Fic Yaoi Hoozuki no reitetsu ความในใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

Fic Yaoi Hoosuki no reitetsu
เรื่องนี้เป็นประเภท < YAOI >หรือ<ชายรักชาย>
ใครไม่ชอบ รับไม่ได้ แต่อยากลองอ่าน เข้ามาอ่านกันได้แต่อย่าเบนน่ะฮับ
เรามาเริ่มแนะนำตัวละครกันเลยดีกว่า(\^_^/)
ฝ่ายเคะ

โฮซุกิ : โหด ดิบ เถื่อน ชอบใช้ความรุนแรง
เวลาเจอฮาคุที่ไรก็หาเรื่องทะเลาะกันทุกที
ทั้งๆที่อยากจะพูดดีๆด้วยแต่แบบ...รักน่ะแต่แค่แสดงออกไม่เก่ง(โฮซุกิ:ก็มันเขินอ่า>///<)
มักหาโอกาสไปพบฮาคุบ่อยๆเมื่อมีเวลาว่าง
ฝ่ายเมะ

ฮาคุทาคุ : เจ้าชู้ หลีหญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ถ้ารักใครชอบใครก็จริงจังและจริงใจ
เป็นพวกไม่ตรงกับใจ ทะเลาะกับโฮซุกิบ่อยมากจนป็นไม้เยื่อไม้เมากันไปแล้ว
ชอบแกล้งให้โฮซุิหน้าแดงอยู่เรื่อยๆ(ฮาคุ:ก็ใครมันจะไปอดใจไหวน่ารักซะขนาดนั้น^^)


เมื่อฮาคุทาคุจะขอโฮซุกิคบด้วยเขาจะทำยังไงแล้วโฮซุกิจะยอมตกลงหรือไม่

เนื้อเรื่อง

            ในวันที่อากาศแสนสบาย เงียบสงบ ไม่มีผู้คนคอยรบกวนในสวนลูกท้อแสนอร่อย มีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ลึกเข้าไป ที่หน้าบ้านนั้นมีชายหนุ่มร่างบางกำลังลูบขนกระต่ายสีขาวที่แสนจะน่ารัก

            แอ๊ด~

            เมื่อประตูเปิดออกก็มีชายร่างสูง ผมสีดำดั่งรัตติกาล ดวงตาสีเดียวกันกับผมที่หางตามีแต้มแดงทั้งสองข้าง อยู่ในชุดสีขาวทั้งตัว พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นประกอบกับสีหน้าเบื่อหน่ายเสียเต็มประดา

            “มาที่นี้มีธุระอะไรมิทราบเจ้ายุ้นบ้างาน” ข้าพูดอะไรออกไปเนี่ย ทำไมกันนะทั้งที่ข้าอยากพูดดีๆกับเจ้า ข้าอยากเห็นเจ้ายิ้มด้วยคำพูดของข้า แต่ทำไมกัน...เพราะศักดิ์ศรีอย่างนั้นหรอ

            ชายหนุ่มที่อยู่ในชุดกิโมโนสีดำแถบแดง หยุดลูบขนกระต่ายแล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับร่างสูง แล้วชกหน้าไปทีก่อนที่จะตอบคำถามของร่างสูง

            “กระผมมารับของที่สั่งไว้นะขอรับ”

            “ขะ...ซีด...เข้ามาก่อนสิ” พูดไปพลางจับปากตัวเองไปพลาง

            .

            .

            .

            .

แล้วทั้งคู่ก็หายเข้าบ้านไป

“อรุณสวัสขอรับท่านโฮซุกิ...มาเช้าจังน่ะขอรับ มาทานข้าวต้มรองท้องก่อนไปทำงานสักนิดสิขอรับ” เมื่อเข้ามาโมโมทาโร่ก็เอ่ยทักโฮซุกิทันที

“อ่า...อืม...ขอรับข้ากำลังหิวอยู่พอดี”

โฮซุกิเหลือบมองฮาคุที่กำลังเตรียมของให้ตัวเองนิดนึง ก่อนตอบตกลงที่จะกินข้าวเช้าที่นี้กับคนที่แอบชอบ โฮซุกิได้แต่โทษตัวเองที่ชกไปแบบนั้น อยากจะขอโทษแต่ปากมันไม่ยอมขยับ อยากเข้าไปพยุงแต่ร่างกายไม่ยอมทำตามที่คิด ได้แต่โทษตัวเองที่ห่วงศักดิ์ศรีจนเป็นแบบนี้ แต่มันก็เป็นนิสัยไปแล้วก็เพราะเข้าทำงานที่นรกแล้วยังมีตำแหน่งเป็นถึงเลขาของเจ้านรกอีก

“เฮ้ย...เจ้ายุ้น!!เฮ้ย...โฮ..ซุ..กิ!!!”

โฮซุกิสะดุ้งน้อยๆแล้วหันไปตามเสียงเรียก ทำให้หน้าของโฮซุกิและฮาคุอยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงเซน โฮซุกิจงรีบหันหน้าหนีเพื่อซ้อนใบหน้าที่ตอนนี้ร้อนไปหมดตั้งแต่หน้าจนถึงหู ฮาคุเห็นดังนั้นก็เริ่มอยากแกล้งโฮซุกิขึ้นมาตงึดๆ จึงยืนหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากชิดแล้วค่อยๆกระซิบเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของโฮซุกิ

“นี่...หันมาหน่อยสิ”

ด้วยความลืมตัวโฮซุกิจึงหันกลับมาตามคำเรียกพร้อมกับที่ฮาคุหันหน้าเข้าหาโฮซุกิจึงทำให้ปากของฮาคุโดนแก้มของโฮซุกิ

“เอ่อ...ข้ายังอยู่น่ะขอรับ”

เมื่อทั้งสองนึกได้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันสองคนทั้งคู่จึงแยกออกจากกันทันที

“ไหนของของข้าหล่ะขอรับ”>///<

ฮาคุรีบเขียนอะไรซักอย่างใส่กระดาษแล้วใส่ถุงยื่นให้โฮซุกิทันที พอโฮซุกิรับมาก็เปิดอ่านเพื่อไขข้อข้องใจของตนเอง

‘...ข้ารักเจ้า คบกับข้าได้รึเปล่า’

‘...ตาบ้ามาบอกอะไรเอาตอนนี้กัน’ โฮซุกิคิดในใจ

“ท่านฮาคุขอรับ...ข้าตกลง”

เมื่อฮาคุได้ยินดังนั้นจึงวิ่งเข้าไปกอดโฮซุกิอย่างแนบแน่น ด้วยเหตุนี้โฮซุกิจึงหน้าแดงราวกับผลทับทิมสุกก็ไม่ปาน แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจแล้วจูงมือกันเดินหายเข้าไปในสวนลูกท้อด้วยกันสองต่อสอง...

(จบบริบูรณ์)
 

เรื่องนี่เราแต่งเป็นเรื่อเรียกสนองนีทตัวเองแบบอยาเห็นโฮซูกิเคะบ้างไรบ้าง(>///<)b
            เม้นท์ติชมกันด้วยน่าเราจะได้เอาไปแก้ไข(- -)(_ _)(\^-^/)