ตั้งเเต่ชั้นตัวเล็ก มีผู้คนมากมายบอกกับชั้นว่า...
ผู้คนหนุ่มสาวมากมายในรั้วมหาลัยวิทยาลัยทั้งหลายเป็นคนดี...เป็นคนเก่ง...
ชั้นปักใจเชื่อมาตั้งเเต่ครั้นนั้น
ใจชั้นจด...ใจชั้นจ่อ
รอคอยวันที่ได้เหยียบย่ำเข้าไปในสถานที่นั้น
เวลาล่วงเลยผ่านไป...จนชั้นเติบใหญ่
วัยวุฒิ...คุณวุฒิ
ของชั้นพร้อมจะเข้าไปเป็นนักศึกษา...เป็นบัณฑิต เป็นคนดีของสังคม
จนชั้นติดใจสงสัยอยู่หลายประการ เมื่อได้พบ ได้ผ่าน สังคมอีกฟากยามราตรีของบางกอก....
นักศึกษา...มิใช่หรือ...ที่เหยียบย่ำตระเวนราตรี
นักศึกษา...มิใช่หรือ...ที่เสพสุรายาเมา
นักศึกษา...มิใช่หรือ...ที่เป็นข่าวเปิดโต๊ะการพนัน
นักศึกษา...มิใช่หรือ...ที่เดินไปคลินิคหมอเถื่อนเพื่อนทำเเท้ง
นักศึกษา...มิใช่หรือ...ที่เรียนไม่จบปลอมวุฒิเเพทย์เพื่อเปิดคลินิคเถื่อน
นักศึกษา...มิใช่หรือ...ที่เรียงรายหน้าโรงเเรมย่านเพชรบุรีเเห่งนั้น
นักศึกษา...มิใช่หรือ...ที่ขับรถรายเรียงจนรถติดเเม้เลยล่วง สองยาม
และ....
นักศึกษาอีก...มิใช่หรือ...ที่จบปริญญาบัตรสวยหรูมาเป็นนักการเมือง กินโกงบ้านเมืองจนวอดวายฉิบหายหมด....
ชั้นเริ่มไม่เเน่ใจในคำที่ผู้คนนั้นเป่าหูชั้นครั้นเยาว์วัย.....
เพื่อนชั้นสกิดบ่าหลังเลิกเรียนวิชากฎหมาย
"มึงจะเครียดอยู่ใย ไปเเดกสุรามั่วยาเมากันดีกว่า"ชั้นไม่ปริปากพูดซักคำ หันหน้าไปทางเพื่อนชั้น
ยิ้มกว้าง พลันคิดในใจ
"ไปก่อนเถอะ...วันนี้นักศึกษาคนนี้จะไปปาร์ตี้กัญชา !!!"
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น