คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 : ฉันเกลียดคนตายด้าน!! [100%]
3
หลังจากที่งานแต่งงานของพี่สาวจบลง ไม่กี่วันหลังจากนั้นพี่ก็เริ่มย้ายข้าวของออกไปอยู่กับสามีสองคน ปกติแล้วฉันจะนอนกับพี่สาว แต่พอตอนกลางคืนที่ไม่มีพี่นอนด้วยมันก็รู้สึกเหงาและหวาดกลัวชอบกล T^T
และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่อง ‘การหมั้น’ ของฉันกับหมอนั่นที่ชื่อไซเลนท์ ไม่ได้จบอยู่แค่นี้เท่านั้น แต่มันอาจจะเรียกว่าชักจะไปกันใหญ่ สำหรับพวกเราสองครอบครัว -_-;
วันนี้ฉัน (โดนบังคับ) ให้มีนัดไปออกเดทกับหมอนั่น แน่นอนว่ามันไม่ได้เกิดจากความสมัครใจของฉันเลยสักนิดเดียว แต่มันเกิดจากความบ้าบวกกับความสะใจ (?) ของคุณพ่อที่ร่วมมือกับเสี่ยก่วงก๊วงรึเปล่าก็ไม่อาจทราบได้
แต่ทำไมถึงต้องเป็นฉันด้วยล่ะ! มันไม่ตลกเลยนะ!
พระเจ้าขา! อย่ามาเดี่ยวเจ็ดเดี่ยวแปดแถวนี้เลยนะได้โปรด TOT เพราะหนูไม่ชอบพี่นมอุโด้ส เอ้ย! ไม่ใช่ค่ะ >O< หนูไม่อยากหมั้นกับหมอนั่น!
ฉันวิ่งวุ่นไปทั่วห้องเพราะว่ากำลังหาชุดที่เหมาะสมกับตัวเองอยู่ เอ่อ…ฉันจะใส่ชุดอะไรไปดีล่ะเนี่ย…รู้แล้ว!
ความชั่วร้ายผุดขึ้นในใจเล็กๆ ของฉัน แน่นอนว่าฉันคงไม่แต่งตัวเป็นสุภาพสตรีที่คู่ควรกับหมอนั่นเป็นอันขาด
“แต่นแต๊น~”
ฉันยกเสื้อยืดกับกางเกงยีนขาสั้นขึ้นมามองด้วยความภูมิใจ หึหึ! แล้วคุณพ่อกับเสี่ยก่วงก๊วงจะต้องตกใจในสิ่งที่ฉันทำลงไปอย่างแน่นอน อย่าหวังเลยว่าจะให้ลูกสาวคนนี้ใส่ชุดกระโปรงที่คุณหนูเค้าใส่กันน่ะ ฝันไปเถอะ!
ไม่กี่นาทีหลังจากที่ฉันคิดแผนการชั่วร้ายได้และเริ่มลงมือทำมัน (ก็แค่แต่งตัวน่ะแหละ) จนเสร็จ ฉันก็เดินลอยหน้าลอยตาลงบันไดมาที่ชั้นล่างของบ้าน และต้องพบว่าคุณพ่อ เสี่ยกวง รวมทั้ง ‘หมอนั่น’ กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวีในห้องรับแขก
“แหวะ…!” ฉันสบถออกมาอย่างไร้อารมณ์พร้อมกับทำหน้าล้อเลียนหมอนั่นด้วยความสนุก
“-_-; ทำอะไรน่ะยัยพี่บ้า ทุเรศชะมัด”
เสียงของเด็กผู้ชายวัยรุ่นดังขึ้น เขายืนอยู่ตรงบันไดขั้นสุดท้าย ฉันเขม็งตาไปทางเจ้าของเสียงนั้นแทบจะทันที
“=_= แกเห็นว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?”
“ผมเห็นว่าพี่กำลังทำหน้าเหมือนป๋านม อุโด้ส =_=*”
“ก็เป็นอย่างที่แกเห็นน่ะแหละ”
สิ่งที่ฉันลืมบอกไปอย่างหนึ่งก็คือ ฉันมีน้องชาย ครอบครัวของพวกเรามีกันอยู่ห้าคน คุณพ่อ คุณแม่ พี่สาวของฉันที่ชื่อชายน์ ฉันคือเชียร์เป็นคนกลาง และไอ้ชาร์ปน้องชายตัวแสบ
งานแต่งงานวันนั้นน่ะ มันไม่ได้ไปด้วยหรอก พยายามหาข้ออ้างว่ามีนัดกับสาวๆ ฉันล่ะอยากจะกระทืบมันให้ติดดิน มันก็เป็นซะอย่างนี้ ชอบหลอกสาวๆ ให้มาติดกับด้วยหน้าตา แต่อย่ามองข้างในมันเด็ดขาด! เละยิ่งกว่าของเน่าซะอีก! -_-;
“พี่ชอบดุผมตลอดเลยอ่า~”
“เลิกทำตาอ้อนวอนพี่ได้แล้ว =_=”
“เออ!”
“อะไรของแกหา!? ทำไมต้องขึ้นเสียงกับพี่ด้วยไอ้น้องบ้า!”
ฉันไล่ตีชาร์ปไปจนถึงห้องรับแขก และแน่นอนว่าพวกผู้ใหญ่กำลังนั่งกันอยู่ พวกเขาหันมามองหน้าฉันกับน้องชายตัวแสบที่กำลังเอามือกุมหัวตัวเองแบบกลัวตาย ได้ทีดังนั้นไอ้ชาร์ปเลยรีบวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต
“เอ่อ…สวัสดีค่ะ แหะๆ -_-;” ฉันพูดพร้อมกับลดมือลง
“สวัสดีจ้ะหนูเชียร์”
เสี่ยกวงทักฉัน แต่ฉันก็แทบจะไม่ได้มองไปทางเขาเลยสักนิด เพราะสายตาของฉันกำลังจับจ้องไปยัง ‘หมอนั่น’ ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิบ
“แล้ววันนี้จะทำอะไรกันล่ะคะ?” ฉันเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบ
“…”
หมอนั่นละสายตาจากหนังสือและเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปอ่านต่ออีกรอบ =_=^
“วันนี้เราจะมาตกลงกันเรื่องงานหมั้นของลูกๆน่ะ”
โอ๊ย! มันมาอีกแล้ว ไอ้คำนี้ ‘หมั้น หมั้น หมั้น…’ เสียงคำว่า ‘หมั้น’ ดังก้องอยู่ในหัวของฉันมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว มันหลอกหลอนฉันยิ่งกว่าปีศาจยิ่งกว่าผีที่ไหนอีก ฉันกลัวมาก T_T แต่ก็ดีที่ผลสุดท้ายก็ไม่ต้องไปเดท!
“แล้วจะทำยังไงล่ะคะ? ในเมื่อหนูบอกว่าหนูไม่อยากหมั้น หนูไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น!”
“แต่…เชียร์!”
“ไม่ทั้งนั้นค่ะ”
“ฟังพ่อก่อน”
“ไม่ เชียร์ไม่ฟัง”
“ช่วยฟังพ่อก่อน”
“หนูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น”
“เชียร์!”
“ทำไมคะ? จะเอาอะไรกับหนูอีก”
“ทำไมแค่นี้ถึงจะทำตามคำขอของพ่อไม่ได้?”
“นั่นก็เพราะว่าหนูยังเด็ก แล้วหนูก็ไม่ชอบหมอนั่นด้วย!”
ฉันชี้นิ้วไปยังมนุษย์ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างคร่ำเคร่ง -_-; แน่นอนว่าเขาไม่รู้เรื่องเลยสักนิดเดียวว่าพวกเรากำลังทะเลาะกันอยู่
“เดี๋ยวสิเชียร์! ทำไมลูกถึงหยาบคายแบบนี้ ไปชี้เลนเขาแบบนั้นได้ยังไง!” คุณพ่อของฉันตวาดขึ้น
“ก็หนูรำคาญ”
คุณพ่อถอนหายใจเล็กน้อย “ไม่ว่ายังไง พ่อก็จะให้ลูกหมั้นกับเลน”
“ไม่มีทางค่ะ”
ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อไป คุณพ่อของฉันก็หันไปกระซิบกับเสี่ยกวงเหมือนจะมีแผนอะไรบางอย่าง พวกเขาลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องรับแขกซะเดี๋ยวนั้น
ตอนนี้ฉันกำลังยืนประจันหน้ากับไซเลนท์ มนุษย์ที่ฉันไม่เคยได้ยินเสียงของเขามาก่อนเลยตั้งแต่เจอหน้ากัน พอคิดๆ แล้วมันก็เป็นอะไรที่อุบาทว์สิ้นดี -_-;
บางทีฉันน่าจะลองพูดกับเขาสักครั้ง =_=^
“นี่! นายน่ะ จะนั่งอ่านหนังสือเล่มนั้นอีกนานไหม พ่อของนายไปไหนแล้วก็ไม่รู้นะ”
ได้ผล! เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้ว
“…”
แล้วเขาก็ก้มลงไปอ่านต่อ =_=^^^
แผนนี้ใช้ไม่ได้ผล…
“นี่ๆ นายจะต้องหมั้นกับฉันน่ะ นายคิดดีแล้วเหรอ ไม่ปฏิเสธอะไรกับพวกผู้ใหญ่บ้างเหรอ~”
เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้ว!
“…”
ไซเลนท์จ้องฉันและหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ
-_-^^^^ ชักจะมากไปแล้วนะเว้ยเฮ้ย!
“ทำไมนายถึงไม่พูดกับฉัน แล้วถ้านายไม่พูด พวกเราจะหมั้นกันได้ยังไง?”
ฮ่าๆๆๆ นี่เป็นคำถามที่ตลกใช่มั้ยล่ะ >O<
“…”
และมันก็แป้กไปอีกตามเคย เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองฉันเลยสักนิดเดียว -_-^
ฉันเริ่มหมดอารมณ์ ให้ตายเถอะ! ฉันล่ะเกลียดจริงๆ เลย ผู้ชายตายด้านไร้ความรู้สึกแบบนี้
“นี่นาย! จำใส่สมองไว้เลยนะ!”
เขาเงยหน้าขึ้นมาเพราะเสียงของฉัน
“…”
“ผู้ชายแบบนายน่ะ! ฉันไม่ยอมเปลืองเวลาจับมาเป็นพ่อพันธุ์หรอก! >O<”
เอ้ย! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย O[]O อะไรกัน ทำพงทำพันธุ์ อี๋~ แค่คิดก็ขยะแขยงตัวเองแล้ว ไม่นะ…ไม่นะ… T^T
แต่ทันใดนั้นเองที่ฉันเห็นว่าเขาถอนหายใจ (?) และปิดหนังสือในมือลงอย่างช้าๆ หลังจากนั้นก็วางมันลงบนโซฟา (?) ก่อนที่จะหันมามองหน้าฉันอีกรอบหนึ่ง (นี่แกจะอธิบายทุกขั้นตอนเลยเหรอไง? -_-^)
ไซเลนท์ค่อยๆ ใช้สองมือดันตัวขึ้นจากโซฟา เท้าทั้งสองของเขากำลังก้าวอย่างช้าๆ ตรงมาหาฉัน
“อะ…เอ่อ…ฉะ…ฉันล้อเล่น…ฉันล้อเล่นนะเมื่อกี้น่ะ! >O<” ฉันรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
ตอนนี้ระยะห่างของเราคือหนึ่งเมตรยี่สิบเจ็ดเซนต์ ไม่นะ…มันเหลือแค่หนึ่งเมตรยี่สิบเซนต์แล้ว ไม่นะ!
จากข้อสรุปก็คือ ณ ขณะนี้ เขากำลังเดินเข้ามาหาฉัน ดวงตาของเขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่ ฉัน…ฉัน…ฉันแพ้คนหล่อ T_T
ขาข้างขวาของฉันสั่งการให้ถอยลากไปอย่างอัตโนมัติ ในขณะที่เขากำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ …
“นะ…นายจะทำอะไรน่ะ!?”
“…”
เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ
อีกนิดเดียวเท่านั้นเขาก็จะเอื้อมมือมาจับฉันได้แล้ว ขาทั้งสองของฉันถอยไวขึ้นกว่าเดิม
“เอ่อ…นายไม่พอใจอะไรรึเปล่า >O<”
“…”
ไซเลนท์ไม่ได้สนฉันเลยสักนิด เขาเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ ขาทั้งสองของฉันถอยอย่างรวดเร็วจนในที่สุด
ปึก!
หลังของฉันกระทบเข้ากับกำแพงบ้าน TOT ไม่นะ! เค้าเรียกว่าหมาจนตรอกชัดๆ
หมอนั่นเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนในที่สุดระยะห่างของพวกเราก็เหลือแค่ไม้บรรทัดเดียว
เขาจ้องที่ใบหน้าของฉันแล้วหรี่ตาลง
“…”
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของเขาพร้อมกับหลับตาไว้ข้างหนึ่ง ตอนนี้ตัวฉันอยู่ติดกับผนังบ้าน และแน่นอน ฉันหนีไม่รอดแน่ๆ T^T
ปึก!
ไซเลนท์ใช้มือทั้งสองข้างดันกำแพงไว้ โดยมีฉันกั้นอยู่ตรงกลางระหว่างแขนทั้งสองข้างของเขา =[]=
“เอ่อ…อย่าทำอะไรฉันเลยนะ TOT”
ฉันยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาบังหน้าไว้
“…”
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ! ฉันขอโทษ!”
เกิดความเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่ฉันจะได้ยินสิ่งที่แปลกพิสดารที่สุดในโลก
“…เปล่า…”
นั่นมัน! นั่นมันเสียงของหมอนี่นี่นา!
ฉันเอาแขนลง แต่ก็ต้องพบว่าตัวเองกำลังยืนจ้องตากับไซเลนท์อย่างช่วยไม่ได้…อย่างที่บอกน่ะแหละ ฉันแพ้คนหล่อนะเว้ย T_T
“แล้วนายจะทำอะไรฉัน? หา!!”
“…” เขาเงียบ ไม่ได้พูดอะไร
“บอกฉันมาสิ!”
“…ตอนที่เธอบอกว่าให้ผมจำใส่สมอง…”
เฮ้ย! นั่นมันเป็นแค่คำพูดหลุดปาก ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว นายคงคิดมากใช่มั้ยล่ะ คนแบบนายคงจะเซ้นซิทีฟเอามากๆ เลยล่ะสิเนี่ย T^T
“ฉันขอโทษ TOT”
“…”
เขาเงียบอีกแล้ว
“ฉัน…ขอ…โทษ…ฉันแค่หลุดปากไป ก็เห็นนายตายด้านขนาดนี้นี่นา…” ฮือๆ ตายแน่เลยค่ะ ตายแน่เลย T[]T
ร่างสูงตรงหน้าฉันถอนหายใจเล็กน้อย
“เหรอ…งั้นเธออยากลองมั้ยล่ะ…?”
____________________________________________________
โอ้เย่~ ตอนที่สามจบลงไปอย่างสวัสดิภาพเน้อ
กัมบัตเตะเน๊ !!
Loma_ p
ความคิดเห็น