Step Dance จังหวะรัก - นิยาย Step Dance จังหวะรัก : Dek-D.com - Writer
×

    Step Dance จังหวะรัก

    โดย paru

    ...'มิล'ซุปตารดังระดับแนวหน้าของประเทศจู่ๆก็โผล่มา แถมฉันยังต้องมาติดแหงกอยู่กับเค้าทั้งๆที่ไม่ได้เต็มใจ และฉันจะทำให้นายออกไปจากชีวิตฉันให้ได้!

    ผู้เข้าชมรวม

    66

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    66

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  5 พ.ค. 56 / 11:50 น.

    อีบุ๊กจากนิยาย ดูรายการอีบุ๊กทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    บทนำ

    ทุกคนล้วนเคยฝันว่าในอนาคตอยากเป็นอะไรด้วยกันทั้งนั้น  ซึ่งนั่นแค่คิดอย่างเดียวไม่ได้  การที่จะทำให้ความฝันเป็นจริงต้องแลกอะไรหลายๆอย่าง รวมทั้งต้องมีความพยายาม  ความอดทน  บางคนก็ยอมละทิ้งความฝันของตัวเอง และตามความฝันของคนอื่น  แต่สำหรับฉันๆจะไม่มีวันยอมแพ้ ฉันต้องทำมันให้ได้  ใช่แล้วฉันก็มีความฝันเหมือนคนอื่นๆ ฉันอยากเป็นนักเต้นที่เก่ง  ซึ่งมันยังห่างไกลจากคำนั้นเยอะ แต่ฉันจะไม่ท้อเด็ดขาด

       ทุกครั้งที่ฉันต้องเต้นต่อหน้าคนอื่นฉันจะรู้สึกตื่นเต้นและกดดัน  มันจะทำให้ฉันสั่นและลนลาน แถมจะลืมท่าเต้นที่ซ้อมมาเป็นปีๆด้วยซ้ำไป แต่ฉันก็มีวิธีกำจัดไอ้อาการแบบนี้นะฉันหลับตาลงและสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดพยายามสงบนิ่งและมีสมาธิ ถึงวิธีนี้มันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก แต่มันก็ทำให้ฉันสงบขึ้นมานิดหน่อย  และทันทีที่เสียงเพลงที่คุ้นเคยดังขึ้นฉันก็เริ่มขยับตัวตามท่าที่ได้ซ้อมมา ปล่อยกายไปกับเสียงเพลง หากแต่ในใจมันก็ยังไม่สงบพอ ขอเพียงให้ฉันได้เต้นจบเพลงทีเถอะ

    Smdeirriut89kkwmcki~ ~ ปิ๊บ!

    ‘thank you’

    ทันทีที่เสียงเพลงยังไม่ทันจบหยุดลงพร้อมกับคำขอบคุณ ฉันรู้ทันที่ว่านี่มันคงยังไม่ใช่วันของฉัน ฉันโค้งตัวให้กับกรรมการ ก่อนจะเดินไปเอาแฟรตไดต์แล้วออกมาจากห้องออดิชั่นทันที  ฉันยอมรับว่ารู้สึกเสียใจ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย และฉันเองก็เพิ่งอายุสิบหก ยังมีเวลาอีกนาน ฉันจะไม่ท้อและจะพยายามต่อไป

      ฉันเดินมานั่งบนม้านั่งไม่ไกลจากห้องออดิชั่นมากนัก และเฝ้ามองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา บางคนก็ถึงกลับร้องไห้เพาะตื่นเต้น บางคนก็หันหลังกลับบ้านละทิ้งความพยายาม  แต่บางคนก็ยิ้มร่าออกมาจากห้องออดิชั่น  ซึ่งฉันก็อยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง เห้ออออ~

    อย่าท้อไปเลย

    เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำให้ฉันตื่นจากความคิดของตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้า ผู้ชายผมสีคาราเมล ใบหน้าหล่อเหลาจนฉันยังเผลอจ้องมองอย่างเสียมารยาท เค้าคงมาออดิชั่นเหมือนกันสินะ แต่ฉันไม่ได้จะท้อสักหน่อย ก็แค่ถอนหายใจเท่านั้นเอง - -

    นายเป็นใคร ฉันเอ่ยน้ำเสียงงุ่นงง คิ้วขมวดจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว นึกไม่ออกเลยจริงๆว่าฉันเคยมีเพื่อนหน้าตาแบบนี้ ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เค้าพูดกับฉันใช่ไหม แต่ฉันไม่รู้จักเค้านะ งง(?)

    ฉันหรออืม~ เธอคงจะจำฉันไม่ได้ เสียใจจัง

    ฉันควรจะบอกเค้าดีไหมว่าเลิกทำหน้าแบบนี้เถอะ  เห็นแล้วมันชวนก่ออาชญากรรม -  -

    นายจะบอกฉันได้หรือยังว่านายเป็นใคร?ฉันทำเสียงเข้ม

    เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ  แต่พอถึงเวลานั้นเธออาจจะไม่อยากรู้ก็ได้นะ เค้ายิ้มให้ฉันก่อนจะเดินไปต่อคิวเตรียมเข้าห้องออดิชั่น

       มาทำให้อยาก(รู้) แล้วก็จากไป  นายมันเสียมารยาทชัดๆ 

    ฉันหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสพายและหันไปมองหน้าเขาที่ยิ้มมาให้ฉันอยู่  ฉันเลยรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที เสียดายหน้าตาหล่อๆนั่น ไม่น่าเป็นบ้าเลยจริงๆ โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน --

     

     

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น