ปลายทางโพคารา

เนื้อเรื่อง

                        
                                                                       ปลายทางโพคารา
                                                                                                                           ที่มา.....จีมูฟดอทคอม
..............มีเรื่องราวต่าง ๆ   ผ่านเข้ามาในชีวิตผมมากมาย บางครั้งเรื่องที่มันเกิดขึ้นอาจจะไม่สำคัญสำหรับใคร  แต่ความจริงแล้วบางเรื่องมันยากที่จะทำใจ  เพราะคนเรามีเรื่องดี ๆ  ไว้จำไม่มากหรอก  ส่วนเรื่องไม่ดีนะ  มีมากมายเลยล่ะ  โลกมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา...แล้วใจคนล่ะ ผมเคยถาม...แต่ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน  บางครั้งสิ่งที่เราทำมันกลับย้อนมาสร้างความรวดร้าวให้กับเรามากเหลือคณานับ  แต่นั่นแหละ  คนเราต้องยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้น  การเฝ้าโทษตัวเองหรือโทษผู้อื่นมันไม่ได้ห้อะไรมันดีขึ้นมาหรอก แม้เหตุการณ์มันจะผ่านมาหลายปี แต่ภาพความทรงจำต่าง ๆ ยังคงแจ่มชัดในความรู้สึกของผม เสมือนหนึ่งมันเพิ่งผ่านมาเมื่อวานนี้เอง ตั้งแต่วันแรกที่ผมก้าวเข้าสู่  "รั้วน้ำเงิน-ขาว"
   เมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา จังหวัดที่นัทอยู่ เป็นเพียงจังหวัดขนาดกลางที่มีแหล่งท่องเที่ยวทางทะเลเป็นอันดับ 1 ของทะเลฝั่งอ่าวไทยก็ว่าได้   "พี่กฤษ" เป็นพี่รหัสของนัท เพราะในวันแรกที่เข้าเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งนี้ รุ่นพี่หลาย ๆ  คนต่างก็มาหาน้องรหัสของตัวเอง แม้นัทจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับกิจกรรมการรับน้องเท่าไหร่ แต่มันก็เต็มใจที่จะปฏิบัติตามกฏของสังคมที่อยู่ร่วมกัน   มันแน่ใจเคยเห็นพี่กฤษบ่อยครั้ง เพราะในตัวจังหวัดที่อยู่มันเป็นแค่จังหวัดเล็ก ๆ แต่พี่เขาอาจไม่เคยสนใจเลยหรืออาจแค่เคยเห็นหน้าก็เป็นได้
   "คนไหนชื่อ นวนัท"  เสียงที่ถามมาในกลุ่มเพื่อน ๆ ค่อนข้างกระแทกแดกดันอยู่ในตัว
   มันหันไปมองตามเสียงที่ถามหา พร้อมทั้งลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะตอบออกไปว่า "ผมเองครับ"
   "ออกมานี่สิ" เสียงชายหนุ่มที่สูงวัยกว่าเล็กน้อยออก คำสั่ง
   มันเดินออกตามมาอย่างองอาจ  มันไม่เคยกลัวถ้าสิ่งที่มันทำไม่ผิด  เพราะบอกแล้วมันคือกฏของสังคม  มันเดินออกมาประจันหน้ากับพี่รหัส ซึ่ง พี่เขาตัวเล็กกว่ามันเล็กน้อยหากแต่สูงพอฟัดพอเหวี่ยงกัน
   "อืม...หน้าตาดีนี่ นึกไงมาเรียนเทคนิค"   เสียงพี่กฤษถามมีแววอ่อนโยนลงมากว่าตอนถามหาทีแรก
   "ชอบมั้งพี่ เพราะถ้าไม่ชอบคงไม่มาเรียนหรอก"   นัทตอบไปกวน ๆ พลางจ้องตาพี่เขาไว้
   "กวนเหรอ เดี๋ยวเหอะปีนเกลียวรุ่นพี่หรือ"   พี่กฤษพูดเบา ๆ ที่ข้างหู มันแปลกที่นัทรู้สึกขนลุกซู่ อาจเพราะไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายคนอื่นมาพูดใกล้ ๆ  หูก็เป็นได้ยกเว้น “ไอ้บอย”
   มันหันไปมองหน้าพี่กฤษอีกครั้ง พี่เขายิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ที่มีแววตาแห่งความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่เล็กน้อย มันขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นรอยยิ้มของพี่กฤษ
   นัทชอบขมวดคิ้วเข้าด้วยกันเสมอ  คิ้วมันเข้มเลยดูเหมือนใครเอาสาหร่ายมาแปะไว้  แต่ตามัน...ตามันเศร้า
   "เย็นนี้เลิกเรียนแล้วรอพี่ที่ใต้ตึก 3 ห้ามกลับจนกว่าพี่จะมา" พี่กฤษออกคำสั่งก่อนที่จะเดินจากไป
   
      มันคือคำสั่งของรุ่นพี่ที่รุ่นน้องอย่างพวกเรา ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เพราะวันแรกของการเข้าเรียน มันเหมือนกฏที่รุ่นน้องกับรุ่นพี่ต้องหาพี่รหัสให้เจอ   นัทเลยต้องมานั่งแกร่วรอทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะกลับบ้านเต็มที  16.30 น. แม้จะเลยเวลาเลิกเรียนมาชั่วโมงกว่าแล้วแต่ผมยังไม่เห็นวี่แววของพี่รหัสเลย ใจนึงก็อยากจะกลับบ้าน แต่อีกใจก็ยังอยากรอ  เพราะรู้ดีว่าการขัดคำสั่งพี่รหัสในเดือนแรกของการเรียนที่นี่ ผลมันจะออกมาเป็นอย่างไร สิ่งที่ต้องทำคือ รอ.....รอ....รอ...แล้วก็รอ  การรอ  คือสิ่งที่ดีที่สุดในเวลานี้
   "โทษทีพอดีงานพี่ค้างเลยปล่อยให้รอนานไปหน่อย"   เสียงพี่กฤษ ดังมาทันทีที่โผล่หน้ามาจากชั้นสอง
   "ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้ ว่าแต่พี่มีอะไรกับผมหรือครับ"
   "เข้ามาเรียนที่นี่รู้กฏของเดือนแรกแล้วใช่ไหม"
   มันพยักหน้ารับแทนคำตอบ
   “กฏ”  ที่ไหน ๆ  ก็มีกฏทั้งนั้นแหละ  แล้วแต่ว่าใครจะรับกับสิ่งที่มนุษย์ตั้งขึ้นมาได้มากน้อยขนาดไหน
   "แล้วคิดยังไง เออ ว่าแต่เรามีชื่อเล่นมั้ย พี่ชื่อกฤษ"
   "ชื่อนัทครับ ผมรับได้หมดแหละพี่ เพราะถ้าเราไม่รับในกฏที่สังคมตั้งไว้เราอาจอยู่ในสังคมนั้นไม่ได้"
   "แล้วถ้าพี่สั่งให้นัทแก้ผ้าล่ะ"
   "เฮ้ย...." ผมอุทานออกมา แล้วหันไปมองหน้าพี่กฤษ โดยที่พี่กฤษ พยักหน้า พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก   "...ทำไมเหรอพี่ ผมต้องแก้ผ้าให้พี่ดูด้วยเหรอ"
   "คงงั้น อายหรือ"
   "ไม่อายหรอกพี่ คนอย่างผม อายไม่เป็น"  ผมพูดพลางปลดหัวเข็มขัดออก
   "เฮ้ย......ไม่ใช่ตรงนี้" เสียงพี่กฤษร้องห้ามเสียงหลง
   "อ้าว แล้วให้ผมแก้ผ้าตรงไหนล่ะพี่ ได้ทุกที่ทุกเวลาอยู่แล้วพี่ คำว่าอายไม่เคยอยู่ในหัวผมหรอก"
   "ไม่ต้องใจร้อนไอ้น้อง มันยังไม่ถึงเวลา แต่รับรองได้แก้แน่ เพราะรุ่นพี่เขาประชุมกันให้พี่รหัสทุกคน สั่งน้องรหัสแก้ผ้าเพื่อตัดเกรด"
   "ตัดเกรด คือไรพี่"   มันทำสีหน้างง
   "ตัดเกรดคือ คือวัดขนาด Kของพวกเอ็งไง ปีที่แล้วพี่ก็โดนมาเหมือนกัน เออ ว่าแต่บ้านเราอยู่ไหนนะ"
   "ผมอยู่ริมน้ำพี่ ตรงท่าเรือเกาะน่ะ"
   ริมน้ำ หมายถึงริมแม่น้ำตาปีที่ไหลผ่าน โดยที่ถนนตัดเลียบแม่น้ำมาตั้งแต่สี่แยกเข้าเมือง เรื่อยมาจนผ่น สถานีตำรวจ ตำรวจดับเพลิง เรื่อยมาจนถึงท่าเรือเกาะ ที่เป็นท่าเรือนอน สำหรับเรือที่จะไปสมุย และ พะงัน ในตอนกลางคืน ยาวสุดไปจนถึงแพปลาที่ตลาดล่าง
   "ใกล้บ้านพี่ดิ บ้านพี่อยู่หลังแบงค์กสิกร ว่าแต่เรามายังไงล่ะ"
   "เอามอเตอร์ไซด์ ครับพี่"
   "ดีเลย งั้นวันนี้แวะส่งพี่ที่บ้านด้วย  เพราะวันนี้พี่ไม่ได้เอารถมา ไปกลับกันเหอะ"
   พี่กฤษบอกพลางเดินนำหน้านัทไปที่จอดมอเตอร์ไซด์หลังตึกสอง แล้วพี่เขาก็ซ้อนท้ายนัท  ทันทีที่มันใส่เกียร์แล้วค่อย ๆ บิดคันเร่งออกตัวอย่างช้า ๆ ที่กฤษก็เอามือสวมกอดผมที่เอวหมับเลย  แล้วเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่   พลางบอกเล่าเรื่องราว ต่าง ๆ มากมาย  มันเป็นไรไปนี่ ทำไมรู้สึกดีจังเลยเวลาที่พี่กฤษโอบเอวไว้ แล้วเอาคางมาไว้ที่ไหล่ ลมหายใจอุ่น ๆ รดที่ต้นคอ ใจมันเตลิดไปไกล จนไอ้น้องชายของมันเริ่มพองตัวคับแน่นกางเกงตัวเล็กด้านในไปหมด  โอ้ยมันกำลังเป็นไรไป นี่