คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 18 : "หนูมีสิ่งที่สำคัญในชีวิตที่หนูต้องปกป้อง หนูต้องไปขอโทษเขา" [100%]
18
“แล้วใครที่ทำอะไรเธอไว้ มันต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม”
นั่นเป็นคำที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา หลังจากนั้นฉันก็หยุดเรียนไปเพราะต้องนอนในโรงพยาบาล และร่างกายก็ฟกช้ำไปด้วยรอยแผล แม้แต่พ่อและแม่หรือคนในครอบครัวของฉันก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ เพราะฉันขอไม่ให้ใครเอาไปบอก อีกอย่างคือฉันไม่ได้ติดต่อกับไซเลนท์เลยหลังจากนั้น ไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้างแล้ว แต่บลูจะมาเยี่ยมฉันทุกๆ วันในตอนเย็นเสมอทำให้ฉันไม่เหงาเลยสักนิดเดียว
“ฮัลโหล~ วันนี้อาการดีขึ้นรึยังแก” บลูเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับร้องทักฉัน
“อือ ดีขึ้นมากแล้วล่ะ พรุ่งนี้คงไปโรงเรียนได้แล้ว”
ฉันพูดแล้วยิ้มให้กับเพื่อนสนิท แต่สีหน้าของเธอกลับไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก
“เป็นอะไรเหรอ”
“เอ่อ… มะ ไม่มีอะไรหรอก”
“หา! มีอะไร บอกฉันมานะ”
บลูจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าจริงจัง เธอเอามือทั้งสองข้างมาวางไว้บนไหล่ของฉัน
“แกอยากรู้จริงๆ เหรอ”
“อือสิ”
“ก็…”
“ว่ามา”
“ฉัน… เมื่อสองวันก่อนฉันกำลังเดินลงไปข้างล่าง คือจะไปซื้อของน่ะ แล้วฉันเห็น เอ่อ… ไอ้รุ่นพี่นั่น… กำลังนั่งจับกลุ่มกับพวกของมันอยู่” บลูเล่า เธอพยายามหลบสายตาของฉัน
เมื่อฉันได้ยินคำนั้น มันมักจะทำให้ฉันรู้สึกใจหายขึ้นมาทันที ฉันอยากจะร้องกรี๊ดให้ดังๆ และภาพในคืนวันนั้นก็กลับขึ้นมาอีกครั้ง วันที่ฉันโดนทำร้ายร่างกายจนต้องมานอนซมอยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้ แต่ก็ทำได้เพียงข่มใจเจ็บไว้
“ฉัน… โกรธมาก… ฉันอยากฆ่ามัน… มันทำเพื่อนฉันถึงขนาดนี้ ยังจะยิ้มร่าได้อีก คนอย่างมันสมควรเข้าไปอยู่ในตาราง! ไม่สมควรออกมาเดินเพ่นพ่านในที่ๆ คนบริสุทธิ์เขาอยู่กัน!” มือทั้งสองข้างของบลูกำแน่น สีหน้าของเธอดูโกรธแค้นมาก “แต่ฉันก็ทำอะไรมันไม่ได้… พวกนั้นสินะที่เป็นคนทำร้ายแก”
“บลู ฉันไม่รู้หรอก ฉันไม่เคยเห็นหน้ารุ่นพี่คนอื่นนอกจากหมอนั่นเลย”
“แต่ฉันมั่นใจนะเชียร์ว่าต้องเป็นพวกมัน”
“แล้วเราจะทำอะไรพวกมันได้”
บลูหลับตาลงและยกมือขึ้นมาห้าม “เอาล่ะๆ ถ้าแกฟังเรื่องที่ฉันเล่าต่อไปนี้ อย่าตกใจจนเป็นลมไปล่ะ”
ฉันหยักหน้ารับคำเป็นอย่างดี แน่นอนว่าฉันจะตั้งใจฟังในทุกคำพูดของเพื่อน
“คือเมื่อวาน… ฉันกำลังเดินย้ายห้องเพื่อเปลี่ยนคาบวิชา…”
“เฮ้ย! มีคนกำลังทะเลาะกันเว้ย!”
“ไหนๆๆๆ ขอไปดูหน่อย!”
“อะไรวะ! หกรุมหนึ่ง มันไม่แย่ไปหน่อยเหรอไงวะ!”
“เออ! โกงชะมัด”
ในวันนั้น ขณะที่ฉันกำลังเดินย้ายห้องไป พวกเราต้องเดินลงไปข้างล่าง และในตอนนั้นเองก็มีเสียงดังเกิดขึ้น พวกผู้ชายต่างตะโกนบอกข่าวใส่กันว่ามีคนกำลังทะเลาะกันอยู่ที่สนามอีกฝั่งหนึ่ง ตอนนั้นเองฉันก็อยากรู้เหมือนกันเลยเดินตามพวกนั้นไปดู
และภาพที่ฉันเห็นก็ต้องทำให้ตกใจจนแทบช็อก…
“ฉันเห็นคนรู้จักของแก… ที่ชื่อเลนๆ อะไรนั่น กำลังกระชากคอเสื้อของไอ้รุ่นพี่คนนั้นอยู่ ฉันที่ยืนอยู่ห่างๆ ก็ไม่สามารถเข้าไปทำอะไรได้ เพราะคนยืนอัดอยู่ตรงนั้นแน่นมาก ฉันได้แต่มองว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ไม่มีใครเข้าไปห้ามศึกในครั้งนั้นเลยสักคนเดียว แล้วเลนก็โดนรุ่นพี่อีกสองคนกระชากออกไป แต่เขากลับผลักไอ้สองคนนั้นล้มลงไปไม่เหลือซากเลย หลังจากนั้นเขาก็ตรงเข้าไปชกไอ้พี่คนนั้นคนหน้าหงายเลยล่ะ ฉันยังตกใจอยู่เลยว่าเขาทำไปได้ยังไง”
เมื่อบลูเล่าจบ น้ำตาของฉันก็เอ่อล้นออกมา มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก “บลู! แล้วตอนนี้หมอนั่นเป็นยังไงบ้าง!”
เพื่อนของฉันส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ “เขาโดนฝ่ายปกครองเรียกพบ”
“ไม่นะ…”
“ไอ้พวกนั้นมันมีข้อแก้ตัวเยอะ เลนก็เลยโดนพักการเรียนไปพร้อมกับพวกมันด้วย…”
“หา!”
“ใจเย็นๆ”
“แล้วอีตานั่นไม่ได้บอกอะไรฉันเลยสักคำนะ!”
“เขาคงไม่อยากให้แกเป็นห่วงล่ะเชียร์”
“ทำไม…”
“หลังจากนั้นฉันก็ลองเข้าไปถามเขาดูว่าทำไมถึงต้องทำแบบนั้น แต่เขาก็บอกว่าเขาไม่เชื่อว่าแกจะโดนอะไรมากกว่าทำร้ายร่างกาย ตอนนั้นเขาเลยตัดสินใจเข้าไปถามพวกมันตรงๆ พวกนั้นก็ตอบแบบกวนประสาทขอไปทีว่าแกน่ะโดนรุมโทรมไปแล้ว…”
“…”
“แต่เลนก็ไม่เชื่อว่ามันพูดจริง เขาเลยเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้รุ่นพี่นั่นให้คายความลับออกมายังไงล่ะ”
“ฮือ… ไม่จริงนะ”
“ใจเย็นๆ แล้วฟังฉันต่อนะ…”
“อืม”
“ไอ้รุ่นพี่นั่นมันยอมรับว่ามันไม่ได้ทำแกไปมากกว่าทำร้ายร่างกายเลย แต่พวกมันเป็นโรคจิตที่คอยลักพาตัวเด็กผู้หญิงไปถ่ายคลิปวีดีโอ”
ในตอนนั้นฉันรู้สึกตกใจมาก มือไม้สั่นไปหมด บลูจึงจับมือฉันไว้แน่น
“แกไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะ พวกเราพร้อมจะช่วยแกเสมอ”
“อื้อ!”
“เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้หรอก…”
“ว่าไง”
“เลนก็ถามถึงคลิปวีดีโอที่พวกนั้นถ่ายไว้และเอาไปซ่อน แต่พวกมันก็ปฏิเสธว่าลบทิ้งไปแล้ว”
“…”
“แต่เขาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี จนหลังจากที่โดนสั่งพักการเรียน เขาก็ตามไปถามพวกมันอีกรอบ เลนเข้าไปขู่รุ่นพี่ถึงขั้นจะฆ่าให้ตาย ถ้าไอ้รุ่นพี่คนนั้นไม่ยอมเอาคลิปที่ถ่ายไว้มาคืน…”
“ละ… แล้วยังไงต่อ…”
“เขาบอกว่าเขาได้มันมาแล้ว หลังจากนั้นเขาก็โดนสั่งพักการเรียนไป”
“ฮือ…” ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดปากไว้ด้วยความตกใจ
“แกไม่ต้องห่วงนะเชียร์ คลิปพวกนั้นฉันลบมันไปหมดแล้ว เลนเขาฝากมาให้ฉันลบมันทิ้ง ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว แกไม่ใช่ผู้หญิงที่เปื้อนมลทินหรอกนะ… ฮึก…” บลูพูดพร้อมกับโผเข้ามากอดฉันแล้วร้องไห้
“ฮือ… ฮือ…” ฉันน้ำตาไหลอยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนสนิท พลางคิดในใจว่าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนที่ทำเพื่อฉันได้ขนาดนี้ ทำเพื่อฉันจนตัวเองถึงขั้นโดนพักการเรียน แม้กระทั่งต้องเจ็บตัวแทนก็ตาม…
ไม่นานนักบลูก็รีบปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด เธอทำสีหน้าตกใจเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
“มีอะไรเหรอบลู”
“ฉัน… ฉันลืมบอกไป”
“ว่าอะไร”
“เลน… เลนเขา…”
“ทำไม!? หมอนั่นทำไม!”
“เลนเขาโดนทางบ้านเรียกตัวไปพบแล้ว…”
ตอนนั้นฉันได้แต่นั่งอึ้ง ทั้งความเจ็บปวด ความเสียใจ ประดังเข้ามาข้างในร่างกายอย่างช่วยไม่ได้ ตัวฉันห่อลงทันที
“ฉัน… ฉันอยากจะไปขอโทษเขา…”
บลูเอื้อมมือมาแตะไหล่ฉัน “ตอนนี้แกยังไปไม่ได้หรอกนะเชียร์ แล้วแกก็ไม่รู้ด้วยว่าเลนเขาอยู่ที่ไหน”
“รู้สิบลู! ทำไมฉันจะไม่รู้! ฉันจะไปถามพ่อของฉัน ฉันจะทำทุกอย่างและทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยหมอนั่นออกมาให้ได้ เขาไม่ผิด ฉันต่างหากที่ผิด ฉันควรจะโดนรับโทษจากพ่อแม่ของเขาเอง!” ฉันตะโกนเสียงดัง รู้สึกว่าริมฝีปากสั่นระริก
“เชียร์… ฉันรู้ว่าพวกแกอยู่ด้วยกัน ฉันรู้ทุกอย่างแหละแค่ไม่ได้บอกแกเท่านั้น ฉันคอยให้กำลังใจแกห่างๆ มาตลอดเวลาเลยนะ และครั้งนี้ฉัน…”
“…”
“ฉันมั่นใจว่าแกจะทำได้นะเชียร์ ไม่มีสิ่งใดที่เราจะทำไม่ได้ เมื่อเราล้ม เราต้องลุกขึ้นมาสู้และเผชิญหน้ากับมันทั้งหมด” บลูบีบไหล่ฉันแน่นพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ
“บลู… ฉันจะออกจากโรงพยาบาลได้เลยมั้ย ตอนนี้ฉันหายดีแล้วล่ะ ฉันอยากไปเจอเขา และอยากจะขอโทษสำหรับทุกๆ อย่างที่ได้ทำลงไป”
หลังจากนั้นประมาณสามชั่วโมง ฉันก็ออกมาจากห้องผู้ป่วยและได้สูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอกเสียทีหลังจากที่อยู่ในนั้นมาหลายต่อหลายวัน ตอนนี้พวกเรากำลังเดินอยู่ด้านหน้าโรงพยาบาลด้วยกัน ตัวของฉันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล แม้แต่ใบหน้าก็มีพลาสเตอร์ปิดไว้เช่นกัน
“แล้วแกจะทำอะไรต่อไปเนี่ยเชียร์”
“ฉันจะโทรหาพ่อ ถามที่อยู่ของเขา”
“แต่แกไม่มีโทรศัพท์ เอาของฉันโทรไปก่อนก็ได้นะ”
“ขอบใจมาก”
บลูยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ ฉันรีบกดเบอร์ของคุณพ่อแทบจะทันที
ตู๊ด… ตู๊ด… แกร๊ก!
“ฮัลโหล สวัสดีครับ”
“คุณพ่อ! หนูเชียร์เองนะ คุณพ่อรู้ที่อยู่บ้านพ่อแม่ของไซเลนท์มั้ย!”
“…”
ปลายสายนิ่งเงียบไป เขาไม่ได้ตอบอะไรฉันเลยสักคำเดียว แต่มีเพียงคำหนึ่งที่ทำให้ฉันตกใจจนแทบช็อกไปเลยก็คือ…
“ลูกไม่ต้องไปไหนแล้ว กลับมาที่บ้านของเราเดี๋ยวนี้!”
“แต่พ่อ… ทำไมถึงต้องพูดแบบนี้ใส่หนูด้วย”
“เชียร์ พ่อรู้ทุกอย่างหมดแล้ว ตอนนี้เลนกำลังถูกเสี่ยกวงเรียกตัวไปพบอยู่”
“พ่อคะ แต่หนูอธิบายได้…”
“ไม่ต้องมาแต่อะไรทั้งสิ้น”
“พ่อ… หนูขอร้องล่ะ หนูขอแค่ครั้งเดียวในชีวิตนะคะ ถึงหนูจะเอาแต่ใจหรือจะร้ายยังไงก็ตาม สิ่งเดียวที่หนูอยากขอ พ่อช่วยบอกที่ๆ ไซเลนท์อยู่ตอนนี้หน่อยค่ะ”
“… ทำไมลูกถึงไม่ฟังพ่อ”
“หนูมีสิ่งที่สำคัญในชีวิตที่หนูต้องปกป้อง หนูต้องไปขอโทษ หนูต้องไปขอโทษเขา” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เชียร์ฟังพ่อก่อน”
“ไม่! หนูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!” ฉันตอบปฏิเสธเสียงแข็งกร้าว จนบลูต้องยื่นมือมาแตะที่แขน ทำให้ฉันรู้สึกตัว
“เชียร์ลูกฟังพ่อก่อน”
“ค่ะ หนูฟังอยู่”
“ลูกบอกว่าลูกอยากรู้ที่อยู่ของเลนใช่มั้ย”
“ค่ะ ใช่”
“แล้วลูกรู้จักที่อยู่บ้านของลูกมั้ย”
“หา!?”
“บ้านของลูกน่ะ ไม่รู้จักเหรอ ที่ๆ พ่อแม่กับน้องของลูกอาศัยอยู่น่ะ”
“เอ่อ รู้จักสิคะ”
“นั่นล่ะ ที่อยู่ของเลนเขาในตอนนี้”
ฮู่ว~ ปฏิบัติการตามล่าคู่หมั้นได้เกิดขึ้นแล้ว
=_=;;;
Loma_ p
ตามสัญญาค่ะ 430 ปุ๊บ กดเซฟเลยเนี่ย
ความคิดเห็น