บ่วงรักจ้าวหัวใจ ภาค 3 ชุด พลังเเห่งรัก [เดคเลน - ลัลธริมา]

บ่วงรักจ้าวหัวใจ

ภาค 3 ชุด พลังแห่งรัก

โดย มณีจันท์

คำโปรย :-    

ลัลธริมา เด เซร์บันเตส คือ ลูกสาวคนเล็กของเจ้าพ่อสายการบินและธุรกิจอินซอร์ซแห่งตระกูลดัง

เธอสวยจัดเหมือนแม่ แต่ร้ายเหมือนพ่อ แถมถูกตามใจจนเกือบเสียคน       

พ่ออยากให้เธอแต่งงานกับเพื่อนร่วมธุรกิจของครอบครัวจากตระกูลใหญที่แข็งแกร่งอย่าง เดคเลน วิสต์เลอร์เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายแยกตัวถอนหุ้นออกไป ขณะที่เธอยังต้องทำงานสำคัญที่ได้รับมอบหมายมาในเวลาเดียวกัน   

เรื่องอะไรเธอจะแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก จำหน้ายังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ          

แต่หุ้นของครอบครัวยังต้องรักษาเอาไว้ งานก็ต้องทำ เธอเลยหาวิธีจัดการเพื่อให้ทุกอย่างสัมฤทธิ์ผล

เคราะห์หามยามซวยเป็นของ ด็อกเตอร์สเปนเซอร์ เซร์ราโน เป้าหมายที่เธอกำลังตามหา  

เขาเป็นหุ้นส่วนของวิสต์เลอร์ เป็นสุภาพบุรุษ มีภาพของหนุ่มเนิร์ดร้ายนิดๆ เหมาะกับรสนิยมของเธอเป็นที่สุด เมื่อเห็นเหยื่อตกตะลึงในความงามคุณหนูเจ้าแผนการเลยรุกหนักหวังจะให้เขาตกอยู่ในเงื้อมมือของเธอ                           

            ด็อกเตอร์สเปนเซอร์ เซร์ราโน ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องโดนสาวน้อยสุดเซ็กซี่ตามล่า

เธอสวยเด็ด เอาแต่ใจ และไล่คู่ขาทุกคนออกจากชีวิตของเขาอย่างไม่ปรานี

ตัวร้ายยังแบล็กเมล์ เล่นงาน หว่านเสน่ห์ ลวนลามปล้ำเขาจนแทบจะเสียผู้เสียคนก็หลายหน    

และเมื่อเขาพลาดพลั้งเผลอตัว แม่เสือสาวเจ้าเล่ห์ก็ตะปบเขาไว้ใต้กรงเล็บ   

ฝังคมเขี้ยวขย้ำกลืนกินร่างกำยำของเขาจนหมดตัว หนำซ้ำยังบังคับให้เขาเป็นสามีของเธอเพื่อฮุบหุ้นส่วนของพวกวิสต์เลอร์ครึ่งหนึ่งเป็นของตัวเองหน้าตาเฉย          

จะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเสือน้อยขนนุ่มจอมหื่น เกิดเข้าใจผิดเผลอทำบ่วงล่อดักพยัคฆ์ร้ายได้สำเร็จ และเธอดันค้นพบในภายหลังว่า เขาคือ....!!!                  

****************************************************************************

           “ลัลทำอะไรอยู่ ผมเข้าไปได้หรือเปล่า”

หญิงสาวผุดลุกขึ้นจากเตียงวางขวดโลชันทิ้งไว้เพื่อเดินไปเปิดประตูออกกว้าง เงยหน้าขึ้นมองหนุ่มหล่อด้วยหัวใจพองฟูคับอก “คุณไม่บอกว่าจะมา”   

“ลัลเองก็ไม่ได้ถาม” สเปนเซอร์มองข้ามหัวทุยเข้าไปในห้องส่วนตัวของเธอ แต่จมูกยังได้กลิ่นหอมรวยรินออกมาจากสิ่งมีชีวิตแสนสวยที่สลัดคราบก่อนหน้าทิ้ง คงเหลือแต่หญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่ทำให้เขาพรั่งพร้อมด้วยความปวดร้าวแค่ได้กลิ่นของเธอ “อยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้าง”     

“หมายถึงในแง่ไหนล่ะคะ” เธอปล่อยมือจากที่จับทิ้งค้างเอาไว้แล้วเดินเข้าไปด้านใน ทำให้เขาต้องหลงเดินตามเข้ามาในถ้ำของตัวเองแล้วไปทิ้งตัวบนโซฟาหนังสีดำที่รู้ว่าจะขับให้ผิวสวยยิ่งผุดผ่อง หญิงสาวเอนกายพิงพนักนุ่มตามสบายแล้วยกขาไขว่ห้าง หลุบเปลือกตาลงอย่างพอใจเมื่อรู้ว่าสายตาของเขาลดต่ำลง  

สเปนเซอร์มองขาอ่อนที่โผล่พ้นชายเสื้ออย่างน่าหวาดเสียวลงไปหาเรียวขาเนียนลออสีน้ำผึ้งทอง แม้แต่เท้าเรียวได้รูปของเธอก็ยังเร้าอารมณ์ ปลายเล็บถูกตัดเจียนมนเรียบร้อยเคลือบสีน้ำตาลทองน่าจูบ พอมองสูงขึ้นมาบ้างเลือดกำเดาก็แทบไหลเพราะรู้ว่าเธอไม่ได้ใส่อะไรไว้ข้างในเห็นทรวงตระหง่านเบียดเสื้อแพรขึ้นมาเป็นเงา  

เขาเคยเห็นเธอมาแล้วทั้งตัวจนไม่เหลือที่ให้จินตนาการที่ไหนอีก รู้ว่าเนื้อแท้ๆ ที่ปราศจากอาภรณ์ของเธอสวยยิ่งกว่าในจินตนาการหลายเท่า สวยจนเขานอนไม่หลับเพราะความปวดร้าวทรมานในแต่ละคืนเนื่องจากปล่อยให้นางมารน้อยคนนี้เข้ามาสิงสู่อยู่ในใจตั้งแต่วันแรกที่เธอเล่นงานเขา          

ใบหน้าไร้เครื่องสำอางของเธอเนียนละเอียด ผุดผ่องยิ่งกว่าสาวร้อยละเก้าสิบเก้าที่แต่งหน้าแบบจัดเต็ม เครื่องหน้าคมพริ้มเพราทุกชิ้น ปากหยักระเรื่อน่าจูบถูกเคลือบไว้ด้วยลิปมันบางๆ เพียงอย่างเดียวเผยอขึ้นนิดๆ เมื่อเจ้าตัวปรือตาหงส์ขึ้นมองเขาผ่านขนตาหนางอนที่กระพืออย่างมีความหมาย           

“ทุกอย่าง ทำไมวันนี้ไม่เอารถไปใช้” ร่างสูงใหญ่เดินไปทิ้งตัวบนโซฟาห่างออกมาจากเธอ ต้องใช้ความพยายามอย่างมหาศาลเพื่อควบคุมหลักฐานที่คอยแต่จะแสดงออกนอกหน้าว่าเสน่ห์ของเธอทำอะไรกับเขาได้บ้าง       

“ก็ใช้อยู่ทุกวัน แต่อยากทำแบบเดิมบ้างนี่คะ”

“มันไม่ปลอดภัย”       

“ฉันก็ยังอยู่ดีร่างกายครบสามสิบสอง คุณมานิวยอร์กทำไมคะ” หญิงสาวลุกขึ้นอย่างขัดใจเมื่อเขายังมีท่าทางสงบเฉยทุกอย่าง แม้จะแต่งตัวและใช้ภาษากายอ่อยขนาดนี้   

ร่างกลมกลึงพาตัวเองไปนั่งลงบนตักกว้างอย่างกล้าหาญสอดแขนกลมกลึงข้างหนึ่งคล้องรอบลำคอแกร่งเอาไว้หลวมๆ เหมือนหญิงสาวที่กำลังออดอ้อนคนรักท่ามกลางสีหน้าเครียดขรึมของชายหนุ่ม และแล้ว... ปากแดงระเรื่อก็ห่อตัวน้อยๆ เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้ขรึมอย่างที่แสดงออกสักหน่อย            

ที่รู้เพราะเธอนั่งทับอยู่บนหลักฐานที่ว่าเต็มๆ น่ะสิ!    

หญิงสาวหลุบเปลือกตาลงมองอย่างพอใจเมื่อเห็นโหนกแก้มของเขาเป็นสีจัด มีเส้นเอ็นผุดขึ้นมาตามขมับและลำคอ สันกรามของเขาเห็นชัดขึ้นมาหน่อยซึ่งบอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เย็นอย่างที่พยายามแสดงออก แต่เขายังเก็บมือให้ห่างจากเธอได้อย่างน่านับถือด้วยการวางไว้ข้างตัวตามปกติ... ใจแข็งชะมัด เชอะ!      

“การที่ลัลยังสบายดีเพราะคนร้ายยังไม่ลงมือไม่ได้หมายความว่าลัลจะปลอดภัย”

“คุณนัดเจอกับเดลีน่าทำไมคะ”   

“เธอมาขอให้ผมบริจาคเพื่อการกุศลเพราะรู้ว่าผมจะมานิวยอร์ก” ตอบออกไปอย่างว่าง่ายแล้วก็อยากจะสบถลั่นเพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แบบที่... เปิดปากบอกเธอทุกอย่างที่เธอถามเพราะต้านทานเธอไม่ไหว ก่อนที่สมองจะสั่งการให้หยุดก็ดูเหมือนจะสายเกินไป ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปคงฉิบหายวายป่วงกันหมด     

อีกไม่นานเขาคงเหมือนสัตว์เลี้ยงแสนรักที่คอยวิ่งตามเธอต้อยๆ รอให้เธอโยนเศษกระดูกของความเมตตามาให้ คอยคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ เพราะอยากให้เธอหันมาลูบหัวเอาใจเห็นเขาอยู่ในสายตาบ้าง และคงจะป่วยเป็นหมาหงอยไปเลยถ้าเธอไม่สนใจเขา ผู้ชายแท้ๆ คนไหนสมควรตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชอย่างนั้นบ้างวะ!           

เสือน้อยขนนุ่มยิ้มกริ่ม เบียดตัวซบเขาวางหัวลงบนบ่ากว้างอย่างออดอ้อนได้กลิ่นกายรวยริน นิ้วเรียววาดเล่นบนแผ่นอกกว้างผ่านเสื้อเชิ้ตอย่างคนมืออยู่ไม่สุขจนต้องคว้าเอาไว้   

“หยุดลวนลามผมเสียที!” 

“ฉันยังไม่ได้เปลื้องผ้าคุณเลยนะ แค่นี้ก็หวงตัวหรือไง”      

“รักนวลสงวนตัวบ้างสิ แม่คุณเอ๊ย!”         

“ฉันทำนะ!” เธอกะพริบตาถี่ มองเขาเป็นทำนองกล่าวหา “คนที่เปลี่ยนคู่รักบ่อยอย่างคุณยังกล้าสั่งสอนฉันอีกหรือไง เทียบกับผู้ชายทั่วไปแล้วคุณก็ไม่ต่างจากเพลย์บอยนักหรอก”     

เพลย์บอยกรามกระตุกเมื่อถูกสบประมาท “แล้วนางฟ้าไม่กลัวหรือไงถ้าจะมาคั่วกับเพลย์บอย”

“นางฟ้าอาจจะอยากแปดเปื้อนบ้างก็ได้นี่” เธอทำหน้ามุ่ย ตวัดขาอีกข้างขึ้นมานั่งคร่อมเขาเต็มๆ เพื่อให้หันหน้าเข้าหากันได้ถนัด สอดมืออีกข้างคล้องรอบลำคอแกร่งปรือตาเยิ้มมองเขา       

ไม่ไหวแล้วเว้ย! “ลงไปจากตัวผมนะลัล ถ้าไม่อยากเจอดี”

“คุณจะตีฉันหรือเปล่าล่ะ”      

“คุณอาจจะเจอหนักกว่านั้นก็ได้ แม่ตัวดี ลงไปจากตัวผม!” ชายหนุ่มใช้น้ำเสียงห้วนจัด สายตาเย็นชาอย่างที่ทำให้ลูกจ้างที่กล้าหาญที่สุดกลัวรนมาแล้วและหวังว่าจะใช้ได้ผลกับเธอด้วย แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นเขาเองที่อึ้ง

วงหน้าเรียวพริ้มเพราดูเหวอไปเพียงครู่เดียว ก่อนที่เธอจะหัวเราะคิกเบียดตัวเข้ามาเพื่อจุ๊บปากได้รูปงามแรงๆ

“ดุจังเลยค่ะ ที่รักขา กลัวจะตายอยู่แล้ว”     

พระเจ้า! นี่เธอเป็นนางฟ้าหรือนางมารกันแน่ ใบหน้าน่ะนางฟ้าชัดๆ เพราะสวยไปทั้งเนื้อตัวหาตำหนิไม่เจอ แต่ปีกเล็กสีดำข้างหลังที่มันโผล่กระพือเป็นระยะไม่น่าจะใช้สมบัติส่วนตัวของนางฟ้าแน่ๆ    

สเปนเซอร์เคลื่อนมือขึ้นจับบั้นเอวเล็กที่เขาแทบกำรอบเพื่อยกเธอออก แม่จอมแสบเลยทำหน้าตื่นเบียดตัวเข้ามากอดคอเขาไว้แน่นราวกับเขาจะโยนเธอลงเหว และเพราะเธอเคลื่อนตัวนุ่มนิ่มเข้ามาชิดจนอะไรๆ บดเบียดกายแกร่งไม่เหลือที่ว่าง ความอดทนที่เคยมีเลยเป็นอันพังทลายราบลงในพริบตาเหมือนโดนคลื่นสึนามิ    
 

****************************************************************************

            แต่เขาชะงักเมื่อลัลธริมาหันไปบอกอี้เฉินอย่างน่ารัก “พี่เฉินเรียกบริกรให้หน่อยสิคะ”  

“คุณจะสั่งอะไรครับลีโอน่า”                      

“จะขอน้ำแข็งน่ะค่ะ เอามาทั้งถังเลยนะคะ”  

คำร้องขอของเธอทำให้ทุกคนในโต๊ะงง เพราะเครื่องดื่มในมือถ้าไม่มีน้ำแข็งผสมอยู่แล้วก็สามารถเรียกให้บริกรนำแก้วใหม่มาให้ได้ “คุณดื่มไวน์ จะเอาน้ำแข็งมาเติมไวน์เหรอครับ”  

ร่างสูงเพรียวลุกขึ้นยืนหันไปยิ้มหวานหยดให้นางแบบสาวที่เงยหน้าขึ้นมองตนด้วยสีหน้าระมัดระวัง

“เอามาดับไฟร่านแถวนี้น่ะค่ะ รู้สึกว่าจะร้อนแรงเหลือเกิน”       

คนถูกด่าตรงๆ ทำหน้าสะดุ้งตกใจ จ้องเธอด้วยสายตาไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดไร้มารยาททำนองนี้จากปากคู่หมั้นของเดคเลน มันกล้ามากทั้งๆ ที่มีคนเต็มโต๊ะอยู่อย่างนี้ หากเดลีน่ายังใจเย็นโต้กลับด้วยสีหน้าเดือดร้อนใจ “ตายจริง ลีโอน่า! นี่เธอคิดว่าฉันกำลังเฟลิร์ตกับเดคเหรอจ๊ะ เรารู้จักกันมาเป็นสิบปีแล้วนะ”        

“ถ้าอย่างนั้นคู่หมั้นฉันก็รสนิยมต่ำมากที่คบคนอย่างเธอเป็นเพื่อน บางทีฉันเห็นจะต้องพิจารณาเขาใหม่ซะแล้ว” คนจะถูกพิจารณาใหม่ทำท่าสะดุ้ง ยกมือขึ้นจับมือนุ่มนิ่มเอาไว้แต่เธอดึงออกตวัดสายตาคมวาวมองเขาเป็นเชิงเตือน

สุภาพบุรุษน่ะเธอชอบ... แต่ถ้าเกรงใจผู้หญิงถึงขนาดให้หล่อนมานั่งสีเป็นนานสองนานโดยไม่เห็นหัวเธอ ก็เห็นจะต้องเคลียร์กันหน่อย           

“นี่เธอ! ที่บ้านก็ออกจะร่ำรวย ไม่มีใครสอนมารยาทในการเข้าสังคมให้บ้างหรือไง”    

“ที่บ้านไม่เน้นมารยาท แต่เน้นที่สามัญสำนึกย่ะ”             

โห... เจ็บ! หนุ่มๆ ทั้งโต๊ะทำหน้าอึ้งทึ่งเสียวได้เหมือนกันหมด แถมเสียงของลัลธริมาไม่ใช่เบา แขกที่มาร่วมงานทั้งหมดเลยหันมามอง ที่สนิทกันหน่อยก็ลุกเดินเข้ามาใกล้ๆ เพื่อดูว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง   

“ฉันเป็นเพื่อนกับเดค รู้จักเขามานานก่อนเธอเป็นสิบๆ ปี ถ้าเธอทำแบบนี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเป็นเพื่อนกับคู่หมั้นเธอหรอกมั้ง” เจ้าหล่อนเชิดหน้าเย็นชาประกอบกับสายตาสะเทือนใจจนน่าให้รางวัลออสการ์ประเภทนักแสดงหญิงสมทบยอดเยี่ยม ที่ได้แค่สมทบเพราะรางวัลนักแสดงนำมันต้องเป็นของเธอ        

“ฉันไม่ได้อยากให้คู่หมั้นของฉันคบกับคนขี้ขโมยอย่างเธอหรอกย่ะ”

“ฉันขโมยอะไร อย่ามาปากพล่อยใส่ร้ายกันง่ายๆ นะ” ถึงจะกรีดร้องใส่หน้าเธอ แต่ผิวของเดลีน่าซีดเผือด หญิงสาวจึงแสยะยิ้มอย่างพอใจที่ไม่ต้องเสียเวลาตรวจสอบมากกว่านี้ 

“ขโมยชุดที่ตัดเสร็จแล้วสำหรับงานแฟชั่นวีคก่อนรอบแกรนด์ฟินาเล่ที่ฉันออกแบบให้ แต่เธอดันจิ๊กไปขายให้แบรนด์ระดับกลางราคาแค่ไม่กี่ร้อยดอลล่าร์เพราะอยากแกล้งฉันให้ทำงานไม่ทัน ต่อให้เธอใช้พวกดีไซเนอร์ไร้ชื่อทำงานแทนฉันก็มีหลักฐานชัดเจนอย่านึกว่าฉันไม่รู้นะยะ ตอนนี้อันเดรอาติดต่อไปหาแบรนด์นั้นแล้ว บอกว่าจะฟ้องให้หมดตัวถ้าขืนเอาชุดของเราไปทำขาย เขาเลยยอมเอามาคืนเรียบร้อยแล้ว”       

“แก... รู้ได้ยังไง”                  

“ฉันไม่เสียเวลาอธิบายให้เธอฟังหรอกนะ แต่บอกเพราะฉันใจดีเตือนเอาไว้ว่าถ้ายังมีครั้งหน้าเธอจะไม่เหลือที่ยืนในวงการนางแบบ ส่วนสิบๆ ปีที่เธออ่อยคู่หมั้นของฉัน ถึงเขาจะไม่ยอมเล่นด้วยจนไปคบกับลินญาติของเธอแทนเพราะอยากให้เธอเลิกตั้งความหวังเสียที แทนที่จะเข้าใจเธอกลับแค้นจนแย่งแฟนลินมาไม่รู้กี่คนทั้งที่ลินเป็นญาติคนเดียวที่ยังสงสารเห็นเธอเป็นเพื่อนอยู่แท้ๆ ตอแหลให้เขาเลิกกันไม่ได้ก็อ่อยให้ผู้ชายมานอนกับตัว คนที่มีความอยากรุนแรงจนทำอะไรก็ได้อย่างเธอนี่ฉันเรียกว่าร่าน สาเหตุความร่านตามภาษาอย่างนักวิชาการอาจจะใกล้เคียงกับบุคลิกภาพแบบฮิสทีเรีย⁽⁵⁾ ล่ะมั้ง ใช่ไหมคะด็อกเตอร์เฉิน ฉันลืมแล้วว่าเดี๋ยวนี้เขาเรียกโรคนี้เรียกว่าอะไร”                        

ด่าเสร็จก็หันไปสบตาหญิงสาวอีกคนที่เดินเข้ามาดูเหตุการณ์ใกล้ๆ อย่างท้าทาย เพื่อบอกเป็นนัยว่า ‘ถ้าหล่อนยังไม่เลิกอาจจะต้องเจอแบบเดียวกัน!’ ทำให้นักวิชาการลูกครึ่งถึงกับผงะ           

“เอ่อ... นั่นมันชื่อเมื่อก่อน เดี๋ยวนี้สมาคมจิตแพทย์น่าจะเรียกว่า Somatoform Disorders นะ เป็นกลุ่มอาการเจ็บป่วยทางร่างกายโดยไม่มีสาเหตุทางสรีระที่ชัดเจนน่ะ แต่น่าจะมีสาเหตุสำคัญมาจากการบาดเจ็บทางด้านจิตใจ”               

“เออ นั่นแหละ!”             

ใบหน้าของเดลีน่าแดงก่ำจนน่ากลัวว่าเส้นเลือดในสมองจะแตก ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าสาวสวยที่กำลังจ้องตนด้วยสายตาเหยียดหยาม “แล้วแกล่ะ ไม่อ่อยเดคหรือไง ถ้าไม่ทำเขาจะตกหลุมแต่งงานกับแกเร็วขนาดนี้ทั้งที่ทิ้งคนอื่นมาแล้วตั้งไม่รู้กี่คนเรอะ คงจะฝึกมาจนช่ำชองล่ะสิ ขนาดออเดรย์ ฮันเตอร์โสเภณีมืออาชีพที่ว่าแน่ๆ ยังต้องแพ้เธอ”         

“เดลีน่า!” เดคเลนลุกขึ้นเอ่ยขึ้นเสียงเย็นสีหน้าเดือดดาล แต่สาวน้อยผลักเขาลงนั่งกลับลงที่เดิม  

“บอกให้นะนังร่าน ถึงฉันจะอ่อยแต่งานของฉันก็สำเร็จเพราะฉันกำลังจะได้ผัว หรือถ้าออเดรย์จะเป็นอีตัวจริงแต่มันเป็นอาชีพที่ทำให้เธอได้เงินไม่ได้ไปแย่งผัวใครเพราะร่านโหยหาความรักแบบแก ถ้าผัวฉันจะนอกใจไปนอนกับใครก็รู้ไว้เลยว่าฉันต้องสลัดเขาทิ้งแน่เพราะฉันทั้งสวยทั้งรวยจนไม่ต้องทนใช้ของส่วนตัวร่วมกับคนอื่น ที่ฉันด่าหล่อนเนี่ยไม่ใช่เพราะหล่อนมาอ่อยผู้ชายของฉันเท่านั้นหรอกนะ แต่ฉันเตือนว่ามันถึงเวลาที่หล่อนจะต้องไปรักษาตัวก่อนจะโดนน้ำกรดสาดหน้าเพราะหล่อนกำลังป่วยเรื้อรัง”                     

“นี่แก... แกขู่ฉันเหรอ”          

“วุ้ย! ฉันเตือนเพราะความสงสาร ร่านอย่างหล่อนความเสี่ยงสูงอยู่แล้วย่ะ ฉันไม่จำเป็นต้องลงมือเองหรอก ถ้าฉันทำน่ะต้องลูกปืนกรอกปากอย่างเดียว เพราะฉันไม่ชอบเตือนซ้ำสอง”                

****************************************************************************

October 03, 2013

รีดเดอร์ที่รัก                

            อัพเสร็จเเล้ว ลบเเล้ว ทิ้งไว้ 20 % หนังสือเริ่มจำหน่ายในงานสัปดาห์หนังสือเเห่งชาติ บูธอินเลิฟ วันที่ 16 - 27 ตุลาคม 2556 นะคะ ที่ศูนย์ประชุมเเห่งชาติสิริกิติ์ เเต่ร้านหนังสือทั่วไป ไรเตอร์ไม่รู้ว่าวางเมื่อไหร่ อาจจะพร้อมกันหรือช้ากว่านั้นนะค้าาา เข้าใจว่าน่าจะช้ากว่าจ๊ะ     
           หนังสือพิมพ์ผ่าน สนพ. อินเลิฟ หัวพลอยวรรณกรรม ใครไม่ได้ไปซื้อในงาน สามารถหาซื้อได้ทั่วไปตามร้านนายอินทร์ ซีเอ็ด B2S ร้านหนังสือออนไลน์เเละตลาดจตุจักรค่าาา   
 

Maneechan – มณีจันท์       

Adam Senn