คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 14 : "ถ้าฉันจะเลิกกับนาย นายจะทำยังไง..." , "ฉันก็คง..........."
14
“หา! O.O นี่แกก็เป็นแฟนคลับของมิกิจังด้วยเหรอ”
“เปล่า ความจริงผมโกหก”
“-_-;; ฉันไม่เชื่อว่าแกโกหก”
“อ้าว? จริงๆ นะ นี่พี่ไม่เชื่อคำพูดของน้องชายตัวเองเหรอ”
“ไม่อยากจะเชื่อ! แล้วแกจะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมถ้าไม่สนใจมิกิจังของฉัน”
“ผมมายืนดูหน้าคนที่จะเข้ามาใหม่ ได้ข่าวว่าคนนี้จะมาอยู่ห้องเดียวกับผมน่ะ ชื่ออะไรนะที่พี่บอก อ่อ… เออ มิกิ”
“ห๊า! O[]O ห้องเดียวกับแก!”
“เออ”
“แหม~ คงจะเก็บเข้าไปในคอลเลคชั่นสาวน่ารักๆ ของแกเลยล่ะสิ”
“จะบ้าเหรอพี่ ผมมีสาวน่ารักๆ มาหาทุกวันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปสนใจนางแบบนั่นหรอก ผมแค่เดินมาดูเฉยๆ”
“-_-^^^ งั้นฉันขอเบอร์โทรศัพท์ของมิกิจังหน่อย”
“พี่อย่าพูดเป็นเล่นไป -O-^”
“เออ ฉันล้อแกเล่น ว่าแต่เมื่อไหร่มิกิจังจะเข้าห้องเรียนเนี่ย ฉันจะได้แอบไปสอดส่องห้องแก”
“คงอีกนานอะพี่ ตอนนี้คงกำลังคุยกับผอ.อยู่มั้ง”
“อ๊าก! T[]T ฉันอยากเห็นหน้ามิกิจัง!”
นั่นคือบทสนทนาของฉันกับชาร์ปเมื่อสองชั่วโมงก่อน ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเรียนอยู่ในห้อง และมัวแต่เพ้อถึงมิกิจังจนลืมตัวไปเลยทีเดียว
“คุณเชียร์รี่! มัวแต่ทำอะไรอยู่คะ ไม่ได้ยินที่ครูเรียกเหรอ!?”
ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่ออาจารย์ในวิชาภาษาอังกฤษเรียกชื่อเสียงดัง และแน่นอนว่าความเปิ่นของฉันมันมักจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะเสมอน่ะแหละ -_-
“ออกไปยืนหน้าห้องเลยค่ะ! สงบสติอารมณ์หน่อย”
แน่นอนว่าฉันต้องเดินลากสังขารออกไปแต่โดยดี เพราะถ้าไม่ทำตามฉันคงจะโดนสั่งการบ้านเพิ่มขึ้นสามถึงสี่เท่าตัว เหมือนกองภูเขายักษ์ที่พร้อมจะล้มทับมาได้ทุกเมื่อ T_T
ฉันลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูและออกไปยืนหน้าห้องด้วยความเอื่อยเฉื่อยโดยมีสายตาของอาจารย์สาวสุดเฟี้ยวคอยมองอยู่ห่างๆ ฉันเห็นหล่อนพยักหน้าขึ้นลงสองถึงสามทีและหันกลับไปสอนต่อ
ชิชะ -..- มันไม่ใช่ความผิดของฉันหรอกนะที่จะโดนทำโทษทุกวันจนชินชาเป็นนิสัยแบบนี้น่ะ แต่มันก็เป็นความผิดจริงๆ น่ะแหละเพราะฉันมัวแต่นั่งเพ้อถึงหน้ามิกิจัง ซึ่งบางวันก็เป็นหน้าตารุ่นพี่ที่ชื่อกีต้าร์เข้ามาแทนที่ สองสิ่งนี้พร้อมจะทำให้สมองของฉันปั่นป่วนได้เสมอเลย T^T
เวลาผ่านไปประมาณสามนาทีหลังจากที่ฉันโดนทำโทษให้ออกมายืนหน้าห้อง ความจริงแล้วอาจารย์สมควรจะตักเตือนฉันเฉยๆ และให้นั่งเรียนต่อไป เพราะการสั่งให้นักเรียนออกมายืนทำบ้าๆ อะไรแบบนี้ไม่ได้มีประโยชน์อะไรขึ้นเลย เด็กทุกคนย่อมอยากได้ความรู้เหมือนกันหมดน่ะแหละ -..- แต่ก็ดี! ฉันจะได้ไม่ต้องไปนั่งทนฟังเสียงอันน่าง่วงนอนนั่น
ตัวของฉันบิดไปบิดมาด้วยความรู้สึกน่าสะอิดสะเอียนบวกกับความเมื่อยล้าที่เมื่อวานไปขัดห้องสมุดมาทำให้ฉันอยากจะนั่งลงเสียตรงนั้นจริงๆ T^T
แต่ดวงตาสองข้างของฉันก็ต้องเบิกกว้างเนื่องจากเห็นพี่กีต้าร์กำลังเดินมาจากบันไดอีกฝั่ง และฉันแน่ใจด้วยว่าเขาต้องเดินผ่านมาทางนี้อย่างแน่นอน O.O ถ้าต้องมาเห็นฉันในสารรูปแบบนี้ขอมุดหัวลงดินแล้วฝังกลบตัวเองให้เป็นปุ๋ยคอกไปเลยยังจะดีกว่าอีก T..T
ฉันพยายามยืนตัวตรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ลูกตากลับเขไปเขมาเนื่องจากความอยากรู้อยากเห็น และในที่สุดฉันก็เห็นพี่ต้าร์เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนแทบจะประชิดตัว
“อ้าว? น้องอีกแล้วเหรอ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย” เสียงของพี่ต้าร์ดังขึ้น ฉันที่กำลังยืนตาเขอยู่นั่นเองจึงสบโอกาสหันไปคุยในทันทีโดยไม่ต้องแอบมอง -_-;
“อ่อ แหะๆ โดนทำโทษนิดหน่อยค่ะ”
“หา? โดนอีกแล้วเหรอเราเนี่ย”
“เอ่อ =+=”
“ฮ่าๆๆๆ เป็นเด็กที่ตลกดีนะ”
-_-^^^ ฉันยังไม่รู้ว่าการโดนทำโทษวันละหลายๆ ครั้งมันน่าขำหรือน่าตลกตรงไหน แต่ในสายตาของรุ่นพี่คนนี้กลับคิดว่าฉันเป็นคนเปิ่นๆ ไปเสียอย่างนั้น และเขาสามารถยืนหัวเราะฉันได้เป็นวันเลยด้วยซ้ำไป -_-
“แล้วจะโดนอีกนานมั้ยเนี่ยเรา”
“อ๋อ เอ่อ ก็หมดชั่วโมงอ่ะค่ะ”
“โห นานเหมือนกันนะ”
“ค่ะ”
ทันใดนั้นเองที่จิตใจฝั่งมารยาของฉันสั่งการขึ้นมาให้แนะนำตัวไปและแสร้งทำเป็นไม่รู้จักพี่คนนี้และถามชื่อเขาไปซะ! แต่จิตใจฝ่ายดีของฉันก็ยังคอยตะโกนเตือนว่า ‘ไม่ได้นะเชียร์! เธอมีคู่หมั้นอยู่แล้ว จะไปมองชายอื่นได้ยังไง!’ แต่ก็นะ… ฝั่งนางฟ้ามักจะแพ้เสมอล่ะ และที่สำคัญคู่หมั้นของฉันก็ไม่ได้มีอะไรน่าพิศวาสเลยสักนิดเดียว =_=^
ฉันกระหยิ่มยิ้มย่องพร้อมกับทำจมูกบานด้วยความพึงพอใจ -..- ก่อนจะเสแสร้งทำเป็นถามชื่อเพื่อทำความรู้จักกันต่อไป
“เอ่อ พี่คะ พวกเราเจอกันบ่อยจัง พี่ชื่ออะไรอ่ะ”
“พี่ชื่อกีต้าร์ครับ”
จะผิดมั้ยถ้าฉันจะขอเบอร์โทรศัพท์พี่เขาต่อ ฮ่าๆ คงจะผิดจารีตสินะ =_=
“เอ่อน้อง งั้นพี่ไปก่อนนะ”
“อ่อ ค่ะ”
ฉันโบกมือลาพี่กีต้าร์ที่กำลังเดินลับหลังไปพร้อมกับร้องไห้ในใจอย่างช่วยไม่ได้เพราะยังไม่ทันได้แนะนำชื่อตัวเองพี่เขาก็ต้องไปเสียแล้ว แต่เอาเถอะ! อย่างน้อยๆ พวกเราก็บังเอิญเจอกันบ่อยเหลือเกิน เรียกว่าบ่อยจนน่าสงสัยเลยด้วยซ้ำไป -_-^
หลังจากนั้นฉันก็ตัดสินใจมองเข้าไปในห้องเรียนว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ แต่ก็ต้องทำตาโตด้วยความตกใจเพราะเพื่อนทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่อาจารย์สาวสุดเฟี้ยวกำลังหันมามองหน้าฉันเป็นตาเดียว O[]O บางคนถึงกับลุกขึ้นยืนเท้ากับโต๊ะเพื่อจ้องออกมาข้างนอก บางคนถึงกับทำปากกาตกนั่งปากอ้าไปเลยทีเดียว
อาจารย์สาวขยับแว่นตาทรงพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวครั้งหนึ่งก่อนจะทำเป็นกระแอมไอแล้วหันมาทางฉันที่กำลังยืนหน้าเอ๋ออยู่ข้างนอก
ซวยแล้วมั้ยล่ะตู… ลืมไปว่าห้องเรียนมันเป็นกระจก -[]- ดันเผลอตัวไปคุยกับพี่ต้าร์อย่างช่วยไม่ได้
“คุณเชียร์รี่…”
“ขะ…ขา…”
“ดิฉันบอกให้คุณยืนเฉยๆ ยังไงล่ะคะ…”
“อะ… เอ่อ…ค่ะ”
“แล้วคุณยืนคุยกับใครคะเมื่อกี้…”
“เอ่อ… รุ่นพี่ที่รู้จักกันน่ะค่ะ”
“แน่ใจเหรอคะ…”
อ๊าก! >”< นี่ฉันจะโดนอะไรอีกเด้งมั้ยเนี่ย!
กิ๊งก่อง… กิ๊งก่อง…
เสียงออดดังขึ้นพอดี และแน่นอนว่าฉันรอดแล้ว T[]T อาจารย์สาวเลิกพูดกับฉันแล้วหันไปปิดหนังสือลง หัวหน้าห้องบอกทำความเคารพและเธอก็เดินออกมาจากห้องเรียนด้วยส้นสูงปลายเข็มและไม่ลืมที่จะหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาอาฆาตก่อนเดินออกไป
หึย… T^T น่ากลัวชะมัด!
ฉันหันซ้ายหันขวาดูลาดเลาว่าปลอดภัยแล้วจึงรีบกระโดดเข้าห้องเรียนไป เมื่อเข้าไปถึงก็ต้องเกิดอาการตกใจอีกรอบ…
“เฮ้ย! เชียร์รู้จักกับพี่ต้าร์ด้วยเหรอ!”
“กรี๊ดดดด >O< เชียร์รู้จักกับพี่ต้าร์ได้ไงอ่ะ”
“พวกเธอสองคนแอบคบกันอยู่เหรอ >w<”
กลุ่มผู้หญิงในห้องต่างพร้อมใจกันวิ่งกรูเข้ามาหาฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว ฉันรีบถอยหลังไปประมาณหนึ่งก้าว
“อ๋อ… เอ่อ แค่เจอกันบ่อยน่ะ”
“เอ๋~ แต่ถึงกับคุยกันอย่างสนิทสนมเลยนะนั่น >O<”
“นิดหน่อยเอง”
“โอ๊ยยยย อิจฉาจริงๆ T^T”
ฉันได้แต่ยืนปฏิเสธพวกกลุ่มเพื่อนผู้หญิงในห้องด้วยความทุลักทุเล ในใจก็สาปแช่งยัยพวกนี้ที่เรื่องมากอยากรู้ ส่วนร่างกายภายนอกก็ตอบสนองพวกนั้นเป็นอย่างดีโดยการฝืนยิ้มแห้งๆ ให้เวลาตอบไป
ยัยบลูที่ยืนอยู่ด้านหลังของกลุ่มเพื่อนๆ ถอนหายใจให้ฉันและส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา ฉันได้แต่ทำหน้าเนือยๆ ส่งคืนไป
และสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ… ในช่วงพักกลางวันภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น ข่าวที่ฉันยืนคุยกับพี่ต้าร์อย่างสนิทสนมนั้นก็ได้แพร่หลายออกไปปากต่อปาก บางคนก็จับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกปากว่าฉันไปมีสัมพันธ์สวาทกับรุ่นพี่ -_-^ บางคนถึงกับว่าฉันท้องแต่ไปเอาลูกออกและโดนบอกเลิก บางคนก็บอกว่ารุ่นพี่น่ะเป็นเสือผู้หญิง ฟันแล้วทิ้งมาหลายรายแล้ว ฉันคงจะเป็นรายต่อไปอย่างแน่นอน
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!” ฉันเอามือทั้งสองข้างกุมหัวแล้วสะบัดไปมาในขณะที่กำลังเดินฆ่าเวลาอยู่กับยัยบลู
“โอ๊ย ฉันล่ะสงสารแกจริงๆ เลยเชียร์”
“ฉันทำอะไรผิดเหรอวะเนี่ยถึงต้องโดนขนาดนี้!”
“ไม่เลย แกไม่ได้ทำอะไรผิด แต่มันผิดที่ไอ้รุ่นพี่คนนั้นเป็นถึงคนดังในโรงเรียน แกจะมีข่าวก็ไม่แปลก”
ฉันถอนหายใจแล้วทำปากเบี้ยว “โอ๊ยแก ถึงจะโดนพูดปากต่อปากแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกนะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง”
“ก็ดี แต่แกก็ต้องระวังไว้ด้วยล่ะ”
“แน่นอน”
นั่นคือบทสนทนาที่ฉันคุยกับบลู และฉันคิดว่าฉันคงจะไม่ได้โง่ ไม่ได้บื้อ ฉันคิดว่าฉันสามารถทำให้ดีที่สุดเพื่อจะได้สิ่งๆ หนึ่งมา ถึงแม้จะต้องเสียอะไรไปก็ตาม
และลางสังหรณ์ของฉันมันบอกแบบนั้น…
ข่าวหนาหูเรื่องพี่ต้าร์กับฉันที่แพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียน ที่ทำให้ข่าวเด่นสุดฮ็อตของเทอมที่มิกิจังนางแบบสุดน่ารักของนิตยสารญี่ปุ่นย้ายเข้ามาในโรงเรียนหายวับเข้าไปในกลีบเมฆทันที และแน่นอนว่าข่าวของฉันย่อมหลุดเข้าไปในรูหูของหมอนั่น… หรือคู่หมั้นตายด้านของฉันนั่นเอง =_=
“ฉันได้ยินว่าเธอรู้จักกับรุ่นพี่ด้วยใช่มั้ย”
นั่นคือสิ่งที่เขาถามฉันด้วยสีหน้าเรียบง่าย -_-^
“ใช่ ทำไมล่ะ”
“เธอคุยอะไรกับเขาล่ะ”
“ฉันจะบอกนายทำไม ไม่ใช่เรื่องของนายที่ต้องมารู้สักหน่อย”
“บางเรื่องฉันก็อยากรู้บ้าง”
“เอ๊ะ! แต่บางเรื่องนายก็ไม่ยอมบอกฉันน่ะนะ คนขี้โกหก!”
“มันไม่ใช่เรื่องเดียวกัน”
ฉันกับเขามีสีหน้าเคร่งเครียดพอกัน พวกเรานั่งเถียงกันอยู่ในรถขณะที่กำลังขับกลับบ้าน
“มันไม่ใช่เรื่องเดียวกันยังไง มันก้คล้ายๆ กันน่ะแหละย่ะ!”
“เอาเถอะ เวลาเธอจะไปไหนมาไหนก็บอกกันด้วยล่ะ”
“นี่ก็ไม่ใช่เรื่องของนายที่จะต้องมายุ่งอีกน่ะแหละ!”
“…”
ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และก้มหน้า ถึงเวลาที่ฉันจะต้องงัดเอาคำพูดที่อัดอั้นตันใจมานานบอกเขาสักที
“ถ้า… ฉันจะเลิกกับนายไปแล้วไปคบกับรุ่นพี่คนนั้น นายจะทำยังไง”
มือของไซเลนท์บีบพวงมาลัยแน่นขึ้น เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมาหาฉันเลย
“ฉันก็คงจะไปเอาตัวเธอกลับมาให้ได้ไง…”
อ๊ากกกกกกกกกกกก!!
แต่งเองเครียดเอง 555+
อย่าหาว่าเลนเน่านะจ๊ะ พอดีไรเตอร์มันเน่าเองแหละ 555+
เลน นี่บางทีก็อ่านใจไม่ออกจริงๆ น้า /me เกาหัว
ขอบคุณทุกคนมากๆ นะจ๊ะที่ให้ความร่วมมือ สัญญาเป็นสัญญาจ้า
315 comment up Chapter 14 ^___________^
Loma_ p
รอคอมเม้นที่ 315 จนผมหงอก =.,=
ความคิดเห็น