+ + แม่ครับ. . ผมเป็นเกย์ + +

เนื้อเรื่อง

โค นัน 
                                                                 แม่คับ...ผมเป็นเกย์

       “แม่”คือคนที่สนิทกับผมมากที่สุดชีวิต ผมรักพ่อละแม่มากเท่าๆกัน แต่ยังไงผมก็สนิทกับคุณแม่มากกว่า เวลามีเรื่องอะไรจะไม่ปิดบังให้แม่ผมรู้เลย บอกแม่ตลอด สบายใจมาก ปัญหาอะไรมาเราไม่ต้องกลัว จะแก้เองหรือแก้เองไม่ได้ก็บอกแม่ไว้ก่อน เราไม่เคยมีความลับใดๆต่อกันเลย เว้นเสียเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น เรื่องใหญ่เสียด้วย เรื่องผมเป็นเกย์นั้นเอง ผมอยากจะบอกมามากเลย แต่ไม่รู้จะบอกยังไง มันกลัวไปหมด บางครั้งผมเห็นคุณแม่นอนหลับอยู่ ผมน่ะอยากจะเดินเข้าไปกระซิบข้างๆหูคุณแม่ว่า....แม่จ๋า...ลูกแม่คนนี้เป็นเกย์นะ...แม่รู้หรือเปล่า? แม่รับได้มั้ยครับ? ถึงลูกจะเกิดมาเป็นเกย์แต่แม่ก็ยังคงรักลูกเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ? แม่จ๋า......แต่ผมไม่กล้าบอก แม้ในยามแม่หลับผมก็ไม่กล้า ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ผมรู้ดีว่าที่บ้านรักผมมากมายขนาดไหน แต่ไม่เคยเข้าใจผมเลย ผมยังคงมีอีกโลกหนึ่งซึ่งพวกเขาไม่เคยเห็น ไม่เคยรับรู้มันมีตัวตนอยู่ เด็กคนหนึ่งติดยาไม่กล้าบอกที่บ้านว่าติดยา กลัวความผิด กลัวโดนทำทา เด็กอีกคนเป็นเกย์ ก็ไม่กล้าบอกที่บ้านว่าเป็นเกย์ ทั้งที่เด็กคนนั้นไม่ไม่ได้เลือกที่จะเกิดมาเป็นอย่างนี้เลย มันเป็นสิ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด มันเจ็บปวดมากนะครับที่ถูกคนในครอบครัว คนที่เคยรัก และสนิทชิดสายเลือดปฎิเสธ ไม่เข้าใจและรังเกียจ เพราว่าผมเป็นในสิ่งไม่ได้เลือก ไม่ได้ตั้งใจและไม่ต้องการเลย หลังจากที่กล้าๆกลัวๆ และพักความตั้งใจที่จะบอกทางบ้านระยะหนึ่งพอเข้ามหาวิทยาลัยได้ ผมเริ่มเผ้ารอและถามตัวเองอีกครั้งว่า...มันถึงเวลาแล้วหรือยังมันใกล้เข้ามาแล้วใช่มั้ย? จะช้าหรือเร็ว ผมก็บอกให้ใครสักคนครอบครัวรับรู้ เผื่อว่าวันหน้าวันหลัง หากผมถูกจับที่บ้านจับแต่งงาน จะได้มีใครซักคนในบ้านช่วยคัดค้านช่วยป้องกันไม่ให้เกิดโศกอนาฏกรรมชีวิตสมรสและจะได้ไม่มีใครต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ระหว่างที่ตัดสินใจอยู่นั้นมันทั้งเครียดและกดดันมาก เพราะคนที่ผมแคร์ครอบครัวมาก ใครจะว่ายังไงผมเคยไปใส่ใจ แต่ที่บ้านนี้ไม่ได้ ไม่อยากให้ครอบครัวต้องมันนั่งกลัดกลุ้มเพราะเราบางวันเครียดมากจนถึงกับเบลอ คิดอะไรไม่ออก เพื่อนพูดอะไรมาฟังไม่รู้เรื่อง จนหลายคนอดเป็นห่วงไม่ได้ มีอยู่วันหนึ่งผมคิดถึงโรงเรียนเก่าสมัยประถมขึ้นมา ก็เลยโดดเรียนช่วงบ่ายแล้วหลบไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า ผมได้เจอครูท่านหนึ่ง ซึ่งเคยสอนผมมาตั้งแต่เด็กๆ คุณครูท่านนี้ชื่อครูจินดา ท่านเป็นคนดุมาก จำได้ว่าสมัยเรียนอยู่จะไม่กล้ามองหน้าครูจินดาเลย กลัวเวลาที่ครูครูมาสั่งงานหรือมาพูดอะไรกับเรา เราจะหงอตัวลีบด้วยความยำเกรง แต่พอเราเรียนจบไปนานแล้ว โตแล้ว กลับมาเจอท่านอีก ความกลัวมันหายๆไปบ้าง ความรู้สึกที่ยังคงเหลืออยู่คือความรักเคารพที่ไม่เสื่อมคลาย ผมเข้าไปทักทายครูจินดาด้วยความคิดถึง ผมนั่งพูดคุยกับคุณครูนานมาก แอบดีใจด้วยที่กล้าพูดคุยกับคุณครู ทั้งๆที่ตอนเป็นเด็กกลัวแทบตาย ครูจินดาแท้จริงแล้วเป็นคนอ่อนโยน และใจดีมีเมตตา ท่านเคยช่วยเหลือเด็กมีปัญหาหลายคนให้หลุดพ้นจากบ่วงนรกมานักต่อนัก ช่วยให้เด็กเลิกยาได้ ช่วยเด็กที่มีปัญหาชิงสุกก่อนห่าม ครูจะเป็นที่เข้าใจเด็กๆได้ดี แม้ภายนอกครูจะเป็นคนเย็นชาแข็งกร้าว แต่ภายในนั้นครูคือแม่พระ ผมยังคงยกย่องครูเยี่ยงนี้เสมอมา ในวันนั้นผมมองไม่เห็นใครอีกแล้ว ผมจึงตัดสินใจเปิดใจให้ครูจินดา นำแสงสว่างเข้ามา ผมบอกครูไปอย่างไม่อายว่า ผมเป็นเกย์ครับครู ผมมีปัญหามากมาย ผมต้องต่อสู้ กับตัวเองทั้งอคติที่สังคมยัดเยียดให้คนประเภทผมมาโดยตลอด ท่ามกลางผู้คนมากมายบนโลกใบนี้ ผมต้องการเพียงคนหนึ่งเท่านั้นที่รักเราและเข้าใจเราอย่างที่เราเป็นจริงๆ หนึ่งคนสำคัญคนนั้นคือคุณแม่ผู้ที่ให้กำเนิดเลี้ยงดูเรามานั่นเอง ดูสีหน้าครูเห็นอกเห็นใจผมมาก ผมเห็นแล้วซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า คุณครูไม่ได้เย็นชาอย่างทีใครๆคิดเลย คุณครูยังคงเฝ้าและเป็นห่วงให้กำลังใจผมมาจนถึงเดี๋ยวนี้ คำปลอบประโลมใจและคำแนะนำของคุณครูในวันนั้น มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นอย่างมากมาย แล้วผมก็ตัดสินใจ แต่อะไรก็ใช่ว่าจะราบรื่น คุณแม่ของผมมีโรคประจำตัวที่เรื้อรังมานานแล้วครับ คุณแม่เป็นโรคหัวใจและความดันโรหิตสูง ต้องทานยาคอวบคุมตลอดชีวิต คุณหมอท่านที่ดูแลคุณแม่อยู่ก็บอกบ่อยๆว่า อย่าให้คุณแม่ซึ่งค่อนข้างมีอายุแล้วได้รับความกระทบกระเทือนใจ มันจะไม่ดีต่อภาวะโรคหัวใจของท่าน ผมระลึกและจดจำคำของคุณหมอตั้งแต่แต่เด็กๆ ผมไม่เคยทำตัวเหลวไหลเลย ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดี ถึงจะเอาแต่ใจตามประสาลูกหลงคนสุดท้องบ้าง แต่ก็ไม่เคยทำให้แม่ต้องเสียใจเลย ครอบครัวผมเป็นครอบครัวคนจีน คนจีนไม่ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะมีลูกหลานที่ไม่สามารถสืบทายาทได้ ถ้าผมบอกท่านว่าผมเป็นเกย์ แน่นอนว่าความกระทบปกระเทือนใจ ก้อนใหญ่คงจะถาโถมจิตใจท่านอย่างไม่ปราณี ผมกลัวเหลือเกินว่าถ้าบอกท่านไปแล้ว ท่านจะเป็นอะไรมั้ย? แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเออ เราเกิดเป็นลูกของแม่นะ จะดีจะชั่วก็ลูกท่าน (แต่เราแต่ผมเชื่อสุดหัวใจว่าเกย์ไม่ใช่เรื่องชั่ว เพราะผมไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เป็นเกย์สามารถเป็นคนดีได้เหมือนคนธรรมดาทั่วไป) ผมไม่อยากมีเรื่องอะไรปิดบังท่าน อยากบอกแม่ได้ทุกเรื่อง เพราะเราเป็นคู่แม่ลูกที่สนิทกันมาก ๆออกอย่างนั้น กลัวว่าหากเก็บงำเอาไว้แบบนี้ แล้วไปบอกท่านตอนที่อายุมากกว่านี้นี้ไปมากๆ แล้ว ถึงเวลานั้น สภาพร่างกายและจิตใจของท่าน อาจจะไม่สามารถทนต่ออะไรได้อยู่แล้ว แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ผมจึงตัดสินใจที่จะบอกแม่ซะที เชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า ผมเกิดมาเป็นลูกท่าน ท่านเลี้ยงผมมาจนโต ท่านรู้เห็นเห็นทุกอย่าง ที่เป็นเรา ถ้าท่านจะได้รู้ในส่วนที่ดำมืดที่สุดที่เหลือสุดท้ายที่ท่านยังไมเคยรู้ ท่านน่าจะยอมรับได้บ้าง แต่อาจจะต้องเวลาสักหน่อย ค่ำคืนหนึ่งในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนหลังจากเรียนจบปี 1 ไปแล้ว ผมอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ทำสมาธิตั้งมั่นจิตใจให้บริสุทธิ์ ขอพรจากพระให้สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ หากจะร้ายแรงก็ขอให้มันไม่เกิดหรือย่างน้อยที่สุดขอให้มันเบาบางลง ผมเดินลงบันไดมาชั้นล่างนั่งคุกเข่ากอดขาแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่เพลินๆ แม่คงงงว่าๆ ว่าผมจะมาอ้อนขออะไร ใช่แล้วแม่ แต่คราวนี้ผมไม่ได้มาตื้อขอเงินใช้ หรือขอไปเที่ยวไหน ผมมาอ้อนวอนขอความเข้าอกเข้าใจ และยอมรับในสิ่งที่ผมเป็นเท่านั้นเอง แม่มองตาผมแวบหนึ่ง เหมือนแม่จะอ่านอะไรที่ออกมาจากสายตาผมอย่างแรงกล้า แม่ปิดทีวี แล้วถามผมว่า มีอะไรก็ขอให้บอกแม่มาเถอะ แม่จะไม่ว่าอะไรทั้งนั้นใจเย็นๆแล้วค่อยๆเล่ามานะลูก ผมปากคอสั่นไปหมด ในที่สุด วินาทีที่ผมเฝ้ารอคอยมาตลอดชีวิตก็มาถึง สินาทีที่น่ากลัว วินาที ที่ไม่รู้เลยว่า หลังจากนี้ จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แม่จะตกใจเป็นอะไรมั้ย ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะทำอะไรดี หรือถ้าแม่ไม่รักไม่อาทรผมแล้วอย่างเดิมแล้วจะอยู่อย่างไร เด็กโง่อย่างผมคิดได้เท่านั้นเองในตอนนั้น ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ให้ตายสิวะ คำพูดแต่ละพยางค์จะหลุดออกจากปากได้ ทำไมมันยากเย็นได้ขนาดนี้ แต่เอาวะ ตัดสินใจดีแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แล้วผมก็กลั้นใจบอกแม่ไป “เออแม่ผมไม่ใช่เด็กผู้ชายอย่างที่แม่คิดและเข้าใจมาโดยตลอดนะแม่ แต่ผมเป็นเกย์” พอพูดจบผมก็โผเข้ากอดแม่และปล่อยโฮออกมาอย่างฟูมฟายและสะอึกสะอื้นจนหอบตัวโยน ผมร้องให้อยู่นานมาก ร่างกายของแม่ไม่ขยับไหวติงเลย แม่นิ่งมาก จนสักพักแม่เอามือขึ้นมากอดผมตอบ แม่เอามือหนึ่งขึ้นมาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน น้ำตาแม่ไหลพรากอาบแก้มสีหน้าของแม่นิ่งและเรียบเฉย แม่กำลังร้องไห้แต่ไม่ได้ฟูมฟายอย่างผม ผมคงทำให้แม่ผิดหวังผมมากเลยสินะครับ แม่ถึงได้ร้องให้ออกมาอย่างนี้ ผมเสียใจครับแม่ ผมเสียใจ ผมเสียใจจริงๆ ผมเฝ้าบอกแม่วนไปวนมาอย่างนี้กี่รอบกี่ครั้งไม่อาจจะจำได้ แต่แม่ยังคงใจเย็นมาก แม่ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า ผมเป็นมานานแค่ไหนแล้ว ใครหน้าไหนมาทำให้ลูกแม่เป็นอย่างนี้ ผมเล่าความเป็นไปของผมว่าผมเป็นมาตั้งแต่ผมจำความได้แล้ว เล่าว่าไปพบไปเจออะไรมาเรื่อยๆ จนไม่มีเรื่องจะเล่าแล้ว คงเป็นเพราะความทุกข์ทรมานแสนสาหัสในใจที่ได้ถูกปลดปล่อยมาในคืนนี้ ผมรู้สึกโล่งและหายใจทั่วท้องขึ้นอย่างที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต แต่กับแม่ แม่กลับร้องให้หนักขึ้น แม่บอกผมว่าไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร แม่จะปกป้องและช่วยเหลือผมทุกอย่างเท่าที่สองมือเหี่ยวๆ่ยวๆของแม่จะสามารถทำได้ แม่มองผมด้วยสายตาสงสารจับใจ ผมมองแม่ด้วยความรู้สึกปวดร้าวคละเคล้าคละเคล้ากับความรู้สึกเบาหวิวล่องลอย เราสองแม่ลูกกอดกันกลมท่ามกลางครอบน้ำตาและความเงียบงันภายในใจ แล้วคืนนั้นเราต่างไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย