คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 15 : "ฉันรั้งเธอไว้ไม่ได้หรอก ยังไงก็ขอให้สนุกนะ" [100%]
15
“ฉันก็จะไปเอาตัวเธอกลับมาให้ได้”
คำพูดของเขาที่ยังคงสะท้อนอยู่ในหัวของฉันอย่างไม่ขาดสาย ความจริงแล้วไซเลนท์ไม่เห็นจำเป็นจะต้องตามเป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยก็ได้ เพราะยังไงซะฉันก็คงเป็นแค่คู่หมั้นจอมปลอมของเขาอยู่ดี
แต่มันก็อาจจะดูไม่แฟร์ถ้าฉันจะบอกหลายๆ เรื่องกับหมอนั่น ทั้งๆ ที่เขาไม่ยอมบอกความลับฉันสักที เขาต่างหากล่ะที่ผิดสัญญา ฉันไม่ผิดใช่มั้ยล่ะ ก็ฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าถ้าหมั้นกับเขา ฉันจะปล่อยหมอนั่นทิ้งไปทันที แต่เพราะเขาน่ะแหละทำให้แผนการฉันล้มละลายหมด!
ความจริงฉันก็รู้เศร้านะที่เขาต้องคอยมาเป็นห่วงฉันแบบนี้ แต่ความอยากได้ของฉันมันเป็นตัวทำลายทุกอย่างจนหมดสิ้น ฉันไม่อาจเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีได้ เพราะฉันเป็นคนตรงไปตรงมา จะพูดจะจาอะไรคือต้องออกมาจากความคิดทั้งหมด
และคำพูดนั้น… อาจจะไปทำร้ายความห่วงใยของใครบางคน แต่ฉันก็ยังคงไม่ใส่ใจอยู่ดี
ฉันไม่ได้คิดว่าไซเลนท์เป็นคนไม่ดีอะไรหรอกนะ เขาแค่เป็นคนที่ใครๆ ก็ไม่สามารถอ่านความคิดออก หรืออีกนัยหนึ่งคือ ความคิดของเขาน่ะ ‘ยากที่จะตามทัน’ มากกว่า คิดอยากจะพูดก็พูด อยากจะเงียบก็เงียบ แต่พอพูดทีก็ทำเอาฉันสะอึกไปได้เหมือนกัน
แล้วคุณรู้มั้ยล่ะ? สองวันก่อนที่ฉันกับเขาทะเลาะกันในรถแล้วเขาพูดคำนั้นขึ้นมา ทำเอาฉันอึ้งไปเลยทีเดียว ฉันกลับไปคิดมาก คิดแล้วคิดอีกว่าทำไม ทำไม ทำไม ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ และในใจก็ยังคิดที่จะอยากไปคุยกับรุ่นพี่คนนั้นอยู่ดี
สามวันถัดมา… ฉันได้เจอหน้ารุ่นพี่กีต้าร์ในขณะที่ฉันกับบลูกำลังเดินกลับบ้าน เขาเอ่ยคำที่ทำให้ฉันลืมความคิดที่ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ไปเสียหมดสิ้น… เขาชวนฉันไปออกเดท และแน่นอนว่าบลูบอกกับฉันว่าเธออดสงสัยไม่ได้กับคำกล่าวของพวกผู้หญิงที่ได้ยินว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริงที่ว่ารุ่นพี่คนนี้น่ะเป็นถึงคนดังของโรงเรียนและยังเป็นเสือผู้หญิงในเวลาเดียวกันอีกด้วย…
“มันไม่เร็วเกินไปหน่อยเหรอแก!” บลูถามฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ไม่รู้สิ แต่ฉันอยากไปอ่ะ”
“แกอย่าไปเลย ตัดใจจากไอ้รุ่นพี่คนนั้นเถอะ มันอาจจะมาหลอกแกเมื่อไหร่ก็ได้นะ”
“ไม่เอา ฉันจะไป”
ฉันอาจจะดูเป็นคนดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเอง และอาจจะเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่นในเวลาเดียวกันด้วย แต่… เพื่อความสุขของตัวฉันเองแล้ว… ฉันบอกแล้วไงว่าฉันยอมเสียสิ่งๆ หนึ่งไป เพื่อได้สิ่งใหม่กลับมา
“แก… ฉันขอร้องล่ะ แกอย่าไปเลยนะเชียร์”
“บลู ฉันอยากไป นี่มันชีวิตของฉันนะ”
“ใช่ เชียร์ ฉันเข้าใจแก แต่แกจะเชื่อรุ่นพี่คนนั้นได้จริงๆ น่ะเหรอ เพิ่งจะเจอกันไม่กี่ครั้งเอง”
อ้อ… อีกอย่างที่ฉันลืมบอกไปก็คือ หลังจากที่ทะเลาะกับไซเลนท์ ฉันก็เข้าไปนั่งคุยกับรุ่นพี่คนนั้นและแน่นอนว่าเขาคุยตอบกับฉันอย่างสนิทสนมอีกตามเคยน่ะแหละ และในที่สุดฉันก็ได้แนะนำชื่อตัวเองไป พอสองวันถัดมาเขาก็มาชวนไปออกเดทอย่างที่เห็น
“บลู ฉันขอสักครั้งได้มั้ย ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วง แต่…”
“แต่แกก็จะไป… ใช่มั้ย แกยังคงยืนยันคำเดิม”
“ใช่”
“ฉันก็ไม่รู้จะเตือนแกยังไงดีนะ แกมันก็หัวดื้อแบบนี้แหละ”
“อืม ฉันหัวดื้อมาก ฉันรู้ตัวดี แต่เรื่องแบบนี้ฉันไม่อยากจะเสียมันไป”
“แล้วคนรู้จักแกอะไรนั่นไม่มีดีตรงไหน”
“แกเลิกถามถึงหมอนั่นซะทีได้มั้ย”
“เฮ้อ แกก็เป็นเอาแบบนี้ล่ะนะ”
“…”
“ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว นิสัยแกไม่เคยแก้หายสักที”
“บลู ยังไงฉันก็จะไป ฉันยืนยันคำเดิม ฉันจะไป”
“เอาล่ะๆ ฉันยอมแพ้แก แต่แกต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ เข้าใจมั้ยเชียร์ ฉันรักแกมาก ไม่อยากให้แกเป็นอะไรไป เพราะแกเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน”
“อืม”
“แกดูแลตัวเองดีๆ นะ ฉันไม่อยากจะคิดลบอะไรกับรุ่นพี่ต้าร์ๆ อะไรนั่นหรอก แต่เพราะว่าฉันเป็นคนคิดมาก” บลูพูดพร้อมกับยื่นมือมาแตะที่ไหล่ทั้งสองข้างของฉัน “ถ้าแกรู้สถานที่ๆ จะไป ช่วยมาบอกฉันด้วยนะ”
ฉันพยักหน้ารับคำของบลูอย่างว่าง่าย บางทีการเดทครั้งนี้อาจจะไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่เพื่อนสนิทของฉันคิดมากไปก็ได้
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันรีบไปพบหน้าพี่ต้าร์แทบจะทันที รุ่นพี่ก็ยิ้มทักทายฉันในตอนเช้าเหมือนเคย
“สวัสดีครับน้องเชียร์”
“ค่ะ”
“มาหาพี่แต่เช้า มีอะไรเหรอ”
“คือ เรื่องที่นัดเชียร์ไปเดทน่ะค่ะ พี่จะไปที่ไหนเหรอคะ”
“อ๋อ แถวๆ สวนสนุกดรีมแลนด์น่ะครับ”
“อ่อ… ค่ะ ขอบคุณมาก”
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นเชียร์ขอตัวก่อนนะคะ”
ฉันบอกลารุ่นพี่และพร้อมที่จะหันหลังกลับ แต่รุ่นพี่กลับรั้งตัวฉันไว้ก่อน
“เจอกันวันเสาร์ตอนสิบโมงเช้าที่หน้าสวนสนุกนะครับ”
“อ๋อ ได้เลยค่ะ” ฉันยิ้มกว้างให้รุ่นพี่พร้อมกับโบกมือลาและวิ่งขึ้นตึกไป
แต่ในขณะที่กำลังวิ่งขึ้นตึกอยู่นั่นเอง ฉันก็เดินสวนกับน้องชายของฉันหรือไอ้ชาร์ปตัวแสบ =_=^
“อ้าวเฮ้ยพี่ มาอยู่นี่ได้ไง”
“ฉันเดินมาน่ะสิ แกคิดว่าฉันลอยมารึไง”
“เออ ผมนึกว่าพี่หายตัวมา”
“กำลังว่าพี่สาวแกเป็นผีรึไงยะ -_-^”
“เออ คงงั้นมั้ง”
ฉันที่กำลังเถียงอยู่กับน้องชายตัวป่วนอยู่ก็นึกอะไรดีๆ ออก
“เอ้อ แล้วมิกิจังเป็นยังไงบ้างอ่ะแก”
“มิกิน่ะเหรอ ไม่ค่อยมาเรียนหรอก มาวันนึงก็หายไปสามวัน สงสัยคงไม่ค่อยว่างล่ะมั้ง”
“อ่า น่าเสียดายจัง ฉันอยากได้ลายเซ็นจังเลย”
“พี่ก็ไปขอเองแล้วกัน -_-^”
“โธ่ ไอ้น้องบ้า!”
“โอ๊ย อะไรอีกเนี่ย”
“เออใช่ ไอ้ชาร์ป ฉันจะไปเดทกับรุ่นพี่กีต้าร์วันพรุ่งนี้ล่ะ”
ชาร์ปมีท่าทีตกใจ ตาของเขาเบิกกว้าง “ห๊า! O[]O รุ่นพี่ที่ป๊อปๆ คนนั้นน่ะนะ หล่อสุดๆ ไปเลยพี่ โห พี่สาวผมหน้าตาแบบนี้มีบุญได้ไปเดทกับรุ่นพี่คนนั้นด้วยเหรอเนี่ย! ไม่อยากจะชะ… โอ๊ย!!”
ก่อนที่ไอ้ชาร์ปจะพล่ามสิ่งอัปมงคลมามากกว่านี้ ฉันจึงเอากำปั้นเขกหัวเขาไปหนึ่งที -..-
“พี่ทำอะไรเนี่ย! ใช้ความรุนแรง ยัยโหดเอ้ย!”
“หุบปากไปเลยแก๊! O[]O!”
“โหดแบบนี้ใครจะเอา! ไม่รู้ว่าคู่หมั้นพี่จะเอาพี่เลยรึเปล่า”
ฉันนิ่งไปทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘คู่หมั้น’ ของฉัน จำไว้นะว่าตอนนี้ฉันไม่อยากจะนึกถึงเขาเลยสักนิดเดียว!
“แกอย่าพูดถึงหมอนั่นจะได้มั้ย หลายคนแล้วนะที่มาพูดถึงหมอนั่นให้ฉันฟังบ่อยๆ”
“อ้าว แล้วผมผิดเหรอเนี่ย! แค่พูดถึงนิดหน่อยเอง แถมผมก็ไม่ได้ไปรู้จักอะไรกับเขาด้วยนะ เพิ่งจะเห็นหน้าแว้บเดียวเองตอนที่พี่คนนั้นมาที่บ้านอ่ะ”
“หยุดซะที”
“ทำไมล่ะ”
“ชาร์ป… ฉันบอกให้แกหยุดไง”
“เออๆ พี่นี่แปลก เป็นอะไร อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ”
“เอาเถอะ เรื่องของฉัน แกจะไปไหนก็ไป”
“โห กล้าไล่น้องชายตัวเอง”
“รีบๆ ไปเลย ออดเข้าเรียนแล้ว”
“เออ แล้วเจอกันพี่”
ชาร์ปบอกลาฉันแล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่างเพื่อเข้าห้องเรียน ส่วนฉันก็เดินลากสังขารอันเหี่ยวแห้งกลับขึ้นไปชั้นบนเหมือนเคย
ทำไมหมู่นี้ที่ฉันอยากจะลืมเรื่องของหมอนั่น แต่หลายๆ คนกลับพูดเรื่องเขาหรือพูดถึงเขาให้ฉันฟังกันล่ะ ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะไปคิดถึงคำพูดนั้นแล้ว กลับทำให้ฉันย้อนกลับไปนึกถึงมันอีกตามเคย
ฉันเดินเข้าห้องไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดี บลูรีบวิ่งเข้ามาหาฉันและถามขึ้น
“แก ตกลงรู้รึยังว่าไปที่ไหน”
“อ่อ รู้แล้วล่ะ”
“ที่ไหนๆ”
“แถวๆ สวนสนุกดรีมแลนด์อ่ะ”
“อ๋อ อืมๆ”
“ทำไม แกจะไปกับฉันเหรอไง -_-^”
“อี๋ ฉันไม่ไปขัดขวางเวลาเดทของแกกับอีตานั่นหรอก แค่คิดก็อยากจะอ้วกแล้ว”
“หน็อย >”< ไอ้เพื่อนบ้า!”
“แล้วไปวันไหนล่ะ”
“พรุ่งนี้แล้วแก”
“โห O.O ไวมาก”
“เออ คืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับชัวร์”
“แค่นี้เนี่ยนะนอนไม่หลับ เวอร์จริงๆ -_-“
“ก็แกไม่ใช่ฉันนี่นา -_-^^^”
“เออ ขอให้สนุกล่ะ”
ตอนกลางคืนในขณะที่ฉันกำลังข่มตานอนอยู่ ก็รู้สึกได้ว่าใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหาฉันในความมืด
“เธอ… จะไปเที่ยวเหรอพรุ่งนี้น่ะ”
ฉันได้ยินเสียงของไซเลนท์จึงรู้สึกตัวและรีบเอื้อมมือไปเปิดไฟในห้อง
เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน
“ใช่ ฉันจะไปเที่ยวกับรุ่นพี่ ว่าแต่นายรู้ได้ยังไง”
“ฉันก็แค่ได้ยินมา”
“รู้ดีจริงๆ เลยนะ”
“…”
“ว่าไงล่ะ ตอบสิ”
“เธอจะไปที่ไหนน่ะ”
ถามอีกแล้ว! ถามตลอด แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันที่ต้องไปบอกเขาสักหน่อย
“ฉันไม่บอก”
“…”
“มีอะไรมั้ย”
“ไม่มีอะไร ฉันรั้งเธอไว้ไม่ได้หรอก ยังไงก็ขอให้สนุกนะ”
เพราะคำพูดของเขา ทำให้ฉันหน้าชาด้วยความอึ้งไปเลยทีเดียวล่ะ…
จบไปอีกหนึ่งตอนจ้า คอมเม้น 333 ตามที่สัญญาไว้
แอบมีบางคนใช้ไอพีเดิมนะ ๕๕+ แต่ไม่เป็นไร อนุโลม เพราะลืมเขียนบอก ฮ่าๆ
ติดตามกิจกรรมต่อไปนะจ๊ะ : )
Loma_ p
ความคิดเห็น