Step Dance จังหวะรัก

บทนำ

…ทุกคนล้วนเคยฝันว่าในอนาคตอยากเป็นอะไรด้วยกันทั้งนั้น  ซึ่งนั่นแค่คิดอย่างเดียวไม่ได้  การที่จะทำให้ความฝันเป็นจริงต้องแลกอะไรหลายๆอย่าง รวมทั้งต้องมีความพยายาม  ความอดทน  บางคนก็ยอมละทิ้งความฝันของตัวเอง และตามความฝันของคนอื่น  แต่สำหรับฉันๆจะไม่มีวันยอมแพ้ ฉันต้องทำมันให้ได้  ใช่แล้ว…ฉันก็มีความฝันเหมือนคนอื่นๆ ฉันอยากเป็นนักเต้นที่เก่ง  ซึ่งมันยังห่างไกลจากคำนั้นเยอะ แต่ฉันจะไม่ท้อเด็ดขาด…

   ทุกครั้งที่ฉันต้องเต้นต่อหน้าคนอื่นฉันจะรู้สึกตื่นเต้นและกดดัน  มันจะทำให้ฉันสั่นและลนลาน แถมจะลืมท่าเต้นที่ซ้อมมาเป็นปีๆด้วยซ้ำไป แต่ฉันก็มีวิธีกำจัดไอ้อาการแบบนี้นะ…ฉันหลับตาลงและสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดพยายามสงบนิ่งและมีสมาธิ ถึงวิธีนี้มันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่นัก แต่มันก็ทำให้ฉันสงบขึ้นมานิดหน่อย  และทันทีที่เสียงเพลงที่คุ้นเคยดังขึ้นฉันก็เริ่มขยับตัวตามท่าที่ได้ซ้อมมา ปล่อยกายไปกับเสียงเพลง หากแต่ในใจมันก็ยังไม่สงบพอ ขอเพียงให้ฉันได้เต้นจบเพลงทีเถอะ…

Smdeirriut89kkwmcki~ ~ ปิ๊บ!

‘thank you’

ทันทีที่เสียงเพลงยังไม่ทันจบหยุดลงพร้อมกับคำขอบคุณ ฉันรู้ทันที่ว่านี่มันคงยังไม่ใช่วันของฉัน ฉันโค้งตัวให้กับกรรมการ ก่อนจะเดินไปเอาแฟรตไดต์แล้วออกมาจากห้องออดิชั่นทันที  ฉันยอมรับว่ารู้สึกเสียใจ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย และฉันเองก็เพิ่งอายุสิบหก ยังมีเวลาอีกนาน ฉันจะไม่ท้อและจะพยายามต่อไป

  ฉันเดินมานั่งบนม้านั่งไม่ไกลจากห้องออดิชั่นมากนัก และเฝ้ามองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา บางคนก็ถึงกลับร้องไห้เพาะตื่นเต้น บางคนก็หันหลังกลับบ้านละทิ้งความพยายาม  แต่บางคนก็ยิ้มร่าออกมาจากห้องออดิชั่น  ซึ่งฉันก็อยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง เห้ออออ~

‘อย่าท้อไปเลย’

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำให้ฉันตื่นจากความคิดของตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้า ผู้ชายผมสีคาราเมล ใบหน้าหล่อเหลาจนฉันยังเผลอจ้องมองอย่างเสียมารยาท เค้าคงมาออดิชั่นเหมือนกันสินะ แต่ฉันไม่ได้จะท้อสักหน่อย ก็แค่ถอนหายใจเท่านั้นเอง - -

‘นายเป็นใคร’ ฉันเอ่ยน้ำเสียงงุ่นงง คิ้วขมวดจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว นึกไม่ออกเลยจริงๆว่าฉันเคยมีเพื่อนหน้าตาแบบนี้ ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เค้าพูดกับฉันใช่ไหม แต่ฉันไม่รู้จักเค้านะ งง(?)

‘ฉันหรอ…อืม~ เธอคงจะจำฉันไม่ได้ เสียใจจัง’

ฉันควรจะบอกเค้าดีไหมว่าเลิกทำหน้าแบบนี้เถอะ  เห็นแล้วมันชวนก่ออาชญากรรม -  -

‘นายจะบอกฉันได้หรือยังว่านายเป็นใคร? ‘ ฉันทำเสียงเข้ม

‘เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ  แต่พอถึงเวลานั้นเธออาจจะไม่อยากรู้ก็ได้นะ ‘ เค้ายิ้มให้ฉันก่อนจะเดินไปต่อคิวเตรียมเข้าห้องออดิชั่น

   มาทำให้อยาก(รู้) แล้วก็จากไป  นายมันเสียมารยาทชัดๆ 

ฉันหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสพายและหันไปมองหน้าเขาที่ยิ้มมาให้ฉันอยู่  ฉันเลยรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที เสียดายหน้าตาหล่อๆนั่น ไม่น่าเป็นบ้าเลยจริงๆ โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน --