~~ตู้สังกะสี...ปริศนา~~

เนื้อเรื่อง

\"ซองกาลี่ๆไปเล่นซ่อนแอบกัน\"เสียงของปากี้พี่ชายของซองกาลี่ชวน

\"อืม\"ซองกาลี่ตอบสั้นๆ ซองกาลี่เป็นเด็กอายุ11ขวบ พูดน้อย

\"มาเร็วซองกาลี่ มาเร็ว\" มาเรียเพื่อนของซองกาลี่พูด

\"เอาล่ะ...โอน้อยออก\" ขาว ขาว ดำ ดำ ขาว ดำ ขาว ดำ ขาว

\"ดำออกๆ\"

\"เอ้า โอน้อยออก\"

\"ปากี้เป็น\" มาเรียร้องบอก

\"1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 แอบดีๆ ฉันมาแว้ว\"

\"ซ่อนที่...อ้อ ตู้สังกะสีนี่ดีกว่า ไม่เป็นที่สนใจใคร ไม่มีใครคิดจะหาหรอก\"ซองกาลี่คิดในใจ

\"เอียดอ้าดๆ\"เสียงเปิดตู้

\"ปัง\"ซองกาลี่ปิดตู้




\"ซองกาลี่ มาเรีย ฟรุต บารีน่า ตาตี้ ทอรี่ กอล์ฟ รอลรี่\"

\"โป้ง กอล์ฟ ตาตี้ มาเรีย ทอรี่ บารีน่า ฟรุต รอลรี่ เย้ๆๆๆๆ\" ปากี้หาเจอ 7 คนแล้ว

\"เอ๊...!! เดี๋ยวนะ?? ซองกาลี่ล่ะ เรายังหาไม่เจอเลย\" ฟรุตพูดขึ้น

\"อืมใช่ 1 2 3 4 5 6 7 8  เรามี 9 คนนี่ตอนนี้เหลือ 8\" กอล์ฟพูดขึ้นตอนที่นับคนเสร็จ

\"ไปเหอะ ไปหาซองกัน\" ตาตี้พูดเสร็จก็เดินหา

\"เออๆไปหาซองกัน เร็วดิทอรี่\"



\"เอ้!!ทำไมช้าจริงๆเลยน้า?? ในนี้มีกลิ่นเหม็นเน่าๆอยู่ด้วย โอ้ยอยากจะอ้วก อูแหวะ\" ซองกาลี่คิดขณะเอามือบีบจมูกตัวเอง

\"ซองกาลี่ๆๆๆ ออกมาเถอะ ไม่เล่นแล้ว นี่ก็จะ 2ทุ่มแล้วนะ เฮ้อ ซองกาลี่\" ทุกคนต่างเรียกหาซองกาลี่ด้วยความเป็นห่วง

แต่ถ้าซองกาลี่เหม็นกลิ่นเน่าๆในตู่นั้นก็ต้องขานเรียกออกมาแล้วนี่แล้วทำไม??

\"ทำไมเสียงฉัน!!เสียงของฉันหายไป ตัวของฉันขยับไม่ได้ เหมือนถูกมัดไว้เลย ช่วยด้วยๆ\"ไม่ว่าซองกาลี่จะร้องให้เหนื่อยสักเพียงไหน
เสียงของเธอก็ยังไม่มีอยู่ดี ยิ่งร้องก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งเหนื่อยแล้วก็จะยิ่งเพลีย

ซองกาลี่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอได้แต่ร้องไห้ จนเธอหลับไป เธอฝันไปว่า มีผู้หญิงมาเฝ้าอยู่รอบๆตู้นี้ เธอบอกว่า \"ฉันอยากให้เธอช่วยฉัน
แล้วทำไมๆถึงเข้ามานั่งอยู่ในนี้ รู้มั้ยในตู้นี้เสมือนนรกร้อนๆ ที่มีแต่เสียงโหยหวน ฉันไม่อยากให้เธอต้องเห็นนรกเหมือนฉัน
ถ้าเธอช่วยฉันตามที่ฉันบอก เธอก็จะได้ออกไป ฉันก็จะเป็นอิสระ เรา2...จะได้ไม่ต้องทนทรมาน\"หญิงสาวพูดและลงไปนั่งกับพื้นพลางร้องไห้

ซองกาลี่ตื่นขึ้น เธอจำทุกอย่างได้อย่างหมดจด เธอตกใจ กลัว เธอสงสัยว่าทำไมหญิงสาวถึงพูดว่าเรา2...จะได้ไม่ต้องทนทรมาน ทำไมต้องหยุดตรงคำว่า เรา2... เธอไม่เข้าใจจริงๆ

เธอคิดว่าเธอจะช่วยสาวคนนั้นให้ได้เธอพูดออกมาว่า\"ยังไงฉันคนนี้ก็จะช่วยเธอ\"เมื่อเธอพูดจบประตูที่เธอถีบมาแสนนานก็ผางออก

เธอดีใจมาก  เธอวิ่งไปหาพวกๆของเธอ เธอได้เล่าทุกอย่างให้พรรคพวกฟังหมด  เธอเปลี่ยนไปในตอนนี้จากเด็กที่ไม่พูด ตอนนี้เธอพูดไม่ยั้งปาก พวกๆของเธอก็ฟังอย่างตลึง

ดังนั้นเธอกับครอบครัวของเธอจึงอุทิศส่วนกุศลไปให้เธอหญิงสาวคนนั้น

พอกลางคืนหญิงสาวได้มาเข้าฝันของซองกาลี่ เธอมาอย่างยิ้มแย้ม เธอสวยขึ้นมากเมื่อเทียบกันตอนเธอร้องไห้ เธอมาขอบคุณซองกาลี่

เธอได้พูดขึ้นว่า\"ขอบคุณเธอมากๆนะ แล้วโชคก็จะลอยข้ามฟ้ามาหาเธอ\" เมื่อเธอพูดจบเธอก็ลอยหายไป

ซองกาลี่เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงไม่พูดว่าคน เพราะเธอไม่ใช่คน เธอไม่โกหกคนที่เธอขอให้ช่วย