SM Sweet Review รับวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #64 : Send : Shah : 6 เดือนในโลกอันบิดเบี้ยว (N)

นักวิจารณ์  N

ต้องอภัยในความล่าช้า(โคตรๆ)ของงานด้วยนะคะ และต้องขอแนะนำตัวก่อนว่าเราคือN ค่ะ มาทำหน้าที่แทนท่านR ที่ติดภารกิจ ไม่สามารถส่งงานได้ เราอาจจะไม่เก่งเท่าท่านR แต่ก็จะพยายามทำงานนี้อย่างเต็มที่ค่ะ

 
ชื่อเรื่อง (7/10) Shah : 6 เดือนในโลกอันบิดเบี้ยว

 Shah : 6 เดือนในโลกอันบิดเบี้ยว สำหรับชื่อเรื่องนั้นเราคิดว่าอาจจะมีแรงดึงดูดน้อยไปหน่อย บวกกับเราไม่เข้าใจความหมายของคำว่า ‘Shah’ เท่าไร ลองไปค้นมาแล้วมันดันแปลว่า ‘กษัตริย์อิหร่าน’ ซึ่งคิดว่าคงไม่ใช่ความหมายนี้แน่ๆ เราก็อ่อนอิงเสียด้วย หลังจากนั้นพอลองได้อ่านเนื้อเรื่องแบบคร่าวๆ ก็ยังคงไม่เข้าใจเช่นเดิม(อ้าว!) อาจเพราะมันคร่าวเกินไป…ต้องขออภัยด้วย
 

การตกแต่งบทความ (5/5)

ตกแต่งออกมาเป็นโทนมืดสื่อถึงบรรยากาศภายในเรื่อง ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าที่พอเราเห็นฉากหลังแล้วนึกถึงสมัยของการปฏิวัติอุตสาหกรรม(รึเปล่าไม่แน่ใจ) ที่แม้จะดูเจริญรุ่งเรืองแต่กลับเป็นยุคที่มีโจรหรือขโมยเกิดขึ้นมากที่สุด เนื่องจากเกิดช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างคนจนและคนรวยขึ้น เราเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าที่เรารู้มาถูกไหมแต่ก็จำติดหัวมาประมาณนี้ 
 

บทบรรยาย (15/20)

ในบทบรรยายเราสะดุดตาที่สุดก็ตรงการเปลี่ยนสีตัวอักษรนี่แหละค่ะ ไม่แน่ใจว่าทำไมคุณสไปร์ทถึงให้ย่อหน้านี่สีน้ำเงินบ้างถัดมาหน่อยก็เปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อน เราคิดว่าให้เป็นสีเดียวกันหมดน่าจะดีกว่านะคะ ในย่อหน้าแรกของปฐมบทบรรทัดที่สองในส่วนที่เป็นวงเล็บ เราคิดว่าไม่จำเป็นต้องใส่วงเล็บไว้ก็ได้นะคะ เพราะประโยคมันก็ต่อเนื่องรู้เรื่องอยู่แล้ว อีกจุดที่เห็นชัดๆ คือการใช้ ‘ๆ’ ควรจะเคาะสักเคาะหนึ่งหลังใช้ ‘ๆ’ นะคะ เพราะมันเป็นคล้ายๆ หลักการใช้นั่นแหละค่ะ
            ในบทบรรยาย [ใบหน้าปกปิดด้วยหมวกกาดำสนิท รอบตัวถูกคลุมด้วยผ้าคลุมดำสนิท] เราคิดว่าคำซ้ำมันลอยเด่นขึ้นมา น่าจะปรับเป็น [ใบหน้าปกปิดด้วยหมวกกาดำสนิท และคลุมผ้าสีเดียวกันไว้รอบตัว] ประโยคจะดูลื่นขึ้นค่ะ 
            ในบทบรรยาย [เธอมักจะพรรณนาเรื่องราว...] คำว่า ‘พรรณนา’ ไม่น่าจะใช้สำหรับการเล่าเรื่องราว แต่เป็นการบ่งบอกถึงลักษณะของคน สัตว์ หรือสิ่งของ ให้ผู้ฟังหรือผู้อ่านเกิดจินตนาการตามและสามารถนึกถึงมันได้ เช่นการพรรณนาถึงสภาพป่าไม้ ส่วนการเล่าเรื่องราวอย่างออกรสนั้นก็ควรใช้คำว่า ‘เล่า’ ไปเลยดีกว่า ซึ่งมันจะคุ้นหูคุ้นตานักอ่านมากกว่าค่ะ
            การบรรยายของคุณสไปร์ทหลายครั้งที่เรานึกภาพตามไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าขณะที่ตัวละครกำลังเล่านั้นอยู่ที่ไหน เช่นการเปลี่ยนฉากในปฐมบทหลังจากที่ตัวเอกสาวเล่าว่าตัวเองฝันแปลกๆ อยู่บ่อยๆ เลื่อนลงมาอีกบรรทัดคุณสไปร์ทบรรยายว่าเธอเอนกายพิงโขดหิน โดยที่ไม่ได้เกริ่นมาก่อนว่าเธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร และมันคือที่ไหน เราจึงค่อนข้างงงว่าโขดหิดโผล่มาได้อย่างไรในเมื่อฉากก่อนหน้านั้นยังอยู่ในห้องอยู่เลย
            ในบทที่สอง [“อา, เห็นจนเบื่อแล้วล่ะ”] สัญลักษณ์ ‘ , ’ หมายถึงอะไรเหรอคะ เราไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมต้องใส่มันเข้าไปทั้งที่ถ้าไม่ใส่ความหมายก็คงเดิม ซึ่งบางทีมันอาจจะเป็นการเขียนในรูปแบบของหนังสือแปล แต่เราคิดว่าควรเอาออกนะคะ เพราะอย่างไรก็น่าจะให้ถูกตามหลักภาษาไทยดีกว่า (มันเป็นแค่ความเห็นส่วนตัวนะคะ)
            การใช้จุด( . ) เราคิดว่าใช้แค่สามจุด(...)ก็น่าจะพอแล้วนะคะ พอดีเราเห็นว่าบางทีคุณสไปร์ทก็ใช้สี่จุดหรือมากกว่านั้นน่ะค่ะ เช่นในบทที่สาม [“นะ....นั่นสินะ....ขอโทษที....ดูเหมือนคุณจะผ่านมาเยอะเลยสินะ.....]
            การบรรยายของคุณสไปร์ทเห็นภาพชัดดีนะคะ แต่บางทีเราก็ว่ามันเยอะไปจนเราอ่านข้ามๆ ไปบ้างก็ยังรู้เรื่อง พออ่านมาเรื่อยๆ เราก็เริ่มจะเข้าใจถึงความหมายของสีตัวอักษร แต่เราคิดว่าควรจะใช้เป็นตัวเอียงเมื่อเล่าถึงอดีตมากกว่าการเปลี่ยนสีตัวอักษรเพราะ ถ้าอ่านในแอพโทรศัทพ์ล่ะก็จะไม่เห็นสี(กรณีที่เปิดโหมดกลางคืน)และเกิดอาการงงอย่างรุนแรงได้ค่ะ อีกอย่างเราคิดว่าการเล่าเรื่องแบบนี้มันสับเปลี่ยนฉากบ่อยจนเกินไปอ่านไปย่อหน้าแรกเป็นปัจจุบันอีกสักแปปกลายเป็นอดีต ฉากมันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่หยุดเลยนะคะ เห็นชัดมากๆ ในบทที่ห้าและบทต่อๆ ไปหลังจากนั้น เราคิดว่าเขียนให้ต่อเนื่องไปเลยไม่ดีกว่าเหรอแบบอดีตก็อดีตให้จบก่อนแล้วค่อยปัจจุบันทีเดียวไรงี้ แต่ถ้ามันเป็นความชอบส่วนตัวของคุณสไปร์ทก็ไม่ว่ากันค่ะ 
           
 
โครงเรื่อง/ความน่าสนใจ(16/20)

ในความคิดเราเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ต้องใช้วิจารณญาณในการอ่านพอสมควรเลย ถ้าใครที่ไม่ชอบอ่านแนวนี้หรือยังเด็กอยู่นี่มีปิดนะคะ เพราะด้วยกลิ่นอายของเรื่องที่ไม่ได้เป็นการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นแต่ออกแนวลึกลับ สืบสวนมากกว่า อีกอย่างคือเรื่องนี้ไม่ได้น่าติดตามจนวางไม่ลงมันเป็นเหมือนเรื่องเล่าชีวิตที่ค่อนข้างน่าเบื่อในสายตาหลายคน แต่เราไม่ได้หมายความว่าเรื่องนี้ไม่สนุกนะคะ เพราะแต่การบรรยายที่ค่อนข้างเยอะบางคนก็ไม่ชอบหรอกค่ะ ทั้งนี้ก็ยังมีคนที่ชอบอยู่ คำศัพท์ที่แปลกใหม่ในเรื่องนำมาทั้งความน่าสนใจและความยากต่อการจำ และก่อให้เกิดความสับสนระหว่างการอ่านจนต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่หลายครั้งเพื่อทำความเข้าใจ พอเราอ่านไปถึงบทที่ห้าความน่าสนใจเหมือนจะลดน้อยลงด้วยรึเปล่าไม่รู้อาจเป็นเพราะมันเป็นช่วงกลางเรื่องทำให้หลังจากนั้นเราอ่านข้ามเยอะ(กว่าเดิม)มาก ต้องขออภัยด้วยที่เป็นนัก(หัด)วิจารณ์ที่เอาแต่ใจนิดหน่อย(?) ไม่ได้ตั้งใจอ่านทุกตัวอักษรแต่เราเน้นไปที่อ่านจับใจความมากกว่า
ความน่าสนใจของเรื่องนี้ตามความคิดเราคิดว่าน้อยค่ะ จะบอกว่าเพราะเนื้อเรื่องมันไม่สนุกก็คงไม่ใช่ แต่ที่เราคิดว่าทำให้มันน่าสนใจน้อยลงอาจเป็นเพราะวิธีการเล่าเรื่องก็ได้ วิธีการเขียนของคุณสไปร์ทคล้ายกับหนังสือแปลมาก ไม่ได้ใช้คำที่หรูหราแต่ใช้คำที่ตรงตัว การบรรยายบางครั้งอ่านไปแล้วเราก็รู้สึกแข็งทื่อ มันเหมือนกับการอ่านไดอารี่ชีวิตของคนคนหนึ่ง 
เพิ่มเติมอีกนิดคือเมื่อเราอ่านๆ ไปแล้วก็รู้สึกว่าเรื่องราวบางส่วนคล้ายเหตุการณ์หนึ่งซึ่งเคยเกิดขึ้นมาแล้วในหน้าประวัติศาสตร์ ในยุคที่ความเชื่อทางด้านศาสนาและลัทธิมีอิทธพลต่อมนุษย์มากที่สุด หรือที่รู้จักกันในชื่อของยุคมืดหรือสมัยกลางซึ่งเป็นช่วงร่อยต่อที่จักรวรรดิโรมันล่มสลาย และเกิดความวุ่นวายมากมายในยุคนั้น ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึเปล่านะคะ มันเป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้น
 

ตัวละคร (18/20)

สำหรับตัวละครของเรื่องนี้เราคิดว่าคุณสไปร์ททำได้ดีนะคะ มันชัดเจนดี ยิ่งความรู้สึกของตัวละครที่สื่อออกมาก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกใกล้ชิดกับตัวละครมากขึ้นอีกนิด ส่วนตัวเราค่อนข้างชอบพงศานะคะ เขาเหมือนจะชัดเจนแต่เรากลับรู้สึกว่าบางทีเขาก็สับสน ดูเผินๆ เหมือนเขาจะใช้ชีวิตปัจจุบันได้โดยไม่ต้องเกี่ยวข้องกับอดีตมากนักแต่จริงๆ แล้วเขากลับกอดอดีตนั่นไว้และเดินต่อไปต่างหาก(มันเป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ) คุณสไปร์ทเขียนให้พงศาเดินไปข้างหน้าพร้อมกับเล่าถึงอดีตที่ดำเนินเรื่อยมา ถ้าจะให้นึกภาพก็คงเหมือนลูกศรสองดอกวิ่งมาให้แนวเส้นตรงเดียวกันจากทิศทางเดียวกัน แต่ลูกศรดอกหนึ่งอยู่ด้านหน้าคือปัจจุบันและอีกดอกอยู่ด้านหลังเป็นเหมือนอดีตที่กำลังวิ่งใกล้เข้ามา การเดินทางพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงทีละนิดของตัวเอกทำให้ตัวละครมีมิติมากขึ้น
 

การดำเนินเรื่อง (17/20)

การเปลี่ยนตัวดำเนินเรื่องเป็นสิ่งที่เราขอแนะนำว่าไม่ควรทำเพราะคนที่อ่านอยู่นั้นจะงงเอาได้ง่ายๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเรานี่แหละที่งงมากในตอนแรก เนื่องจากยังไม่ทันรู้เรื่องที่ตัวเอกหญิงได้บอกมาในปฐมบทก็เจอความงงต่อเนื่องจากตัวเอกชาย เราคิดว่าเนื้องหาหรือน้ำหนักของข้อมูลในเรื่องมันเยอะไปนิดนะคะ แค่อ่านช่วงแรกก็เตรียมงงกับชื่อโรคอะไรต่อมิอะไรได้เลย แถมยังไม่สามารถเข้าใจถึงอาการของโรคได้อย่างชัดเจนด้วย เล่นเอาเครื่องหมาย ‘?’ ลอยอยู่เต็มหัวทีเดียว และด้วยเหตุนี้อาจทำให้นักอ่านเกิดอาการเริ่มเบื่อเพราะไม่รู้เรื่องสักทีก็ได้
ส่วนความเร็วในการดำเนินเรื่องนั้นเราคิดว่าช้าค่ะ อาจเพราะมันต้องกล่าวถึงอดีตไปพร้อมๆ กับการเดินเรื่องไปข้างหน้า ทำให้ส่วนของเนื้อเรื่องปัจจุบันไปได้ช้า
 

ความประทับใจจากนักวิจารณ์ (4/5)

งานเขียนของคุณสไปร์ทจะบอกว่าแปลกก็ได้แต่งานเขียนแนวนี้เราก็ยังเคยพอผ่านตามานิดหน่อยอยู่ เราประทับใจสิ่งที่คุณสไปร์ทพยายามจะสื่อออกมาในเนื้อเรื่อง ให้เห็นว่าเรื่องนี้ไม่ได้อ่านสนุกเพียงอย่างเดียว ให้เราเห็นวิธีการเขียนที่หลายหลากมากยิ่งขึ้น ต้องขอบคุณมากที่คุณสไปร์ทเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เห็นว่าช่วงนี้ไม่ได้อัพเลยนะคะ ยังมีนักอ่านอีก 26 คนรออยู่นะเออ(จากจำนวนแฟนคลับ)
 

คะแนนรวม (85/100)

คำแนะนำทุกอย่างเป็นเพียงความเห็นของเราเท่านั้นนะคะ ซึ่งเราเองก็ไม่ได้เก่งอะไร ดังนั้นหากมีข้อผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ เราเพียงแค่ออกความเห็นในฐานะนักอ่านคนหนึ่งอย่างเต็มที่เท่านั้น หวังว่าคุณสไปร์ทจะได้ประโยชน์ไปไม่มากก็น้อยนะคะ ขออภัยในความล่าช้าของงานและขอบคุณที่มาใช้บริการค่ะ ^^

ชื่อ :
ชื่อเรื่องพร้อมลิ้งค์ :
รู้สึกยังไงเมื่อเห็นผลการวิจารณ์ :
ให้เครดิตและกดโหวตให้หน่อยน้า :
มีไรอยากพูดเพิ่มเติมไหมเอ่ย :

 

T
H
E
M
Y
B