คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 : #นี่เด็กใหม่ชื่อมาร์คต้วน 100%
- 01 -
{ Bambam }
“เหี้ยแจ ไข่ดาวกู”
“ก็กูจะแดกอ่ะ แบร่~”
“โตเป็นควายแล้วยังจะเล่นเป็นเด็กๆอีกนะพวกมึงอ่ะ”
ผมที่พึ่งเดินมาถึงโต๊ะม้าหินประจำกลุ่มพูดขึ้น
พลางดีดเหม่งไอหมียูคเบาๆ
“โอ้ย
ไอหาแบมกูเจ็บนะ”
ยูคยอมพูดพลางทำเป็นหน้าผากจากการดีดของแบม
แบะปากมากบนแรง
เวอร์ไปอีกเพื่อนกู
“เวอร์ไปนะไอหมี เอ่อแล้วไอเนียร์ยังไม่มาหรอ
กูว่ากูมาช้าแล้วนะ”
ผมถามเพราะสังเกตเห็นความผิดปกติของจำนวนคน
ปกติกลุ่มผมมีทั้งหมดสี่คน เป็นกลุ่มที่หล่อที่สุดในโรงเรียน(ในความคิดแบมเอง) ก็จะมีผมแบมแบม
กันต์พิมุกสุดหล่อขวัญใจมหาชน(?) ไอยูคยอม หรือไอหมี
ร่างยักษ์นะแต่ใจเยาะแหยะชิบหาย ไอยองแจ หรือไอแจ เพื่อนหมวยกินเก่ง
เสียงดังไม่กินแตงกวา
แล้วคนสุดท้ายผมสนิทกับมันที่สุดแล้วเพราะมันเป็นแฟนกับพี่ชายผมด้วยชื่อ
จินยอง
ที่ผมบอกว่าผิดปกติก็คงเพราะตอนนี้บนโต๊ะมีแค่สามคนนี้แหละ
ผม ไอแจ ไอยูค แล้วไอจินยองมันไปไหนของมัน
“ไม่รู้ดิมึง
มันเรียนEPด้วยมั้งเลยพักช้า”
ไอแจตอบผม
“คงงั้นมั้ง”
ตอนนี้พวกผมอยู่ชั้มม.5 เราสี่คนต่างแยกย้ายกันเรียนตามสายการเรียนที่เราอยากเรียน
ผมเลือกเรียนศิลป์คำนวณอยู่คนเดียวเดี่ยวๆเลย
ไอยูคกับไอแจโชคดีหน่อยได้อยู่สายเดียวกันแล้วดันได้อยู่ห้องเดียวกันอีกนะ
ส่วนไอเนียร์ฉลาด บ้านรวยอยู่EP
แต่ถึงพวกผมจะอยู่คนละห้องกันแต่พวกก็คงสนิทกันมาตลอดนี่ก็จะห้าปีแล้วมั้ง
สงสัยทำบุญร่วมกันมาเยอะ55555555
“นั้นไงพูดถึงก็มาเลย”
ไอยูคพูดพลางพยักหน้าไปทางข้างหลังผม
“ตายอยากจริงๆเลยนะมึงอ่ะ
”
ไอแจพูด
“นินทาอะไรกูอยู่ไม่ทราบห่ะ
แค่มาช้านิดหน่อยเอง”
ไอเนียร์พูดพลางนั่งลงมาข้างๆผม
“ทำไมมึงมาช้าจังว่ะ
อีกนิดนึงจะหมดเวลาพักและ”
ผมหันไปพูดกับไอเนียร์
“ก็จารย์ผักอ่ะเค้าใช้ให้กูเอารายชื่อเด็กใหม่ไปให้เค้าที่โต๊ะ
เลยมาช้า”
ลูกรักของอาจารย์ก็งี้แหละโดนใช้ตลอดๆ
“เออ
ไอเนียร์ห้องมึงมีเด็กใหม่หรอว่ะ ได้ข่าวว่ารูปหล่อพ่อรวย
สาวๆห้องกูกรี๊ดกันใหญ่เลย มันหล่อขนาดนั้นเลยหล่อ”
ไอแจเป็นคนถามเนียร์
“เออ
ชื่อมาร์ค ต้วน เพิ่งมาจากเมกาอ่ะ ถ้าถามว่าหล่อมั้ยก็คงพอๆกับกูอ่ะ ”
“พอๆกับมึง
งั้นก็ขี้เหล่ตายเลยอ่ะดิ ”
“ไอห่าแจ”
ไอเนียร์พูดพร้อมเอามือไปตบไอแจดัง ป้าบ
เรียกเสียงหัวเราะของโต๊ะได้ดี
มาร์ค ต้วน... ต้วน...
เหมือนเคยได้ยินมาจากไหนว่ะ
ช่างแม่ง อาจจะชื่อเหมือนดาราสักคน
ไม่ก็คงจำผิดมั้ง...
- 30% -
“เออไอแบม
เสื้อมึงไปโดนไรมาว่ะ ดำเป็นปื้นเลย”
ไอยูคพูดพร้อมชี้มาที่เสื้อนักเรียนของผม
เออ พูดแล้วขึ้นเลย คนหล่อขึ้นเลย
“ไอผัดฟัคเอ๊ย
พูดแล้วขึ้น ”
“ทำไมว่ะ ไปโดนใครเค้าทีบมาหรอ”
“ก็แย่และ คือเมื่อเช้าเว้ยกูตื่นสายกูเลยรีบวิ่งไปห้อง
แล้วกูดันวิ่งไปชนใครก็ไม่รู้ไง กูนี่ล้มหน้ากูนี่แทบจะจูบกลับพื้น
ไอห่านั้นไม่ขอโทษกูสักคำ ไม่หันมามองกูด้วยมั้ง พูดแล้วกูขึ้น”
ยิ่งคิดคนหล่อยิ่งหัวร้อน ไอห่านั้นไม่รู้จักแบมแบมคนหล่อประจำโรงเรียน(?)ซะแล้ว
“มึงก็ไปชนเค้าเองป่าวว่ะ
มึงดิต้องขอโทษเค้า”
ไอเนียร์พูด
ทำไม เนียร์เพื่อนรักไม่เข้าข้างแบม
แบมไม่ยอมมมม
“แต่กูล้มเสื้อเปื้อนเลยนะมึง
ไอห่านั้นไม่เป็นไรเลย มันต้องขอโทษกูดิ”
คนหล่อถูกเสมอ
“แล้วแต่มึงเลยเพื่อนแบม
เอาที่เพื่อนแบมสบายใจ”
เนียร์พูดพลางส่ายหน้าเบาๆ
ถ้าเอาที่คนหล่อสบายใจ ไอหน้าจระเข้นั้นต้องโดนคนหล่อต่อยสักหมัดสองหมัด
เหอะๆ
{ MARK }
‘เอามันกับมาทำไมเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลหมด’
‘ไม่น่ามีคนแบบนี้อยู่ในตระกูลต้วนเลย’
‘ลูกของเมียใหญ่แท้ๆ…’
คำติฉินินทาต่างๆนาๆ
ทั้งจากคนภายนอกที่ไม่เคยจะรู้เรื่องอะไร หรือแม้กระทั่งญาติที่พร้อมจะเหยียบกันอยู่ทุกเมื่อ
ชินแล้วแหละ... มาร์คต้วนคนนี้ชินแล้ว
ขึ้นชื่อว่าคน
มาร์คต้วนเข้าใจดีมันไว้ใจใครไม่ได้...
“คุณหนูครับ ถึงแล้วครับ”
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำเข้มพูดขึ้นเมื่อรถจอดถึงโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง
“อืม...”
‘ปั่ง’
เสียงปิดประตูรถยี่ห้อดังดังขึ้น
‘เห้ยมึงนั้นใครว่ะหล๊อหล่อ’
‘เออหล่อจริงหว่ะ ใครว่ะ’
‘สามีกูในอนาคตเองอ่ะ’
แทบจะทันทีที่ร่างสูงของมาร์คก้าวเท้าข้ามประตูโรงเรียนมา
ก็มีเสียงซุบซิบจากหญิงสาวแถวนั้น
เบื่อ คนมันน่าเบื่อ ดูคนแค่เปลือกเท่านั้นแหละ
‘ปึก
โอ๊ยย’
จู่ๆก็มีอะไรไม่รู้มากระแทกกับแขนของผม
แต่อย่าได้คิดว่าเป็นเสียงโอ๊ยนั้นจะเป็นเสียงของผมเชียวหล่ะ
ผมยังคงปกติดีไม่เหมือนกับไอเด็กก้อนกลมๆที่ไหนไม่รู้ที่ตอนนี้กำลังนั่งก้นจั้มเบ้าอยู่ที่พื้น
“ไอห่านี่
ทำคนอื่นล้มแล้วไม่คิดจะช่วยหน่อยหรือไง”
ไอก้อนกลมๆนั้นพูด พร้อมมองค้อนมาที่ผม
ก็ทำตัวเองหนิ ผมคิดในใจ
“...”
“เอ้า
ยืนบื้ออยู่ได้มาช่วยสิโว้ยย นี่เสื้อกูเปื้อนด้วยเห็นมั้ยเพราะมึงคนเดียวเลยนะ”
ก้อนกลมๆนั้นก็ยังพูดไม่หยุดปาก
“หึ…”
รำคาญ ไปดีกว่า...
- 80% -
ณ ห้องเรียน ม.501
ร่างสูงของมาร์คเดินเข้ามาภายในห้องทำให้แทบจะทุกสายตาของห้องมองไปที่ร่างสูงเป็นทางเดียวกัน
มองทำไมหนักหนาว่ะ
ร่างสูงหันหน้าไปมาจนไปสะดุดกับที่นั่งข้างหน้าต่างหน้าสุด
“มีคนนั่งป่ะ
เรานั่งนะ”
“ไม่มีๆ นั่งได้ๆ”
ร่างบางตรงหน้าพูดจบมาร์คก็นั่งลงทันที
“เราจูเนียร์นะ
เรียกเนียร์ก็ได้”
“อืม เรามาร์ค”
“ใช่มาร์ค มาร์คต้วน ป่ะ”
เนียร์พูดพลางเอียงคอนิดๆไปด้วย
“อืม”
“จำเราได้ป่ะ
ที่มาร์คเคยช่วยเราเช็ดเสื้อที่งานลุงพงศ์อ่ะ”
ร่างบางตรงหน้ามาร์คพูดด้วยสีหน้าที่ดูออกเลยว่าคาดหวังว่าเค้าจะจำได้
หึ... น่ารักดี
“อืม
จำได้”
“เราได้ข่าวว่ามาร์คไปเรียนต่อที่เมกาไม่ใช่หรอ
ทำไมกลับมาเรียนต่อที่เกาแล้วอ่ะ”
กึ้ก...
“…”
“เอ่อ... คือ ช่างมันเถอะเนอะ
เอาเป็นว่าเราขอบคุณมาร์คมากๆนะ ตอนนั้นเรากะจะขอบคุณมาร์คก็ไปซะก่อน ขอบคุณน้า”
เนียร์พูดพลางยิ้มจนตาหยี่
“อืม
ไม่เป็นไร”
..................................................
จบไปแล้วตอนนึง เย้ 5555555
อาจจะมีคำหยาบคายไปบ้าง ใครไม่ชอบขอโทษะนะคะ
ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้เน้อออ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้าาา
ความคิดเห็น