้นของเซฮุน มันแปลกจริงจริง .
.
" พวกมึงค้างนี่เลยเหอะ "
" โนวโนวโนว .. พี่ลู่นัดกับสายรหัสไว้ฮะ "
" เอาอีกละไอลู่ ช่วงนี้เป็นอะไรวะ ทำไมไปดริ้งบ่อย "
" นั่นดิ มีอะไรป่ะวะ "
" จะไปมีอะไรวะเพื่อน ๆ แค่พี่โบราเขาจะจบแล้ว คงอยากปลดปล่อยก็เลยชวนบ่อย "
" หรอ "
" เออดิ "
" เห้ย ตอบก็มองเพื่อนหน่อยมั้ยไอลู่ หรือว่าไง " ชานยอลคิ้วขมวดพูดกับเพื่อนตัวเล็กที่ตอบคำถามเขาแต่กลับก้มหน้าก้มตาพิมพ์แชทในโทรศัพท์ไม่หยุด
" ช่วงนึ้มึงดูติดโทรศัพท์เนอะ "
" กูติดมานานแล้วป่ะ "
" ไม่อ่ะ "
" ช่วงนี้มันมากเป็นพิเศษ "
" ใคร "
" ใคร "
" ตอบให้เพื่อนชื่นใจหน่อยสิ "
" อะรายยยยยยย " ลู่หานพูดพร้อมกับกดล็อกหน้าจอมือถือ วางลงข้างตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบเพื่อนทั้งสองที่ตอนนี้สวมบทบาทเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจสอบสวนผู้ต้องสงสัยอย่างเขาไปแล้ว
" หล่อป่ะวะ "
" พวกกูรู้จักป่ะ "
" หล่อดิ .. เห่ย ! "
" ฮั่นแน่ เชิญเล่าครับ "
" อ่ะ เล่า " ทั้งผม ทั้งไอจงอินพร้อมใจกันวางงานตรงหน้าแล้วลุกมานั่งขนาบข้างคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม ส่งสายตาบอกให้มันเล่าเรื่องที่ปิดบังอยู่ออกมาซักที .. ทีกูนะปั่นจัง ทีมึงล่ะตัวลีบเชียวไอลู่
" สองทุ่มแล้วอ่ะ กูไปก่อนนะ พี่โบรานัดไว้สามทุ่ม แหะ "
" stop ! "
" now ! "
" come here "
" ฮือ กูบอกแล้วไงว่าพ่อกูเป็นคนจีน จะมารัวอิ้งใส่ทำไม " คนที่หวังจะหนีหันกลับมาพูดพร้อมกับทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้เพราะรู้ว่ายังไงวันนี้ก็คงไม่รอดจากเงื้อมมือของเพื่อนรักทั้งสองคนแน่ ๆ
" ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องไอลู่ "
" ไม่เนียนเลยหวะ ขอบอก "
" เออ ๆๆๆ "
" ยังไม่อยากเล่าหรอวะไอลู่ " ผมหันไปถามลู่หานด้วยความจริงจัง .. ที่ผมสองคนทำเหมือนบังคับให้มันเล่าแบบนั้นก็เพราะเป็นห่วง ไอลู่มันเป็นคนหัวอ่อนอย่างกับอะไร แถมยังมองโลกในแง่ดีอีก ไปคุยกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าเกิดโดนหลอกขึ้นมาจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าเป็นใคร อย่างน้อยพวกผมก็พอจะช่วยสอดส่องได้บ้าง
" ไม่เชิงหวะ "
" มึงดูไม่โอเคนะ .. ไม่ต้องบอกก็ได้ว่าใคร แค่บอกสถาการณ์ตอนนี้ก็พอ "
" กูสองคนเป็นเพื่อนมึงนะเว่ย มีความจำเป็นอะไรที่มึงต้องเก็บความไม่สบายใจไว้คนเดียววะ "
" เฮ้อ คือกูดูวี่แววแล้วเหมือนเรื่องมันจะจบไม่สวย .. ถ้ากูเริ่มเล่าให้พวกมึงฟังตั้งแต่ตอนนี้ กูก็จะอยากเล่าต่อไปเรื่อย ๆ แล้วสุดท้ายถ้ามันแย่อย่างที่คิด กูก็หยุดพูดถึงเขาตอนที่อยู่กับพวกมึงไม่ได้ แต่ถ้าเกิดกูไม่เล่าเลย เวลาอยู่กับพวกมึงกูก็จะทำเป็นไม่สนใจไปไง "
" มึงจะผ่านเรื่องแย่ ๆ ไปได้ มันไม่ใช่เพราะมึงต้องทำเป็นมองข้ามเรื่องนั้นไป .. แต่มึงต้องมองมัน มองจนกว่าใจจะยอมรับได้ "
" เออ กูเข้าใจนะว่ามันยาก แต่ถ้ามันง่ายก็ไม่ใช่ชีวิตป่ะวะ "
" … อืม "
" มึงชอบเขาหรอวะ "
" เปล่า "
" มึงรักเขา ? "
" ตั้งนานแล้ว "
ผมสองคนหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย ถ้าให้เดาสิ่งที่อยู่ในหัวไอกัมจงตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าผมสองคนมองข้ามเรื่องนี้ไปได้ยังไง อาจเป็นเพราะไอลู่มันชอบทีเล่นทีจริงกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยจนไม่ทันได้สังเกต แต่มันน่าสงสัยจริง ๆ ว่าใครเป็นคนทำให้ลู่หานของพวกผมเป็นถึงขนาดนี้ได้นะ ..
.
" เป็นอะไรวะไอฮุน " ผมหันไปถามเซฮุนที่เอาแต่ยืนคิ้วขมวด กดโทรศัพท์ไม่หยุด ทำท่าทางเหมือนคนร้อนใจอะไรซักอย่าง
" อยู่ดี ๆ พี่ลู่ก็ไม่รับโทรศัพท์หวะ ไลน์ก็ไม่ตอบ หายไปไหนไม่รู้ "
" ใจเย็น ๆ เขาหลับหรือเปล่า .. ก่อนหน้านี้เขาทำอะไรอยู่อ่ะ "
" เขาบอกอยู่ห้องพี่ชานยอล ทำงานอยู่ "
" มึงจะลองคุยกับพี่ชานยอลดูป่ะ "
" อือ .. ยืมคอลไลน์ไปหน่อยดิ "
" อ่ะ " เซฮุนรับโทรศัพท์มือถือของผมไปไว้ในมือแล้วกดปุ่มคอลไลน์ จากหน้าแชทที่เปิดค้างไว้อยู่แล้วทันที
( ว่าไง ตัวเล็ก )
" พี่ชานยอล ผมเซฮุนนะ "
( อ้าว ว่าไงเซฮุน )
" พี่ลู่อยู่กับพี่ชานยอลหรือเปล่า เมื่อกี้ผมคุยกับเขาอยู่ แต่ตอนนี้เขาหายไปแล้วอ่ะ ไม่ตอบไลน์เลย โทรไปก็ไม่รับด้วย "
( ไอลู่หรอ ? อยู่ ๆ อยู่ห้องพี่นี่แหละ มันหลับไปแล้วอ่ะ ทำงานแล้วเผลอหลับไป )
" งั้นเขาก็คงไม่ไปหาพี่โบราแล้วอ่ะดิ "
( อืม ก็น่าจะเป็นอย่างงั้นนะ )
" โอเค ขอบคุณครับ "
( ไม่เป็นไร พี่ขอโทษแทนไอลู่ด้วยละกันนะที่มันไม่บอกฮุนก่อน )
" ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ .. พี่ชานยอลจะคุยกับไอแบคต่อมั้ย หรือยังไง "
( เอ่อ .. ตัวเล็กอยากคุยหรือเปล่าอ่ะ )
" แล้วพี่ชานยอลอยากคุยหรือเปล่าอ่ะ " ผมถามกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่คนปลายสายไม่มีทางได้เห็น หลังจากที่ถามจบเซฮุนก็ส่งโทรศัพท์คืนให้ผมทันทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่พูดไม่ลาอะไรซักคำ
( อ้าว พูดตามพี่ทำไมเนี่ย )
" เราไม่ได้พูดตาม ก็เราไม่รู้ว่าพี่ชานยอลอยากคุยหรือเปล่า "
( แล้วเราอยากคุยกับพี่หรือเปล่าล่ะ )
" ก็อยู่ที่พี่ชานยอลอยากคุยหรือเปล่า "
( เราจะถามกันไป ถามกันมาแบบนี้ทั้งคืนเลยมั้ย )
" ฮ่า ๆ พี่ชานยอลก็ตอบมาสิ เราจะได้ไม่ต้องถามกันไป ถามกันมาไง "
( มาการองอร่อยมั้ย เด็กอ้วน )
" เห้ย ! ตกใจเรื่องมาการองก่อนหรือเรื่องที่เรียกเราว่าเด็กอ้วนก่อนดีเนี่ย "
( ฮ่า ๆ เรื่องไหนก่อนก็ได้ มีเวลาให้ตกใจอีกตั้งเยอะ )
" แหนะ แปลว่าอยากคุยกับเราอ่ะดิ "
( หื้อ .. มาการองอร่อยมั้ย เอามาแบ่งบ้างสิ )
" ไม่ตอบด้วย ชวนเราคุยเป็นมารยาทป่ะเนี่ย วางได้นะพี่ชานยอล "
( พี่เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองนะ ไม่ได้มีมารยาทขนาดนั้นซะหน่อย )
" อ อ๋อ .. มาการองก็อร่อยดี เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะเอาไปให้ชิม "
( ไม่เป็นไร เรากินเถอะ พี่ล้อเล่นเฉย ๆ )
" เราตั้งใจจะเอาไปให้กินอยู่แล้ว มันอร่อยจริง ๆ นะ .. เออ ว่าแต่พี่ชานยอลรู้เรื่องมาการองได้ไงเนี่ย "
( พี่ไปซื้อของแล้วเดินผ่านร้าน เจอเรากับเซฮุนพอดีหนะ )
" อ๋ออออออออ "
( แล้วนี่ทำไมเรายังไม่นอนล่ะ ฮุนไปข้างนอกแล้วหรอ )
" อื้อ มันส่งโทรศัพท์คืนมาให้เรา แล้วก็ออกจากห้องไปเลยอ่ะ .. หน้าบูดด้วย "
( เซฮุนเซ็งที่อยู่ ๆ ไอลู่ก็หายไปหรือเปล่า )
" เราว่ามันเป็นห่วงพี่ลู่หานมากกว่า "
( อ๋อ )
" พี่ชานยอลทำงานยังไม่เสร็จหรอ ทำไมยังไม่นอนล่ะ "
( อือ ยังเหลืออีกนิดหน่อยอ่ะ )
" งั้นไปทำงานเถอะ จะได้เสร็จไวไว "
( เหมือนโดนไล่เลยอ่ะ … เราจะนอนแล้วหรอ ? )
" เห้ยยย ! เราไม่ได้ไล่นะ กลัวงานพี่ชานยอลไม่เสร็จเฉย ๆ .. เดี๋ยวเราโทรหาฮุนก็คงนอนแล้วแหละ พี่ชานยอลสู้สู้นะ ตั้งใจทำงานนนนน "
( อ๋อ พี่ไม่ทำงานแล้ว เดี๋ยวนอนพร้อมเราเลยเนี่ยแหละ )
" นอนพร้อมเรา ? อ๋อ … ขี้เกียจอ่ะดิ พี่ชานยอลเป็นเด็กเกเรตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย "
( เด็กเกเรดีกว่าเด็กอ้วนนะพี่ว่า )
" เห้ยยยยยยยยยย ! ทำไมเป็นคนแบบนี้อ่ะ "
( ฮ่า ๆ พี่วางแล้วนะ เราจะได้โทรหาฮุนแล้วรีบนอน )
" โอเค บ้ายบาย ฝันดีนะพี่ชานยอล :D "
( ฝันดีน้องแบคฮยอน J )
ผมกดวางสายพี่ชานยอลก่อนเพราะกลัวว่าเสียงตื่นเต้น ดีใจของตัวเองจะหลุดเข้าไปในสาย แล้วเขาจะรู้หมดพอดีว่าตอนนี้ผมเขินขนาดไหน สงสัยต้องพาเพื่อนฮุนไปเลี้ยงข้าวซะหน่อยแล้ว ทำผลงานดีแบบนี้ ฮิฮิ
แบคฮยอนนี่ : ตอนที่เราบอกฝันดีเรายิ้มให้ด้วยนะ เห็นเปล่า 555
ชานยอล : หรอ ไหนขอดูหน่อยสิ
แบคฮยอนนี่ :
ชานยอล : แบบนี้มันเรียกยิ้มหรอหะ ตัวเล็ก
ชานยอล :
แบคฮยอนนี่ : 5555 หน้าพี่ชานยอลดูง่วงมากอ่ะ
แบคฮยอนนี่ : รีบนอนเร็วววววววว
ชานยอล : โอเค งั้นไว้คุยกันนะ :)
อือหือ พี่ชานยอลนี่หล่ออย่างหาที่สุดไม่ได้จริง ๆ คนที่มองว่าเขาเป็นเด็กเรียน น่าเบื่อนี่ มองข้ามความหล่อเขาไปได้ยังไงนะ .. ตอนแรกก็กะว่าจะแกล้งแซวเล่นเฉย ๆ ดันได้รูปเซลก้าแบบเอคคลูซีฟมาซะอย่างนั้น ช่วงนี้บยอนแบคฮยอนนี่ ลัคกี้อินเลิฟ จริงจริงโลย ปลื้มใจจัง ฮิฮิ.
.
ชานยอล : เราอยู่ตรงไหนอ่ะ
แบคฮยอนนี่ : เรานั่งอยู่ตรงสระน้ำ
ชานยอล : อ๋อ เห็นขาสั้น ๆ แล้ว :D
แบคฮยอนนี่ :
ชานยอลก้าวเท้าไปตามทางเดินไปสระว่ายน้ำพร้อมกับใบหน้าที่แต้มไปด้วยรอยยิ้ม คนตัวเล็กนอนยืดขาอยู่บนเก้าอี้สานตัวยาว ใช้แขนกอดอกและวางหนังสือที่อ่านค้างอยู่กางไว้บนอก ใบหน้าน่ารักงองุ้มเพราะประโยคที่อีกคนพิมพ์มาในไลน์
" เราไม่ให้กินแล้ว พี่ชานยอลกลับห้องไปเลยยยยย "
" ใจร้ายจัง พี่เดินมาถึงขนาดนี้แล้วนะ L "
" … "
" อยากกินมาการองจังเลย เฮ้อ .. ไม่รู้จะมีใครอยากแบ่งมั้ย " ผมพูดพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอก เอนตัวลงนอนเก้าอี้สานยาว ข้าง ๆ แบคฮยอนที่ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม
" เด็กอ้วนเขาไม่ค่อยแบ่งขนมให้ใครหรอกนะรู้เปล่า เพราะอยากเก็บไว้กินคนเดียว "
" อ้าว แบบนี้พี่ก็โดนหลอกน่ะสิ "
" แต่ถ้าเด็กอ้วนอารมณ์ดีเขาอาจจะแบ่งก็ได้นะ " คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเชิดหน้าหันไปอีกข้าง แก้มยุ้ย ๆ กับปากเบะ ๆ แบบนั้นมันตลกจนผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้
" อ่ะ .. ให้นิ้วก้อยแลกกับมาการอง "
" ให้จริงอ่ะ ? งั้นเราเอาขึ้นห้องไปด้วยนะ "
" เอาดิ .. แต่อาจจะมีหัวตัวขาพี่ พ่วงไปด้วยนะ ฮ่า ๆ "
" ถือว่าเป็นของแถมละกัน คุ้มเลย "
" ถ้าเอาไป แล้วต้องดูแลพี่ด้วยนะ " ผมตอบกลับไปโดยไม่ได้หันไปมองหน้าแบคฮยอนเพราะมัวแต่นอนเงยหน้ามองท้องฟ้า รับลมเย็น ๆ เราสองคนเงียบกันไปซักพักจนกระทั่งมีมาการองสีเขียวชิ้นเล็กยื่นมาตรงหน้า ทำให้ผมต้องยิ้มแล้วหันกลับไปมองอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ .. สงสัยเด็กอ้วนจะอารมณ์แล้วล่ะ
" จะเริ่มดูแลตั้งแต่ตอนนี้เลยหรอ :) "
" เราทำตามสัญญาที่บอกว่าจะให้ชิมต่างหาก "
" ว้า นึกว่าจะมีคนมาเลี้ยง สบายแล้วซะอีก "
" อยู่คนเดียวเหงาก็บอกกกกก "
" ไม่เหงาหรอก มีไอสองตัวนั้นวุ่นวายตลอดเวลา ไม่ทันได้เหงาเลย "
" พี่ชานยอล ..ไม่อยากมีใครบ้างหรอ ? "
" หมายถึงแฟนอะไรแบบนี้หรอ "
" อื้อ "
" พี่ว่า .. ความรู้สึกอยากมีแฟน มันจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเราเจอใครซักคนที่ทำให้รู้สึกว่าอยากมีเขาอยู่ข้าง ๆ อ่ะ ไม่ใช่ความรู้สึกที่เหงาแล้วคุยกับใครก็ได้ มีใครก็ได้อะไรแบบนั้น "
" หมายความว่าตอนนี้พี่ชานยอลก็ยังไม่เจอคนนั้นอ่ะดิ "
" เรื่องความรู้สึกมันเรื่องใหญ่มากสำหรับพี่ พี่คิดว่ามันต้องใช้เวลาพอสมควรนะ "
" อืมมม "
" แล้วเราล่ะ ไม่อยากมีใครบ้างหรอ ? "
" อยากดิ เราเจอคนที่ทำให้รู้สึกอยากอยู่ข้าง ๆ เขาแล้วด้วย แต่เรื่องแบบนี้มันคงต้องใช้เวลาอย่างที่พี่ชานยอลบอกนั่นแหละ "
" แล้วถ้าคนนั้นเขาใช้เวลานานล่ะ เราจะรอไหวหรอ ? "
" เราไม่ได้รีบไปไหนอยู่แล้วนี่นา :) "
คนตัวเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่ใช้สายตามองไปที่สระว่ายน้ำตรงหน้า ไม่ยอมหันมาสบตากับผม ซึ่งนั่นมันก็ดีแล้วเพราะเขาจะได้ไม่เห็นว่าตอนนี้ผมกำลังเม้มปากกลั้นรอยยิ้มเอาไว้อยู่ .. แบคฮยอนจะเหลิงมั้ยนะ ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้ช่วงนี้ผมยิ้มบ่อยขึ้นน่ะ
.
" มึงไปไหนมาอ่ะ หาพี่ชานยอลหรอ " เซฮุนหันมาถามผมทันทีที่เปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องนอน แอร์เย็นฉ่ำ ผมนั่งขัดสมาธิลงบนเตียงแล้วหยิบหนังสือที่อ่านข้างไว้ขึ้นมาเปิดอ่านต่อพร้อมกับตอบมันไปด้วย
" เย่ส เอามาการองไปให้เขามา "
" ที่ซื้อมาเมื่อวานอ่ะนะ "
" อื้อ "
" กูไม่เห็นได้กินบ้างเลยยยยยยย " คนตัวสูงบ่นแล้วย้ายหัวจากหมอนของตัวเองมานอนบนตักของผมแทน แถมยังคว้าหนังสือในมือไปอ่านโดยไม่ขอซักคำ มึงคงไม่รู้จักคำว่ามารยาทสินะโอเซฮุน
" มึงนี่รู้จักคำว่ามารยาทมั้ย หะ .. เดี๋ยวตบหัวแตก "
" ให้ตบทีนึง แล้วลูบหัวให้ด้วยนะ อยากหลับ "
" อยากนอนก็นอนสิวะ ทำไมต้องให้ลูบหัว " ผมยื้อมือของตัวเองที่กำลังถูกคนบนตักคว้าให้ไปวางไว้บนหัวมัน แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะมันออกแรงกระชากเพิ่มขึ้นจนตอนนี้มือผมวางแหมะอยู่บนหัวมันไปแล้ว
" มันเพลินดี "
" มากสิ่งตลอด … เอาหนังสือมา "
" ไม่อ่ะ "
" ก็เดี๋ยวอ่านมือนึง ลูบหัวให้มือนึงนี่ไง " เซฮุนคว้าหนังสือส่งให้ทันทีที่ผมพูดจบ
" นั่งสบายยัง ขยับก่อนนะ เดี๋ยวมึงเมื่อย "
" พูดแบบนี้คือมึงกะนอนยาวสินะ "
" ประมาณนั้นเลย ที่รัก จุ้บ "
" อ่ะ สบายละ "
เจ้าของมือเรียวใช้มือขวาลูบหัวเพื่อนสนิทที่นอนอยู่บนตัก และใช้มือซ้ายถือหนังสือไว้ เซฮุนที่เพิ่งหลับตาไปไม่นานค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่แน่ใจแล้วว่าอีกคนคงไม่ได้สนใจเขาเพราะมัวแต่โฟกัสไปที่หนังสือในมือ คนตัวสูงนอนมองหน้าปกหนังสือที่บังหน้าแบคฮยอนจนเกือบมิดก่อนจะลอบยิ้มออกมา ค่อย ๆ หลับตาลง .. แล้วเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างบอก ..
ตรงนี้มันคงดีที่สุดแล้วสำหรับโอเซฮุน :)
_______________
ภาวนาให้ใจเธอนั้น ปฏิเสธคำเขาไป
เศร้ามั้ยเล่า คนหล่อโดนมองข้าม ฮือ
ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่าน
รออ่านคอมเม้นอยู่ด้วยแหละ ยักษ์ ♡
ความคิดเห็น