เธอชื่อ
"เชอร์รี่" ครับ
เธอโดดเด่น และสง่างาม
ผมเฝ้ามองเธอมาตลอด ได้แต่เฝ้ามองเธออยู่กับ
"เขา" จากมุมหนึ่งตรงนี้
ผมมีโอกาสได้เข้าหาเธอบ่อยครั้ง แต่ผมไม่กล้า ใช่...ผมกลัวตัวเองเจ็บ
ตลอดมาผมเอาแต่หนี ทว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
น้องเชอรี่ปรากฏตัวแล้ว เหมือนเคย...เธอ มากับ
"เขา"
ผมตัดสินใจจะเผชิญหน้ากับเธอ เอ้า! อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดล่ะทีนี้
เธอเห็นผมแล้ว และเธอตรงดิ่งมาที่ผม แน่นอน เธอกับ
"เขา"
ผมยืนนิ่ง ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่หนีอีกแล้ว
แต่ทว่า ทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นไวมาก
ความเจ็บปวดรวดร้าวมันแผ่ซ่านอยู่ในอก
เพียงแวบเดียวเท่านั้น แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ
เช้า...ผมลืมตาตื่น ผ่านมาหลายวันแล้ว ความเจ็บร้าวในอกนั้นก็ยังไม่หายไป
ไม่ใช่เฉพาะเวลาที่นึกถึงเชอร์รี่เท่านั้น แต่ความรู้สึกเจ็บมันทิ่มแทงในอกผมอยู่ตลอดเวลา
แม้ผมจะยังคงยิ้ม หัวเราะ เฮฮาได้อย่างปกติ
ทว่าลึกๆแล้ว ผมเจ็บปวดเหลือเกิน
มันอาจจะแย่ยิ่งกว่านี้ก็ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยผมไว้
"หนึ่ง โจ๊กอุ่นๆจ้ะลูก" ใช่แล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นคือแม่ผมเอง
ถ้าแม่ไม่ดึงผมขึ้นมา ผมอาจตายไปแล้ว ทำไมน่ะเหรอ
"จริงๆเล้ยไอ้ลูกคนนี้ ก็รู้ว่านังเชอร์รี่ ควายที่เพิ่งซื้อมามันดุออกปานนั้น ยังอยากจะไปเล่นกับมันอยู่ได้ แถมยังยืนบื้อให้มันขวิดอีกนะ แล้วเป็นไง ดูซิซี่โครงหักตั้งหลายซี่ เสียการเรียนโดยใช่เหตุ แย่จริงๆ"
โดนเทศน์ทีนึงเล่นเอาซึ้งถึงสัจธรรมเลยล่ะครับ
เกือบสองอาทิตย์แล้ว แต่ยังระบมอยู่เลย
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับว่า แผล "อกหัก" เนี่ย กว่าจะหายมันช่างนานจริงๆ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น