คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 17 : "ใครที่ทำอะไรเธอเอาไว้ มันต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม" [100%]
17
“ยัยนั่นเป็นไงแล้วล่ะ”
“นอนเอ๋อไม่รู้เรื่องเลยล่ะสิ”
“ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะโดนเล่นงานหนักเกินไป”
“เออ วันหลังก็เบาๆ กับสาวน้อยหน่อย ฮ่าๆๆ”
เสียงดังเล็ดลอดเข้ามาในหูของฉันทำให้สติเริ่มกลับคืนมา ฉันยกมือมาขยี้ตา
ดวงตาทั้งสองข้างของฉันเริ่มปรับโฟกัสให้เข้าที่ ในใจคิดได้แต่ว่าที่นี่มันที่ไหน…
เมื่อฉันมองลงมาที่ร่างกายของตัวเองก็ต้องตกใจเพราะในตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวหลวมโพรก ซึ่งมันไม่ใช่ชุดของฉันเลย! หัวใจของฉันเริ่มเต้นรัว ในมือเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมา และฉันก็ต้องตกใจขึ้นกว่าเดิมเมื่อมองไปรอบๆ
ฉันเห็นเตียง และแน่นอน… ฉันกำลังนั่งอยู่บนเตียงนั้นโดยมีผ้าห่มคลุมตัวอยู่
จะทำยังไงดี… จะทำยังไงดี
หัวสมองของฉันปั่นป่วนและพยายามนึกย้อนเหตุการณ์ แต่ก็ต้องเจ็บแปล้บขึ้นมาที่ช่องท้องเนื่องจากโดนต่อยเข้าไปอย่างจัง
ใช่แล้ว… ฉันมาสวนสนุกกับรุ่นพี่แล้วตอนที่กำลังนั่งรออยู่ บลูดทรมาหาฉันและหลังจากนั้นฉันก็เจอ… ใช่… ฉันเจอกับปีศาจทั้งหก และคงไม่ต้องคิดเลยว่าฉันโดนย่ำยีอะไรไปแล้วบ้าง
ดวงตาของฉันก้มลงไปมองสารรูปของตัวเองอีกตามเคย มันดูเปรอะเปื้อนไปด้วยความไม่บริสุทธิ์ ถึงตอนนี้น้ำอุ่นๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ฉันก้มตัวซุกหน้าลงในผ้าห่มและคิดไปต่างๆ นานา
ฉันน่าจะเชื่อเพื่อน…
ฉันน่าจะฟังคำเตือนของไซเลนท์…
ฉันไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย…
ฉันเวทนาและสมน้ำหน้าตัวเองมาก…
ฉัน… ฉันเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปแล้วจริงๆ และสิ่งอื่นที่ตอบแทนกลับมา มันคือความสาสมของใครบางคนนั่นเอง
แล้วฉันจะทำยังไงดี…
ถ้าพวกนั้นรู้ว่าฉันรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว พวกเขาจะทำอะไรต่อไปอีก ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากเลย…
กลัว… กลัวมาก…
ฉันพยายามกัดฟันและให้กำลังใจเพื่อเพิ่มความเข้มแข็งของตัวเอง มือซ้ายของฉันยกขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งไปและในใจก็พยายามคิดหาหนทางออกไปจากที่นี่ให้ได้
แต่ฉันต้องรู้ก่อนว่าที่นี่น่ะที่ไหน…
ห้องที่ฉันอยู่เหมือนห้องนอนในโรงแรมแห่งหนึ่ง รู้สึกว่าในห้องนี้จะประกอบไปด้วยสองห้อง เพราะฉันได้ยินเสียงคุยกันของพวกนั้นดังมาจากอีกห้องหนึ่ง และประตูห้องของฉันกำลังแง้มเปิดอยู่เล็กน้อย ฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงและค่อยๆ ย่องไปแอบดูที่ประตูนั้น
ฉันเห็นไอ้ปีศาจทั้งหกกำลังจับกลุ่มนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานตรงโต๊ะกินข้าว หนึ่งในนั้นพูดอะไรสักอย่างกับเพื่อนของมันแล้วลุกขึ้นยืน และกำลังเดินมาทางฉัน…
สมองของฉันสั่งการอย่างรวดเร็วและฉับพลันทันที ขาทั้งสองตอบรับมันอย่างอัตโนมัติ ฉันกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงทำเป็นสลบอยู่ ในขณะที่หมอนั่นเดินเข้ามาถึงพอดี
“เหอะ ยัยนี่ยังนอนอยู่อีก” มันสบถขึ้นเมื่อเห็นฉันนอนอยู่บนเตียง
สงสัยว่าฉันคงจะหลับไปนานมากเลยทีเดียวล่ะ ฉันพยายามนอนให้เหมือนคนสลบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หมอนั่นคงยังยืนอยู่ แต่หลังจากนั้นประมาณอึดใจเดียวฉันก็ได้ยินว่ามันหันไปบอกเพื่อน “เฮ้ย แม่นี่ยังหลับอยู่เลยว่ะ ปล่อยมันหลับให้หนำใจไปก่อนแล้วกัน” อีตานั่นพูดแล้วแง้มประตูปิด
ฉันรีบลุกพรวดขึ้นมาจากที่นอน ยังโชคดีที่นาฬิกาข้อมือของฉันยังอยู่ติดตัว ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว ฉันมองผ่านกระจกด้านนอกออกไปเห็นเพียงแสงไฟจากมุมถนน เมื่อมองดีๆ จะรู้ได้ว่าโรงแรมนี้มันสูงเสียดฟ้าเลยทีเดียว และห้องที่ฉันอยู่น่าจะประมาณยี่สิบชั้นได้ ซึ่งสูงพอสมควรเลยเชียวล่ะ
แล้วจะหนีออกไปยังไง… นี่คือคำถามที่ฉันถามกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า โทรศัพท์มือถือก็ไม่ได้อยู่กับตัวแล้ว บลูก็คงจะไม่รู้ด้วยว่าฉันเป็นอะไรไป ไม่แน่ว่าคืนนี้ฉันอาจจะโดนเจ้าพวกนี้ฆ่าหมกศพก็ได้ใครจะไปรู้
โอ้ย! แล้วจะคิดอัปมงคลทำไมล่ะยัยเชียร์ เธอต้องเข้มแข็งสิ!
มือทั้งสองข้างของฉันยื่นมาแปะเบาๆ เข้าที่ใบหน้า น้ำตาเริ่มเอ่อไหลออกมาอีกครั้ง
ถึงจะบอกให้เข้มแข็ง แต่ฉันก็ตัวคนเดียว ฝ่ายนั้นเป็นผู้ชายตั้งหกคน จะไปสู้แรงปีศาจแบบนั้นไหวได้ยังไงกัน ถ้ามันรู้ว่าฉันตื่นแล้วมันคงจะไม่หยุดแค่นี้แน่ ฉันไม่สามารถเดาใจพวกมันออกได้ด้วยว่าจะทำอะไรต่อไปและในเวลาที่ผ่านมา ฉันโดนพวกมันทำอะไรไปแล้วบ้าง… และถึงจะร้องไห้ไปก็ใช่เรื่อง ฉันเป็นคนทำตัวเองแท้ๆ ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ถ้าฉันโดนพวกมันข่มขืนไปแล้ว ชีวิตจะเป็นยังไงต่อไป…
ยังไม่รู้เลย…
ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามาข้างใน
“ว่าไงสาวน้อย ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ”
“ว้าว ตื่นแล้วจริงด้วย”
ปีศาจสองคนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง พวกมันกวักมือเรียกเพื่อนอีกหกตัวให้มาดูสารรูปของฉันที่ไม่ได้ต่างอะไรไปจากเศษสวะที่ไม่มีใครต้องการ
“เหอะ แม่นี่หลับเป็นตายเลยเชียวนะ”
“ก็งี้ล่ะมั้ง”
รุ่นพี่ที่ฉันเคยชอบ เคยเคารพ ตอนนี้กลับยืนดูฉันอย่างเวทนา “คนอย่างเธอน่ะ จะมีใครมาเป็นห่วงอีกรึไง” เขาพูดขึ้นและเดินมาจับคางฉันเงยขึ้น
“ก็แค่อีตัวสกปรกแค่นั้นเองล่ะมั้ง” เมื่อพูดคำที่ทิ่มแทงใจฉันจบเขาก็ปล่อยฉันลงและเดินกลับไปหาพวกปีศาจนั่น
ฉันได้แต่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น จนหนึ่งในนั้นรู้สึกรำคาญจึงเอาหมอนตบเข้าที่ใบหน้าของฉันอย่างไร้ความปราณี
“ยังจะมาร้องไห้อีก ยัยนี่ น่ารำคาญชะมัด!”
“เฮ้ย! ไม่เอาให้แรงกว่านี้ไปเลยวะ”
“เออ!”
หลังจากนั้นพวกเขาก็ผลัดกันเข้ามาตบฉัน ส่วนตัวฉันเองที่ทำอะไรไม่ได้เลยก็ได้แต่ใช้มือป่ายปัดให้พวกนั้นหยุดทำ
แต่มีหรือที่พวกมันจะหยุด…
“โธ่ แม่นี่ดิ้นชะมัด”
“น่ารำคาญชิบ”
“ฆ่ามันทิ้งซะเลยดีมั้ย”
“จะบ้ารึไง ทำแบบนั้นก็ติดคุกสิวะ”
ฉันได้ยินที่พวกมันคุยกัน ก็ได้แต่นั่งฟังไปเรื่อยๆ ฉันโดนทำร้ายร่างกาย โดนย่ำยีและโดนดูถูก ซึ่งคนที่ผิดไม่ใช่ใคร แต่เป็นตัวของฉันเอง…
“เฮ้ย ดึกแล้วว่ะ กลับกันดีกว่า”
“เออ กลับดีกว่าว่ะ”
หนึ่งในนั้นมองนาฬิกา เมื่อเห็นเวลาสองทุ่มกว่า มันก็เรียกเพื่อนของมันให้กลับบ้าน และพวกมันยังคงไม่ลืมที่จะหันกลับมาทำร้ายร่างกายของฉันอีกรอบให้สาสมก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง ทิ้งให้ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวด้วยความปวดร้าว
ฉันอยากจะขอโทษ… ฉันอยากขอโทษ…
ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะกลับไปขอโทษหลายๆ คนที่เคยทำนิสัยไม่ดีเอาไว้
และฉันอยากจะด่าตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะยังไงมันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา
ตอนนี้ถึงจะให้ฉันหนีไปฉันก็ทำได้ แต่ฉันไม่มีแรงพอที่จะทำแบบนั้น เหมือนกับว่าร่างกายเริ่มจะรับไม่ไหว ฉันจึงล้มพับลงไปกับเตียงอีกรอบด้วยความเจ็บปวดอ่อนล้า
ฉันหลับฝันไปว่า มีใครบางคนมาช่วยฉันออกไปจากปีศาจร้ายพวกนั้น… และอ้อมกอดของเขาอบอุ่นยิ่งกว่าใครทั้งหมด…
“เชียร์! เชียร์!”
เสียงของใครบางคนที่คุ้นหูดังขึ้น ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือเพื่อนสนิทของฉันนั่นเอง
“เชียร์! แกไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันอยู่นี่แล้ว ฮึก… ฮือ” บลูโผเข้ากอดฉันแล้วร้องไห้ ฉันได้แต่งงและมองไปรอบๆ ด้วยความสับสน
สถานที่ๆ ฉันอยู่ตอนนี้คือโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ในห้องสีขาวนี้มีเพียงฉันที่ใส่สายน้ำเกลือกับบลูเพื่อนสนิท
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…”
“แกไม่ต้องถามอะไรแล้ว! แกไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่แล้ว แกไม่ต้องไปนึกอะไรทั้งสิ้น คิดเพียงแค่ว่าแกได้ผ่านมันมาแล้วก็พอ” บลูกอดฉันแน่นขึ้น ฉันลองหลับตาลงและคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ฉัน… ฉันถูกพวกนั้นทำร้ายร่างกาย…
“กรี๊ดดดดด…!!!” เสียงกรีดร้องของฉันดังขึ้นเมื่อภาพร้ายๆ เหล่านั้นเริ่มปรากฏขึ้นมาในหัว ฉันปวดหัว ฉันปวดหัว ฉันไม่อยากนึกถึงมัน!
“แก! ลืมมันไป ไม่ต้องไปนึกถึงมัน แกปลอดภัยแล้วนะ ฉันอยู่นี่! อยู่ตรงนี้กับแกแล้ว!” เพื่อนสนิทของฉันกอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิมเมื่อเธอได้ยินเสียงกรีดร้องของฉัน
น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ฉันได้แต่นึกโทษตัวเองและอยากจะขอโทษเพื่อนคนนี้ที่เคยเอาแต่ใจตัวเอง และคนที่อยากจะขอโทษมากที่สุดก็คือไซเลนท์ที่เป็นคู่หมั้นของฉัน…
“บลู… ฉันขอโทษ…”
“แกไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น ฉันขอโทษให้แกเสมออยู่แล้ว ลืมมันไปซะเถอะนะ”
“แต่…”
“ไม่ต้องแล้ว”
“ว่าแต่… ฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง ใครไปพาฉันออกมาจากที่นั่น แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นั่น…”
บลูปล่อยฉันออกจากอ้อมแขนของเธอพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่และนั่งลงบนเตียงข้างๆ ฉัน
“ฉันรู้ว่าแกได้รับอันตราย เพราะได้ยินเสียงแกกรี๊ดลั่นในมือถือ”
ตอนนั้นที่ฉันร้องไปสินะ…
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันโดนจับตัวไปที่ไหน”
“อ่อ คือ…”
“บอกฉันทีเถอะนะ”
บลูพยักหน้ารับคำ “อืม ก็ตอนนั้นที่ฉันได้ยินเสียงน่ะ ฉันก็เลยรีบออกมาจากบ้านทันทีเลย แล้วพอมาถึงสวนสนุกก้มาเจอ… คนรู้จักแกเนี่ยแหละ กำลังเดินวนไปวนมาอยู่เหมือนหาอะไรสักอย่าง”
“เอ๋”
“หลังจากนั้นฉันก็ลองเข้าไปคุยกับเขาดู ครั้งนี้เขาตอบฉันแล้วล่ะ บอกว่ากำลังหาแกอยู่”
“อ้าว แล้วหมอนั่นไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง”
“ใช่ ฉันก็สงสัยเลยถามไป และคำตอบที่ได้กลับมาก็คือ…”
“คือ…?”
“เขาน่ะขับรถตามแกไปตั้งนานแล้ว เขาน่ะเป็นห่วงแกมากๆ เลยนะเชียร์”
เพราะคำพูดของเพื่อนทำให้ฉันถึงกับน้ำตาไหล ทำไมฉันกลับมองข้ามความห่วงใยที่อยู่รอบตัวไปได้แบบนี้ เพราะอะไร เพราะอะไร…
“พวกเราสองคน ฉันกับคนรู้จักแกน่ะ… รีบวิ่งไปถามคนรอบข้างว่าเห็นแกมั้ย ที่มากับผู้ชายคนนึง แล้วคนพวกนั้นก็ค่อยๆ บอกมาเรื่อยๆ ฉันก็ไล่ถามมาตลอดทางเลย จนได้ข้อมูลว่าพวกมันพาแกมาอยู่ที่โรงแรม”
หลังจากที่บลูเล่าให้ฉันฟัง ภาพก็เริ่มปรากฏขึ้นมาทีละน้อย ใช่แล้ว ฉันจำได้ว่าหลังจากที่สลบไป แนก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งและพยายามดิ้นหนีเพราะพวกมันกำลังพาฉันมาที่สถานที่หนึ่ง แต่ก็โดนชกท้องจนสลบไปอีกรอบ และฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย จนตื่นขึ้นมาที่โรงแรมนั่น
“แก… แล้วฉันจะเป็นอะไรมั้ย” ฉันเอ่ยถามบลู
เพื่อนสนิทของฉันส่ายหน้าแล้วถอนหายใจด้วยความไม่รู้ เธอก็คงจะหมดหนทางที่จะช่วยฉันจริงๆ
“บลู แล้วพวกนั้นล่ะ มันหายไปไหนกันหมดแล้ว”
“ไม่รู้นะ ฉันยังไม่ได้ไปตามตัวพวกมันเลย พอไปเจอแกอยู่ที่โรงแรมก้รีบพามาส่งโรงพยาบาลเลยเนี่ย ฉันน่ะเพิ่งมาเยี่ยมแกอีกทีตอนเช้า แต่คนที่นั่งเฝ้าแกอยู่ทั้งคืนน่ะ…” บลูหยุดพูดและหันไปมองที่ประตูห้อง
ใครบางคนกำลังเดินเข้ามา ใครบางคนที่ฉันคุ้นหน้า
“คนนี้แหละที่นั่งเฝ้าแกอยู่ทั้งคืน เออ… ฉันออกไปข้างนอกก่อนนะเดี๋ยวเข้ามาใหม่” บลูบอกกับฉันแล้วรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งผ่านตัวของไซเลนท์ออกนอกห้องไป
ตอนนี้ในห้องมีเพียงฉันกับเขาสองคนเท่านั้น ฉันพยายามนั่งก้มหน้าเพื่อจะไม่มองหน้าเขาแล้ว แต่เขากลับเดินเข้ามาหาฉันและพูดขึ้น
ไซเลนท์ทรุดลงที่เก้าอี้ข้างๆ ฉัน “ฉันขอโทษ… ฉันขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้เลย”
ไม่… มันไม่จำเป้นที่คนดีๆ อย่างนายจะต้องมาขอโทษคนอย่างฉันหรอก…
ฉันเอื้อมมือไปจับที่แก้มของเขา แต่ด้วยความที่ร่างกายอ่อนแอมากจึงทำได้เบาๆ เท่านั้น
“ฉันต่างหากล่ะที่อยากจะขอโทษนาย ฮึก…” น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของฉันอีกครั้ง เขารีบยื่นมือมาปาดน้ำตาทิ้งไป
“ไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น เธอไม่ได้ผิดหรอกนะ”
“แต่ฉันผิด ฉันผิด!”
“เธอไม่ผิด ไม่เป็นไรแล้ว”
เขาลุกขึ้นมากอดฉันไว้ อ้อมกอดนี้คงเป็นอ้อมกอดของคนที่อยู่ในความฝันของฉัน…
“ฉัน… ฉันคงเป็นแค่ผู้หญิงที่มีมลทินเท่านั้น ผู้ชายดีๆ อย่างนายไม่สมควรมาแตะต้องตัวฉันหรอกนะ ฮึก…” ฉันบอกกับเขาแล้วผลักออกไป แต่เขากลับเข้ามากอดฉันแน่นกว่าเดิม
“ต่อให้เธอจะต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยอะไรก็ตาม ต่อให้เธอจะมีมลทิน ต่อให้เธอจะร้ายขนาดไหน แต่ฉันก็จะคอยปกป้องดูแลและยืนหยัดเคียงข้างเธอตลอดไป” อ้อมกอดของเขาแน่นมากจนแทบจะหายใจไม่ออก ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกที่ได้ส่งผ่านมาแล้ว
“แล้วใครที่ทำอะไรเธอไว้ มันต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม”
กรี๊ดดดดดดดดดด ตอนนี้ยาวมากๆๆๆๆๆๆๆ
แต่งเพลิน 55+
คอมเม้นครบ 390 แล้ว ดีใจมากเลยจ้า ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ^____^
ลงให้ตามสัญญานะจ๊ะ
EVENT พิเศษ
ช่วยกันเขียนโหวตตัวละครที่คุณอยากให้ไรเตอร์แต่ง Side Story มากที่สุด (ไม่รวมยัยเชียร์)
จะคัดมาแค่สองตัวละครเท่านั้น
Side Story คืออะไร?
นิยายข้างๆ น่ะแหละ แปลตรงตัว อะล้อเล่น
มันคือนิยายที่อยากจะเขียนควบไปด้วยกัน โดยใช้ความรู้สึกของตัวละครตัวนั้นส่งผ่านออกมาทางบทความ
เช่นเรื่องนี้ก็เป็นความคิดของเชียร์ เป็นต้น
แต่รู้นะว่าจะเลือกใคร 55+
ฉะนั้นเราขอตัดรายชื่อ เลน ออกไปจากสารบบนี้ 5555+
โดยคู่ที่ให้เลือก มีเพียง
เน้นมาด้วยนะจ๊ะว่าในคู่นั้นอยากให้ใครเป็นตัวดำเนินเรื่อง หมายถึงความคิดของตัวนั้นน่ะ
ปิดโหวตสิ้นเดือนจ้ะ
แต่แอบกระซิบบอกไว้ก่อนว่า ไรเตอร์อยากแต่งของชาร์ปใจจะขาดแล้ว 55+
ยังไงก็ต้องแต่งออกมาทั้งคู่ค่ะ (แอบสปอยล์) แต่ที่ให้โหวตนี่เพราะว่าจะแต่งใครออกมาก่อนดี อิอิ
อย่าลืมช่วยกันโหวตนะจ๊ะ อาจจะมีการยืดขยายเวลาออกไปด้วย เพราะตอนนี้ตัวละครยังออกมาไม่ครบ
คาดว่าถ้าแต่งทุกวันได้แบบนี้ คงจะออกมาครบและทันสิ้นเดือน แน่นอนค่ะ
edit : ลืมคู่บลูกับเซน 555+
ex.1 วิธีโหวต
อยากอ่านคู่ชายน์กับไลท์ค่ะ
ตัวดำเนินเรื่อง ไลท์ ค่ะ
ในกรณีนี้จะเห็นได้ว่า คนอ่านต้องการอ่านคู่ชายน์กับไลท์ และอยากให้ไลท์เป็นตัวดำเนินเรื่อง
ง่ายๆ ก็คือ ไลท์จะมาเป็นคน อธิบายความรู้สึกผ่านสายตาของตน
เช่น วันนี้ผมตื่นเช้ามาเจอชายน์ บลาๆๆๆๆ
ex.2 วิธีโหวต
อยากอ่านคู่ชายน์กับไลท์ค่ะ
ตัวดำเนินเรื่อง ชายน์ ค่ะ
ส่วนกรณีนี้ ชายน์ จะเป็นตัวดำเนินเรื่องหลัก
เช่น ฉันตื่นเช้ามาเจอไลท์กำลังนั่งอยู่ บลาๆๆๆ
ปล. ตัวเท่าบ้าน เวลาโหวตมาโปรดใส่ด้วยว่า จะให้ใครดำเนินเรื่อง ถ้าไม่มีเขียนบอกมา เราจะนับโหวตให้เป็นเป็นฝ่ายหญิงดำเนินเรื่องนะจ๊ะ
Loma_ p
ความคิดเห็น