ความขัดแย้งของผู้ใหญ่กับเด็ก

เนื้อเรื่อง

ความคิดเห็นของผู้ใหญ่กับเด็ก เป็นเหมือนทางเส้นขนานที่สวนทางกัน ไม่มีวันบรรจบกันได้เลยหรือ

การรับรู้, ความเข้าใจ และความรู้สึก ไม่ได้แปรผันตามกัน

สิ่งที่มองเห็นผิดแผกแตกต่าง มาจากการรับรู้ที่ผิดกัน
เด็กจะมองเห็นในมุมหนึ่ง ขณะที่ผู้ใหญ่ก็เห็นในอีกมุมหนึ่ง
สิ่งที่เด็กเห็นว่าไม่ผิด ผู้ใหญ่กลับมองว่าผิด
มองกันคนละมุมแบบนี้ ก็เริ่มต้นพูดกันคนละเรื่องแล้ว

แม้ว่าจะสามารถมองเห็นในมุมเดียวกันได้
แต่จะสามารถเข้าใจกันได้หรือเปล่า
แม้จะเห็นแต่ก็ไม่เข้าใจ ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดได้
ไม่สามารถเข้าใจกันได้

และแม้จะเห็น แม้จะเข้าใจ แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกได้
แม้จะรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
แม้จะเข้าใจว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร
แต่ความรู้สึกของเรา มันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ

รับรู้และเข้าใจว่าผู้ใหญ่หวังดี
แต่ถ้าทำทุกอย่างที่ผู้ใหญ่บอก
แล้วความเป็นตัวเราอยู่ที่ตรงไหน

รับรู้และเข้าใจว่าเด็กต้องการอิสระ
และต้องปล่อยให้เด็กได้เรียนรู้ประสบการณ์ด้วยตัวเองบ้าง
แต่จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร

บางครั้ง เด็กก็ต้องการโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ
เพื่อจะได้หลุดพ้นจากกรอบที่ผู้ใหญ่สร้างเอาไว้
มีอิสระที่จะทำทุกอย่างที่ต้องการ
โดยหารู้ไม่ว่า ผู้ใหญ่ ขาดอิสระยิ่งกว่าเด็กเสียอีก
เคยเห็นผู้ใหญ่ออกไปเที่ยวเล่นทุกวันหรือเปล่า
ผู้ใหญ่ ต้องอยู่ในกรอบของสังคม
กรอบทางการเงิน กรอบของการวางตัวให้เหมาะสม
กรอบของการเป็นตัวอย่างที่ดีให้เด็ก
กรอบของความรับผิดชอบที่ต้องหาเลี้ยงชีพในภาวะเศรฐกิจตกต่ำ
และอีกหลายๆอย่าง
ซึ่งในบางครั้ง ผู้ใหญ่ก็อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกเหลือเกิน
เพราะฉะนั้น คนที่อยากทำอะไรตามใจตัวเองทุกอย่าง
ก็คงจะเป็นเด็กอยู่อย่างนั้นตลอดไป
ไม่สามารถโตเป็นผู้ใหญ่(ที่ดี)ได้หรอก

ผู้ใหญ่ที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบขาดอิสระ
ก็จะเลี้ยงลูกแบบเดียวกัน
โดยลืมไปว่า ความรู้สึกของเด็กจะเป็นเช่นไร
(นี่เป็นเรื่องทางจิตวิทยา ที่เปลี่ยนแปลงได้ยากนัก)
ลืมไปว่า เด็กมีสิทธิ์ที่จะคิด จะเล่น ในแบบของเด็ก
เด็กที่ไม่มีความสุข จะโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขได้อย่างไร

คนเราไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ ก็มีความเป็นเด็กและผู้ใหญ่อยู่ในตัวได้ (Id&Ego)
เด็กที่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้(ไม่ใช่เก็บกด)
ก็จะสามารถมีความเป็นผู้ใหญ่ มีความน่าเชื่อถือ อยู่ในตัว
สามารถที่จะพูดคุย ตกลง กับผู้ใหญ่ได้ดี(ผู้ใหญ่ที่มีความเป็นผู้ใหญ่นะ)
ผู้ใหญ่ที่สามารถพูดคุย และเล่นกับเด็กได้อย่างสนุกสนาน
ก็จะสามารถมีความสุขกับส่วนที่เป็นเด็กของตัวเองได้
(ไม่กลายไปเป็นพวก SuperEgo)

ดังนั้น ทั้งสองฝ่ายสามารถมีความสุขร่วมกันได้
ถ้าไม่ยึดติดอยู่แค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
พูดคุยแบบคนที่รักและเข้าใจกัน
ไม่ใช่เด็กและผู้ใหญ่

แล้วคุณผู้อ่านมีความคิดเห็นอย่างไร

ปล.บทความนี้ไม่ครอบคลุมถึงคนที่มีปัญหาทางจิต หรือคนที่มีสันดานอันชั่วร้ายที่ไม่สามารถแก้ไขได้