คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 : #นี่เพื่อนแม่ชื่อเอ็มม่าต้วน 100%
- 02 –
{ BAMBAM }
15.45 น.
“ได้กลับบ้านสักทีโว้ยยย”
ผมบิดตัวพลางตะโกนออกมาเมื่อหมดเวลาเรียนคาบสุดท้ายของวัน
โอ้ย
เรียนทั้งวันคนหล่อรู้สึกหัวสมองจะระเบิด
“ไอฮุนกูไปแล้วนะ
บายไว้เจอกัน”
ผมหันไปพูดกับไอเซฮุนเพื่อนร่วมห้องของผม
“เออ บายไว้เจอกัน”
ผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าล่ำลาอาลัยเพื่อนสักพัก
จากนั้นก็สาวเท้าเดินที่โรงยิมทันที
งงอ่ะดิว่าทำไมผมไม่กลับบ้านเลยไปโรงยิมทำไม
คืองี้ผมมีพี่ชายชื่อบีหรือเต็มๆก็เจบีนั้นแหละ บีมันเป็นนักบาส
ไม่ใช่นักบาสธรรมดานะมันเป็นถึงนักบาสโรงเรียน
แล้วนี้มันบอกว่าใกล้แข่งแล้วนะมันเลยต้องอยู่ซ้อมตอนเย็น
ผมขี้เกียจนั่งรถเมล์คนเยอะๆไงเลยมารอกลับพร้อมบีดีกว่ามันเอารถมา
“อ่าวไอเนียร์กูจะไปหาบีอ่ะ
ไปพร้อมกันเลยป่ะ”
ผมที่กำลังจะเดินไปหาบีก็บังเอิญเจอกับเนียร์ที่ถือขวดน้ำอยู่ในมือสองขวด
คงจะเอาไปให้ไอบีมันและ ผมเลยชวนมันไปพร้อมกัน
“เออๆไปด้วย... งั้นเราไปก่อนนะมาร์คไว้เจอกันพรุ่งนี้เนอะ”
ประโยคแรกไอเนียร์มันพูดกับผมนะ
แต่ประโยคต่อมาเหมือนมันจะพูดกับคนอื่นผมเลยหันไปมองตามเสียงมัน
ขึ้นเลยครับ คนหล่อขึ้นเลย
ไอหน้าจระเข้เหมือนเช้า!! นี่ไอเนียร์รู้จักมันหรอ
“ไอเนียร์มึงรู้จักมันหรอ
ไอเนี่ยแหละที่แม่งชนกูเมื่อเช้าจนเสื้อกูเปื้อนอ่ะแล้วก็ไม่ขอโทษกูสักคำ”
ผมพูดพร้อมชี้ไปที่ไอหน้าจระเข้
“ใครชนใครกันแน่
หึ”
ไอหน้าจระเข้พูดพลางทำหน้านิ่งๆ
โอ้ย หมั่นไส้ ทำไมหน้ามันกวนอวัยวะส่วนร่างจังเลย
“เออ
กูเป็นคนชนเองอ่ะ แต่กูล้มทำไมมึงไม่รู้จักช่วยห่ะ ขอโทษกูสักนิดก็ยังดี”
“ก็ทำตัวเองหนิ”
“เห้ย เอาไงว่ะ”
คนหล่อของขึ้น
“ก็แล้วแต่”
ไอหน้านิ่งๆนั่นเห็นแล้วมันคันไม้คันมือจริงๆ
“ไอ...”
“เห้ย ไอแบมพอเถอะ
อย่าทะเลาะกัน”
ผมยังไม่ทันที่จะด่าไอหน้าจระเข้ต่อไอเนียร์ก็เข้ามาห้ามซะก่อน
“อย่ามาห้ามกูไอเนียร์
มึงดูเสื้อกูดิเปื้อนเป็นแทบๆเลย เพราะมันอ่ะ”
“มาร์คขอโทษแบมได้มั้ย จะได้จบๆ”
ไอเนียร์หันไปพูดกับไอ… ไอ อะไรนะ มาก มาร์ค มั้ง
“เพื่อนเนียร์ชนเราก่อน…”
เอ๊ะ
จะไม่จบใช่มั้ยห่ะ
“เอ่อ
งั้นแบม มึงขอโทษมาร์คเค้าก่อนมึงก็ผิดที่ไปชนเค้านะ”
ไหงงั้นอ่ะ
ทำไมเพื่อนเนียร์ไม่เข้าข้างเพื่อนแบมมม
“ไม่อ่ะ
กูไม่ขอโทษ ยังไงกูก็มะ... เออๆ กูขอโทษก็ได้”
ใจผมอยากจะพูดว่ายังไงกูก็ไม่ขอโทษนะ
แต่ผมมองหน้าของไอเนียร์เท่านั้นแหละ คนหล่อยอมขอโทษก็ได้
ทำไมเนียร์ต้องมองแรงเหมือนจะฆ่ากันด้วยแบมแบมเสียใจ
“อ่ะๆ
กูขอโทษที่ชนมึงนะ มึงก็ต้องขอโทษกูด้วย”
“หึ...”
วันนี้มัน หึ มากี่ครั้งแล้วห่ะ
“ไม่มีอะไรต้องขอโทษหนิ”
พูดจบมันก็เดินหนีไปเลย
สตั้นเลย คนหล่อนิ่งไปเลย
“เอ้าไอห่านี้
มึงกลับมาเลยนะจะไปไหนของมึง อ๊ะ”
ผมกำลังจะวิ่งตามมันไปเลย
แต่ติดที่ไอเนียร์มันดึงแขนผมไว้
“ปล่อยเลยนะไอเนียร์ ปล่อยกู
กูจะไปต่อยมันสักหมัดสองหมัด คนอะไรกวนตีนชิบหาย”
“พอเหอะๆมึง ปล่อยๆมาร์คมันไปเถอะ
มึงกับกูจะไปหาบีไม่ใช่หรอ ไปหาบีเถอะบีรอแล้วมั้ง”
ฝากไว้ก่อนเถอะ
ไอมาร์คหน้าจระเข้
45%
ณ โรงยิม
“เออไอเนียร์มึงรู้จักกับไอเหี้ยนั้นด้วยหรอ”
ผมหันไปถามไอเนียร์
ตอนนี้พวกนั่งอยู่ที่แสตนที่โรงยิมรอบีซ้อมเสร็จก็จะกลับบ้านกันเลย
“เหี้ยไรของมึงว่ะ
มาร์คอ่ะหรอ”
“เออ ไอห่ามาร์คนั้นแหละ
มึงรู้จักมันได้ไงเพื่อนมึง?”
“เออเพื่อนกูเองพึ่งย้ายมาจากเมกาอ่ะ
เมื่อตอนกลางวันกูก็เล่าให้มึงฟังแล้วไง โธ่แบมสมองอ่ะ สมอง”
ไอเนียร์พูดพร้อมเอานิ้วมาดีดหัวผม
“โอ้ย
กูเจ็บนะ ช่างแม่งมัน ยิ่งพูดถึงมันกูยิ่งโมโห”
ยิ่งพูดคนหล่อยิ่งขึ้นนนน
“โมโหใครมาห่ะไออ้วน”
เป็นเสียงไอบีที่เป็นคนถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“อย่าให้พูดเลยเดี๋ยวยาว”
ผมตอบไอบีมัน
“งั้นก็เรื่องของมึงแล้วกันเนอะ
แล้วนี่เนียร์จะไปไหนต่อป่าว”
ประโยคแรกบีมันพูดกับแต่ประโยคหลังมันหันไปพูดกับไอเนียร์
แหมะ กับน้องพูดมึงกู ที่กับแฟนกับแฟนนะ
หึ
“ไม่ดีกว่าบี๋เดี๋ยวเนียร์กับบ้านเลย”
“งั้นบี๋ไปส่งนะ”
“โอเค J ”
จ้ะ หวานกันเข้าไป เห็นหัวกูมั้ยเนี่ยพวกมึงอ่ะ
กูเหงานะ คนหล่อเหงา
จริงๆไอบีพี่ผมก็เป็นผู้ชายนะ
ไอเนียร์ก็เป็นผู้ชาย ตอนแรกที่มันบอกว่าคบกันอยู่นะผมโครตตกใจอ่ะ
ผมก็เกือบจะรับไม่ได้นะแต่พอคิดๆดูอ่ะถึงพวกมันจะคบกัน
จะเป็นเกย์ไม่เป็นเกย์ยังไงพวกมันก็คือพี่กับเพื่อนผม ยังไงพวกมันก็เป็นคนดี
ผมก็เลยโอเคช่างมัน
เหยดดด ดูหล่อขึ้นมาเลยอ่ะ
“มดขึ้นหมดแล้วมั้ง
แหวะ”
“คนโสดก็งี้ ขี้อิจฉา”
ดูไอเนียร์มันพูด น่าหมั่นไส้จริงๆ
“ไปเหอะ
เนียร์กับบ้านกันปล่อยไออ้วนไม่มีใครเอาอยู่คนเดียวไป”
“ได้ทีด่าใหญ่เลยนะบี
กูน้องมึงนะ”
นี่น้องนะ น้องงง
- 65% -
18.30 น. ณ
บ้านภูวกุล
หลังจากไปส่งไอเนียร์เสร็จผมกับบีก็ตรงดิ่งกลับมาบ้านทันที
ตามคำที่คุณนายภูวกุลเคยกล่าวไว้ลูกผู้ชายห้ามกลับดึก(จงหาความเชื่อมโยงนี้)
พวกผมเลยรีบกลับบ้านทันที่
พอดีเป็นคนรักแม่อ่ะนะ
“อิ๊ง อิ๊ง”
ผมก้มหน้ามองตามหาต้นเสียงทันที
“อ้าว
น้องโค่ทำไมมาอยู่ตรงนี้เนี่ย”
“ม๊าเอามาฉี่แล้วลืมเอาเข้าป่าว”
ไอบีตอบ
โค่ หรือ โคโค่
มันคือหมาตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักน่าชัง พันธุ์มอลทีส
ได้มันมาเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว เจออยู่ข้างถนนเห็นมันตัวเล็กๆม่อมๆไงไม่รู้เหมือนไม่มีเจ้าของ
สงสารเลยเก็บเอามาเลี้ยง
แต่เรื่องเจอมันยังไงช่างมันเหอะ
สนใจเรื่องที่น้องโค่ของคนหล่อมันมาถูกผูกอยู่ที่รั้วหน้าบ้านจนฟ้าจะมืดร้องจะตายดีกว่า
ทำไมม๊า ไม่ดูแลน้องโค่ของคนหล่อเลย
“ถ้าน้องโค่ของคนหล่อโดนยุงกัดตายทำไงเนี่ย”
“อย่ามาเวอร์ๆ
เข้าบ้านกันก่อนเหอะยุงมันไม่แดกเลือดอีโค่ตายหรอก
มันจะแดกเลือดกูตายก่อนเนี่ยแหละ”
โถ่ ไอพี่ฟันจอบ
ไม่รักน้องโค่ขอแบมเลย เสียจุยนะ
“เออๆ
เข้าบ้านก็ได้วุ้ย แล้วม๊าเค้าเป็นไรเนี่ยทิ้งน้องโค่อยู่หน้าบ้าน
แถมยังไม่เปิดไปหน้าบ้านปล่อยให้บ้านมึดตึบเลย”
“เออ นั้นดิ เข้าไปหาเค้าเหอะ”
เราสองพี่น้องบอใบไม้เดินเข้ามาในบ้านไม่ลืมที่จะอุ้มน้องโค่มาด้วย
“ม๊า
!!!”
ผมตะโกนเรียก
“…”
“ม๊า
!!!”
ไอบีตะโกนบ้าง
“…”
ตู้ด ๆ ๆ
เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
“ไอบีม๊าไปไหนว่ะ
เรียกจนปากจะแหกและ”
“กูก็อยู่กับมึงอ่ะแบม
ถามกูแล้วกูจะถามใครอ่ะ”
มึงไม่เข้าใจคำว่าถามพอเป็นพิธีหรอ
ห่ะ
‘ไลน์ ~’
‘ไลน์ ~’
‘ไลน์ ~’
ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปตอบไอบี
ก็ต้องชะงักกับเสียงแอพพลิเคชั่นแชทสีเขียวอันคุ้นเคยดังมาถี่ๆไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณที่ผมอยู่
เริ่มรู้สาเหตุของการที่บ้านมืดตึบ น้องโค่ถูกผูกไว้หน้าบ้าน
คุณนายติดโซเชียล !!!
“ม๊า !!!”
ผมเดินเข้าไปตะโกนใส่หูคุณนาย
เอาสิไม่ได้ยินให้มันรู้ไปสิ
“จะตะโกนเสียงดังทำไมห่ะอ้วน”
ยังๆ ยังไม่รู้ตัวอีก
เรียกจนปากจะถึงรูหูแล้วมั้ยหล่ะ
“แบมเรียกจนปากจะถึงรูหูแล้วนะม๊า
ม๊าแหละมั่วแต่เล่นไลน์อยู่ได้”
“เออๆ แล้วเรียกสะดังมีไรว่ามา”
“ม๊าปล่อยน้องโค่ขอแบมไว้หน้าบ้านจนดึกดื่นได้ไง
ถ้ายุงกัดน้องโค่ตายทำไง”
“โอ้ย
นึกว่าเรื่องอ่ะไร อีโค่มันไม่ตายหรอกเว้ย เสียเวลาคุยกับแกจริงๆเลย ชั้นเอาเวลาไปคุยกับเอ็มม่าเพื่อนชั้นดีกว่าเยอะเลย
แล้วนี่แกรู้มั้ยเอ็มม่านางมีลูกรุ่นเดี๋ยวกับแกเลยนะอ้วนเห็นว่าชื่อ
มะ-”
“ชื่ออะไรก็เรื่องของเค้าเหอะ
พาโค่ไปกินข้าวดีกว่า บาย”
{MARK}
ณ บ้านตระกูลต้วน
“กลับมาแล้วก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมากินข้าว”
ชายวัยกลางคนหน้าตาดูมีภูมิฐานนั่งอยู่หัวโต๊ะอาหารพูดขึ้นเมื่อเห็นมาร์คเดินเข้ามาภายในบ้าน
“…”
ประโยคคำสั่งเดิมๆ ได้ยินมันไปทุกวัน
ร่างสูงเงียบไม่ตอบ
พร้อมเดินขึ้นบันไดจะไปที่ห้องของตนทันที
“สู้พี่มันไม่ได้จริงๆ…”
แม้ชายวัยกลางคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อ
จะพูดไม่ดังมาก แต่ด้วยความที่ร่างสูงของมาร์คเดินไปได้ไม่ไกลนักทำให้ได้ยินทุกคำพูด
มันก็ดีไปซะทุกอย่างแหละ…
“กลับมาแล้วหรอมาร์ค
ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้างโอเคมั้ยลูก”
เป็นเสียงของเอ็มม่าต้วน หรือแม่ของผมเองที่ดังขึ้นก่อนที่ผมจะเปิดประตู
“ก็ไม่แย่…”
“ดีแล้วแหละ
แม่ได้ข่าวว่าจูเนียร์ลูกท่านทูตที่เคยเจอกันตอนเด็กๆก็อยู่โรงเรียนนี้ด้วย
มาร์คเจอเนียร์เค้าบ้างรึป่าวลูก”
“อยู่ห้องเดี๋ยวกัน”
“บังเอิญจัง
ดีแล้วแหละมาร์คจะได้มีเพื่อนเนอะ”
คนเป็นแม่ผู้พลางยิ้มจนมีริ้วกาขึ้นที่ใบหน้า
ดีใจที่อย่างน้อยลูกชายก็มีคนที่พอจะคุยด้วยได้
“ครับ”
“เอ้อ แม่พึ่งนึกขึ้นได้ลูกเพื่อนแม่ก็อายุพอๆกับลูกเห็นอยู่โรงเรียนนี้ด้วยชื่อแบ-”
ยังไม่ทันที่แม่จะพูดจบ
มาร์คก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“แม่มาร์คอาบน้ำก่อนนะ
เดี๋ยวเค้าด่ามาร์คอีก”
-------------------------------------
หายไปนานเลยขอโทษน้าา สำหรับคนที่ติดตาม(มีรึป่าว5555555)
เป็นไงบ้างดีไม่ดีบอกกันได้เน้อออ เรื่องแรกเลยมันดูเก้งๆกังไงก็ไม่รู้55555555
มีความตอบคอมเมนต์ผิดด้วยเสียใจ จะตอบเมนต์ดันกดผิดเมนต์อะไรก็ไม่รู้ไปตั้ง3เมนท์
ปล.อาจมีคำหยาบคายน้าใครไม่ชอบเราก็ขอโทษน้าา
ปล2.เราจะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะะ
ความคิดเห็น