หลงรัก...ยัยเลขา

บทนำ

               “คุณเริ่มขายตัวตั้งแต่เมื่อไหร่” เดือนแรมเบิกตากว้างตกใจกับคำถามของเขา เขากล่าวหาว่าเธอขายตัว 

                คิมหันต์คิดไปว่าเธอตกใจที่เขารู้ความลับของเธอ

                “คุณพูดเรื่องอะไรคะ” ตอนนี้ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่โกรธ เธอก็โกรธ

                “ตกใจเหรอที่ผมรู้ความลับของคุณ” เสียงเยาะหยันที่ดังขึ้นนั้นน่าเกลียดมากในความคิดของเดือนแรม น่าเกลียดกว่าเสียงของหมิงต้าเสียอีก

                “ใช่ค่ะ แรมตกใจ แต่ตกใจที่คุณดูหมิ่นแรมร้ายแรงขนาดนี้”

                “ผมแค่อยากให้คุณสารภาพความจริง ผมไม่สามารถให้ผู้หญิงที่ยังคงอาชีพขายตัวอยู่ มาดำรงตำแหน่งเลขาของผมได้” ฝ่ามือนิ่มแต่หนักจนคนโดนตบถึงกับหน้าหัน กระทะลงบนแก้มด้านซ้ายของเจ้านายหนุ่มทันทีที่พูดจบ

                “เดือนแรม!” ความเจ็บทำให้คิมหันต์ขาดสติดึงร่างบางมาปะทะอกกว้าง และก้มลงบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มทันทีอย่างต้องการลงโทษ

                จูบของเขาไม่มีความหวาน มีเพียงแต่ความขุ่นเคืองต้องการสั่งสอน ฟันคมกัดลงบนริมฝีปากอิ่มจนทั้งคู่ได้ชิมรสชาติปะแล่มของเลือด เดือนแรมพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของผู้ชายที่กล่าวหาว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัว และยังปฏิบัติกับเธออย่างต่ำช้า

                คิมหันต์ผลักร่างบางที่ดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตายออกจากอ้อมแขน แล้วฉุดกระชากไปจนถึงบานประตูกระจกริมระเบียงกว้าง เขาผลักร่างเธอออกไปยังระเบียง

                “ผมจะให้เวลาคุณสำนึกความผิด เมื่อไหร่ที่คุณสำนึกได้และพร้อมจะพูดความจริงผมจะมาเปิดประตูให้คุณ”

                “คุณคิมหันต์” เดือนแรมวิ่งกลับมาที่บานประตู แต่ไม่ทัน เขาล้อคมันที่ด้านในเสียแล้ว

                              ..................................................................................................