Minecraft system ไปอยู่โลกแฟนตาซีด้วยระบบเกมมายคราฟ

เห้ย โหลดไฟล์ที่ส่งให้ไปรึยัง เสียงเพื่อนที่ดังผ่านดิสคอท ออกมาทางลำโพง ทำให้ผมต้องกดเปิดไมค์ไปคุยกับมัน
        เออ โหลดแล้ว คราวนี้เป็นอะไรล่ะ
        มายคราฟโปเกม่อน เห็นว่ามีตัวละครครบทุกตัวของภาค sword and shield เลยนะ มันพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
        อ่าหะ เข้าเกมละ
        โอเคร รอแปป

.

.

.

.

.

.

เห้ย โปเกม่อนเทพเกิดไบโอมชายหาด อยู่ใหนอะ

ดูในแมพเลย ตรงที่กูยืนอยู่อะ

เจอละ ตัวนี้ขอนะ

เออ เอาไปเหอะ

.

.

.

.

.

สีทุ่มละ เดี๋ยวพอก่อนละกัน พรุ่งนี้มีเรียนด้วย

โอเคร งั้นเจอกันพรุ่งนี้เย็น

เจอกัน 

หลังออกจากดิสคอด ผมก็กดปิดโน้ตบุคแล้วเตรียมจะไปนอน ชีวิตประจำวันของผมค่อนข้างจำเจ ตื่นนอน กินข้าว ไปเรียน กลับบ้านห้องพัก อ่านหนังสือ เล่นเกม แล้วไปนอน ผมแทบไม่ออกไปใหนเลย ช่วงตอนปีหนึ่งก็มีเพื่อนในห้องมาชวนไปกินเหล้า หรือไปเดินห้างบ้าง แต่ก็ปฏิเสธไปตลอดจนหลังๆก็ไม่มีใครมาชวนอะไรอีก ก็ไม่ใช่ว่าโดนเลิกคบหรอกนะ เพราะในห้องก็ยังคุยปกติ แค่ไม่ค่อยเข้าไปร่วมกิจกรรมในห้องเท่านั้นเองแล้วก็ไม่ใช่คนตั้งใจเรียนอะไรด้วย เพราะที่บอกว่ากลับมาอ่านหนังสือ ก็แค่วันละชั่วโมงเท่านั้นเอง พอครบก็เลิกอ่านแล้วเปิดคอมเล่นตามประสานั้นละ

แล้วทำไมถึงต้องเล่นMinecrafละ เอาตรงๆผมก็ไม่ได้ชอบเล่นหรอก แต่ที่เล่นเพราะเพื่อนมันชวน แต่ถึงแม้จะเล่นMinecrafกับมันมาจะครบปีแล้ว พวกคุณเชื่อใหมละว่าผมก็ยังเล่นเกมนี้ไม่เป็นอยู่ดี เพราะที่เล่นแต่ละครั้งผมไม่เคยเล่นMinecraf จริงๆเลยไงล่ะ เพราะปกติทีี่เล่นเพื่อนมันจะส่งไฟล์มาให้ตลอดเป็น Mod pack ซึ่งบางครั้งก็เป็น Minecraf One piece บ้าง Minecrafซอมบี้ บ้าง แน่นอนว่าผมพอรู้ระบบเกมคร่าวๆ อย่างการใช้ที่ขุดถูกประเภทจะทำให้ทำงานไวขึ้น ถ้าใช้ขวานตัดไม้ก็จะตัดเร็วขึ้น ถ้าใช้อีเตอร์ขุดบล็อคหินก็จะไวขึ้น แต่ก็รู้แค่นั้นละ เชื่อใหมละเล่นมาปีนึงผมยังไม่รู้วิธีปลูกพืชเลยด้วยซ้ำ วิธีปลุงอาหารผมก็แค่เอาเนื้อสัตว์ไปใส่เตาหลอมกับถ่าน  ผมไม่เคยปรุงน้ำยา หรือเอนชานท์อาวุธ เพราะปกติเพื่อนมันทำให้ตลอด ทุกครั้งเวลาผมเล่นมักมีหน้าที่ไปฟาร์มของ ส่วนตัวก็สนุกดี  ผมเดินไปปิดไฟแล้วกลับมาที่เตียง พรุ่งนี้เป็นวันศุกร์เรียนแค่ครึ่งวัน แวะซื้อของสดไว้ทำอาหารกินเสาร์อาทิตย์ก่อนกลับแล้วกัน 

.

.

.

.

8.30น.

เวรเอ้ยนาฬิกาปลุกดันถ่านหมดอีก ผมรีบอาบน้ำ เปลี่ยนชุด แล้วสะพายกระเป๋าตรงไปยังมอเตอร์ไซค์ทันที ผมมีเรียน9โมงเช้า ระยะทางจากที่พักไปยัง ม. ใช้เวลาแค่15นาทีก็จริง แต่รถติดในกรุงเทพไม่ใช่เรื่องตลก แม้ว่าผมจะขี่มอเตอร์ไซค์ก็ไม่แน่ว่าจะไปทัน ผมรีบขับมอเตอร์ไซค์ออกจากซอยเพื่อตรงไปยังถนนใหญ่ ซึ่งนั้นทำให้ผมลืมดูรถที่มาจากทางตรง

ตู้มมมมม  

ตาผมพร่ามัว สิ่งที่เห็นมีแค่รถกระบะที่มีรอยยุบที่กันชนหน้า พร้อมกับชายวัยกลางคนที่มีสีหน้าซีดเผือกพลางตะโกนอะไรบางอย่าง ผมพยายามขยับร่างกายแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่รู้สึกแม้กระทั้งความเจ็บปวด หนังตาผมเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั้งปิดสนิท