++ ปลายทางโพคารา 28 ++

เนื้อเรื่อง

                              ปลายทางโพคารา ตอนที่ 28
  "จะไปไหน"  มาเรียถาม  เมื่อเห็นมันจัดกระเป๋าใบเล็ก  มันฉลาดพอที่จะไม่จัดกระเป๋าใบใหญ่  ช่างมันเหอะ  เอาเฉพาะเท่าที่จำเป็น  พาสปอร์ตกับวีซ่า  เครดิตการ์ดก็พอถมไปแล้ว  เสื้อผ้าค่อยหาเอาข้างหน้าหรือไม่ก็ใส่ของนัทมัน
   "เที่ยว"
   "วันนี้วาเลนไทน์นะ  อยู่ด้วยกันสิเพิ่งแต่งงานกันนะ"  มันเข้ามาเกาะที่แขน  บอยแกะแขนออก  มองลึกไปในสายตาเมียมัน
   "อยู่กับผู้หญิงที่โกหกหลอกลวงนี่นะ  ไม่ท้องแล้วบอกว่าท้องมันหมายความว่าไง"  บอยขึ้นเสียง
   "ทำไมล่ะ  ถ้าไม่ท้องไม่แต่งงั้นหรือ"
   มันไม่พูดแต่คว้ากระเป๋าเดินออกมา  มาเรียกรี๊ดลั่นบ้าน  แต่มันไม่สนใจ  มันรู้เพียงแต่ว่า  มันต้องรีบเอาเศษหัวใจที่มันทำลายมาหลอมเข้าให้เร็วที่สุด  มันมาตั้งหลักที่โพคารา  รอ...
   มันรอ....รออีกแล้ว
   พรุ่งนี้...พรุ่งนี้มันจะได้เจอนัท   มันจะเดินเข้าไปกอดนัทเอาไว้ให้สมกับที่มันทำผิดต่อคนที่มันรัก  แล้วมันจะกระซิบข้างหู ....ยกโทษให้บอยนะ  บอยกลับมาแล้ว  ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันรวดเร็ว  นัทกลับมาทั้ง ๆ  ที่บอยยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย.....
   ความหวัง....มันมีความหวังเสมอ
   ถ้ามันรู้สักนิด....มันจะไม่ยอมปล่อยนัทเดินจากมันมาแบบนี้

   มันมารอเครื่องตั้งแต่เช้า  ไฟล์แรกเสียด้วย  วันนี้วันเกิดนัท  มันอาจได้เจอนัทที่กาฐมัณฑุ  หรือนัทมันอาจกลับไปกทม  แล้ว  แต่ช่างมัน  มันจะไปรอนัทที่เมืองไทย  นั่น..เครื่องใบพัด  ลำนี้หรือปล่าวหว่าที่เอาหัวใจมันไป  แต่...ช่างเหอะ  มันจะอาศัยลำนี้ตามหาหัวใจมันไป 
   เครื่องค่อย ๆ  ร่อนลงที่ "ตรีภูมิวัน"  สนามบินนานาชาติ  มันออกมาคอนเฟิร์มตั๋วก่อน  แล้วเดินไปเดินมาภายในอาคารสนามบินบ่อยครั้งที่มันชะเง้อมองคณะหรือกรุ๊ปทัวร์หวังจะให้มีนัทอยู่ในนั้น
   โน่น.....เจ้าจำปี   ค่อย ๆ  ลดระดับลงมา  มันตื่นเต้นราวกับหัวใจจะกระดอนออกมา  "บ้าน"  มันจะได้กลับบ้านแล้ว  กว่ายายมาเรียจะรู้ว่ามันกลับบ้านมันก็ไปไกลแล้ว  มันจะหนีไปอยู่กับไอ้นัทไม่ให้ใครตามพบเลยล่ะ  มันแทบจะวิ่งขึ้นเครื่องเลยทีเดียวเมื่อทางสนามบินประกาศเรียกผู้โดยสาร  หัวใจมันโลดแล่นโลกมันสว่าง
   "รอเดี๋ยวนะนัท....รอกูไม่เกินสี่ชั่วโมง"  มันภาวนาในใจ
   มันกระวนกระวายมาตลอดทาง    กัปตันประกาศเครื่องพร้อมแลนดิ้ง  มันปรับเวลาที่นาฬิกาข้อมือ  หกโมงกว่าแล้ว.....อีกเดี๋ยวเดียวมันก็ได้เจอหน้าเพื่อนแล้วล่ะ  เครื่องค่อย ๆ  แลนดิ้งลงช้า ๆ  ในขณะที่อีกรันเวย์ เครื่องอีกลำก็กำลัง Take  off   เช่นกัน  1 ในผู้โดยสารลำนั้นคือ  "เปี๊ยก"
   พอผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง  มันเผ่นแนบไปทางออกที่เชื่อมต่อไปยังสถานีดอนเมืองทันที  เรียกมอเตอร์ไซด์วินที่สถานีรถไฟ  บอกไปยัง  "บ้าน"  ที่มันเคยอยู่ร่วมสามปี  มันจำได้  เพราะที่นั่นมันมีนัท
   บ้าน....เงียบ...ไม่มีคนอยู่
   "ไปฉลองวันเกิดไอ้นัทกันหรือ...ที่ไหนหว่า"  มันคิด  แต่มันสะดุดกับรถ "...รถเปี๊ยกจอดอยู่  มันไม่เอารถไปหรือ"
   มันไม่รู้หรอกว่าเพื่อนมันไปไหน
   ถ้ามันรู้มันต้องรีบตามไป  มันแน่ใจไม่มีคนอยู่  "...ไปพักคอนโดพี่ก่อนก็ได้" สมองมันสั่ง  มันเดินออกมาหน้าหมู่บ้านเรียกแท็กซี่ไปทันที
   พี่มันแปลกใจที่อยู่ ๆ  มันหนีกลับมา  มันเล่าเพียงแต่ว่าโดนจับแต่งงานเลยกลับมาตั้งหลักก่อน  ตอนดึกมันโทรเข้าเบอร์บ้าน  เสียงเรียกนาน..ไม่มีคนรับ  ไม่เป็นไร  ตอนหัวรุ่งลองโทรไปใหม่....แล้วมันก็หลับไป...มันฝัน....นัทมาหามันมันกอดนัทเอาไว้...นัทยิ้ม  แล้วมันก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงปลุกจากโทรศัพท์
   05.00  น.  มันรีบล้างหน้า  แล้วออกมาจากคอนโด  มันเอารถพี่มันมาจอดไว้ที่หน้าบ้านเงียบเหมือนตอนที่มันมา....มันเริ่มเอะใจ  ไปไหนหว่าทั้งคืนมันรอจนกระทั่งได้ยินเสียงเพลงชาติ    มันเลยกลัมารออีกครั้ง  คราวนี้มันเริ่มกระวนกระวาย  แล้วมันตัดสินใจอีกครั้งมันบินไป  "สมุย"
   มันไม่เจอใครที่รีสอร์ทเปี๊ยก  พนักงานที่รีสอร์ทบอกว่า  พ่อเปี๊ยกไปต่างจังหวัดไม่ได้แจ้งไว้  ส่วน แม่เปี๊ยกไปทัวร์เนปาล  จะกลับวันที่ 18  เปี๊ยกทำงานที่กรุงเทพฯ  มันขอเบอร์มือถือเปี๊ยกจากพนักงาน   แล้วมันติดต่อไป   "ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก"  มันพยาามอีก  แต่ก็เป็นเช่นเดิม
   เอาน่า...วันที่ 18  นัทมันอาจกกลับมาพร้อมแม่เปี๊ยก เพราะเปี๊ยกมันจัดการเรื่องทัวร์นี่  กลับไปรอมันที่กรุงเทพฯ  ก็ได้

   แล้วมันก็ติดต่อเปี๊ยกได้ในอีก 5 วันต่อมา  มันรีบแจ้นไปหาเปี๊ยกที่บ้านทันที  บ้านที่มันเคยอยู่  บ้านที่เคยมีความสุขกับเพื่อนไง
   "นัทไปหากู...."  มันบอก  เปี๊ยกเป็นไรหว่า  หน้ามันเหมือนคนอดหลับอดนอน  มันผอมลง  แววตามันลึก  สายตามันมองเขากระด้างนัก
   "อืม...กูส่งมันไปเอง"
   "กูต้องกลับมา...กลับมาหามัน..นัทล่ะ  นัทอยู่ไหน"  เปียกมันอาจจะยังเคืองอยู่มั้ง  ดูมันไม่ค่อยเหมือนเปี๊ยกคนเดิม  มันเศร้า ๆ  ชอบกล
   "มาแล้ว...กลับไปแล้ว"    กว่าจะหลุดออกมาจากปากคนหน้าขาว  แววตามันร้าวลึก ๆ
   "ไปไหน.." 
   "เชียงใหม่" 
   แปลกจัง  เปี๊ยกมันมองเขาเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อย่างนั้นแหละแต่ช่างเหอะ ตอนนี้เรื่องอะไรก้ไม่สำคัญเท่า  มันเริ่มรู้แล้ว  นัทอยู่ที่ไหน 
   "ตรงไหน"
   เปี๊ยกมันเหยียดริมฝีปากราวกับจะหยัน
   "เชียงดาว...เลี้ยวไปทางเวียงแหงเลยทางแยกเข้าถ้ำเชียงดาวไปราว 300 เมตร  ทางซ้ายมีทางลูกรังเข้าไป  ขับไป ราว 3 กิโลเมตร  ทางซ้ายมือมีไร่ลิ้นจี่  "ปลายทาง...โพคารา"  ขับไปตามถนนในไร่  ขึ้นไปบนเขา  นัทอยู่ที่นั่น...เอานี่..หนังสือของนัท  เอาไปให้มันด้วย  บอกด้วยกูอ่านจบแล้ว  จะขึ้นไปหาตามสัญญา"
   เสียงมันสั่น ๆ 
   บอยเดินมากอดเปี๊ยก  "ขอบใจเพื่อน   ขอบใจ"  แล้วมันก็แผ่นไปที่รถทันที  มันรู้แล้วไอ้หน้าทะเล้นอยู่ที่ไหน  มันหลบไปเลียแผลใจไกลถึงเชียงดาว  ไม่เป็นไรแค่เชียงใหม่เอง  ทีมันอยู่ถึงโพคารามันยังตามไปได้  คราวนี้เขาจะตามมันไป  ไปตามลายแทงหัวใจที่เปี๊ยกบอกมา  มันหยิบหนังสือที่เปี๊ยกฝากมา
   "ถนนสายหัวใจ....ทมยันตี"   มันยิ้ม  ไอ้ห่านัทอ่านหนังสือนิยายด้วยเหรอว่ะ  มันเก็บหนังสือลงเป้ใบเล็กของมัน 

   เปี๊ยกมองรถที่ขับลิ่วไป  มันเดินกลับเข้าบ้านสายตามันมองไปที่มุมห้องมันจ้องมองด้วยแววตาเศร้า ๆ  ที่ตรงนั้นวันที่มันกลับมาจากทำงาน  มันแปลกใจประตูบ้านไม่ล๊อก  เป้ใบใหญ่คุ้นตา  มันกวาดตาไปในบ้าน แล้วมันก็ชาวาบ  คนที่นั่งซุกขดตัวอยู่  มันปรีเข้าไปรวบร่างนั้นเอาไว้
   "นัท..มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
   นัทเงยหน้ามองมัน  แววตามันร้าว  ตามันซ้ำ  น้ำตามันยังไม่เหือดแห้ง   มันสะอื้นในอ้อมกอด  "เก่งไหม  กลับมาจนได้  จากโน่นแน่ะ  ยอดหางปลาสวย"
   เปี๊ยกมันรู้แล้ว....คนที่มันรักสูญเสียหัวใจไปแล้ว  มันกอดเพื่อนเอาไว้ น้ำตามันไหล
   "ไม่น่าเลย  กูไม่น่าให้มึงไปเลย...."  มันกระชับเพื่อนไว้อีก  แก้มแนบชิดกัน  มันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้มันมีน้ำตาของใครบ้างเพราะมันไหลรวมกันแฉะไปหมด
   "ไปสิเปี๊ยก....เปี๊ยกทำถูกแล้ว  ไปถึงงานแต่งงานบอยพอดีเลย  เจ้าสาวมันสวย  คนเต็มไปหมดเลย..."  มันเล่า   
   "พอแล้ว.....พอแล้ว...ไม่อยากฟัง  มานี่นะ"  มันค่อย ๆ  ประคองร่างนั้นมานั่งที่โซฟา  แล้วมันเดินไปหยิบยาบางอย่างที่หมอให้มันมาตอนมันผ่าตัด
   "กินซะ"
   "กินทำไม  ไม่ได้เป็นไรสักหน่อย"
   "บอกให้กินก็กินเหอะน่า.."  มันตวาดทั้งน้ำตา  นัทค่อย ๆ  รับยาจากเพื่อนมา  แล้วมันก็เงียบ เปี๊ยกนั่งกอดมันเอาไว้
   แล้วมันก็หลับไป   จนเช้ามันตื่นขึ้นมามันไม่พูดเรื่องที่มันไปเจอมาอีกเลย  เปี๊ยกนั่งมองมันเงียบ ๆ  จนเที่ยงมันบอก
   "จองไฟล์กลับเชียงใหม่ให้หน่อยสิ  วันนี้เลยได้มะ"
   "ทำไมรีบกลับ  ยังไม่ครบวันลาไม่ใช่เหรอ"  มันห่วงแหละ  ก็มันรักของมันนี่
มันเดินมาใกล้ ๆ  กุมมือเพื่อนไว้
   "น่าเปี๊ยก  จะไปบนเขา  ว่าจะสร้างบ้านแล้วล่ะ"
   "อืม...ไปพรุ่งนี้เย็นนะ  เปียกไปทำงานพรุ่งนี้อีกวัน  จะลาพักร้อนเสียเลยอยู่กับนัทสักอาทิตย์ วันนี้ก็หยุดต้องเข้าไปลางานพรุ่งนี้"  บอกแล้วมันห่วง   
   "วันนี้แหละ  พรุ่งนี้เปี๊ยกตามไปแล้วกันนะ  สุขสันต์วันแห่งความรักนะเพื่อน"   มันเดินเข้ามากอดเปี๊ยกฝังจมูกไว้ที่แก้มเพื่อนเนิ่นนาน