คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 10 : ฉันเจอแล้ว! [100%]
10
ฉันอยู่ห้องบี ไซเลนท์อยู่ห้องซี พวกเราอยู่คนละห้องกัน! เป็นอะไรที่แสนดีขนาดนี้ T_T ตรงตามกับที่ฉันคิดไว้เลยจริงๆ ว่าไม่อยากจะอยู่ห้องเดียวกับหมอนั่น และแผนของฉันก็จะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี อย่างที่บอกไว้น่ะแหละ ฉันยอมหมั้นกับเขาเพราะว่าอยากรู้ความลับนั่น -..- แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมบอกมันออกมา ฉันน่ะไม่สนใจหมอนั่นหรอก เพราะฉันจะกระดี๊กระด๊าไปเรื่อยๆ ตามประสาคนร่าเริง >O<
หลังจากที่ฉันแยกกับไซเลนท์เพื่อเข้าชั้นเรียน เพื่อนของฉันก็วิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! เชียร์! ฉันได้ยินว่าแกนั่งรถสปอร์ตมาโรงเรียนเลยเหรอ”
บลู เพื่อนสนิทของฉันร้องทักขึ้น เธอออกจะห้าวหน่อยๆ แต่ก็ยังมีจิตใจความเป็นหญิงอยู่พอสมควร =_=^ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมายังไม่เคยเห็นมันมีแฟนเลยสักคนเดียว ได้แต่ชมผู้ชายที่เดินสวนไปสวนมาว่าหล่อ แต่ผลสุดท้ายก็ไม่ได้ชอบจริงๆ
“เออ ก็คงจะเป็นแบบนั้นมั้ง”
ไม่ใช่ก็คง… =_= มันเป็นความจริง!
“เอ๋~ แล้วใครขับมาให้แกวะ”
ยัยบลูเอียงตัวยื่นหน้าเข้ามาแล้วมองฉันด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ฉันรีบเดินไปที่โต๊ะเพื่อเอากระเป๋าไปวาง แต่เธอก็ยังคงวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ -_-
“นะ~ บอกหน่อยๆ >O<”
ดวงตาของฉันหรี่ลงเล็กน้อย พลางคิดในใจว่าจะบอกหรือไม่บอกดี ถ้าบอกไปจะได้อะไร? แต่ถ้าไม่บอกคงจะโดนยัยเพื่อนบ้านี่รบเร้าทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ -..- ฉันเลยตัดสินใจบอกไป…
“อยากรู้ก็ไปดูที่ห้องซีสิ”
“หา?”
“ใบ้ให้แค่นี้พอ -_-^”
“อะไรกันอ่ะ T_T”
ฉันนั่งลงที่เก้าอี้และถอนหายใจเฮือกใหญ่ หวังว่ายัยนั่นคงจะไม่ไปสืบค้นข้อมูลจริงๆ จังๆ หรอกนะ -_-
แต่แน่นอนว่าการคาดเดาของฉันย่อมมีความผิดพลาดบ้าง T_T
ตอนพักกลางวันที่พวกเรากำลังจะเดินลงไปกินข้าวกัน ฉันเดินสวนกับไซเลนท์ที่ระเบียงหน้าห้องเลยกวักมือเรียกให้เขาไปด้วยเพราะกลัวว่าหมอนั่นจะหลงทาง แต่กลับกลายเป็นว่ายัยบลูที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ และกระซิบถามที่ข้างหูของฉัน
“เฮ้ยเชียร์! คนนั้นเขาเป็นอะไรกับแกวะ”
“ก็อีตาเนี่ย ที่เมื่อเช้าขับรถมาส่ง”
บลูทำตาโตด้วยความตกใจ
“หา!? หล่อว่ะ เด็กใหม่เหรอ”
“-_-^ เออ แล้วไง”
“ก็หล่ออ่ะดิ”
“แกก็ชมทุกคนนี่หว่า”
“ก็เออดิ =O=”
นั่นแหละคือนิสัยของยัยบลู เห็นผู้ชายหล่อๆ ไม่ได้เลย ต้องตามันวาว ชมว่าหล่อนู่นหล่อนี่ แต่ผลสุดท้ายคุณเธอก็กลับไปห้าวเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน -..-
“นี่! นายน่ะ วันนี้ฉันจะพานายไปโรงอาหารนะ แต่พรุ่งนี้นายต้องเดินไปเองด้วย -_-^” ฉันหันกลับไปคุยกับไซเลนท์ที่กำลังเดินอยู่อีกข้าง เขาก็พยักหน้าตอบรับแต่โดยดี แต่จู่ๆ สีข้างของฉันโดนแขนของยัยเพื่อนบ้ากระทุ้งเข้ามาอย่างแรง
“ตกลงเขาเป็นใครเนี่ย”
“=_= คนรู้จัก”
“แล้วขับรถมาส่งแกถึงที่เนี่ยนะ!?”
“พอดีว่าฉันมีสิทธิพิเศษอ่ะ”
“อ่า…เหรอ”
ยัยบลูทำหน้าแบบไม่ค่อยเชื่อ ก็แหงอยู่แล้ว…ถ้ายัยนี่เชื่อก็คงไม่ไหวแล้วล่ะ ก็ฉันเล่นโกหกไปขนาดนั้น -_-^
พวกเราสามคนเดินไปตามทางเดินหน้าห้องเรียน ฉันเห็นว่ารุ่นน้องที่เดินสวนไปพยายามจะเหล่ตามองไอ้ผู้ชายหน้าหล่อที่เดินอยู่ข้างๆ ฉันด้วยความสนใจ -_-^ บางคนที่ยืนอยู่กับกลุ่มของตัวเองก็กระดี๊กระด๊าหัวเราะคิกคัก บางคนก็ถึงกับกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว
หมอนี่มันมีรัศมีความหล่อมากขนาดนั้นเลยรึไง =_=^^^
“เฮ้ยเชียร์ ดูเหมือนว่าคนรู้จักของแกจะมีแต่คนมองนะ”
“เออ ฉันก็ว่างั้น”
ไม่ใช่แค่พวกผู้หญิงที่มองไซเลนท์ แต่พวกผู้ชายต่างก็จ้องมองเขาด้วยความอิจฉาริษยา -_- ดูไร้สาระปัญญาอ่อนสิ้นดี ก็ตามเคยอีกน่ะแหละ หมอนั่นไม่ได้ใส่ใจพวกที่กำลังมองเขาด้วยสายตาหลงใหลหรือเกลียดชังเลยสักนิด เขากลับหยิบเอ็มพีสามขึ้นมาฟังระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆ
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินลงไปจนถึงโรงอาหาร ฉันบอกให้ไซเลนท์ไปนั่งรอกับยัยบลูก่อน ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะเข้ากันได้รึเปล่า ส่วนตัวฉันเองก็เดินไปที่ร้านขายอาหารแทบจะทันที
ฉันไปซื้อข้าวจากร้านอาหารเจ้าประจำ คุณป้าเจ้าของร้านเป็นคนอัธยาศัยดีมากๆ แล้ววันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่ คุณป้าจำฉันได้จึงเพิ่มปริมาณอาหารให้เป็นสองเท่าอย่างฟรีๆ ไม่เสียเงิน =..= อะไรจะดีปานฉะนี้
มือทั้งสองของฉันประคองจานข้าวที่มีอาหารล้นออกมาจนแทบจะถึงขอบด้วยความระมัดระวัง ขณะที่กำลังจะเดินออกไปจากแถวนั้นเองก็มีคนเดินมาชนฉัน
เพล้ง!
“กรี๊ดดด O[]O”
จานข้าวที่ถือมาตกแตกเป็นเสี่ยงๆ ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจ พวกเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่รอบๆ ก็เหมือนกัน ดวงตาทั้งสองข้างของฉันจับจ้องไปยังจานข้าวที่เละอยู่ที่พื้นด้วยความเสียใจ T^T
“อ๊ะ! ขอโทษครับ”
เสียงของผู้ชายดังขึ้น เขาคงเป็นคนที่เดินมาชนฉันล่ะสินะ T_T
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความแค้น ก่อนจะตาโตด้วยความตกใจ
เฮ้ย! นี่มันสเปกของฉันชัดๆ เลย ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเป็นรุ่นพี่ของฉันปีนึง (ดูจากเข็มที่ติดอยู่บนเนกไทของเขา) หน้าตาหล่อเหลาเอาการ ผมสีน้ำตาลเข้มกับตาสวยคู่นั้นทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์
“น้องครับๆ พี่ขอโทษนะ เดี๋ยวพี่ซื้อคืนให้นะ”
หัวสมองของฉันยังคงว่างเปล่า ตาทั้งสองจับจ้องไปที่ใบหน้าของรุ่นพี่อย่างปลาบปลื้ม
“น้องครับ…เฮ้!”
เขาโบกมือไปมาตรงหน้าฉันสองถึงสามที ทำให้สติสัมปชัญญะของฉันกลับคืนมา -_-^
“คะ…ค่ะ”
“ให้พี่ซื้อคืนมั้ย จานข้าวของน้องน่ะ”
“เอ๋…เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ”
“อ่า…ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ ขอโทษอีกครั้ง”
ฉันยังคงยืนเหม่ออยู่คนเดียวพลางยิ้มในใจ อ๊า~ ใช่เลย >O< รุ่นพี่คนนี้เลยล่ะสเป็กของฉัน
ขณะที่คิดอะไรไปต่างๆ นานา ขาทั้งสองของฉันก็เดินกลับไปยังโต๊ะที่ไซเลนท์กับบลูกำลังนั่งคอยอยู่ บลูถลึงตาใส่ฉันแล้วตะโกนออกมา
“ยัยเชียร์! นี่แกไม่ได้ซื้อข้าวมาเหรอเนี่ย!”
เออใช่! ลืมไปเลย T_T เพราะความเหม่อลอยของฉันทำให้ลืมไปว่าจานข้าวตกแตกไปแล้ว
ไซเลนท์มองหน้าฉันแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาลุกขึ้นเดินไปซื้อข้าวทันที
“นี่แกจะไม่กินข้าวรึไง แล้วเมื่อกี้ไปไหนมา”
“เอ่อ…ฉันไปซื้อแล้วนะ แต่มันตกแตกอ่ะ”
“อ้าว”
“เออ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวมา ขอกลับไปซื้ออีกรอบก่อน”
“เฮ้ย! นี่แกจะให้ฉันนั่งเฝ้าโต๊ะอีกรอบเหรอไง”
“เออ ฝากหน่อยแป๊บเดียวเอง”
“-_- แค่เมื่อกี้ฉันก็เบื่อมากพอแล้วนะ คนรู้จักของแกไม่พูดอะไรกับฉันสักคำเลยอ่ะ”
“หมอนั่นก็เป็นแบบนั้นน่ะแหละ ลองคุยๆ ไป เดี๋ยวก็พูดออกมาเอง เดี๋ยวฉันมา”
“เฮ้! ยัยเชียร์ อย่าทิ้งกันสิ ฉันจะไปซื้อบ้าง TOT”
ฉันแทบจะไม่ได้สนคำโวยวายของบลูเลยสักนิด เพราะในหัวสมองมีแต่ใบหน้าของรุ่นพี่คนนั้นลอยเข้ามาเต็มไปหมด อ๊า~ >O< ทำไมเขาถึงน่ารักขนาดนี้นะเนี่ย เขาน่ะเป็นสเป็กของฉันเลยล่ะ ดูท่าทางก็รู้แล้วว่าเป็นมิตรกับทุกคน คงจะยิ้มง่ายด้วยล่ะมั้ง >w< ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากกลับไปเจอเขาอีกรอบจังเลย
แล้วถ้าจะให้เทียบกับหมอนั่นน่ะเหรอ -_-; หึ! พูดยังไม่ค่อยจะพูดเลย อ่านใจก็ไม่ออกอีก ปรับอารมณ์ตามก็ไม่ทัน คุยไปก็โมโหเปล่าๆ =..= แถมฉันได้อยู่คนละห้องกับหมอนั่นด้วย คงไม่ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลาให้คนอื่นเขาสงสัยว่าเป็นแฟนกันรึเปล่า -_-^
ในเมื่อฉันอุตส่าห์เจอเทพบุตรในฝันทั้งที มีเหรอจะปล่อยให้รอดจากเงื้อมมือไปง่ายๆ อ่ะ!
ฉันเจอคนในฝันแล้ว!
ตอนนี้สั้นหน่อยนะ -..-
บางทีนางเอกชั่วร้าย ก็คงเป็นสีสันของเรื่อง (?)
ความคิดเห็น