รัก...กาลเวลา

              ชีวิตอันแสนจะน่าเบื่อ เบื่อกับการรอคอย “ ความรัก ”  เมื่อไรนะชีวิตของฉันมันจะดีขึ้นกว่าเดิมครอบครัวฉันก็ใช่ว่าจะยากจน   พ่อแม่ไม่รัก หากตรงข้ามซะอีกที่ครอบครัวเอาใจใส่ ว่าไปแล้วชีวิตฉันเหมือนขาดอะไรบ้างอย่าง เฮ่ย~~  “  ความรัก  ”    ที่มันขาดหายไปไม่ใช่ความรักที่มา   จากพ่อแม่หรอกนะ หากมันคือ...ความรักที่เติมเต็มในหัวใจของฉัน อันที่จริงฉันก็อยู่มอปลายแล้วแต่ทำไมถึงยังไม่มีแฟนเหมือนคนอื่นซะที ทุกคนอาจนึกว่าฉันเป็นคนขี้ริ้วขี้เหล่ล่ะสินะ ดูดีๆ ฉันก็สวยอยู่นะ ^^ สายลมอันแผ่วเบาในยามค่ำคืนนี้ก็เย็นสบายดีเหมือนกันนานเท่าไรแล้วที่ฉันไม่ได้สัมผัสบรรยายกาศยามค่ำคืน    อย่างนี้ก็อย่างว่าล่ะนะคนที่ไม่มีแฟนอย่างฉันคงทุ่มเทแต่การเรียน จนทุกวันฉันพึ่งรู้ตัวว่าการเรียนที่ฉันทุ่มเทไปนั้น ทำให้ฉันไม่ได้สัมผัสบรรยายที่สบายๆ ในยามค่ำคืนอย่างนี้ ลองมองดูท้องฟ้าในคืนนี้สิทำไมมันสวยจัง โอ้ดวงดาวที่น่ารักฉันอยากเป็นเหมือนเธอจังเลยที่มีแต่คนปรารถนาและชื่นชม เฮ่ย~~ ดวงดาวจ๋า.......

          แสงตะวันสาดส่องทำให้รู้สึกอุ่นๆบนใบหน้า  อ้าว~~~~  นี้เช้าแล้วหรอนิ ห๊า!!!  ฉันจำได้ว่าฉันนั่งดูดาวเมื่อคืนนี้ แล้วฉันหลับไปตั้งแต่ตอนไหนนิ หว่า~~  แย่จัง แล้วนิมันกี่โมงนิเดิน ไปดูนาฬิการูปชิงช้าที่หัวเตียงดีกว่า  รู้ไหมว่านาฬิกาตัวนี้เป็นของขวัญชิ้นแรกที่มีคนให้ฉันแต่มันนานแล้วล่ะฉันก็จำไม่ได้ด้วยสิว่าใคร แย่จังเรานิ ห๊า~!!!! นี้มันจะเจ็ดโมงเช้าแล้วหรอ แย่แล้วสิไปโรงเรียนสายแน่เลย ยังไงก็ขอไปอาบน้ำก่อนแล้วก่อน อ่อ! ลืมไปยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ฉันชื่อ ว่านรี เป็นคนขอนแก่นตั้งแต่เกิด เรียนอยู่ชั้น ม.๕ สถานะโสด ขอย้ำ!!! โสดดดด....  มาเป็นชาติ เมื่อเสร็จภารกิจส่วนตัวของฉันแล้ว ฉันก็รีบเดินจ้ำอ้าวลงมาข้างล่าง บ้านของฉันเป็นบ้านจัดสรร สองชั้น อยู่นอกชานเมือง ว่าไปแล้วกาลเวลานี้ก็ผ่านไปเร็วเสียจริงแป็ปเดียวก็ปาไปเจ็ดโมงครึ่งแล้วเวลาน๊อเวลา ทำไมเดินเร็วขนานนี้

“กู้ดมอนิ่งจ๊ะ ลูกรักตื่นสายจังนะ ทำงานดึกรึป่าวลูก” แม่ผู้ที่รักฉันยิ่ง มองฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม โอ้! แปลกแห่ะวันนี้แม่นั่งถักผ้าพันคอตั้งแต่เช้า แม่คงว่างมากสินะ

“ก็นิดหน่อยค่ะแม่...แล้วพ่อล่ะคะ เดี๋ยวหนูไปโรงเรียนไม่ทันนะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“พ่อไปทำงานแล้วลูก พ่อฝากมาบอกว่าต่อไปนี้ลูกโตแล้ว หัดไปโรงเรียนเองได้แล้วล่ะ” แม่พูดพร้อมเดินถือแซนวิชมาให้ฉัน

       โอ้!!ไม่น่ะ นี้จะได้ขึ้นรถเมล์ไปเองหรอนิ จากที่ฉันยืนเซ็ง สองวินาที ฉันล่ำลาแม่ไปโรงเรียนโดยความโศกเศร้า พูดอย่างกะจะไปเป็นเดือนก็อย่างว่าฉันไม่เคยขึ้นรถเมล์ไปคนเดียวนิ เริ่มต้นก็แย่แต่เช้าแล้วหวังว่าระหว่างเดินทางจะมีอะไรดีๆ ขึ้นนะ