จักรพรรดิกลืนกิน

* ชี้แจงเล็กน้อย ช่วงแรกเป็นยุคปัจจุบัน เลยเลือกใช้ ผม ฉัน แกฯ หลังจากไปอีกโลกแล้วจึงเปลี่ยนไปใช้ เจ้า ข้าฯ นะครับ***

เด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีแม้แต่ชื่อ ตั้งแต่จำความได้เขาถูกทอดทิ้งให้อยู่ในที่ที่หนาวเหน็บ อยู่ตัวคนเดียวด้วยอายุ 4 ปี มีบาดแผลเต็มตัวมากมายปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา เขาต้องต่อสู้กับสัตว์จรจัดเพื่อแย่งเศษอาหารที่คนอื่นๆทิ้งไว้

เขานั้นใฝ่ฝันเสมอว่าต้องการที่จะเป็นเซียน ผู้ซึ่งสามารถเหาะเหินไปบนท้องนภาและผ่าแยกพื้นปฐพี พลังของพวกเขาสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงรูปร่างภูเขาและทำให้ท้องทะเลว่างเปล่าได้

เขาปรารถนาที่จะมีอำนาจเพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมอันโหดร้ายของเขา นั้นคือเหตุผลที่เขาอยากเป็นเซียนที่มีชื่อเสียง ครั้งหนึ่งบนถนน “ซวนหยวน” ได้รับอาหารและเงิน เขาได้ยินหมอดูตาบอดพูดว่า ซวนหยวน (ชื่อเหมือนกันเฉยๆ) คือจักรพรรดิอรุณผู้ซึ่งสามารถเอาชนะดินแดนรอบๆอาณาจักรของเขาได้ทั้งหมดทุกอาณาจักรได้ปฏิญาณที่จะจงรักภักดีต่อเขา ซวนหยวน เป็นจักรพรรดิที่แท้จริงภายใต้สรวงสวรรค์

เมื่อตอนเขา 5 ปี เขาได้พบเจอขอทานชรา ขอทานชราปฏิบัติต่อเขาด้วยความเมตตาและสอนวิธีการอยู่รอด เขากล่าวกับ ซวนหยวน ว่า “ เมื่อแกอายุครบ 7 ปี ฉันจะส่งแกเข้าโรงเรียนเพื่อที่แกจะได้รับความรู้ ”

“ ฉันแก่มากแล้ว และฉันก็ได้เดินทางมาถึงจุดสุดท้ายของชีวิต ฉันไม่สามารถที่จะอยู่เคียงข้างแกได้อีกแล้ว ฉันไม่อยากให้แกอยู่ในสังคมที่ถูกรังเกียจ แกต้องไปที่โรงเรียน มันเป็นหนทางเดียวที่แกจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของแกได้ แกเป็นเด็กฉลาด ฉันรู้ดี ถ้าแกพากเพียรมากพอ วันหนึ่งแกจะได้อยู่ในเมืองใหญ่ จะมีสาวงามมากมายเข้าหาแก แกไม่จำเป็นที่จะต้องเหมือนกับฉัน ที่ทำได้แค่ปีนหน้าต่างมองพวกเธออาบน้ำ….. “

วันแรกของโรงเรียน ซวนหยวน ร้องไห้ตลอดทาง เขาไม่ต้องการที่จะแยกจากขอทานชรา

ซวนหยวน เป็นเด็กที่ฉลาดมาก เขาเข้าใจวิชาที่สอนได้รวดเร็ว น้อยมากที่เขาจะขอความช่วยเหลือจากอาจารย์ ทุกปีที่ผ่านมาเขาอยู่จุดสูงสุดของห้อง ในความเป็นจริงผลการเรียนของเขาดีมาก จนถึงขั้นต้องเรียนข้ามชั้น ถึง 2 ชั้น เขาเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในเมือง โรงเรียนรับรู้ว่า ซวนหยวน มีชีวิตที่ยากลำบาก พวกเขางดเว้นค่าเรียนและยังให้เงิน ซวนหยวน เมื่อตอนที่พวกเขาสามารถให้ได้

ซวนหยวน เก็บเงินทุกๆ เหรียญ ที่เขาได้รับจากทางโรงเรียนและเขาเก็บเงินไว้ส่วนหนึ่งเพื่อให้แก่ ขอทานชราเพื่อที่จะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น. ปีนั้นเป็นฤดูหนาวที่เหน็บหนาวมาก โชคร้าย ที่ขอทานชราไม่ได้มีความแข็งแกร่งมากพอที่จะทนทานความเหน็บหนาวโดยลำพังและยอมจำนนต่อความเหน็บหนาว เขาอยู่กับความหนาวเย็น.. ตัวคนเดียว.. เป็นเวลายาวนานก่อนที่ ซวนหยวน จะมาถึง

ซวนหยวน ใช้ความแข็งแกร่งทั้งหมดในอากาศที่เหน็บหนาวไปถึงขั้วหัวใจในการแบกร่างขอทานชราผ่านหิมะไปยังพื้นที่โล่งๆ เพื่อขอทานชราจะสามารถนอนหลับเป็นครั้งสุดท้าย เขาใช้มือเปล่าขุดดินที่เย็นเยียบไปเพราะหิมะ ความเจ็บปวดที่เขารู้สึกจากมือ ช่วยให้เขากลั้นน้ำตาที่ไหลออกมา เขาพยายามอย่างมากที่สุดที่จะก้าวข้ามความเจ็บปวดในหัวใจและฝ่ามือของเขา เขาใช้มือเปล่าๆค่อยๆขุดหลุมฝังศพและวางร่างของขอทานชราเพื่อให้เขาได้นอนหลับไปตลอดกาล ซวนหยวน รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆ ที่ไหลออกมาจากตาเขาใช้พลังทั้งหมดที่จะอดกลั้นมัน